Bezoek Paleis Achillion (Korfoe) en even pauze op Camping Drepanos (Igoumenitsa)

Zaterdag 16 juni 2018:

Vandaag onze laatste dag op Korfoe en die willen we een beetje bijzonder afsluiten. Ten zuiden van Korfoe stad ligt Achillion (vernoemd naar de Griekse strijder Achillus, je weet wel die van de Achillus hiel), het voormalig zomerpaleis van Keizerin Elisabeth van Oostenrijk , beter bekend als Sissi. Die kans willen ons niet laten ontglippen en dus treffen we voorbereidingen om daarheen te gaan. Nadat ik een paar kleine boodschapjes heb gedaan in de supermarkt loop ik tegen de kapster op, die naast de receptie op de camping haar Kapsalon heeft. In tegenstelling tot gisteren blijkt ze vanochtend toch tijd te hebben voor mij, dus snel naar de kapster om mijn coupe bij te laten werken. Daarna snel ontbijten, servicen en uitchecken. De weg voert ons wederom door de bergen en mooie natuur, maar zoals al eerder genoemd ook smalle en bochtige wegen. Als we ons doel naderen wordt de weg nog smaller en zijn er ook vele haarspeldbochten. Op een bepaald moment wil een Griekse automobilist toch perse wegrijden en brengt ons even in een moeilijk parket. Met wat voorzichtig schuiven kan het net. Blijkbaar was de koets van Sissi destijds smaller dan onze camper, want ons lukt het alleen met passen en meten. Als we bij dit voormalig paleis (gebouwd tussen 1889 en 1891) en thans museum zijn aangekomen blijkt het een drukte van jewelste. Parkeren is echter een grote uitdaging, maar met wat passen en meten kunnen we een plekje bemachtigen. Als we net geparkeerd staan komt er een Griekse lijnbus aan en de chauffeur maakt met claxon en een hoop handgebaren duidelijk, dat hij vindt er niet door te kunnen. Nou ja, we zijn te gast in Griekenland en ook niet de beroerdste, dus iets verder rijden en hopelijk lukt het daar beter. Enkele honderden meters verder is er naast de afvalberg (dankzij de staking) ruimte voor onze camper met aanhanger. We willen niet al te kieskeurig zijn en parkeren daar onze “koets”. Even te voet teruglopen en een kaartje kopen. Binnengekomen in het voormalig zomerpaleis verbazen we ons over dit “zomerhuisje” van Sissi. Wat een pracht en praal, ondanks dat het onderhoud niet altijd up-to-date blijkt te zijn. We kunnen ons wel voorstellen, dat Sissi het daar wel een tijdje kon uithouden in de zomer. In de prijs van het toegangskaartje zit inbegrepen het gebruik van een audiogids. Als we ons melden bij het loket, zegt de dame dat we ons paspoort moeten achterlaten. Argumenten als “eigendom van de Nederlandse Staat” en “verboden dit af te geven” maken op haar geen indruk evenmin het kopie paspoort dat we aanbieden. We zijn in Griekenland en moeten ons maar aanpassen en anders geen audio……dus dan maar niet. We zoeken zelf wel de bijzondere zaken besluiten we. Niet alles blijkt toegankelijk te zijn, maar we krijgen een aardige indruk van het verblijf van deze populaire Oostenrijkse keizerin. Buiten ligt een mooie tuin met uitzicht op Korfoe stad en de Ionische Zee. Sissi verbleef hier twee maal per jaar tussen 1891 en 1898, het jaar dat ze werd vermoord door een anarchist in Genua (Italië). In 1907 verkochten de erfgenamen van Sissi het paleis aan de toenmalige Duitse keizer Wilhelm II.  