Campings in de westelijke zuidpunt van de Peleponnesos

Op het moment van posten van dit verhaal varen we de haven van Ancona in Italië binnen. We zijn op de terugweg dus!

Zaterdag 21 juli 2018:

’s Ochtends brandt de zon volop op onze camper, maar niet erg want we gaan toch vertrekken. De Nederlandse man van ons interview komt nog even een praatje maken op weg naar de supermarkt. Hij blijkt een kattenliefhebber en biedt aan wat snijwaren voor de katten te brengen, omdat die zijn smaak niet waren. Zo hebben Garfield en Snoopy ook wat lekkers tussendoor. We gaan afrekenen en moeten nog even een papier van ACSI laten kopiëren, maar dan blijkt dit toch niet zo eenvoudig. Op allerlei manieren wordt geprobeerd, maar het apparaat blijft blanco vellen spugen. Dan wordt de “helpdesk” gebeld (een Duitse mede-eigenaar), met behulp van de smartphone worden ook beelden uitgewisseld en in het Duits de instructies. Na ¾ uur geeft men de moed op en spreken we af om later via de e-mail een scan/foto te sturen. Nadat we handjes hebben gegeven en weg willen gaan, moeten we even blijven wachten….waarop? Na een paar minuten komt de manager met 2 flesjes olijfolie van eigen oogst en een flesje wijn aandragen. De oorspronkelijk wat stugge man blijkt dus ook hartelijke trekjes te hebben. We bedanken en gaan op weg naar de smalle toegangsweg en jawel hoor weer aan beide zijden geparkeerde auto’s. Godelive gaat weer te voet voor om aanwijzigingen te geven. Als we tussen 2 auto’s inzitten en aan beide kanten ongeveer 10 centimeter ruimte is komt ons een Griek tegemoet. Nee, hij steekt niet even de open ruimte in om ons door te laten, maar rijdt gewoon ons verder tegemoet. Ik (Ben) ga vanuit deze positie ook niet terug en achter mij staan ondertussen ook weer auto’s. Godelive vraagt hem terug te rijden, waarop hij zegt haast te hebben omdat zijn kinderen op hem wachten. Hij merkt ook nog op dat deze weg te smal is voor zulke brede voertuigen. Kun je gemakkelijk zeggen als dat de weg naar een camping is. Trouwens zou de gemeente of politie ook niet zien/merken dat iedereen hier aan beide zijden parkeert? Hoe zou dat gaan bij brand met een brandweer auto? Na wat aarzeling zet hij de auto in de achteruit en geeft ons doorgang. He, he eindelijk weer door deze rotweg zonder kleerscheuren afgelegd. We zetten koers richting Kalamata via de bochtige en bergachtige kustweg. Na de nodige haarspeldbochten bereiken we deze plaats en trekken verder naar het zuiden voor de westelijke zuidpunt van de Peleponnesos. Rond Kalamata zijn de wegen wat ruimer en minder bochtig, maar een stuk verder krijgen we weer het bekende Griekse wegennet van bochten, smalle wegen en bergje op en bergje af. In de loop van de middag arriveren we op onze volgende inspectie camping. Een jong meisje verwelkomt ons en we mogen een plekje uitzoeken, maar als we zeggen dat we ook komen voor inspectie van ACSI moeten even de hulptroepen worden geraadpleegd. Een van de eigenaren steekt even zijn hoofd om de deur, lacht vriendelijk en we kunnen verder. We installeren ons onder wat bomen, zodat we wat schaduw hebben en tevens uitzicht hebben op de baai/de zee. Ondanks hoogseizoen is het niet druk op de camping, ongeveer net zoveel gasten als in het laagseizoen vorig jaar. Einde van de middag gaan we even ons rondje doen en tijdens de inspectie van de sanitair gebouwen spreken we even de schoonmaakster, die (gebrekkig) Engels spreekt. Een 2 tal urinoirs zijn blijkbaar buiten gebruik, want er is een bol van een lamp in geparkeerd!!?? Even later bij de wasmachines staat er een wasmachine, die zelfs nog te smerig is om naar te kijken laat staan je was in te doen. Daarnaast staan 2 andere nieuwe machines. Als we dit navragen bij de schoonmaakster is het helder, die oude machine is buiten gebruik maar nog niet opgeruimd ?. Godelive wil helderheid over wel of geen WC papier aanwezig, want er is maar 1 kleine rol te bespeuren voor alle toiletten. De schoonmaakster vertelt, dat de meeste kampeerders zelf WC papier meebrengen en anders kunnen ze dat kopen in de mini-market?. Hoe simpel kan het leven zijn, nietwaar? We vervolgen onze tocht en maken allerlei aantekeningen om later met de eigenaren te bespreken. We interviewen een echtpaar met een tent, die al meerdere jaren hier kamperen. Ze zijn tevreden. Naast ons staat een echtpaar uit Frankrijk met een camper. Voor hen kennelijk de eerste keer met een camper en hierop de camping. Zij zijn op zich tevreden, maar ja de sanitaire voorzieningen zijn voor hen op het randje. Op naar de campingeigenaren, die het grootste deel van de dag zittend op het terras doorbrengen naar onze waarneming. We geven onze terugkoppeling en checken de vraagpunten. Het schoonmaken is blijkbaar net wat beter dan vorig jaar geworden, maar verder is er niets veranderd en dus krijgen ze (net) weer een goedkeuring. Als dit is afgerond tijd voor wat rust en een lekker biertje. We spreken af om vanavond even wat op het terras te eten, want in koken hebben we geen zin en voor deze Griekse prijzen hoef je geen honger te lijden.

Zondag 22 juli 2018:

Onze Franse camperburen zijn aan het inpakken, als wij aan het ontbijt zitten. Wij hebben een broodje besteld gisteren en vanochtend afgehaald. Als het ontbijt is afgerond, pakken we alles weer in en maken ons gereed voor vertrek. Nog even naar de receptie om uit te checken, handjes te schudden en weg. De volgende inspectiecamping ligt ongeveer 45 kilometer verder, dus een makkie. Onderweg komen we weer langs dezelfde wegwerkzaamheden als vorig jaar, maar ook hier nog steeds niet klaar blijkbaar. Op de smalle wegen valt ons op, dat begroeiing van riet, struiken en bomen langs de weg niet gemaaid of gesnoeid wordt. Bij het passeren van andere voertuigen als tegenligger hoor je dan ook regelmatig een veeg langs je camper. Bij bomen houden we liever even in, want krassen zitten we ook niet op te wachten. Een uurtje later arriveren we op de volgende camping en de oude eigenaresse kom ons verwelkomen. Ze heeft geen schaduwplekken meer, dus zullen we het zonder schaduw moeten doen. De inspectie moeten we met haar dochter bespreken, net als vorig jaar. We worden er nog even aan herinnerd, dat ACSI reizen hun camping niet aandoet en dat vindt ze erg jammer. We hebben dit vorig jaar ook gehoord en teruggekoppeld aan ACSI, maar die hebben kennelijk geen gewijzigd reisplan gemaakt. We installeren ons en trekken richting het terras, dat bij het zwembad ligt en bestellen een club sandwich en een koel biertje. We laten ons dit lekker smaken, zo vlakbij het blauwe water van het zwembad en met uitzicht op het stadje en de baai wat verderop. Na een tijdje komt de jonge eigenaresse even handjes schudden en we spreken af om de volgende dag te inspecteren en zaken met haar door te nemen. Vanmiddag nemen we vrij en nadat we onze zwemkleding hebben aangetrokken trekken we richting zwembad. Men heeft nieuwe ligbedden met dikke matrassen aangeschaft en er zijn er nog vrij met schaduw onder een boom. Even lekker liggen en voordat we er erg in hebben liggen we allebei te slapen. Als ik (Ben) wakker wordt heb ik zin in een frisse duik. Heerlijk zo’n lekker zwembad, maar Godelive laat zich niet verleiden en blijft op het droge. Einde van de middag lopen we weer naar de camper, want onze katten zullen vast wel trek hebben. Met de airco aan hoeven ze niet echt te smoren in de camper, maar je merkt dat ze ook wel naar buiten (aan de lijn) willen. We nemen zelf ook wat te eten en te drinken, dus ieder weer tevreden.

Maandag 23 juli 2018:

Vandaag gaan we de inspectie van de camping doen, zoals afgesproken. Vanavond zullen we met de jonge eigenaresse de dingen door spreken rond 19.00 uur, want ze moet daarna naar een kinderfeestje met haar dochter. We doen onze dagelijkse dingen en daarna besluiten om gelijk maar aan de inspectie te beginnen voordat het snikheet wordt. We lopen het terrein over, checken de gebruikelijke zaken en merken, dat als je dit de 2^e keer doet het eigenlijk wat gemakkelijker gaat. Je hoeft niet meer zo te zoeken. We vervolgen ons rondje, interviewen een Nederlandse familie met vouwwagen, die blijkbaar vaker in Griekenland komt. Ze maken een rondreis en doen een aantal plaatsen aan. We praten wat over de diverse campings, die zij aandoen. Sommige voor ons bekend en andere weer onbekend. Morgen trekken ze weer verder en wij ook trouwens. Het volgende interview met een Deense familie met 2 caravans, die ons in het Engels te woord staan. Op het afgesproken tijdstip treffen we de jonge eigenaresse, die geheel opgekleed en gemake-uped klaar is voor het kinderfeestje. We lopen alles door, bespreken onze vraagpunten, regelen het papierwerk en ronden af. Klaar om morgen te vertrekken.

Dinsdag 24 juli 2018:

Opstaan, ontbijten, de katten, de laatste spulletjes opruimen en dan douchen. Klaar voor vertrek. Handjes schudden met de jonge eigenaresse, die warempel ons beiden kust bij het afscheid. Dan richting moeder voor het uitchecken, maar moeder is niet aanwezig. De vader bemenst nu even de receptie en weet ook niet waar zijn vrouw nu is, dus dan maar handjes schudden met papa, de groeten aan mama en tot volgend jaar. Wederom een kort ritje vandaag naar de volgende inspectiecamping en in dat gebied liggen er een aantal op rij, dus de gaan op 1 camping installeren en doen de rest met de scooters. De jonge eigenaar heet ons welkom en zei al ongerust te zijn waar we bleven en hij had ACSI al gebeld. Nou da’s wel een positief geluid. Hij heeft nog wel een vrij plekje voor ons, maar staat aardig vol. Blijkbaar had hij in april, mei en de eerste helft van juni ook helemaal volgestaan tot zijn grote blijdschap. Met wat parkeerinstructies van de eigenaar komen we netjes op de (krappe) plaats. De aanhanger met scooters nog even op de plek zetten en extra schaduw creëren met onze luifel. We hebben ondertussen een aardige routine opgebouwd met opzetten en opruimen. Even wat lunchen en een kleine pauze en dan gaan we weer op pad voor onze ACSI inspectie. Ook hier verloopt alles voorspoedig en zijn eigenlijk de schaduwnetten nieuw voor ons. Maar ook het restaurant heeft een nieuw concept blijkt, want men is nu alle dagen open en naast de traditionele kook en grill gerechten worden er nu ook snacks geserveerd of kunnen worden meegenomen. Eerste interview is met een Oostenrijks gezin met kinderen in een busje met tent. Daarna interviewen we een Duitse man, die met een groep vrienden in een tent kamperen. We ronden alles af met een gesprekje met de jonge campingeigenaar, die nog even wil nadenken over zijn promotie voor volgend jaar. Geen probleem, want we willen hier wel een paar dagen blijven staan.

