Donderdag 31 mei 2018:

Ook vandaag weer mooi weer, maar we moeten er vandoor. We genieten van de heerlijke brioches, die we besteld hebben voor het ontbijt. Afrekenen en inpakken en wegwezen. In Pesaro willen we nog even tanken, want dat is wellicht toch goedkoper dan langs de snelweg. De eerste beste pomp stoppen we bij de selfservice pomp, want we weten dat de bediende pompen in Italië ongeveer €0,15 per liter duurder zijn. De ingevoerde (Maestro) PIN pas blijkt niet te werken. Er komen Italiaanse foutboodschappen en een papieren strook met € 0,00. Dan maar de Mastercard proberen, maar ook die blijkt niet te werken. De man van de pomp komt ons assisteren, maar heeft maar een oplossing en dat is aan de bediende pomp gaan tanken. Godelive en ik overleggen even en besluiten verder te trekken. Wellicht heeft deze pompeigenaar de automaten geprogrammeerd om foutboodschappen te geven, zodat hij via de bediende pomp € 0,15 per liter extra kan verdienen. Die is gek! Een paar kilometer verder een nieuwe poging en daar blijken dingen toch wat anders te lopen. De pompbediende vraagt netjes of wij zelf willen tanken of bediend willen worden. Zelf tanken en hij laat ons aan de gang. Als de tank vol is komt met zijn mobiele PIN automaat afrekenen en alles verloopt soepel. Hij vraagt op de koelvloeistof of olie nog gecheckt moet, maar wij zeggen dat dit niet nodig is. Even goede vrienden en wij vertrekken weer met een volle tank en goedkopere diesel dan bij de vorige, alhoewel € 1,50 per liter ook niet echt goedkoop is. Onderweg belt onze dochter Cindy nog even om wat bij te kletsen. Als we langs de autostrada afzakken richting zuiden zien we links van ons de Adriatische zee op enkele honderden meters afstand. Er zijn onderweg veel wegwerkzaamheden, maar die leveren geen vertragingen op gelukkig. De Italiaanse motorrijtuigen met aanhangers passeren ons nog steeds met snelheden van meer dan 90 kilometer per uur. Wij willen echter geen deurmat vol met enveloppen uit Italië en houden ons dus redelijk aan de snelheidslimieten. De temperatuur is inmiddels opgelopen tot 28 graden en dus is het aardig schroeien. Tijdens de lunch pitstop belt onze zoon Rob om even bij te kletsen. Hij is al jaren gek op honden (commissaris Rex fan ?) en heeft blijkbaar zijn oog laten vallen op een hond. Aanschaf van zo’n dier is echter een hele stap, dus hij wil alles graag goed afwegen. We vervolgen onze reis door de regio Marche richting Pescara en Foggia. In de buurt van Foggia willen we weer een camping opzoeken en komen uit in het plaatsje Manfredonia volgens de documentatie. Bij Foggias verlaten we de autostrade en komen op een erbarmelijke strada provinciale. Werkelijk alle achterstallig onderhoud wat je kunt bedenken is hier te vinden. Ongeveer 5 kilometer voor de camping gaan we deze weg af en de camper lijkt te haperen, de stuurbekrachtiging valt uit, we nemen de bocht, hij sputtert nog wat en er gaan allerlei lampjes branden. Shit, shit, shit toch weer geen ellende zoals vorig jaar. We staan op een lokale weg, maar deze blijkt erg druk en menige Italiaan claxonneert en maakt gebaren. Starten lukt niet meer, dus dan maar het instructieboekje erbij en dat zegt dat we zo snel mogelijk naar een garage moeten voor een check. Leuk gezegd, maar hoe regel je dat ’s avonds om 19.30 uur in Italië op een lokale weg? Gele hesjes aan, gevarendriehoeken uitzetten en de ZLM bellen voor automobilistenhulp. Al snel komen we in contact met de alarmcentrale van Eurocross. De man noteert van alles, vraagt om informatie en zal een SMS sturen voor exacte positiebepaling. We zitten aardig in onze rats, want het wordt steeds meer donker, morgen moeten we in Bari zijn voor de gereserveerde ferryboot etc.etc. We moeten verder maar even afwachten en hij zegt, dat we zeker op 1 uur moeten rekenen voordat hulpverleners/bergers ter plaatse zijn. Even later arriveert een jonge Italiaanse motorscooterrijder bij onze camper en vraagt in het Engels wat eraan schort. Hij gaat onmiddellijk een vriend bellen, die verstand heeft van auto’s om te checken of het iets simpels is. De vriend zal ongeveer 10 minuten later langskomen, hij geeft een visitekaartje en zegt dat hij er vandoor moet. Na zo’n 10 minuten arriveert er een Italiaan (de vriend), die allerlei vragen gaat stellen in het Italiaans, maar helaas wij snappen er geen jota van. Gelijktijdig gaat de mobiel af en krijgen we “Gina” van de Italiaanse alarmcentrale aan de lijn, die overigens Engels spreekt met een Italiaans accent. Gina blijkt niet overtuigd van onze positie en ziet op haar scherm allerlei zaken in de omgeving, die wij in het geheel niet zien. De Italiaanse vriend, die de check wilde doen wordt steeds ongeduldiger en ik (Ben) steeds gestrester van die beide figuren. Ik besluit de Italiaan de telefoon te geven en met Gina te laten praten, maar blijkbaar blijft Gina redelijk eigenwijs en de Italiaan bij ons wordt steeds nijdiger. Na enkele minuten geeft hij de telefoon terug en gaat er vandoor. Gina heeft opgehangen, dus nog steeds niet duidelijk of ze wat gaan doen. Dan maar weer bellen naar de ZLM/Eurocross. We krijgen een SMS dat er bergers onderweg zijn en rond 9.00 uur zullen arriveren. De Italianen stellen onze wegblokkade steeds minder op prijs, maar helaas wij kunnen er ook niets aan doen. Rond 21.00 uur arriveert een servicewagen met oranje zwaailampen met 2 monteurs aan boord. Ook zij blijken alleen Italiaans te spreken en beginnen gelijktijdig druk te telefoneren met hun mobiel. Ondertussen met handen en voeten proberen zij en wij te communiceren over wat er gebeurd is en waardoor dit euvel is ontstaan. Wij begrijpen, dat zij vragen of we misschien een dreun of zoiets hebben gehad tijdens het rijden. Wij kunnen dit volledig beamen, ja sterker nog het rijden in Italië bestaat uit dreunen. Ze gaan starten, checken hun mobiele internet en duiken onder de motorkap. In no time hebben ze ontdekt, dat er kennelijk kabels zijn losgetrild. Ze sluiten deze weer goed aan en verdomd de camper gaat weer aan de gang. Hoera!!!! Inpakken en wegwezen, want ondertussen is het 21.15 uur en moeten nog proberen op de camping te komen. We nemen afscheid van onze hulpverleners en vervolgen onze weg. Na ongeveer een kwartier komen we aan op onze bestemming, nl. bij camping Lido Salpi. De slagboom gaat open en de campingbaas laat ons binnen en wijst ons naar een plekje. Gelukkig we staan weer, elektra aansluiten en dan even bijkomen. Het was me het dagje wel weer.