Tijdens Wereldoorlog I was Achillion in gebruik als militair hospitaal voor Engelse en Servische militairen. Na de 1^e wereldoorlog kwam het paleis in handen van de Griekse Staat, terwijl tijdens de 2^e wereldoorlog het paleis weer bezet werd door Duitse en Italiaanse treoepen. Na de oorlogen kwam het wederom in handen van de Griekse overheid en doet het dienst als museum. We maken diverse mooie foto’s en als we bijna bij het einde van onze toer zijn begint een korte maar flinke bui regen. Dan maar even schuilen en wachten tot het over is. Zodra het over is gaan we richting camper en doen daar onze verlate lunch gebruiken. Ook de katten waren blijkbaar aan een hapje toe en verwelkomen ons bij terugkeer. We vervolgen de reis wederom langs de erg smalle en bochtige weg terug naar beneden en stevenen op Korfoe stad aan. Als we bij de haven aankomen moeten we achteruit de ferry op en dus weer even zweten, maar het lukt weer. De officier van dienst maakt een opmerking over onze tickets en dus moeten we nog even langs bij het havenkantoor. Blijkbaar ontbreekt het ticket voor de aanhanger, terwijl we dit weldegelijk hadden besteld in Igoumenitsa. De loket medewerker doet ons voorkomen, dat we “gematst” worden voor € 19,00, maar op grond van onze eerdere bestelling en de onleesbare Griekse tickets hebben we toch het gevoel dat we “gepakt” zijn. Het helpt allemaal niets, dus snel vergeten en weer verder gaan. De ferry vertrekt op tijd en als we weer op zee zijn ontstaat er een behoorlijke onweersbui boven Korfoe. Binnen de kortste keren betrekt de lucht en schieten bliksemflitsen van boven naar beneden. Na ongeveer 1 ¾ uur varen arriveren we in Igoumenitsa, waarna we koers zetten richting camping Drepanos, een van de campings die we eerder hebben geïnspecteerd en ons goed bevallen was. We worden wederom vriendelijk ontvangen en buiten het camping terrein blijkt een paardenrace plaats te vinden, waar we natuurlijk wel even naar willen gaan kijken. We kunnen weer terecht op ons eerdere plekje en installeren ons, wat dan ook vertrouwd aanvoelt. Als alles klaar is gaan we naar de paardenrace, waarbij zeker een dertigtal paarden betrokken zijn. Er is ook nogal wat volk op de been en te midden van de auto’s en paardentrailers blijkt er ook een horeca achtige opstelling gemaakt te zijn en eten en drinken, stoeltjes en tafeltjes. Het ziet er gezellig uit en je ziet dat het gaat om de winst, want zowel de paarden als de berijders zijn redelijk gespannen. Regelmatig komen er paarden met berijders op de finish afgestormd en moeten dan vol “in de remmen” om niet het publiek in te rennen. Leuke happening en we maken dan ook een aantal foto’s. Die avond gaan we maar uit eten in het camping restaurant, want van zo’n dag reizen, rondkijken en hitte van rond de 30 graden wordt je ook te moe om zelf nog pannen uit de kast te trekken. We genieten van ons maal en de zwoele avond.