Woensdag 25 juli 2018:

Vandaag is het wasdag, want we hebben ondertussen weer 2 waszakjes vol. Muntjes halen bij de  receptie en op weg met de was naar de machines, die allebei leeg blijken te zijn. Da’s makkelijk dan draait alles in dezelfde tijd. Na ongeveer 1 uur zijn beide machines klaar en kunnen we e.e.a. ophangen. De Oostenrijkse camper buurvrouw biedt spontaan haar waslijn aan, zodat met wat improviseren alles kan drogen. Omdat het nog redelijk vroeg is besluiten we een andere camping te gaan inspecteren met de scooters. In no time staan we klaar voor vertrek en gaan op pad. Godelive heeft er zijn in, want zij schiet vooruit met de scooter, maar even later blijkt zij door een enorme kuil  in het asfalt te rijden, ze gaat slingeren in het rulle zand bij de berm en gaat onderuit. Oei, da’s niet zo mooi, maar ze krabbelt overeind, voelt wat pijn op de ribben, maar zegt dat het wel gaat. De scooter heeft ook wat kneuzingen, want er staan wat dingen krom en de kuipdelen zijn op enkele plaatsen losgeschoten. Ik (Ben) help de scooter weer overeind te zetten en het inmiddels al beschadigde windscherm blijkt nog een paar stukken verloren te hebben. Als we even rondkijken en van de schrik zijn bekomen, blijkt er naast de weg een diepe sloot te liggen van zeker 3 meter. Gelukkig is Godelive daar niet ingereden of terecht gekomen, anders was het erger afgelopen. We besluiten toch om verder te rijden en komen binnen een kwartiertje op de camping. De campingbaas zit achter zijn bureau, zegt na een aarzeling ah…ACSI. Hebben jullie een plaats nodig? Nee, zeggen we, want we staan dit jaar bij de buren, vorig jaar stonden we hier. We vragen of we mogen inspecteren en overhandigen de visitekaartjes. Oké, zegt hij en smijt de kaartjes op zijn bureau. We vragen vervolgens wanneer hij tijd heeft voor het gesprek en hij: nu niet! Vanavond om 19.00 uur en wij gaan daarmee akkoord en zeggen tot vanavond. We beginnen ons rondje, checken diverse zaken en interviewen ook een Engelse vrouw, die op punt vertrekken staat. Ze heeft even tijd en vertelt, dat ze met het gezin een week hier hebben gestaan. Vervolgens lopen we weer verder en interviewen en Griekse man, die goed Engels spreekt. Weer verder met ons rondje en gaan vervolgens weer richting de café-bar voor een lekkere café-freddo cappuccino. Even bijkomen van deze hitte in de schaduw met prachtig uitzicht op zee. We rekenen af en gaan richting receptie, waar ondertussen de camping eigenaar is vertrokken. We zeggen tegen de receptioniste, dat we vanavond terugkomen, omdat we een afspraak hebben met de baas om 19.00 uur. We rijden weer terug naar de camping, waar een groot deel van de was inmiddels alweer droog blijkt te zijn. Afhalen, opvouwen en opbergen. We nemen de rest van de middag rust, doen een dutje en drinken wat. We eten vanavond voor Griekse begrippen wat vroeg, omdat we een afspraak hebben. Rond 18.45 uur staan we start gereed en vertrekken richting de andere camping. Daar aangekomen vragen we aan de receptioniste naar de baas. Ze zegt: die komt pas om 20.00 uur, waarop we als aan de grond genageld elkaar aankijken en zeggen: hoe kan dat, hij heeft met ons afgesproken om 19.00 uur. Wilt u hem bellen a.u.b.. De jonge vrouw wordt wat nerveus en gaat bellen, maar komt na een paar minuten zeggen, dat hij zijn telefoon niet opneemt. We raken wat geïrriteerd, want deze man maakt zelf een afspraak, heeft geen reden voor te laat doorgegeven en nota bene heeft ons vorig jaar ook 2 dagen bezig gehouden om in 5 keer de inspectie af te ronden.  Ik (Ben) zeg tegen de vrouw, dat we serieuze mensen zijn, voor een serieuze organisatie werken en als de baas ons wil spreken hij zelf maar contact met ons moet opnemen en vertrekken weer. Terug bij de camper zitten we na te praten over deze bijzondere ervaring. We hebben dus een vrije avond!

Campings in middelste punt van de zuidelijke Peleponnesos

Dinsdag 17 juli 2018:

Na het opstaan weer de gebruikelijke zaken, zoals douchen, ontbijten, de kattebak etc. Als dit alles is geregeld, dan nog even langs het camper servicepunt voor legen chemisch toilet, vuilwatertank en innemen vers drinkwater. Een stel Griekse jongelui willen wat vragen over de camper, maar hun Engels is net zo belabberd als mijn Grieks, dus duurt het even voor ik hen begrijp. Ze blijkbaar, weten hoeveel cc en hoeveel pk, dus ik antwoord 2800 cc en 145 pk. Ze knikken en verdwijnen richting de compressor voor hun opblaasbootje. Als we de aanhanger weer hebben aangepikt richting de receptie om uit te checken. Handjes schudden en nog een paar weggevertjes van de camping. In het dorp Elafonisos kaartje kopen en even wachten tot de klaarliggende ferry weer is bemand door de volgende ploeg mensen. Deze keer gelukkig geen smalle pier, dus “gewoon” alleen achteruit de ferry op. Tien minuten later vertrekt de ferry weer richting vaste land om vervolgens weer aan te leggen in Pounta. We kunnen weer op weg langs de kustweg met vele bochten, klimmetjes en afdalingen. In de dorpjes zijn we extra attent op de smalle doorgangen en haastige Grieken mogen van ons gewoon passeren, doorgetrokken strepen of inhaal verbodsborden negerend. De reis verloopt voorspoedig en ook het dorpje Pappadianika kunnen we zonder “kleerscheuren” passeren. In de loop van de middag arriveren we bij onze volgende camping in Gythion. Het is deze keer niet de vriendelijke zoon van vorig jaar, die ons ontvangt, maar papa zelf. Zoonlief blijkt op een andere camping van de familie aan het werk in de buurt van Athene en we kunnen hem later op de dag bellen. We kunnen een plekje uitzoeken, maar tussen alle olijfbomen en buizen voor schaduwnetten blijkt dit niet zo eenvoudig. Na wat manoeuvreren staan we, het is tenslotte maar voor 1 nacht. We trekken ons tenue weer aan en gaan op inspectie. De kampeerders die we interviewen zijn vandaag Duitsers, 2 gezinnen met een busje en tenten. Later interviewen we een Duits stel met een camper. We lopen weer richting restaurant en receptie en vragen wanneer papa tijd heeft voor de terugkoppeling. Hij vraagt ons te gaan zitten en biedt ons een drankje aan., maar komt vervolgens niet meer terug. Papa heeft blijkbaar ook last van ADHD, zoals zijn zoon, en schiet telkens als een stuiterbal ergens anders naar toe. Babbeltje hier, drankje daar en laat ons lekker zonder drankje zitten. Na een tijdje staan we recht, lopen naar hem toe en vragen wanneer we zijn zoon kunnen bellen. Dit signaal is volgens ons duidelijk, want we mogen niet weggaan zonder eerst een drankje te hebben gedronken. Hij heeft goede wijn van eigen wijngaard en komt even later met de wijn, drinkt een paar slokken mee en verdwijnt weer. De jonge vrouw, die vorige jaar in de keuken stond en nu blijkbaar in de mini-market maakt ook een praatje met ons. Nee, er is nu een andere kok want zij kon grotere drukte blijkbaar niet goed aan. Een tijd later komt papa ons zijn telefoon brengen om met zijn zoon de dingen door te praten. Als alle zaken zijn doorgesproken merken we dat we trek krijgen en besluiten we om hier op het terras te eten. Het menu van de dag is lamsbout, die blijkbaar langzaam gegaard is in de oven volgens traditioneel Grieks recept. Nou dat lijkt ons wel wat, dus bestellen we. Als het eten wordt geserveerd komt papa nogmaals een glas wijn aanbieden, maar zoals al eerder opgemerkt zijn aandacht boog is kort en hij verdwijnt dan ook in no time weer. Onze maaltijd smaakt heerlijk en dat geldt ook voor de wijn, alhoewel die voor ons iets koeler had mogen zijn. We rekenen af en spreken af om de volgende ochtend het papierwerk te doen, want het is nu wat te druk daarvoor.

Woensdag 18 juli 2018:

De volgende ochtend gaan we weer terug naar de receptie/het restaurant voor de terugkoppeling en het papierwerk. We krijgen koffie aangeboden en we nemen alles door met papa, maar net als gisteren wordt zijn aandacht en aanwezigheid door menig ander ding of mens opgeëist en dus worden we geregeld in de wacht gezet. Uiteindelijk kunnen we toch alles afronden, maar een campingstempel blijkt in Athene te liggen, dus dan maar geen stempel. We nemen afscheid en gaan terug naar de camper, waar onze katten al op ons wachten. Etenstijd voor de katten, dus dat maar eerst even regelen. Dan even zelf lunchen en de dingen inpakken om te verkassen naar de volgende camping een stukje verderop. Daar aangekomen kunnen we een nieuw plekje uitzoeken, maar het plekje bij de zee, zoals vorig jaar blijkt gereserveerd. Onderweg ontmoeten we de eigenaresse, die ons al had gemaild of we nog langs kwamen. Handje schudden en dan verder zoeken. We hebben een alternatief en installeren ons onder enkele bomen, zodat we wat schaduw hebben. Nu is het tijd om te lunchen en we besluiten aan het einde van de middag te gaan inspecteren. Onddertussen wordt de was gesorteerd en gaan we de was insteken. Als alles is gedraaid de was ophangen, want dan kan die drogen terwijl wij aan het werk gaan. Tijdens ons rondje zien we dezelfde goede dingen als vorig jaar. Gewoon een prima camping met goede moderne voorzieningen en een uitstekend zwembad, wat zeer uitzonderlijk is voor een camping bij zee. We nemen onze interviews af en deze keer hebben we een Duitse meneer met jong kind, die overigens zeer gereserveerd is. Een volgende kampeerder betreft een stel senioren. Iedereen is tevreden over de camping. Als we alles hebben gedaan maken we een afspraak met de eigenaresse voor de terugkoppeling van onze resultaten. Terug naar de camper voor het afhalen van onze was en wordt alles weer keurig opgeruimd. Er is blijkbaar nog een voorraadje wasgoed, dus nogmaals een machine draaien. Er is ondertussen een Nederlands stel aangekomen met een Niesmann & Bisschof Flair camper, die hun automatische schotel met sqew hebben, maar blijkbaar doet het apparaat niet wat zij hadden verwacht. De schotel draait zich …tig keer in de ronde en ondertussen staat de eigenaar zich druk te maken aan zijn mobiel. Een behulpzame Duitser komt ongevraagde adviezen geven, maar dit levert niets op. Uiteindelijk klimt de Nederlander op het dak, rommelt wat aan de LNB kop en later draait de schotel weer als voorheen. Dan maar het advies van de Duitser opvolgen en gaan verplaatsen, maar ook dit helpt van geen meter. Weer bellen met de leverancier in Nederland, maar alles zonder resultaat. Wat later komt de Nederlander vertellen, dat hij een update moet maken en morgen naar Gythion zal fietsen voor een SD-card. ’s Avonds maken we de papieren in orde, kloppen alles in de PC, schrijven de sfeerteksten etc. en dan is het tijd om weer te gaan slapen.

Donderdag 19 juli 2018:

De volgende ochtend is ook de was weer gedroogd en kan alles de kast in. De papieren worden afgegeven op de receptie om de eigenaresse te laten tekenen en stempelen. We hebben nog 1 camping op de rol staan in deze regio, welke vorig jaar door ons is afgekeurd. De afstand is redelijk, dus gaan we met de scooter op inspectie, voorzien van ACSI outfit, tas en laptop. Onderweg komen we langs dezelfde wegwerkzaamheden van vorig jaar, die blijkbaar nog niet zijn afgerond. Via een stuk weg van grof grind komen we bij de betreffende camping, stappen af en gaan richting receptie. De oude camping eigenaar staat ons weer te woord en na de openingszin: “wij zijn van ACSI en komen voor een inspectie (in het Engels natuurlijk)” krijgen we een kort en duidelijk antwoord: ‘NO ACSI! GO NOW!” We kijken elkaar even aan en verlaten de receptie. De snelste inspectie van onze carrière tot nu toe. De man is blijkbaar nog steeds boos en grijpt niet de kans voor her inspectie, want waarschijnlijk heeft hij niets veranderd/verbeterd. We rijden terug naar de uitvalsbasis en halen de getekende papieren op bij de receptie en zeggen te zullen vertrekken, want we zijn hier afgewerkt en hadden niet ingeschat zo snel afgerond te zijn met de andere camping. Nadat we hebben ingepakt en geluncht vertrekken we richting receptie, uitchecken en afscheid nemen en dan weer op weg. We steken de middelste zuidpunt van de Peleponnesos over richting Areapolis en gaan dan in noordelijke richting Kalamata. Wederom een kustroute met veel bochten, klimmetjes en afdelingen en natuurlijk de nodige haarspeldbochten. In de buurt van Areapolis hebben we blijkbaar een afslag gemist en koersen we richting een toeristische trekpleister, die niet op ons lijstje stond, nl. Diros Cave. Geen enkele mogelijkheid om ergens te keren en pas bij Diros Cave is er een (niet al te groot) parkeerterrein voor bussen, waar we met wat manoeuvreren kunnen keren en dan weer terug naar de oorspronkelijke bestemming. De rest van de reis is, zoals hiervoor beschreven, kustweg met de nodige hindernissen. Als we in de buurt van de te inspecteren camping komen herinneren we ons weer de ontzettend smalle toegangsweg. Ja hoor, het is weer hetzelfde. Aan beide kanten auto’s geparkeerd van strandgangers. Godelive stapt uit om al lopende met de walkietalkie instructies aan mij (Ben) te geven en gelukkig kunnen we zonder schaafwonden de campingingang bereiken, mede dankzij een paar geduldige Grieken (uitzondering) die ons doorlieten. De nieuwe campingmanager ontvangt ons en moppert gelijk, dat we laat zijn. Vorig jaar (toen was hij nog niet in functie!?) waren we eerder. We proberen even uit te leggen hoe het zit, maar geen aandacht en hij wijst ons een plek vooraan, zodat we morgen gelijk kunnen vertrekken (?!). We manoeuvreren tussen de bomen en parkeren op een zonovergoten plek. Even bijkomen van de rit en wat kunstmatige schaduw creëren. We kijken elkaar even aan en denken, wat een rare man is dat. De receptionist van vorig jaar, die ook een cursus communicatieve vaardigheden ontbeerde is ook nog aanwezig, maar heeft blijkbaar een ondergeschoven rol gekregen. Als we zijn bijkomen trekken we er weer op uit om de inspectie te doen. Alles is nagenoeg hetzelfde gebleven, zij het dat de totale elektrakasten zijn vernieuwd. De sanitaire voorzieningen zijn op zijn Grieks, maar goed schoon. We interviewen een jong Grieks stel met een tent en daarna een stel Nederlanders met een caravan. Deze laatste blijken al vele jaren op deze camping te verblijven en zijn zeer tevreden. Zij vertellen ons ook nog ins and outs van de camping, dus nuttig om te weten. Later dalen we ook nog even af richting strand om aldaar wat dingen van dichtbij te ervaren.

Vrijdag 20 juli 2018:

De volgende ochtend opstaan en even genieten van het mooie weer. De katten hebben er zin in en willen ook naar buiten. De Nederlander van het interview is blijkbaar ook een kattenliefhebber en ook hun kleinkinderen, die eveneens op de camping verblijven. Later die ochtend hebben we een uitgebreid gesprek met de nieuwe camping manager en een van de eigenaren. We geven een verslag van onze bevindingen, praten over promotie mogelijkheden bij ACSI en zij zijn geïnteresseerd. Onder het genot van een café Feddo Cappuccino maken we alles in orde, terwijl de manager en eigenaar als een stel stuiterballen steeds op allerlei mensen afstappen voor een welkom, praatje of hartelijke afscheidskus. Als uiteindelijk alles is doorgesproken, getekend en gestempeld moeten er fotokopieën worden gemaakt. Na een tijdje komt de eigenaar terug en kunnen we ons weer omtoveren tot normale kampeerders. We benutten de rest van de dag om even te genieten en alvast wat spullen in te pakken voor morgen. ’s Avonds moet natuurlijk alles weer worden ingeklopt in de PC en moeten we de sfeerteksten weer uitwerken. Morgen willen we weer verder trekken naar de volgende camping. Hoe zou het zijn met het verlaten van de camping??? Weer akelige doorgangen???

Campings in de Zuid Oostelijke Peleponnesos (2)

Woensdag 11 juli 2018:

We gaan vandaag weer verder trekken richting de centrale Peleponnesos voor de inspectie van 2 campings. Alle voorbereidingen voor het vertrek zijn gisteren gedaan, dus vandaag alleen nog de dagelijkse rituelen, ontbijten, elektra uitpluggen en uitchecken. Als dat alles is gedaan gaan we op weg, groeten de echtgenote van de camping eigenaar en de camping medewerker (echtgenoot van de kapster). Onze navigatie wijst ons deze keer richting Astros, zodat we de autoweg Tripoli naar Sparta kunnen nemen. Dit blijkt eenvoudiger dan vorig jaar toen we via de bergen allerlei smalle en bochtige wegen moesten volgen. Het is wel een tolweg, maar voor die paar euro rijden we dan ook veel comfortabeler. Bij Sparta gaan we de snelweg af en volgen de navigatie/borden naar de 1^e inspectiecamping. Daar aangekomen worden we door een oudere meneer naar een plekje begeleid. Hij blijkt de eigenaar te zijn en de vorige campingbeheerder (dezelfde naam) blijkt uit beeld. De zoon van de eigenaar is de nieuwe campingbeheerder en arriveert korte tijd later per scooter. De camping is wat voller dan vorig jaar, maar staat niet vol. Na het installeren doen we ons rondje en interviewen een Nederlands paar, dat ons blijkbaar al eerder ergens gespot heeft.  We besluiten een hapje te nemen bij het camping restaurant en dat smaakt prima. Zichtbaar is er weinig veranderd op de camping, maar als we later met de nieuwe campingbeheerder praten blijkt dat de zuiveringsinstallatie van het zwembad volledig is vernieuwd. Een toiletgebouw en de oude receptie staan op de rol voor verbouwing tot studio’s. De nieuwe campingbeheerder heeft allerlei vragen over promotie, social media etc., maar besluit uiteindelijk alles te houden zoals het was. De WK voetbalwedstrijd Frankrijk-België missen we vanavond, maar eigenlijk hebben we het hele WK al gemist. Gelukkig zijn we geen voetbalfanaten.

Donderdag 12 juli 2018:

De volgende ochtend moeten we nog even een interview doen en kunnen een jong Duits stel met buscamper strikken. Daarna even alles inpakken en dan uitchecken om naar camping 2 in dit gebied te gaan. Als we daar aankomen worden we vriendelijk welkom geheten door de campingeigenaar, die er - net als vorig jaar -  nog erg corpulent uitziet. We doen ons rondje en checken achteraf de lijst met de eigenaar. Er is zeggen en schrijven slechts 1 kampeerder op de camping, maar blijkbaar waren mei en juni goede maanden voor de camping. De taverne op de camping is eigenlijk een bruin café voor de lokale Grieken, dus tussen de middag loopt het vol met Grieken. Bier, Tsipouro en wat hapjes vliegen over de toonbank, maar wij houden het bij een warme lunch met wat fris. Als alles is verorberd doen we de formaliteiten, rekenen we af en  vertrekken. Via een lokale weg vertrekken we richting Gythio voor de inspectie van de campings aldaar. We hebben daar een 4 -tal campings op de rol en proberen op een aantal campings ook zelf te staan. In de loop van de middag arriveren we op camping 1 en worden vriendelijk verwelkomt door de receptioniste en 1 van de eigenaresses (jongere generatie). We kunnen zelf een plekje uitzoeken, want het is nog niet vol. We kiezen voor een plekje, zoals vorig jaar met schaduwnetten. Installeren en dan even bijkomen van de hitte met een drankje. We inspecteren vandaag niet meer, want er moet nog wat ingeklopt worden van de vorige campings.

Vrijdag 13 juli 2018:

We hebben lekker geslapen, dus weer energie voor een nieuwe dag. Vandaag willen we de inspectie van deze camping doen en de interviews. Na het ochtendritueel de ACSI kleiding aan en op stap. De speeltuin blijkt helemaal vernieuwd, dus ook even een foto voor de documentatie. Met zo’n groen polo van ACSI aan blijk je toch behoorlijk bekijks te hebben. Als we een Griekse mevrouw willen interviewen zegt ze yes, als we vragen of ze Engels spreekt. Gaandeweg het interview blijkt, dat ze er niets van snapt. We danken haar, geven haar een ACSI balpen en gaan weer verder naar een 2-tal gezinnen in een tent uit Tsjechië. Hun Engels is duidelijk beter, dus het interview is snel afgerond. ’s Middags gaan we er op uit met de scooter om de omgeving een beetje te verkennen. We rijden door Gythion, dat we vorig jaar al verkend hebben en volgen de kustroute. We zien een vastgelopen coaster op het strand liggen, die inmiddels al helemaal is verroest en afgetakeld. Blijkbaar geen geld om dit schip/wrak weg te halen. Enige tijd later gaan we wat meer landinwaarts en rijden door boomgaarden met fruit. De sinaasappels lijken ons al rijp voor de pluk, maar we respecteren het eigendomsrecht. De wegen zijn soms belabberd, dus een kwestie van om de gaten en scheuren heen rijden. In de dorpen lijkt het soms uitgestorven, een enkele Griek op een terras voor een Tsipouro of biertje, maar da’s dan ook alles. Parkeren is voor de Grieken nooit een probleem, want ze stoppen waar ze moeten zijn…handig of niet. Na een tijdje rijden besluiten we terug te rijden naar de camping, onderweg nog even tanken en dan weer verder. Als we terug bij onze camper komen en een drankje nemen komt de echtgenoot van de Griekse mevrouw van het interview een paar kipkluifjes brengen met wat brood. Hij spreekt wat Engels en blijkt uit Athene te komen. Ze hebben een camper, wat op zich al erg uitzonderlijk is voor Grieken. Een leuk gebaar van deze mensen, wat ons overvalt. Als we vertellen dat we verder trekken naar Elafonisos (een eilandje ten zuiden van de Peleponnesos) gaat hij op zoek naar een foto op zijn smartphone. Een tijdje later komt hij vertellen, dat hij de foto kwijt is, maar hij is laaiend enthousiast over het prachtige strand. Dat belooft wat als we morgen die kant op gaan.

Zaterdag 14 juli 2018:

We gaan vandaag richting Elafonisos, waar een camping een bezoek heeft aangevraagd om ook in de ACSI gids te worden opgenomen. Spannend, maar we zullen wel zien hoe het gaat. Onze Griekse buurman komt ons nog even gedag zeggen en geeft ons een briefje met zijn gegevens, want als we in Athene langskomen kunnen we hem bellen. Leuk gebaar, maar de Griekse letters zijn voor ons onleesbaar. Als alles is ingepakt gaan we uitchecken en rijden we richting Elafonisos. Een deel volgen we de route, die we gisteren met de scooter hebben gedaan. Daarna is het kustroute door de bergen, met veel bochten en smalle wegen en dorpjes. Wanneer we na enige tijd door een dorpje rijden, waarvan we op dat moment geen idee hebben hoe het heet blijkt de inschatting van mij (Ben) verkeerd en is de doorgang te smal. Een oude Ford Fiesta, die wat ruim en onhandig is geparkeerd op een net te smalle weg met een verhoging vanwege een uitrit leveren ons een schaafschade op aan de camper. Balen, maar wat doe je daaraan? Even later komt een Griekse mevrouw ons (in het Grieks) van alles vertellen, maar we verstaan er geen klap van. We parkeren de camper een stukje verder op een geschikte plaats, want blijkbaar ontwrichten we het totale verkeer in dit dorp. Nadat dit is gebeurd en lopen we terug met de nodige schadeformulieren. Zwaar balen, maar het is niet anders. Gelukkig blijkt de Griekse mevrouw een jonge dame bij zich te hebben, die Engels spreekt en van wanten weet. We regelen alles netjes af, fotograferen de situatie en de schades. Het dorp blijkt Pappadianika te heten, een naam waar je je bek over breekt, maar dat we niet snel zullen vergeten. Daarna netjes handen schudden en weer verder. Het is ondertussen lunchtijd, dus we nemen daar ook even de tijd voor. Als we klaar zijn met lunchen gaan we weer op weg en letten nu extra op de aanwezigheid van hele smalle wegen. We volgen de kustweg richting Neapoli in de meest zuid oostelijke punt van de zuidelijke Peleponnesos. We moeten via Agios Georgios richting het dorpje Pounta, om aldaar de veerboot naar Elafonisos te nemen. Later in de middag komen we via vele kronkels en smalle wegen in Pounta aan. Er is een klein hokje, waar de kaartjes worden verkocht en op zee zien we een ferry naderen. Verdraaid, weer zo’n ding met 1 laad en losklep. Het meisje in het loket zegt, dat we achteruit over de pier (ongeveer 100 meter) naar de ferry moeten rijden. Wij zeggen, dat we achter de camper een aanhangertje hebben en dat dit niet gemakkelijk is. “No problem”, zegt het naïeve grietje dat waarschijnlijk nog nooit met een aanhanger achteruit is gereden. De pier is niet breder dan een smalle Griekse straat, dus no way. We koppelen de aanhanger af en duwen deze tot de laadklep van de ferry. De ferry medewerker roept “where is the camper?” en ik zeg dat ik die nu ga achteruitrijden. De laatste meters weer aankoppelen en aan boord rijden, wat met wat manoeuvreren gelukkig weer lukt. Elafnisos ligt op een kwartiertje varen van Pounta en we zien het eilandje al liggen. Een schitterend plaatje als we over een kristal heldere groen/blauwe zee varen. Na de ferry linksaf langs een smalle kustweg naar de camping enkele kilometers verder. Op de camping moeten we ons melden bij de receptie en worden daar hartelijk ontvangen door de medewerksters. Als we zeggen namens ACSI te komen inspecteren zijn ze nog enthousiaster, want blijkbaar is men al een tijdje bezig om in de ACSI gids te komen. We krijgen een kleine rondleiding met de meest belangrijkste voorzieningen en daarna een mooie plek op het camperterrein met schaduwnetten. Installeren en dan even bijkomen van deze dag, want het was me het dagje wel.

Zondag 15 juli 2018:

Als we geslapen hebben, ontbijten en douchen. Daarna voorbereidingen doen voor de inspectie. Het is een nieuwe camping voor ACSI, dus alles moet nog geïnventariseerd, bekeken en genoteerd worden. We trekken onze ACSI polo’s weer aan en gaan op pad en zien, dat dit een grote camping is met veel plaatsen. Het terrein voor tenten (veelal jong publiek) is afgescheiden van het terrein voor campers, caravans en busjes (families, senioren). Er is een groot zelfbedieningsrestaurant, er zijn afhaal maaltijden en een groot terras. Sanitair is verdeeld over diverse gebouwen en ziet er voor Griekse begrippen netjes uit. Er zijn ook diverse bungalows te huur, alsmede tenten voor de trekkers. We lopen naar het strand door een duingebied met prachtig wit zand en komen op een schitterend strand (geniet een hoge reputatie in Griekenland blijkt). We maken een praatje met de medewerkers, die de ligbedjes en parasols verhuren (ja, het is hier wel betalen). Ook nemen we nog een paar interview op het strand af van de campinggasten. We nemen daarna even een lunchpauze op het terras en gaan terug naar de receptie voor de nodige vragen. We hebben een uitgebreid en ook uitermate vriendelijk gesprek met de receptioniste en de dochter van de eigenaresse. De eigenaresse laat zich ook af en toe zien, groet ons vriendelijk, maar mengt zich niet in het gesprek. We stellen onze vragen en geven informatie over ACSI, de regeltjes en ook de diverse promotiemogelijkheden. We spreken af, dat men alles even mag laten bezinken en dat we er morgen op terugkomen. Als we hiermee klaar zijn krijgen we een maaltijd van de camping aangeboden, waar we graag gebruik van maken. Er is keuze uit menige gerechten en het smaakt prima. Als alles is verorberd sluiten we de dag af, want het was veel voor vandaag, en dan naar de camper.