Zondag 17 juni 2018:

We slapen deze ochtend wat uit en als we zijn opgestaan blijkt het weer een zonnige dag te zijn. We besluiten het vandaag even wat rustig aan te doen, want onze campinginspecties in Noord-West Griekenland zitten er op. Tijdens een wandelingetje over de camping raak ik (Ben) in gesprek met een Nederlandse kampeerder, die uit Breda blijkt te komen. Hun reis door Griekenland (1^e keer en goed bevallen) zit erop en zij bivakkeren nog even hier om morgen de boot naar Italië te namen richting huis. De campings in de omgeving van Igoumenitsa worden ook vaak gebruikt als eerste stop na de ferry of als laatste stop voor de ferry. Het personeel van de camping herkent ons en groet vriendelijk. We hebben ons vandaag echt een dagje rust gegund en genieten daarvan.

Maandag 18 juni 2018:

Vandaag willen we met de scooter Igoumenitsa gaan bezoeken, want we realiseren ons dat we vorig jaar en dit jaar alleen maar zijn vertrokken of aangekomen in deze havenplaats zonder deze echt een keer te verkennen. Na alle ochtendrituelen haal ik (Ben) de scooters van de aanhanger en zet alles klaar voor een tochtje naar Igoumenitsa. Aan het einde van de ochtend rijden we de camping af en passeren een grote plas met verderop moerasachtig terrein, die ook dienst doet als vogelreservaat. We zien op afstand ook een reeks kampeerders, die vrij staan, maar wat officieel wel verboden is. Van campingeigenaren hebben wij gehoord, dat de Griekse politie weinig of niets doet aan handhaving. Jammer, want hiermee doen ze wel de campingeigenaren tekort, die proberen het hoofd boven water te houden. Het is rustig in Igoumenitsa en we zoeken een plaatsje voor het parkeren van de scooters. De meeste stoepen blijken te hoog voor onze gemotoriseerde tweewielers, maar na wat verder zoeken vinden we een afgepaald plekje nabij de terrasjes. We gaan aan de wandel en ontdekken, dat Igoumenitsa eigenlijk een wat saaie plaats is. Nabij het water diverse terrassen, wat verder ook diverse winkeltjes, maar niet echt je van het. Het lokale kerkje valt op, maar als we dat wat beter willen bekijken blijkt het gesloten. Jammer, dan maar weer verder lopen en winkeltjes bekijken. Het is warm en we raken een beetje uitgekeken, dus dan maar even een break op een terrasje voor een drankje en een hapje. Als we dit hebben gehad blijkt de lucht te betrekken en besluiten we maar weer de scooters op te zoeken en richting camping te gaan. Als de lampjes van de brandstofmeter oplichten besluiten we ook maar de tanks even bij te vullen en gaan dan in sneltreinvaart richting camping. Er blijkt een echte onweersbui op te komen en we zijn blij tijdig op de camping gearriveerd te zijn. Snel nog de scooters op de trailer zetten en dan begint het te regenen en te onweren. Gelukkig blijkt al na zo’n 1 ½ uur de bui weg te trekken en wordt het weer droog en rustig op de camping. Genoeg voor vandaag en morgen trekken we weer verder.

Campings Eiland Korfoe

Zaterdag 9 juni 2018:

Ons vertrek verloopt weliswaar met passen en meten, maar gaat gelukkig wat soepeler dan het installeren op de camping. We gaan vanochtend richting Igoumenitsa om even wat boodschapjes te doen en daarna de oversteek te maken naar het eiland Korfoe. We gaan met de navigatie richting Lidl, die enkele kilometers buiten Igoumenitsa ligt. Er staan een paar campers, waarvan 1 met Duits kenteken en een grote ACSI reizen sticker. Even een kort praatje en dan ons boodschappenlijstje afwerken. Volgens het vaarschema van onze kortingskaart gaat er een boot om 14.00 uur en daarna pas weer om 18.00 uur. Snel alles inpakken en dan richting veerhaven. We kunnen zo het haventerrein oprijden, want de hokjes bij de ingang blijken onbemand. Op het haventerrein aangekomen zien we diverse verkooploketten. Waar moeten we zijn, maar als snel valt ons oog op een loket met 14.00 uur erboven. We kopen een retourticket en worden richting de goede veerboot gewezen. Deze veerboot heeft maar 1 laad- en losklep, dus op het dek aangekomen moeten we weer draaien met de camper en aanhanger. Voor deze kleinere boot een aardige uitdaging, maar met aanwijzingen van de dekbemanning komt het allemaal weer goed. De overtocht naar Korfoe duurt ongeveer 1 ½ uur en op de boot staat ook een bus uit Oekraïne met reizigers, die ook zichtbaar genieten van deze overtocht. Korfoe stad komt weldra in zicht en ik (Ben) maak af en toe een foto. Het ontschepen is snel gebeurd en wij gaan richting onze 1^e inspectie camping op Korfoe. Onderweg zien we op veel plekken bergen met overvolle vuilniscontainers en -zakken liggen. Wat heeft dit te betekenen? Als we ons melden op de camping worden we vriendelijk ontvangen en loopt de receptioniste mee naar een paar mogelijke plekjes. We gaan ons installeren en nemen daarna rust voor de rest van de dag. Even een praatje met een ouder Engels stel met een camper, die naast ons staan.

Zondag 10 juni 2018:

Na een goede nachtrust en ontbijt maken we ons klaar voor de inspectie van de camping. Het is een behoorlijke camping met ook verhuur accommodaties, zoals stacaravans en bungalowtjes. Het is nog voorseizoen, maar er staan toch al wat mensen met eigen kampeermiddelen en ook de huur accommodaties zijn deels bezet. Er is een mini-market en een restaurant. De camping ligt niet direct aan zee, maar heeft een eigen zwembad en voor de strandliefhebbers is het maar een klein stukje lopen. De sanitair gebouwen zijn verouderd, maar netjes onderhouden zij het dat de kalk zijn sporen duidelijk heeft achtergelaten. Na onze inspectie maken we een afspraak met de camping eigenaar voor de volgende ochtend. We doen wat papierwerk en bereiden ons voor op het gesprek van morgen. We gaan nog even langs bij het restaurant voor een heerlijke café Fredo den laten die ons goed smaken.

Maandag 11 juni 2018:

In ACSI tenue gaan we richting de receptie en worden vriendelijk ontvangen door de camping eigenaar. We mogen plaatsnemen in zijn (piepkleine) kantoortje en nemen de bevindingen van onze inspectie door. Hij verteld ons desgevraagd wat achtergronden van het toerisme op Korfoe. Een aantal jaren geleden waren er 17 campings op Korfoe, nu zijn het er nog 5. Een deel is te wijten aan de economische crisis, maar ook aan het feit dat er veel minder ferry’s vanuit Italië rechtstreeks naar Korfoe varen. Waren er vroeger dagelijkse vaarten, nu zijn dat slechts 1 tot 2 vaarten per week. Voor deze camping betekende dit 45% terugval in toeristen en dit heeft natuurlijk behoorlijke impact gehad op inkomsten en investeringen. Wanneer men nu vanuit Italië komt en arriveert in Igoumenitsa moet men voor een bezoek aan Korfoe een lokale veerboot nemen en met auto/ caravan lopen de kosten voor een ticket dan snel op (tot zelfs € 150 retour). Veel toeristen blijven dan ook op het vaste land van Griekenland. We vragen ook naar de grote hoeveelheden vuilnis langs de weg. Blijkbaar is er een staking van vuilnismannen, omdat de stortplaatsen vol zijn en er geen oplossing is voor de toekomst vanuit de overheid. We ronden de bespreking af, laten de nodige handtekeningen en stempels zetten en gaan richting onze camper. Na de lunch maken we wat plannen om morgen met de scooters naar Korfoe stad te rijden en wat dingen te gaan bezoeken. ’s Avonds gaan we lekker uit eten in het restaurant van de camping. De vrouw van de eigenaar, die in het restaurant de scepter zwaait adviseert ons. We kiezen voor een paar traditionele Griekse gerechten, nl. Sofrito (zacht rundvlees in knoflooksaus met aardappelpuree) voor Godelive en Kleftiko (lam- en varkensvlees stoofpotje met pepers, uien en feta kaas uit de oven en frietjes) voor mijzelf (Ben). We proeven natuurlijk over en weer van elkaars gerechten en het smaakt fantasico!

Dinsdag 12 juni 2018:

We nemen vandaag een “snipperdag” en halen de scooters van “stal”. We willen vandaag richting de oude stad van Korfoe rijden en wat dingen gaan bekijken. Scooters blijken in Korfoe ook het lokale transportmiddel te zijn, want we verbazen ons over de vele verhuurlocaties. Er zijn ook fietsen, quads en auto’s te huur, dus Korfoe verkennen geen probleem. Als we richting Korfoe stad rijden zien we in de verte diverse grote cruise schepen in de haven liggen. Het is dus een druk dagje voor Korfoe en natuurlijk willen we die grote schepen wel even van dichtbij bekijken. We laveren door het verkeer als echte Grieken en komen weldra bij de haven. Even scooters parkeren en wat rondkijken en fotootjes maken. We rijden weer een stukje verder en gaan de oude stad binnen met veel smalle straatjes en winkeltjes. Er is van alles te koop, maar een nieuwe batterij voor Godelive’s horloge lijkt lastig. De horlogiers open hun deuren pas om 17.00 of 18.00 uur, dus even verder kijken. Als we even bij een kledingwinkel staan komt er een hele kolonne van Ferrari’s langs. In de vlucht kan ik (Ben) nog een foto maken van de achterkant van de kolonne, maar een kwartier later zien we de gehele kolonne geparkeerd staan in een winkelstraat. Nu dan maar de betere foto’s maken. Het blijkt een gesponsord evenement van Korfoe en de straat is afgespannen met linten. We genieten van een lekker ijsje en vervolgen onze tocht door de binnenstad. Opeens zien we een winkel met horloges en zowaar die zijn al open. Naar binnen en een paar minuten later is Godelive’s horloge weer helemaal bij de tijd. Tegen het einde van de middag drinken we nog een lekkere café Fredo Cappuccino op een terrasje en daarna rijden we weer met de scooters richting camping. Het was een leuke belevenis vandaag.