Maandag 16 juli 2018:

’s Morgens weer de gebruikelijke rituelen, maar natuurlijk ook zaken inkloppen in de laptop. Omdat het een nieuwe camping is veel informatie te verwerken, maar het lukt prima. Daarna weer richting receptie om het vervolggesprek te voeren. Buiten de receptie een plekje in de schaduw met een lekkere café Freddo Cappuccino en een glas water. Men heeft over allerlei dingen nagedacht en stelt ook nog de nodige vragen, die wij ook met wat naslagwerken kunnen beantwoorden. Wij hebben inmiddels nagedacht over deze camping en besloten, dat zij ACSI waardig zijn en volgend jaar in de ACSI gids komen. Men is daar erg blij mee. We gaan daarna wat foto’s maken voor de documentatie en laten deze later ook zien aan onze gesprekspartners. Ze zijn tevreden en delen ons hun besluit over promotie voor 2019 mede. Leuk, want ze willen graag aan een aantal dingen meedoen, dus papieren invullen, stempelen en ondertekenen. We ronden alles af en gaan onze voorbereidingen doen om morgen weer verder te trekken. We zullen dan weer koers zetten richting Gythion voor de overige campings op ons lijstje.

Campings in de Zuid-Oostelijke punt van de Peleponnesos

Zaterdag 7 juli 2018:

Als we alles hebben geregeld voor het vertrek, gaan we richting receptie. De nukkige camping beheerster heeft een Frans stel om af te rekenen en neemt ruimschoots de tijd om te babbelen in het Frans. Als we eindelijk aan de beurt zijn neemt ze ook ruimschoots de tijd voor ons en blijkt ze ook aardige menselijke trekjes te hebben. Na het uitchecken manoeuvreren we de camper met aanhanger richting de uitgang/doorgaande weg. We rijden richting Korinthe en vervolgens Tripoli. Het is een prachtige snelweg naar Noord Europees model met vangrails, parkeerplaatsen en tolpleinen. De logica van de tol ontbreekt in onze ogen wel, maar het rijdt lekker door. Op het traject richting Sparti (Sparta) nemen we de afslag richting Astros. Dit is duidelijk een landelijke weg met bochten en Griekse verrassingen. Nabij de kust volgen we de borden richting onze eerste inspectiecamping, die vorig jaar de laatste was in de rij. Na vele bochten, dorpjes en bergje op en af komen we bij de camping. De camping eigenaar heet ons hartelijk welkom en zegt al met ACSI te hebben gebeld waar we bleven. Even een plekkie zoeken en dat lukt al snel. De baas nodigt ons uit om vanavond wat e komen eten, dus dat slaan we niet af. Installeren en dan even wat lekkers drinken, want we vinden dat we dat verdiend hebben. ’s Avonds melden we ons bij het restaurant en genieten van onze aangeboden maaltijd. En dan is het tijd om weer even bij te tanken.

Zondag 8 juli 2018:

Nadat we lekkere hebben geslapen, ontbeten en gedoucht is het tijd voor onze inspectie. We pakken alle spullen bij elkaar en trekken er op uit. Onze Griekse buren zijn het eerste aan de beurt voor een interview. De vrouwen van dit gezelschap blijken tweelingzussen en afkomstig uit Frankfurt (D). Een leuk gesprek en dan op naar de volgende kampeerders. Dit blijkt een Grieks stel, die een seizoenplaats hebben. Ze zijn wat afhoudend, maar komen gaandeweg het gesprek wat losser. Vervolgens gaan we de diverse voorzieningen checken. Het is duidelijk Grieks, verouderd maar wel netjes schoongemaakt. Na afloop hebben we een terugkoppeling met de campingbaas en regelen we de formaliteiten. ’s Middags gunnen we ons wat rust en gaan even zwemmen in de zee. Godelive is toe aan een knip-/kleurbeurt en informeert bij de vrouw van de campingbaas of er een kapper is. Een van de campingmedewerkers zijn partner is kapster met een salon aan huis. Er wordt een afspraak gemaakt voor de volgende ochtend.

Maandag 9 juli 2018:

Na het gebruikelijke ochtendritueel halen we de scooters van de trailer en rijden richting receptie. Blijkbaar staat de kapster in het naburige dorp op ons te wachten in een rode Toyota Yaris met alarmlichten aan. We gaan op pad, maar na 5 minuten blijkt dat we de verkeerde richting op gaan. Keren en dan richting de kapster. Als we het dorp inrijden staat er inderdaad een rode Toyota Yaris met alarmlichten aan langs de kant van de weg. De dame spreekt ons in het Engels aan en vraagt ons te volgen. Dat doen we en via een aantal weggetjes komen we aan bij haar woning/salon. We worden uiterst vriendelijk ontvangen, krijgen een glas water en dan volgen de afspraken over wat en hoe. Het meisje dat in huis aanwezig is blijkt een nichtje. Zij heeft ook aanleg voor het vak, want ze zit constant met kammen en spiegels haar eigen haar te doen. Met gebrekkig Engels worden de instructies gegeven en uitgevoerd. Bijzondere ervaring, erg klantvriendelijke en vakkundige behandeling. Tijdens de kappersbehandeling kijk ik (Ben) naar het ouderwetse Griekse TV toestel met actualiteiten, maar behalve de beelden snap ik van het geheel niets. Eenvoudige salon en woning, maar de mensen zijn erg vriendelijk. In verhouding tot Nederland kost het knippen en kleuren weinig. We betalen en nemen afscheid om vervolgens weer met de scooter naar de camping te rijden. Tijd voor de lunch en daarna willen we de naburige camping met de scooter gaan inspecteren. Wanneer alles is ingepakt gaan we op weg. Met behulp van de navigatie komen we zonder problemen op de camping aan. De campingeigenaar heet ons welkom en we mogen de inspectie uitvoeren. Vorig jaar stonden wij hier zelf met de camper en was het duidelijk drukker. We doen ons rondje, houden 2 interviews en gaan vervolgens onze feedback geven aan de eigenaar. Ondertussen is de neef van de eigenaar, die tevens op de camping werkt gearriveerd en we krijgen koffie aangebonden. We spreken de belangrijkste dingen, praten over promotie, maar dat blijkt een brug te ver. Nadat we hebben afgerond nemen we de scooters weer en gaan terug naar onze uitvalsbasis.

Dinsdag 10 juli 2018:

Vandaag kloppen we alle informatie van beide campings in het ACSI systeem op de computer. Dit blijkt best veel tijd te kosten, want er worden ook sfeerteksten gevraagd en dat zijn heel veel vragen. Als alles is ingeklopt nemen we even rust en daarna pakken we alles in voor morgen om te vertrekken. ’s Avonds gaan we ook nog even wat eten in het restaurant. Morgen gaan we weer verder trekken.

Tussenstop in Athene

Beste mensen,

Onze reisblog bleef de afgelopen dagen leeg, want de inspectie van campings bleek veel meer tijd te kosten dan ingeschat, het weer is weer op zijn Grieks (dus warm) en dan schoot het reisverhaal er vaak bij in. Het gaat goed met ons en wij zijn inmiddels op 28 campings gaan inspecteren en hebben er nog 12 op het lijstje staan, voordat we op 6 augustus a.s. ons melden op de veerhaven van Patras voor de terugreis. We proberen jullie de komende tijd weer af en toe te informeren over onze belevenissen. Tot later.

Groetjes van Godelive en Ben

Donderdag 5 juli 2018:

Als we opstaan de volgende ochtend beginnen we maar met ontbijt en alles inpakken, want gisteravond is dat niet helemaal meer gelukt. Daarna is het tijd om te douchen en afscheid te nemen van onze naaste Griekse buren en de Belgische meneer van ons interview. We rijden nog even langs het camperservicepunt en daarna richting receptie om uit te checken en afscheid te nemen van onze gastheren. We krijgen een hartelijk afscheid en zelfs ik (Ben) krijg een knuffel van een van de eigenaren en zijn vader. Ze willen ons graag volgend jaar terugzien, maar of dit onze keuze of die van ACSI is …. wie zal het zeggen. We rijden richting de veerhaven van Eretria en daar komt de boot al aangevaren. Tickets kopen en aan boord rijden. Gelukkig eindelijk een veerboot waar je gewoon op en af kunt rijden, dus met 2 laadkleppen. Scheelt weer een hoop gedoe. In een half uurtje bereiken we het vaste land van Griekenland en rijden we richting de snelweg. Snelwegen in Griekenland zijn zeldzaam, maar ze zijn wel tolplichtig. Binnen anderhalf uur rijden we over de snelweg Athene binnen, waar het een drukte van jewelste is. We hebben gekozen voor camping Athens, die overigens niet de beste reviews heeft, maar wel lekker dicht bij de meeste bezienswaardigheden ligt. Als onze navigatie zegt, dat de camping rechts lkigt zien we niets en dus moeten we een 2^e poging gaan wagen. Na een aantal kilometers te hebben gereden rijden we weer over dezelfde weg en zien we het ondergekliederde bord van een camping langs de weg. Snel richting aangeven en jawel, er is een inrit met daarboven de naam “Camping Athens”. De dame in de receptie voldoet aan de beschrijving van de reviews, want ze is zo flexibel als een trottoirtegel. We moeten wel zeker weten of we 1 of 2 nachten staan, anders gaat haar hele planning de mist in. We besluiten voor 2 nachten te gaan, want we willen ook wel wat zien van Athene. Ze verteld ons dat we best met de scooters naar de stad kunnen rijden en geeft ons nog een plattegrond mee. Als alle formaliteiten zijn vervuld begeleidt ze ons naar een keurige ruime en met schaduwnet overkapte plaats op een grotendeels lege camping (hoezo planning???). Nadat we zijn geïnstalleerd, wat geluncht hebben besluiten we de stad te gaan verkennen. Scooters van de aanhanger en er op uit met het kaartje, maar de camping ligt buiten het kaartje, dus moeten we nu links of rechts vanuit de camping? Google maps op de smartphone geeft aan links, maar ja er is geen mogelijkheid om linksaf te gaan op de drukke 4 baan weg. Dan maar rechtsaf en proberen bij een verkeerslicht te draaien. Het is een drukte van jewelste, auto’s, vrachtauto’s, motoren, scooters en ja en zelfs een paar fietsers rijden op deze weg door elkaar heen. We stoppen regelmatig rechts van de weg om ons te oriënteren en blijken bij een kruispunt de verkeerde banen genomen te hebben. We wachten even op een wat stiller moment tussen de verkeerstroom en proberen daarna alsnog de goede banen te bereiken. Helaas raak ik (Ben) het (gescheurde) windscherm van Godelive en breekt er een stuk vanaf. Oprapen is geen optie, want voor we d’r erg in hebben rijdt het verkeer ons de vouwen uit onze broek. Dan maar verder rijden en wonder boven wonder blijken we na een tijdje aardig in de goede richting gereden te zijn. Uit het niets zien we plotseling het Griekse parlementsgebouw in onze ooghoeken, dat we kennen van de vele TV journaals. We zoeken een plekje voor de scooters en willen de stad wat beter gaan verkennen. Als we wat dichterbij het parlementsgebouw komen blijkt er een wisseling van de wacht te zijn. Militairen in klassieke kleding doen hun ritueel en marcheren naar hun plaats bij de wachthokjes. Een militair in regulier gevechtstenue inspecteert de mannen hun tenue en vertrekt weer. De militairen staan voor het monument van de onbekende soldaat, dat vlak voor het parlementsgebouw ligt. Het parlementsgebouw was vroeger het koninklijk paleis. We lopen weer verder en bezoeken de nationale tuin en ondertussen zien we allerlei politieposten, ME bussen etc., maar het ziet er vredig uit. Blijkbaar is dit ook de buurt waar allerlei ambassades zijn gevestigd. Na een tijdje rondwandelen wordt het tijd om wat te drinken en te eten. Keuze genoeg blijkt en we laten het ons goed smaken. Inmiddels is het 20.30 uur geworden en we willen richting camping, want in het donker door deze drukke stad rijden lijkt ons geen optie. Met behulp van google maps rijden we zo goed en kwaad als het kan het centrum weer uit. Afgezien van de verkeersopstoppingen en de Griekse rijstijl, blijkt dit toch nog aardig te lukken. Na zo’n ¾ uur arriveren we weer heelhuids op de camping en trakteren we elkaar op een high-five en een lekker drankje. Zeer de moeite waard op te ervaren en nu even bijkomen van ons Athene avontuur. Morgen verder.