Woensdag 13 juni 2018:

We willen vandaag de 2^e camping op ons lijstje voor Korfoe gaan inspecteren, die niet zo ver van onze huidige staanplaats ligt. We gaan dus vandaag op de scooter in ACSI tenue met ACSI tas op de rug. Blijkbaar vallen we op met onze outfit op dezelfde retro scooters, want we worden regelmatig nagekeken. We arriveren al snel op de camping en we bedenken ons, dat het wellicht aardig is een selfie te maken in onze ACSI outfit op de scooter. Als de foto is gemaakt arriveert er een auto en de man, die uitstapt blijkt de eigenaar te zijn. Hij verwelkomt ons en biedt aan ons rond te leiden, wat eigenlijk niet onze inzet is, maar we kunnen hem dit ook niet weigeren. Op de gehele camping staat zeggen en schrijven 1 camper en verder helemaal niemand. Het zwembad is er klaar voor, maar de badgasten zijn er niet. De bar en het restaurant zijn gesloten wegens gebrek aan klandizie. Het terrein en de voorzieningen zien er goed uit, maar triest genoegen voor de campingeigenaar geen klanten. Wij doen de formaliteiten, wensen de man een goed seizoen toe en vertrekken weer. Terug op de uitvalsbasis is het tijd voor de lunch, doen we de administratieve afhandeling in de laptop en besluiten de 3^e camping op ons lijstje ook nog te inspecteren vandaag. Enkele kilometers verder zijn we op de plaats van bestemming. De receptie is gesloten, maar het ernaast gelegen restaurant niet dus melden we ons bij de jongedame achter de bar. Als we zeggen dat we voor de jaarlijkse inspectie van de camping komen, zegt een jongeman, die zijn middagmaaltijd zit te eten, in perfect Nederlands “nou inspecteren, da’s wel een zwaar woord”. Vol verbazing horen we dit aan en hij blijkt de zoon van de (Griekse) campingeigenaar te zijn en een Nederlandse moeder. We krijgen een vriendelijke ontvangst en hij biedt ons koffie aan. Als hij zijn bordje leeg heeft gaan we verder in gesprek en horen we allerlei zaken met betrekking tot de camping en de actuele stand van zaken. Het blijkt niet zo gemakkelijk te gaan, want er komen veel minder kampeerders naar Korfoe en de camping heeft eigenlijk een behoorlijke renovatie nodig. Hij vertelt verder over z’n plannen om er weer iets moois van te maken, maar concreet realiseren is er nog niet bij. Uit de documentatie blijkt dat de plannen al vanaf 2015 in de maak zijn. Zijn vader is recentelijk met een hartinfarct opgenomen in het ziekenhuis en dat maakt de taken van de zoon er niet gemakkelijker op. We gaan ons rondje doen en zien een camping, die er duidelijk niet klaar voor is en zoals gezegd echt gerenoveerd moet worden. Het is op zich een mooie locatie met mogelijkheden, maar zoals die er nu bij ligt besluiten we geen goedkeuring te geven. De zoon begrijpt dat we dit besluit nemen, maar is er uiteraard niet gelukkig mee. We beloven, dat er volgend jaar een her inspectie zal komen en wellicht zijn dan (delen) van de plannen gerealiseerd. We nemen afscheid en keren terug naar onze uitvalsbasis op de scooters. Tijd voor een biertje en de administratie invullen moet maar even wachten. Even geen zin om zelf wat eten te maken, dus kiezen we ervoor om in het restaurant van de camping wat te gaan eten. We worden weer uiterst vriendelijk ontvangen en zoeken een plekje. Ondanks het voorseizoen zijn er toch diverse tafeltjes bezet en ook worden er maaltijden afgehaald. We gaan deze keer voor de mixed grill en laten ons die goed smaken. Een druk dagje met een leuke afsluiting.

Donderdag 14 juni 2018:

We gaan vandaag opbreken, want de 4^e camping op ons lijstje ligt in het Noord van Korfoe en is wat te ver voor een ritje op de scooter. Als alles in gepakt gaan we ons uitschrijven, nemen we afscheid van de camping eigenaar en halen nog even een lekkere café Fredo Cappuccino bij het restaurant. We nemen ook afscheid van de vrouw van de eigenaar, die ons in haar restaurant de voorbije dagen zo vriendelijk heeft ontvangen en geserveerd. Godelive rijdt vanochtend met de camper en we vervolgen de kustroute, die al snel veranderd in een bochtige weg in het bergachtige terrein met de nodige haarspeldbochten. Godelive manoeuvreert ons gevaarte door allerlei dorpjes en door de smalle straatjes. Prachtige uitzichten bij tijd en wijle, maar daar heeft Godelive geen oog of tijd voor. In sommige dorpjes zijn de straatjes zo smal, dat er verkeerslichten staan om verstoppingen te voorkomen. Het Noorden van Korfoe heeft een mooie natuur, is erg bergachtig en we zien van tijd tot tijd de kust, wat haventjes en het strand. Na een tijdje rijden langs de Noordkust merken we, dat we in een toeristisch gebied zijn aangekomen. Er zijn diverse hotelletjes, pensions of bed & breakfast gelegenheden. Ook zijn er steeds meer winkeltjes langs onze weg met de gebruikelijke souvenirs en strandartikelen. We arriveren in het dorp, waar onze camping is gelegen en de navigatie wijst ons weer de weg. Als we net iets te ver zijn gereden voor de inrit, komt er een oud vrouwtje de weg op, die ons gebaard dat er een 2^e ingang is. We volgen haar aanwijzingen en rijden het terrein op, waar zij en haar ongeveer even oude echtgenoot ons welkom heten. De man spreekt redelijk Engels, maar zijn ega blijkt alleen Grieks te spreken. We vertellen dat we van ACSI zijn en de camping willen inspecteren, maar ook 1 nachtje willen overblijven. We kunnen een plekje uitkiezen, wat op zich geen probleem is, wat er blijken slechts 2 andere kampeerders te staan. Als we geïnstalleerd zijn komt het oude vrouwtje de elektra aansluiten en checken. Ze ziet onze katten aan de lijn lopen en lacht zich een kriek, want blijkbaar heeft ze dit nog nooit gezien. Nadat we geluncht hebben blijkt de lucht wat te betrekken en besluiten we daarom maar snel ons rondje te doen. De sanitair gebouwen zien er netjes uit, het gras is wat aan de lange kant en het zwembad blijkt nog in de revisie te zitten. Tijdens onze interviews met de beide kampeerders blijkt er 1 single Duitse man te staan, die blijkbaar al vanaf 1990 deze camping bezoekt en ieder jaar terugkomt. Hij is bezig met wat olijfbomen te snoeien en staat ons vriendelijk te woord, kent ACSI niet, maar is blij met z’n gratis ACSI balpen en foldertje. Hij verblijft hier vanaf mei t/m september en is dol op watersporten, heeft niet zoveel wensen en is tevreden met zijn plekkie. De andere kampeerder blijkt een stel te zijn met een camper, die net hun wasje hebben gedaan. Zij zijn nog maar kort camperaar en tevreden met dit plekje. Dan terug naar de eigenaren voor de evaluatie, maar dan blijkt de vrouw een middagdutje te doen en haar man is nergens te bekennen. Net als we willen vertrekken wordt de vrouw wakker en vraagt ons in aller belabberdst Engels waarmee ze ons kan helpen. We proberen haar een en ander uit te leggen, maar krijgen het gevoel dat haar “yes” geen garantie is voor het begrijpen van wat wij zeggen. We wagen het erop en gaan met handen en voeten aan de slag. De bar blijkt ook gesloten te zijn evenals het gebouw, dat het bordje “restaurant” heeft. De geïnterviewde Duitse “lang”-kampeerder had ons verteld, dat er geen echt restaurant is met een menu of vaste openingstijden. Als je met een groepje bent en tevoren aangeeft wat te willen eten, dan wil men wel wat koken en is het dus “wat de pot schaft”. We worstelen ons door het vragenformulier en de vrouw van de camping geeft na aarzelingen steeds een “onbetrouwbaar” yes. We krijgen een bakje Griekse koffie aangeboden (met een dikke laag koffieprut op de bodem). Naderhand begint er een informeel gesprekje met handen en voeten over de camping, het teruglopende aantal toeristen en haar kinderen en kleinkinderen. Ook vertelt ze iets over rare kampeerders met katten aan een lijntje en ligt weer in een deuk, zich wellicht niet realiserend dat die rare kampeerders nu in een ACSI shirt voor haar zitten. Als we weer terug bij de camper zijn en onze ACSI tenues weer zijn verwisseld voor kampeerders tenue komt de vrouw om onze paspoorten vragen. De ACSI card (vervangend legitimatiebewijs) accepteert ze niet, ondanks dat dit op hun voorwaardenlijstje staat!!?? We krijgen wederom de indruk dat de vrouw absoluut de link niet legt tussen de 2 ACSI inspecteurs en deze kampeerders. Een fotokopie van beider paspoorten wordt uiteindelijk wel geaccepteerd en als ze daarmee vertrokken is liggen wij in een deuk. Een bijzondere ervaring vandaag…haha. Tegen de avond begint het te regenen ,maar het blijft bij een normale bui, dus geen probleem en amuseren wij ons binnen met de ACSI zaken en ons reisverhaal. Helaas geen WIFI, dus de info kan niet worden doorgestuurd.