Vrijdag 6 juli 2018:

De volgende ochtend is het weer, zoals we in Griekenland gewoon zijn en dus gaan we vandaag er weer op uit voor de Athene trip. Als alle plichtplegingen zijn gedaan en de airco in de camper staat te draaien, zodat onze katten het ook kunnen overleven, vertrekken we weer met de scooter. Ik (Ben) heb deze keer de hulp van Google maps ingeroepen van mijn smartphone, die netjes in een tasje op mijn buik hangt. We hebben geleerd van onze rit van gisteren en dus verloopt alles wat soepeler en met wat tussentijdse checks rijden we straatje in en uit. Boven eigen verwachting komen we feilloos bij de Akropolis aan, het nationale symbool van Griekenland. We parkeren de scooters in een parkje met bomen, waar ook een groepje Griekse bikers (politieagenten op de fiets) staan, dus veiliger kan bijna niet. Als we omhoog kijken zien we het monument staan en om ons heen wemelt het van de toeristen, de taxi’s, diverse bussen voor rondritten etc. Het is behoorlijk warm, maar we willen deze locatie toch graag van dichterbij zien. We wandelen de berg op en sluiten aan in een rij van toeristen, die allemaal een kaartje willen. Gelukkig hebben we een flesje drinken bij en na ongeveer een kwartier hebben we onze kaartjes. Nu richting de ingang en via een automatische entreepoort bewandelen we de historische paden naar de Akropolis. We komen eerst voorbij het oude Theater van Dionysos op de zuid helling van de Akropolis. Alles wijst er op, dat er binnenkort een concert gegeven gaat worden. We klimmen weer verder en komen bij de Akropolis, het symbool van de oude beschaving te midden van de huidige stad Athene. Het monument wordt gedeeltelijk gereconstrueerd, want er staan bouwkranen en her en der liggen stenen en staat er machines voor bewerking van stenen/marmer. Een stukje verder staat het Erechtheion, dat gebouwd werd tussen 410 en 406 voor Christus. Schitterende plaatjes van deze monumenten met op de achtergrond de gigantische stad Athene met ongeveer zo’n 5 miljoen inwoners. Nadat we een tijd jhebben rondgedoold verlaten we weer de berg. We besluiten de toeristische bus te nemen, want veel rondlopen met bergje op en bergje af lijktons minder geschikt. De bus voert ons langs de meest belangrijke locaties en monumenten van de stad en we kunnen uit- en opstappen waar we willen. Iedere 15-20 minuten arriveert er weer een bus. We maken foto’s bij de vleet en kijken onze ogen uit. Het is razend druk in Athene en bij verkeerslichten lijkt alles dicht op elkaar te staan, maar de diverse motor- en scooterrijders plooien zich overal tussendoor. Begin van de middag stappen we uit om even te lunchen en te drinken. Als we weer zijn bijgekomen stappen we weer op de bus en vervolgen onze tour. We passeren weer het Parlementsgebouw, de Nationale tuinen, Hadrian’s Arch (de Ereboog van Hadrian), het standbeeld van Th. Kolokotronis voor het gebouw van het Nationaal Historisch Museum en het Panathenaikon Stadion dat gebouwd is tussen 1869 en 1870 voor de eerste nieuwe Olympische Spelen en ruimte bood voor circa 60.000 toeschouwers. Teveel dingen om allemaal te noemen en te onthouden. Tegen het einde van de middag stappen we weer uit de bus bij de Akropolis en zoeken we one scooters op. Terug naar de camping, want het was weer erg veel vandaag. Google maps voert ons deze keer feilloos terug naar de camping, waar we ons vanavond trakteren op een etentje in het camping restaurant. Het is er eenvoudig, betaalbaar en smakelijk en de jonge vrouw die ons bediend is vriendelijk. Naderhand gaan we weer richting camper om van onze nachtrust te genieten. Morgen trekken we weer verder om de inspecties in de Zuidelijke Peloponnesos te starten.

Campings Evia

Zaterdag 30 juni 2018:

Als we opstaan is het gelukkig weer wat aangenamer weer. Het zonnetje schijnt en er zijn een paar wolkjes, maar heel anders dan de voorgaande dagen. Omdat we gisteren al de nodige voorbereidingen hebben gedaan zijn we vandaag snel klaar voor vertrek. Het lijkt dus douchen, ontbijten en plijten haha, maar met alle gemanoeuvreer met de camper en aanhanger kost het laatste klusje toch nogal wat tijd op deze terrassencamping met de nodige hellingen. Als we dan klaar zijn gaan we richting receptie om uit te checken en afscheid te nemen. We vertellen nog even het verhaal over de achtergelaten hond en de dames zeggen, dat dit helaas veelvuldig voorkomt. Allerlei nationaliteiten laten dieren achter en veronderstellen, dat mensen op de camping die beesten wel zullen voeden. De eigenaressen willen ons graag weer terugzien volgend jaar, want Grieken zijn erg op de relatie blijkt. Als de eerste aarzeling en reserve is verdwenen dan ben je ook echt geaccepteerd. We vertrekken richting Volos om eerst even wat inkopen te doen bij de lokale Lidl vestiging. Als we via de navigatie op de goeie locatie zijn aangekomen, blijkt het parkeerterrein te krap voor ons camper met aanhanger. Gelukkig is er langs de weg een grote open ruimte en parkeren we daar. Snel de nodige inkopen doen wat we moeten nog een stukje rijden vandaag. Als de boodschappen zijn ingeladen in de camper en we van onze lunch zitten te genieten stopt er een Duitse camper voor ons, die blijkbaar deze parkeermogelijkheid ook wel op prijs stelde. Voor we er erg in hebben, blijkt onze Oosterbuur zijn camper met fietsenrek op 20 centimeter van onze voorbumper te hebben geparkeerd…..lekker handig op een helling. Als de lunch is verorberd blijken onze Oosterburen weer al met hun karretje richting camper te komen. Ik (Ben) kan het toch niet laten om nog even te vertellen, dat hun camper niet echt handig geparkeerd was. Wanneer ik eerder had willen vertrekken en achteruit had gemoeten op deze hellende weg was er toch een kans geweest op ongewilde schade bij hun en ons. De Duitse mevrouw zegt dat het hen spijt en dat ze niet in de gaten hadden dat ze zo krap hadden geparkeerd, maar ik proefde in de toon iets van……..nou ja vul zelf maar in. Een paar minuten later zijn hun boodschappen ingepakt en verkassen ze zo’n 100 meter verder…probleem opgelost. We rijden verder over de rondweg van Volos en gaan dan de snelweg op richting Larisa om vervolgens de afslag richting Athene te nemen. De autoweg is fantastisch aangelegd en voldoet aan alle ons bekende normen. Ter hoogte van Aya Theodori gaan we de snelweg af richting Glyfa, waar we de veerboot willen nemen richting het eiland Evia. Al snel wordt duidelijk dat we weer de bekende smalle wegen met veel bochten door de bergen voor onze kiezen krijgen. Als we een bord Glyfa rechtsaf zien en na een paar kilometer door een havenplaatsje rijden lijken we bij de veerboot te zijn, maar dit is psychologische “oorlogsvoering”, want na het dorp gaan we weer de bergen in en gaan verder van de zee af. Vreemd, maar we vertrouwen op onze navigatie en na een behoorlijk aantal kilometers komen we toch in Glyfa aan. Een klein havenplaatsje en we zien in de verte al een veerboot aankomen. Even rondkijken hoe het hier in zijn werk gaat en jawel, enkele meters verder staat een piepklein hokje met een even piepklein loketje en daarachter een mevrouw. Kaartjes kopen en afrekenen en ondertussen nadert de veerboot de steiger. De klep gaat open en voordat de boot aan de steiger ligt gaan de Griekse auto’s aan boord al rijden, maar ze hebben net genoeg geduld om niet in het water te plonzen. De boot is zo gelost en de gereed staande personenauto’s, inclusief onze camper kunnen aan boord. Het is een boot met enkele klep, dus er moet gedraaid worden aan boord. De bemanning is zo slim om ons niet te laten manoeuvreren, maar haakt de trailer af en koppelt die na de draaimanoeuvre weer netjes aan. Om 17.00 uur strikt vaart deze veerboot weer weg en later zien we op het vaarrooster dat we voor vandaag de laatste ferry hebben. Geluk is met de dommen denken we dan maar en gaan om een lekkere café Fredo Cappuccino in de kantine. Na een half uurtje komen we in Agiokambos aan, waar we de reis vervolgen richting de eerste inspectiecamping op Evia. De weg voert grotendeels langs de kust, is zoals bekend soms smal en erg bochtig. Voor een deel gaat de weg ook door bergachtig gebied en als toegift staan er ook regelmatig borden met de waarschuwing “vallende stenen”. En verdraaid er zijn ook regelmatig stukken weg, die getrakteerd zijn op stukken rots, die we dan ook ontwijken kunnen, want de maximum snelheid is op deze stukken 50 kilometer per uur (voor toeristen natuurlijk). De Grieken proberen je op allerlei manieren te passeren, zoals bij borden verboden in te halen, bij doorgetrokken strepen op de weg en natuurlijk ook met veel hogere snelheid dan toegestaan. Wij begrijpen dan ook dat er zoveel van die mini kappelletjes langs de weg staan. Na een uurtje zijn we op de plaats van bestemming en wij melden ons aan bij de receptie. We zeggen dat we van ACSI zijn en voor de jaarlijkse inspectie komen. “No ACSI” zegt de man nors. Oké, dan nog een keer en we tonen onze legitimatiebadge en vertellen nogmaals dat we van ACSI zijn en weten dat ze niet meedoen aan ACSI kortingskaart. Nogmaals “no ACSI”, dus probeer ik (Ben) het nogmaals in het Duits, maar wederom zonder resultaat. Je ziet de wanhoop in de man zijn ogen en loopt het kantoor uit. Even later komt hij terug met een andere man, die blijkt de camping directeur te zijn. Nu valt het kwartje snel op zijn plaats en we kunnen een plekje vinden bij de zee. We installeren ons en pakken even een drankje om even te gniffelen over de ontvangst…zo kan het dus ook. Als we ’s avonds even rondje camping doen zien we, dat er maar een paar campers staan van buitenlandse toeristen. Verder een aantal Griekse caravans (vaste seizoenplaatsen) en een aantal tentjes, maar het grootste deel van het terrein is nog leeg. De rest is voor morgen.

Zondag 1 juli 2018:

Als Godelive gaat douchen blijkt ze binnen no time terug in de camper te zijn. Alle douches hebben koud water en da’s niet aangenaam ’s ochtends en zeker niet als je je haren wilt wassen. Dus er zit niets anders op dan douchen in de camper. Als alle ochtendrituelen zijn afgerond gaan ons rondje voor de camping inspectie doen. We ontmoeten al snel een Belgisch stel met een camper en dus vragen om een interview. Zij blijken ongeveer zo’n 5 maanden onderweg met de camper en werken vanuit de camper. Da’s niet voor iedereen weggelegd. We hebben een leuk gesprek, ronden ons interview af en vervolgen onze tocht. Een tijdje later ontmoeten we een 2-tal Griekse gezinnen, die een weekendje kamperen met de tent en zij spreken Engels. Ook hiermee hebben we een interview en hun lijkt het wel wat om een baantje te hebben als het onze….haha. Als we alles een beetje hebben gezien gaan we richting de campingbaas, maar die blijkt druk en heeft pas over een paar uurtjes tijd. Dus even een break voor een lekker bakje koffie. Na de koffie ruimen we vast op, zodat we na ons gesprek met de campingbaas direct kunnen afreizen naar onze volgende camping. Het gesprek blijkt niet lang te gaan duren, want de campingbaas heeft weinig tijd en moet nog weg. De camping draait grotendeels op de Grieken en in het gehele voorseizoen komen er slechts 30 kampeerders langs. Hij heeft geen belangstelling voor promotie en al dat rondreizende kampeervolk met campers vindt hij eigenlijk ook maar “zigeuners”!!?? We ronden dan ook maar snel af en checken uit om te vertrekken. We vervolgen onze reis langs de kust en moeten na enkele kilometers de oversteek door de bergen maken naar de oostzijde van Evia. Onze navigatie loodst ons langs de vele bochten en smalle wegen in de bergen, maar we bereiken ’s middags onze bestemming. Het blijkt een groot vakantiepark annex camping te zijn. We worden uiterst vriendelijk ontvangen door het jonge receptiepersoneel, maar de naam ACSI en campinginspectie doet bij niemand een lichtje branden. We checken is en gaan naar ons plekje, dat voor campers wat aan de krappe kant is, maar het volstaat voor 1 of 2 nachten. Als we zijn geïnstalleerd en wat verlate lunch hebben genuttigd gaan we op verkenning in onze ACSI outfit. We gaan ons nogmaals melden bij de receptie als inspecteurs van ACSI en vragen naar de contactpersoon uit ons rapport. Dit blijkt een dame, die inmiddels al naar huis is, maar morgenochtend zijn we welkom. De man die ons te woord staat loopt even met ons mee om een aantal zaken te tonen en verdwijnt weer om zijn werk af te maken. We vervolgen onze ronde op eigen gelegenheid. Het is een prachtig vakantiepark, grote zwembaden, 2 restaurants, diverse vakantiebungalows etc.etc. Tevens is het een grote camping, maar die is nog voor een deel leeg. De meeste Grieken komen pas tussen half juli en half augustus. Er is ook behoorlijk wat animatie voor kinderen, het lijkt wel een kermis met speelautomaten, gokkasten, flipperkasten, een heuse trampoline met veiligheidstuigjes en een klimwand. Al deze extra dingen kosten natuurlijk geld. We lopen ook nog even door de mini-market en kijken nog wat rond op het strand, dat ongeveer 300 meter buiten de camping ligt. We ronden onze inspectie af en gaan richting camper.

Maandag 2 juli 2018:

Vanochtend hebben we een afspraak met de contactpersoon voor de check-up van de gegevens. We worden vriendelijk ontvangen en mogen meelopen naar haar kantoor bij de receptie. Als alles gecheckt is en onze vragen zijn beantwoord ronden we af en gaan terug naar de camper. Daar beginnen we de gegevens van de laatste 2 campings in de computer te verwerken en dat blijkt toch een aardig klusje. ’s Middags doen we nog even de vereiste 2 interviews en we hebben een leuk gesprek met onze Griekse buren, waarvan de buurvrouw redelijk Engels spreekt. Zij wonen in Athene en hebben een eigen caravan, iets wat voor Grieken al een uitzondering is. Als enige tijd later het buurjongetje van 2 per ongeluk een emmertje water omgooit bij de camper volgen gelijk excuses en krijgen we later een paar ecologische tomaten van eigen kweek aangeboden en een flesje Tsipouro van eigen stook. Was nergens voor nodig, maar we zijn er blij mee. We hebben nog een pakje stroopwafels en dus geven we die dan maar aan hen in het kader van de culturele uitwisseling zullen we maar zeggen. ’s Avonds gaan we maar een hapje eten in het restaurant, want zwemmen in de prachtige zwembaden is er bij ingeschoten. Tijdens het eten kijken we dan maar naar de sfeervol verlichte , maar inmiddels verlaten baden.

Dinsdag 3 juli 2018:

We breken vanochtend op om weer naar de 3^e en laatste camping op Evia te gaan. Als de spullen zijn ingepakt en we afscheid hebben genomen van onze Atheense campingburen rijden we richting receptie om uit te checken. We moeten deze keer weer van Oost naar West Evia en dus weer via de bochtige en smalle bergwegen. Godelive rijdt vandaag het eerste traject en met de navigatie lukt dat prima. Onderweg zien we diverse motorrijders, die hun helmen niet gebruiken zoals ze bedoeld zijn, namelijk om op je hoofd te zetten. We worden gepasseerd door een jong stel in zomer tenue op de motor en de jonge dame achterop heeft aan ieder arm een helm vast!!!??? Nu snappen we waarom er zoveel van die mini-kappelletjes langs de weg staan in Griekenland. Na ongeveer 1 ½ uur rijden neem ik (Ben) het stuur weer over, want ook al is de afstand niet altijd groot het rijden hier is toch behoorlijk intensief. We naderen onze bestemming, maar we moeten eerst nog even een behoorlijke berg over en daarna natuurlijk weer een flinke afdeling. Tijdens de afdeling zien we een dorp zachtjes aan groter worden en in de zee zien we een paar veerboten varen tussen Evia en het vaste land. Als we de camping oprijden worden we hartelijk begroet door een man van ongeveer 35-40 jaar, die blijkt een van de eigenaren te zijn. Hij had ons al verwacht blijkt, want ACSI had ons aangekondigd. We krijgen wat uitleg over de camping en krijgen bij het zwembad een welkomstdrankje aangeboden. Als dit is genuttigd gaan we op weg naar een mooi plekje vlakbij de zee. We gaan ons installeren en besluiten om tegen het einde van de middag ons inspectierondje te doen. Tijdens ons rondje hebben we een interview met een Belgische kampeerder, die al blijkt 25 jaar op deze camping te bivakkeren. Ons 2^e interview spreken met een Grieks echtpaar, dat voor het 2^e jaar op deze camping komt en waarvan de vrouw prima Engels spreekt. Het wordt dan tijd voor de avonddis en onze katten denken daar ook zo over blijkt als we bij de camper komen. ’s Avonds zitten we nog een poosje buiten te genieten van het weer en het prachtige uitzicht. Tijd om een avondopname te proberen met het fototoestel, maar vanwege de lange sluitertijd moet die niet met de hand worden genomen blijkt. Na een paar keer proberen hebben we een mooi plaatje.

Woensdag 4 juli 2018:

De volgende ochtend ontmoeten we de verloofde van de eigenaar, die tevens de receptie bemenst. Ook spreken we de mede-eigenaar, die een neef blijkt te zijn van de man die we gisteren spraken. We lopen alle zaken door van het rapport, stellen wat aanvullende vragen en lopen soms nog even naar buiten om wat te bekijken. Als alles is afgerond en camping is goedgekeurd nodigen de eigenaren ons uit om ’s avonds een Tsipouro met hen te gaan drinken en wat lokale hapjes te nuttigen. Dat hadden we niet verwacht, maar lijkt ons een leuk plan. We spreken af rond 21.15 uur te vertrekken vanaf de receptie. Na onze inspectie gaan we terug naar de camper en besluiten vanmiddag het nabij gelegen Eretria te gaan verkennen met de scooter. Eretria blijkt een leuk havenplaatsje te zijn met een veerverbinding naar het vaste land om de 20 minuten. Er zijn diverse barretjes, eethuisjes en terrasjes langs de kust. In het dorp blijken ook een paar historische opgravingen en een archeologisch museum te zijn. Als we daarbij gekomen zijn, blijkt het museum gesloten en om in de gloeiende zon naar oude stenen te gaan kijken trekt ons ook niet. We rijden nog wat verder langs het water en zien een paar wild-kampeerders met hun camper nabij het strand. Dit is in Griekenland verboden en een doorn in het oog van campingeigenaren. De politie controleert niet of nauwelijks en er worden haast nooit boetes uitgereikt. Typisch Grieks…veel regels, maar (bijna) niemand houdt zich er aan. Tegen het einde van de middag willen we weer naar de camping, maar stoppen even bij een terras voor een heerlijk koud biertje. Het was een leuk ritje en weer even wat anders dan campings inspecteren en formulieren invullen of gegevens in de computer kloppen. ’s Avonds maken we ons gereed voor de beloofde Tsipouro met lokale hapjes. Iets later dan afgesproken vertrekken we per auto, maar ja wij hebben thuis een Brabants kwartiertje en kennelijk hebben ze in Griekenland ook zoiets. We rijden naar een dorpje op zo’n 10 kilometer van de camping, waar het een drukte van jewelste is. Veel geparkeerde auto’s, volle terrassen en dat alles op een zwoele zomeravond. Onze gastheren en de verloofde babbelen wat in het Grieks met een ober en er wordt met stoeltjes en tafeltjes geschoven en dan kunnen we plaats nemen. Dan wordt er in het Grieks wat besteld en we wachten op de dingen die komen gaan. Dit blijken natuurlijk glazen met ijsklonten, glazen water en kleine flesjes Tsipouro. Even later arriveren ook een schaaltje met olijven, gedroogde en vervolgens geroosterde stukjes inktvis (kalimari). Als we ze – met enige scepsis - proeven, blijken ze goed te smaken. Hebben iets weg van een wat taaiere gestoomde makreel. Even later komt er een schaaltje met brood, een schaal met warme garnalen in tomatensaus met groene pepertjes en fetakaas. Het blijkt verdraaide lekker te zijn, ook het brood dopen in de saus is kennelijk iets wat men hier doet, dus we hebben het gesnapt. Even later komt er een schaal met een plat brood met feta kaas erin. Lijkt op een pizza zonder beleg, maar smaakt ook lekker. Weer wat later, als de glazen leeg zijn, krijgen we nieuwe voorraad Tsipouro en een schaal frieten. Tot slot volgen wat gegrilde kleine visjes, maar zijn geen sardines. Ook lekker. Een drankje met een hapje blijkt dus een heleboel happen te zijn. We laten het ons lekker smaken, want zo’n bestelling doen je niet als toerist zonder enige kennis van het Grieks of de lokale gerechten. We hebben ook gezellige gesprekken over diverse zaken in Griekenland en Nederland. Als alles is verorberd keren we “huiswaarts”, want morgen willen we weer verder trekken richting Athene voor een bezoek aan deze stad.

Campings Pilion

Donderdag 21 juni 2018:

Vanochtend wederom het gebruikelijke ritueel van opstaan, douchen, ontbijten en inpakken. Na het manoeuvreren richting receptie om uit te checken, waar we verrast worden met een presentje, nl. een portretje van een heilige en een soort placemat van dik papier van de Meteora. We willen nog even langs het stadje Kalambaka voor een bezoekje aan de lokale kerk, maar deze blijkt gesloten. Dan maar de navigatie programmeren richting de volgende inspectie camping. We gaan richting de stad Volos, die de toegang blijkt te bieden aan het schiereiland Pilion. De E92 wordt na Kalambaka alweer snel wat minder smal en bochtig. Het lijkt alsof we door een dal rijden met bergen op kilometers afstand links en rechts van ons. Het gebied bestaat grotendeels uit landbouwgebied en de tarwe is inmiddels al geoogst. Na zo’n 2 uurtjes rijden hebben we Volos achter ons gelaten en komen we op een kustweg langs de baai van Pagasitikos. Het uitzicht is schitterend en we laveren langs allerlei dorpjes richting de 1^e camping op Pilion. Als we de camping oprijden worden we vriendelijk ontvangen door een dame, die mede eigenaresse blijkt te zijn. We stellen ons voor en zeggen, dat we ook voor ACSI de inspectie komen doen. Ze geeft ons een kleine rondleiding langs de bar, het restaurant, het receptiebureau, het schitterende heren sanitair blok (gerenoveerd in 2017), het keurige dames sanitair blok (te renoveren in 2019) etc. Daarna toont ze ons een ruime plaats in de olijvenboomgaard met extra schaduwnet vlakbij het strand en het restaurant. Wat manoeuvreren en de camper staat op zijn plaats en dankzij de behulpzame buurman uit Roemenië staat ook de aanhanger binnen de kortste keren op zijn plaats. Als alles is geïnstalleerd is gaan we een rondje lopen over de camping. Tijdens ons rondje zien we een Hyundai met dealer info “van Osta Roosendaal” en een disselhoes van “V&S Recreatie Roosendaal”, dus dit moeten onmiskenbaar mensen uit onze omgeving zijn. Terug bij de camper gaan we ons voorbereiden we ons voor op het inspectierondje voor deze camping morgen.

Vrijdag 22 juni 2018:

Vanochtend willen we voordat we gaan inspecteren eerst even een wasje draaien en dus gaat Godelive gaat naar de receptie en wordt begeleidt naar de wasmachines. De wastijd is ongeveer 1 uur en daarna kan alles worden opgehangen om te drogen. We heisen ons in de ACSI polo’s en gaan op pad voor de inspectie. Een tijdje later worden we aangesproken door een Nederlandse kampeerster, die blijkt bij de Hyundai te horen. Al pratende blijkt, dat zij op zoek was naar een Nederlandse arts die ook op de camping stond. Haar echtgenoot haar blijkbaar 4 dagen tevoren een hartinfarct/hartstilstand gehad en was gereanimeerd, afgevoerd naar het ziekenhuis in Volos per ambulance, inmiddels weer ontslagen uit het ziekenhuis en nu in afwachting van repatriëring naar Nederland. Dit was een heftig verhaal en maakte een behoorlijke indruk op ons. Deze mevrouw prees de eigenaren van de camping voor hun hulp, vertalen, assisteren bij ritten naar ziekenhuis, verzorgen van maaltijden en hulp bij contact met alarmcentrale/verzekering. We lopen met haar mee naar hun caravan en maken kennis met haar echtgenoot, die inmiddels gelukkig weer wat is opgeknapt. We blijven even doorpraten en nemen ondertussen het interview over de camping af. Omdat de man 4 maanden niet mag autorijden, moet er gezocht worden naar repatriëring van auto/caravan en mensen. Omdat zij nog maar kort op vakantie waren en diverse plannen hadden, is dit natuurlijk een behoorlijke domper. Zij zijn echter wel dankbaar dat het tot nu toe goed is gegaan en zijn natuurlijk vol spanning wat dit nog zal betekenen voor de toekomst. Wat een heftig verhaal! We wensen hen alle goeds en beloven contact te houden tijdens ons verblijf. Even later ontmoeten we een hoog bejaard echtpaar met camper uit Keulen, die tegenover ons staan. Zij hebben blijkbaar jaren geleden een aanvaring gehad met een ACSI inspecteur en dit zit hun blijkbaar nog hoog. We maken een praatje over ACSI en onze voorganger, die blijkbaar beter in het straatje van deze mensen paste. Zij verblijven al jaren op deze camping, hebben een kat van deze camping geadopteerd (Mimi) die nu vrij rond loopt tijdens hun 6 maanden verblijf en ook mee gaat naar Keulen in de wintermaanden. Mimi houdt blijkbaar van vrijheid, maar past zich ook uitstekend aan op hun appartement in Keulen op de 1^e etage zonder uitlaat mogelijkheid. Wat gaaf toch ?. Na al deze gesprekken blijkt de klok toch al aardig doorgetikt te hebben en wordt het hoog tijd voor de avonddis. We besluiten dan ook te gaan eten in het restaurant, waar we kennis maken met de broer van de dame die ons ontvangen heeft en ook mede eigenaar van de camping is. Het restaurant blijkt geen kaart te hebben, maar menu aanbiedt op basis van de aangevoerde verse goederen. Als we besteld hebben, vraagt het hoog bejaarde Duitse echtpaar, die ook op het terras zitten, aan te sluiten bij hun tafel. Na een aanvankelijk aarzeling gaan we akkoord en zetten we onze conversatie voort in Duits. Leuk gesprek en lekker gegeten. Na de dis worden we door de camping eigenaren gevraagd om een Tsipouro (Griekse brandewijn met oorspronkelijk ontstaan in de 14^e eeuw) te drinken van het huis. Het is een lekker drankje, maar wel zwaar (40%), dus na ons eten met wijn en 2 Tsipouro’s genoeg om de dag af te sluiten.

Zaterdag 23 juni 2018:

We slapen een beetje uit vanochtend en als we wakker worden staat het zonnetje aan de hemel. Na ons ochtendritueel besluiten we vandaag nog een wasdag te doen, want de weersvoorspellingen voor de ochtend zijn nog goed en in de namiddag worden buien verwacht. Na een uurtje is alles gewassen en haal ik (Ben) de was op en bieden de campingeigenaren nog even een blik in hun keuken. Professionele keukenapparatuur en de 2 dames daar zijn bezig met de zgn. mis-en-place (voorbereidingen). Ze verleiden me ook nog met een klein hapje en een Tsipouro. Als alles is genuttigd kunnen we de was ophangen om te drogen. Terwijl de was droogt doen we nog een interview met onze Roemeense camperburen, die van origine Hongaren blijken te zijn. Een leuk gesprek en ook zij blijken ACSI te kennen en de camping app te gebruiken. Als de was droog is, alles afhalen, opvouwen en opbergen. Later betrekt de lucht en lijkt het te gaan regenen. We gaan daarna de inspectie gegevens in de computer kloppen, zodat ook deze camping is afgewerkt. Vandaag verder niets meer dan alleen ons eigen kostje maken. Tegen de avond begint het te regenen en onweren. Gelukkig is het wasje gedaan en opgeruimd. De luifel staat goed afgespannen en dus zijn we voorbereid op wat komen gaat.

Zondag 24 juni 2018:

Het heeft die nacht aardig geregend en gewaaid, maar de volgende ochtend is alles weer droog. Onze Roemeense/Hongaarse buren hebben echter schade aan hun luifel, die overigens niet afgespannen bleek. Met wat hulp van een Oostenrijkse kampeerder wordt er gerepareerd en gaan ze daarna inpakken voor vertrek. Wij nemen afscheid van hen, waarna ze vertrekken met hun camper en 3 kinderen. Er hangt nog steeds een dreigende bewolkte lucht en we overleggen met elkaar wat we zullen doen. Er zijn nog 4 campings te inspecteren op Pilion en de weersverwachtingen zijn niet best, maar blijven wachten is ook geen optie. We besluiten dan ook om vandaag op te breken en te verkassen naar de volgende camping, die overigens maar 100 meter verderop ligt. Als ik (Ben) de chemische toilet ga legen loop ik tegen de Roosendaalse kampeerder op, die ook zijn toilet aan het legen is. We maken een praatje, hij voelt zich iets beter en de chauffeur van de ANWB blijkt inmiddels gearriveerd en zal hen morgen richting huis gaan rijden. Als ik (Ben) zeg doe de groeten aan je vrouw, blijkt ze net even polshoogte te komen nemen. We doen een praatje en zij blijkt jaren voor Postkantoren/Postbank te hebben gewerkt. De wereld is klein zullen we maar zeggen. We nemen afscheid van dit Roosendaalse stel, het Duitse echtpaar tegenover ons, de camping eigenaren en receptioniste en na het servicen vertrekken we van deze camping. En zoals gezegd ongeveer 100 meter verder rijden we de volgende inspectie camping op. Daar worden we vriendelijk ontvangen door 2 dames, die de eigenaresses blijken te zijn. Een van de dames loopt met ons mee om een aantal plaatsen te tonen, waarna we een keuze maken en ons gaan installeren. Omdat het nog vroeg in de middag is, het droog is en de voorspellingen minder qua weer gaan we alvast onze inspectieronde maken. Tijdens ons rondje interviewen we een stel met Nederlandse camper. Hij blijkt van origine uit Antwerpen te komen en zij uit Bergen op Zoom. Ze wonen nu in Krabbendijke, dus wederom mensen uit onze eigen buurt. We vervolgen ons rondje, interviewen een Engels stel in een huurappartement, bezoeken de mini-market en het restaurant. We drinken een lekkere cappuccino, stellen wat vragen aan de dochter van 1 van de eigenaresses en maken ons rondje compleet. ’s Avonds gaan we lekker uitgebreid eten in het restaurant, omdat we zijn uitgenodigd door de eigenaresses van de camping. We krijgen een tafeltje vlakbij het strand met uitzicht op de baai van Pagasitikos en het dorpje Kato Gatzea. Schitterend!!!!

Maandag 25 juni 2018:

Vanochtend hebben we een afspraak met de eigenaresses om onze bevindingen van gisteren door te nemen. Als we richting receptie lopen stopt er een man met een scooter, die zich voorstelt als Erik Dua uit België. Hij blijkt ook ACSI inspecteur te zijn en een deel van Toscane in Italië geïnspecteerd heeft. Zijn vrouw Claudien en hij hebben nu even vakantie en staan al jaren op deze camping. We staan een poosje te kletsen en spreken af om vanavond wat te drinken of te eten in het restaurant. Het gesprek met de eigenaresses verloopt soepel en wij complimenteren hun met deze keurige camping. Ook bedanken we hen nog voor het diner van gisteravond, want dat was wel een verrassing. De dames geven ons een boekje te leen over de streek in het Nederlands, zodat wij een keuze kunnen maken wat we willen bezichtigen. Op een kaartje van de omgeving worden diverse leuke routes en plaatsen aangetekend, dus wellicht tijd te kort als we alles willen zien. Na de bespreking gaan we terug naar de camper om even te lunchen. Omdat het weer nog goed is en er voor die avond regen verwacht wordt besluiten we om ’s middags een rondje te maken met de scooters. We willen een rondje rijden langs de dorpen aan de kust en de dorpen in de bergen van de Pilion. We rijden langs dorpjes en gehuchten, zoals Kala Nera, Milies, Vyzitsa, Ayia, Ageo Georgios en nog een boel meer. Typische Griekse dorpjes en gehuchtjes, smalle wegen en veel bochten, maar ook schitterende uitzichten. Ons zomertenue blijkt in de bergen toch niet altijd even comfortabel te zijn, want soms is het erg frisjes. Als we bij splitsingen komen, moet het kaartje even geraadpleegd worden welke richting we op moeten. De scooters blijken een fantastisch vervoermiddel te zijn in deze streek en ook in de bergen presteren ze prima. We stoppen regelmatig om een foto te maken, maar dan is het oppassen geblazen, want de Grieken rijden op deze smalle en bochtige wegen de vouwen uit je broek. In een dorpje stappen we even af om de lokale kerk van dichtbij te gaan bekijken, maar helaas zijn de deuren op slot. Op het pleintje voor de kerk staat een enorme plataan uit 1936 en als Godelive er omheen stapt blijkt ze wel 12 stappen te moeten zetten. Voor de rest is het pleintje uitgestorven, want alle winkeltjes, terrasjes zijn gesloten. De Grieken houden middagpauze en dus rijden we maar weer verder. Het gebergte van Pilion is ook een bekend skigebied in de winter, maar tijdens deze rit hebben we dat stuk niet aangedaan. Een stukje verder komen we op een splitsing, maar beide namen staan niet op ons kaartje en dus gokken we. Na zo’n 10 minuten afdeling blijkt de weg op te houden en blijft alleen een grindpad over. Op dat punt staat een zeer sober huisje en er lopen wat dieren rond, maar geen mens te zien. Een jong hondje loopt een tijdje achter Godelive’s scooter aan, maar staakt dan zijn achtervolging. Als we weer op de splitsing zijn aangekomen nemen we de andere weg en komen we weer in de “bewoonde wereld” en met Google Maps op onze smartphone weten we weer de juiste richting te bepalen. Tegen het einde van de middag rijden we weer langs de kust richting de camping. Mooi ritje en mooie foto’s gemaakt op kustlijn en bergniveau. Terug op de camping knappen we ons wat op en gaan richting Erik en Claudien om wat te drinken/eten. Nadat ook zij zich wat opgefrist hebben vertrekken we richting restaurant. Erik en Claudien blijken inderdaad vaste gasten te zijn, want ze worden herkend door diverse medewerkers. Erik spreekt ook wat Grieks en dat is hier natuurlijk meegenomen. Al pratende komen we erachter, dat ze in Hoevenen wonen en dus niet zo ver bij ons uit de buurt. Ook zijn zij goede vrienden van Erik Verhoeven en zijn vrouw (uit Stabroek), die voorheen dit gebied van ACSI inspecteerden. Zowel de familie Verhoeven als de familie Dua zat in het onderwijs en zij waren ook collega’s. De wereld blijkt wederom klein te zijn. We eten en drinken lekker en keuvelen over allerlei zaken en sluiten de avond af met een Griekse Tsipouro. ’s Nachts begint het flink te regenen en dus zijn we blij dat we lekker in ons bedje liggen.

Dinsdag 26 juni 2018:

Als we opstaan blijkt het nog steeds flink te regenen. Het water gutst langs de terrassen van de camping over de paden naar beneden. Ook blijken er stromen met modder en steentjes van de berg afgekomen te zijn. Geen weer om naar buiten te gaan, dus houden we ons vandaag maar lekker binnen bezig. We maken de ACSI documenten van de geïnspecteerde camping in orde en kloppen een en ander ook in op de laptop. Zoals al eerder gezegd, het is dit jaar wel een behoorlijke klus want alles moet dubbel (papieren en laptop) en er moeten aanvullende gegevens verzameld worden om sfeerteksten te maken over de campings. Als het regenen even ophoudt is het tijd om de vuilnis weg te brengen. Inderdaad overal moddersporen over de paden op de camping en alles ziet er wat triest uit. Bij het strand blijkt de zondvloed ook aardig wat sporen achtergelaten te hebben, want een deel van het strand is in zee gespoeld. Als ik de echtgenoot van een van de eigenaresses tegen het lijf loop en een praatje maak over de schade aan het strand, zegt hij dat ze alles gaan herstellen. Wel veel zand scheppen met de hand, dus wel even bezig dus. Een tijdje later begint het weer te regenen en via TV horen en zien we dat de komende dagen Griekenland nog niet klaar is met de regen. Gelukkig zijn er op de camping geen straten vol gelopen, zoals op TV. ’s Avonds een beetje TV kijken tussen het onweer door en als dat niet meer lukt dan ga ik (Ben) maar weer aan de slag met onze reisblog verhalen en foto’s.

Woensdag 27 juni 2018:

Als we opstaan blijkt er een flauw zonnetje te schijnen en we bekijken de weersverwachtingen voor de komende dagen. Tot het weekend worden buien en bewolking afgewisseld met zon voorspeld. Omdat we op de Pilion nog 3 campings moeten inspecteren en we anders in tijdnood komen besluiten we het er op te wagen. We gaan vandaag met de scooter die campings inspecteren, dus alle spullen gepakt, regenkleding voor het geval dat… en op weg. Buiten de camping nog even benzine tanken, zodat we met een gerust hart op pad kunnen. Als we zo’n 20 minuten aan het rijden zijn begint het te regenen….shit. Scooters aan de kant en onze regenpakken aan, want we hebben een missie vandaag. Het gaat steeds harder regenen, maar we hebben gelukkig onze regenpakken aan. Het rijden wordt wel minder aangenaam, want de scooterschermen zijn nat van de regen en we hebben geen (ruiten-) wissers. Ook de weg blijkt van de afgelopen dagen diverse sporen met modder en grind te hebben en in de haarspeldbochten moeten we echt rustig aan doen. Teruggaan is geen optie, want we zijn al een stuk onderweg en ook nat, het weer blijft de komende dagen hetzelfde en het inspecteren moet toch gebeuren. Na zo’n anderhalf uur komen we aan bij de 1^e camping die we vandaag willen inspecteren. De regen komt met bakken uit de hemel en de campinggasten zitten allemaal binnen, dus geen interviews vandaag. De campingeigenaar zit op het overkapte terras van het restaurant te bellen. Zijn humeur blijkt hetzelfde als het weer te zijn. We krijgen gelijk de wind van voren over het beleid van ACSI, maar corrigeert dan dat zijn kritiek niet persoonlijk is. Hij biedt ons koffie aan en gaat met ons in gesprek. Alle ellende van de Griekse en Europese politiek en de gevolgen hiervan voor hem als ondernemen passeren de revue. Zo’n gesprek past wel bij het weer en als je in Griekenland aangekleed als een Eskimo zit. In het checken van de camping informatie heeft meneer niet veel trek, want alles is hetzelfde. Promotie van ACSI afnemen evenmin, want de vraag is of hij volgend jaar nog bestaat als camping. We ronden een en ander af en nemen afscheid, terwijl hij aanbiedt nog even zijn collega te bellen dat we onderweg zijn voor inspectie. Het water valt nog steeds met bakken uit de hemel als we weer op de scooters stappen. We rijden weg van de kust en gaan de bergen in om camping 2 van ons lijstje te bezoeken. Na een half uur komen we daar aan; receptie dicht, de kampeerders nergens te zien en de eigenaren ook niet…een spookcamping??? We doen ons rondje en maken aantekeningen over wat we aantreffen/zien. Als dit gebeurd is nog steeds niemand, dus brief in de bus dat we langs geweest zijn en weer weg. Nog een half uurtje verder komen we aan op camping nummer 3 van ons lijstje. De regen is gelukkig opgehouden en gaan richting restaurant/receptie van deze kleine, maar nette camping. We worden vriendelijk ontvangen door de eigenaresses (moeder en dochter) en krijgen koffie aangeboden. We nemen alle te bespreken zaken door en omdat het al einde middag wordt willen we ook wat eten. Als onze magen weer gevuld zijn doen we ons rondje en interviewen we een aantal kampeerders. Tijd om afscheid te nemen, want we moeten nog een heel stuk terug op de scooters en willen graag voor donker op onze camping zijn. Het is gelukiig droog gebleven en dus verloopt de rit aangenamer dan eerder op de dag. Onderweg nog even de tank vullen, want in de bergen stilvallen met een lege tank is geen fijn idee. De pompeigenaar kijkt vol bewondering naar onze scooters en de kleine antennes op het koffertje. Nee geen radioverbinding met elkaar, maar alleen maar voor de show….da’s nou jammer zie je hem denken. We rijden richting Kato Gatzea, waar onze camper en katten op ons zitten te wachten. Een bijzonder dagje, maar….dan heb je ook wat meegemaakt en te vertellen zullen we maar zeggen.

Donderdag 28 juni 2018:

Het is vanochtend droog, maar zwaar bewolkt, dus een mooie dag om ons “huiswerk” te gaan maken. We hebben per slot van rekening gisteren 3 campings geïnspecteerd en die moeten even vastgelegd worden in de papieren en systemen. Maar voor we beginnen gaan we eerst onszelf even bijwerken onder de douche. Na het douchen hoor ik (Ben) een paar vrouwen met elkaar praten en als ik het sanitair gebouw verlaat zie ik Godelive en de Belgische Claudien met elkaar staan “klappen” om het eens op z’n Vlaams te zeggen. Als de dames zijn bijgepraat gaan we richting camper. We maken onze kantooropstelling onder de luifel en om beurten werken we de papierenversie en de computerversie van een inspectie bij. Het is een secuur klusje, maar we hebben er ervaring mee nu. Ongemerkt kost het ons die dag toch heel veel tijd om alles op de juiste wijze te verwerken en ’s avonds nemen we dan ook even een drankje op de bereikte resultaten. Ik (Ben) zorg voor de warme avondmaaltijd, die vandaag bestaat uit pasta, gehakt, uitjes en champignons, tomatensaus, gekookte eieren en geraspte kaas. We laten het ons lekker smaken en drinken er ook een lekker wit wijntje bij. Moet kunnen vinden wij. ’s Avonds gaat het weer regenen, maar wij houden ons lekker binnen en laten ons humeur hierdoor niet bederven.

Vrijdag 29 juni 2018:

Vanochtend even onze zoon Rob bellen, die vandaag jarig is. Vervelend dat we er niet zijn voor hem om zijn verjaardag te vieren, maar we maken dat wel goed als we weer terug thuis zijn. Onze kids zijn er zo zachtjes aan gewend, dat we in deze periode op stap zijn. Na de gebruikelijke ochtend rituelen loop ik (Ben) even over de camping richting een hek, dat een zij-in/uitgang blijkt te zijn. We hebben al een paar keer gezien, dat mensen er door in en uitlopen, dus ik wil wel eens weten hoe dat in zijn werk gaat. Ik zie op de doorgaande weg een zwarte Bulgaarse personenauto stoppen en achteruit een zijweggetje inrijden. Eerst denk ik, die moet even een sanitaire stop maken, maar als de man is uitgestapt gaan ook de achterdeur en kofferbak open. Vreemd… de man loopt de struiken in en komt een paar keer terug naar de auto. Dit trekt mijn aandacht, want ik denk aan illegale dump van spullen en blijf kijken. Even later zet hij een plastic bak met water in de berm, fluit een paar keer en stapt in om vervolgens weg te rijden. Ik blijf kijken en zie na een paar minuten een hond uit de struiken komen, die wat begint te eten rondom de bak water en vervolgens water gaat drinken. Wel verdorie denk ik, wat een klootzak….die heeft gewoon zijn hond geloosd. Ik blijf nog wat kijken en de hond blijft in de buurt van waar die is geloosd. Ik loop terug naar de camper en vertel Godelive wat ik heb gezien. Zijn is zeer ontdaan en gaat onmiddellijk mee om te kijken. Wij willen door het hek, maar dit blijkt hermetisch afgesloten te zijn. Hoe komen die andere mensen dan toch door het hek? We kijken op afstand en als de hond is uitgegeten en gedronken loopt die de struiken en verdwijnt voor ons uit het oog. Even later komt er een andere hond aangelopen met zijn tong uit zijn bek van de dorst. Die duikt vervolgens het weggetje in en laat zich de achtergebleven voeding en water goed smaken om vervolgens ook weer te verdwijnen. Je weet dat er van die klootzakken zijn, die hun dieren achterlaten, maar om het met eigen ogen te zien dat gaat je aan het hart. In Griekenland zijn veel zwerfhonden en katten, maar als mensen zo met hun huisdieren om (blijven) gaan, dan lost dit probleem zich nooit op. Triest voor die beesten. Als we in de loop van de dag nog een paar keer gaan kijken blijkt de hond toch regelmatig terug naar zijn plekkie terug te komen, maar geen baasje meer……. We besluiten om morgen te vertrekken en gaan daarom de nodige voorbereidingen doen. Het is tenslotte vandaag droog en da’s fijner om in te pakken. Vers water en vuil water lozen doen we morgen wel op het servicepunt.

Meteora (Kastraki/Kalambaka)

Dinsdag 19 juni 2018:

Als alle ochtendrituelen en het servicen zijn afgerond is het tijd om te gaan uitchecken en de camping te verlaten. Als we het terrein afrijden worden we nog vriendelijk uitgezwaaid door de senior receptionist en koersen we richting Igoumenitsa. We willen nog even wat boodschapjes doen en gaan langs bij de lokale Lidl, waar het redelijk rustig is en we dus gemakkelijk een (dubbele) parkeerplek kunnen vinden voor de camper met aanhanger. Als ik het slot op de aanhanger monteer stopt er een Griek die naar de scooters wijst, zijn duim opsteekt en ondertussen wat brabbelt in het Grieks. Ik zeg “thank you” en hij geeft gas en verdwijnt uit het gezicht. We doen onze boodschapjes, pakken alles in de camper en gebruiken gelijk de lunch. Als onze katten en wij de maaltijd achter de kiezen hebben programmeren we de navigatie om richting Kastraki/Kalambaka te rijden. Het is een ritje van ongeveer 2 ½ uur, dat grotendeels langs de autosnelweg E92 gaat in een bergachtig landschap. Onderweg moeten we een paar keer stoppen om tol te betalen op een tolplein. Het is niet echt druk op de tolweg, dus de rit verloopt voorspoedig en na enige tijd E92 snelweg over in “provinciale weg”. De weg wordt smaller en kronkeliger en enige tijd later levert de route ook allerlei haarspeldbochten op. Onze navigatie voert ons feilloos naar camping Vrachos in Kastraki nabij Kalambaka, waar we een bezoek aan de wereldberoemde Meteora Kloosters willen afleggen, die op de Unesco werelderfgoedlijst staan. We campingeigenaar wappert bij binnenrijden al met een regiokaart en informatie over diverse routes. De camping stroomt tegen het einde van de middag aardig vol, maar is niet echt vol. Als we geïnstalleerd zijn nemen we een drankje en genieten nog even van het zonnetje. We verbazen ons over de bijzondere kale bergen van de Meteora (betekenis: hoog verhevene), die soms als door een vijl bijgewerkt lijken te zijn. Ik (Ben) maak een paar foto’s van deze bijzondere omgeving. De rotsformaties zijn circa 60.000 jaar geleden ontstaan en kregen hun bijzondere vorm doordat het water vanaf de 9^e eeuw uit een enorm meer een weg zocht naar de Egeïsche Zee. Er staan op de camping kampeervoertuigen uit allerlei landen, maar ook een behoorlijk aantal Nederlanders. We maken plannen om morgen met de scooters richting de Meteora Kloosters te gaan.

Woensdag 20 juni 2018:

Als we opstaan ziet het er bewolkt uit, dus we checken even wat de weersverwachtingen zijn. Het blijft onbewolkt, maar er zit geen regen aan te komen dus we kunnen de scooters in gereedheid brengen. Ondertussen zien we de camping weer aardig leeglopen, dus deze camping is een echte doortrekcamping na bezoek aan de Meteora Kloosters. We volgen de route van de regiokaart, die we gisteren hebben gekregen en rijden door het pittoreske dorpje Kastraki dat het echt moet hebben van het toerisme blijkt uit de winkeltjes, tavernes en (kleine) hotelletjes en campings. De weg klimt en we zien op afstand allerlei gebouwen bovenop de bijzondere bergen. We stoppen dan ook regelmatig om een paar kiekjes te maken en zijn blij een scooter de hebben en niet op een fiets de bergen te moeten beklimmen. De Kloosters zijn afhankelijk van de locatie via weinig of veel trappen te bezoeken. Langs de weg zijn er diverse parkeerplaatsen, die redelijk vol staan met personenauto’s en autobussen. De Kloosters staan op een hoogte van meer dan 300 meter bovenop een bergtop en wij verbazen ons erover hoe men ooit in het verleden dit soort bouwwerken op deze locaties kon bouwen. Vermoedelijk zijn in de 11^e eeuw Monniken/kluizenaars zich gaan vestigen in de Meteora en aanvankelijk in de holen in deze bijzondere bergen zich terugtrekken uit het normale leven. Volgens de geschiedschrijving gingen zij 1 keer week (op zondag) de berg verlieten om in de dorpen in het dal de mis op te dragen voor de dorpsbewoners. Later nam het aantal Monniken toe en werden er vanaf de 14^e eeuw kloosters gesticht voor boetedoening en gebed. De Monniken leefden er heel sober en zorgden voor hun eigen levensonderhoud. Momenteel zijn er nog een 6 tal kloosters, die bewoond worden door geestelijken en ook bezocht kunnen worden. In de Meteora zijn er ook nog een aantal vervallen en onbewoonde kloosters, maar die zijn niet te bezoeken. Het eerste klooster, dat we tegenkomen blijkt een behoorlijk aantal traptreden te hebben. We kiezen ervoor om dit klooster niet te bezoeken, want dit is teveel uitdaging voor onze knieën en heupen. Een volgend klooster doen we wel een poging en lopen 160 traptreden naar boven om er dan achter te komen, dat dit klooster zijn wekelijkse sluitingsdag heeft. Da’s behoorlijk balen en als klap op de vuurpijl begint het te regenen. We schuilen onder de dik bebladerde bomen vlakbij de ingang en na zo’n ¼ uur houdt het op. Terug naar beneden en dus 320 treden verder lezen we op het bord onderaan de trappen tussen de diverse Griekse teksten in het Engels de boodschap “Closed every Wednesday” (iedere woensdag gesloten). Stom, stom, stom beter opletten voortaan. Na de nodige kiekjes verder richting het Varlaam Klooster, dat gelukkig een beperkt aantal trappen heeft tegenwoordig. Vroeger was er een katrol met net om personen en goederen naar binnen te krijgen. Tegenwoordig is er ook een kabelbaantje voor goederentransport. Aardig om te weten is, dat hier ook de James Bond film “For your eyes only” is opgenomen. Godelive trekt een meegenomen jurk aan over haar kleding om te voldoen aan de Grieks Orthodoxe kleding voorschriften voor vrouwen. We bezichtigen het museum, de kapel (geen foto’s toegestaan), de diverse gebouwen en genieten van het schitterende uitzicht. We maken natuurlijk de nodige foto’s, nuttigen en drankje en gaan weer verder naar het volgende klooster. Daar aangekomen blijkt de bezoektijd al bijna verstreken, dus besluiten we alleen de buitenkant te bewonderen. De lucht gaat betrekken en wij voelen er weinig voor om een nat pak te incasseren op de scooter, dus de gaan op weg richting camping. Het terugweg verloopt soepeler dan de weg naar boven en gelukkig komen we met droge kleding aan op de camping. Het was een bijzondere tocht vandaag en wij zijn nog steeds onder de indruk van de vele mooie dingen die we hebben gezien. Terwijl het nog droog is rijden we de scooters weer op de aanhanger en sjorren alles weer vast. ’s Avonds begint het dan toch weer te regenen, maar we zitten ondertussen lekker droog in de camper.