Vrijdag 15 juni 2018:

Na ons ochtendritueel maken wij ons klaar voor vertrek naar onze laatste camping op Korfoe, die aan de westkust is gelegen. Als we gaan uitchecken en afrekenen blijkt ook de man weer present op het “camping terras”. Wisselgeld blijkt een probleem, want in de kassa van de mini-market, de receptie, de gesloten bar en het gesloten restaurant blijkt onvoldoende geld aanwezig. Na een minuutje of 10 komt het wisselgeld boven water en kunnen we vertrekken. We volgen de route, zoals de campingbaas ons heeft geadviseerd en ook onze navigatie aangeeft. Wederom een route door bergachtig gebied met veel (haarspeld-) bochten en soms smalle wegen, die net zoals voorheen her en der worden “ontsierd” door grote bergen afval. Korfoe is een mooi eiland met ruige natuur, fraaie bloemen (veel rododendrons) en fraaie uitzichten, maar de chauffeur (vandaag is Ben aan de beurt) moet wel zijn ogen op de weg houden. Als we achter een trage en zware vrachtwagen zitten of een Griek in zijn pick-up, die alle tijd van de wereld heeft, gaat het traag en passeren is meestal niet verantwoord. We krijgen op deze manier een lesje is geduld betrachten en dat is voor ons Noord Europeanen misschien niet verkeerd. Ook zien we op vele plaatsen een soort mini-kappelletjes langs de weg staan in vele maten en soorten. Vorig jaar hebben we die ook al vaak gezien, maar kenden we de betekenis niet tot voorkort. Blijkbaar zijn dit allemaal herinneringsmonumentjes voor omgekomen verkeersslachtoffers, wat betekent dat er erg veel mensen omkomen op deze plaatsen. Toen we vorig jaar het overdrachtsgesprek hadden met de vorige inspecteur vertelde deze, dat we beter niet ’s avonds of ’s nachts kunnen rijden in Griekenland. Het wegennet is vol gevaren en het wegdek ook niet altijd in goede conditie en zijn advies volgen we sindsdien dan ook op en niet ten onrechte gezien de vele monumentjes. Zo’n 2 uurtjes later arriveren we in de buurt van de camping, die volgens onze navigatie links van de weg moet liggen, terwijl ik in mijn ooghoeken rechts een bord met de naam van de camping zie langs glijden. Terugrijden met een aanhanger op deze drukke en smalle weg is geen optie, dus dan maar een plekje zoeken om te keren. We rijden langs een drukke strandweg met links en rechts toeristische objecten, zoals hotels, verhuur van studio’s, verhuur van strand of watersportzaken etc. Op deze weg staan ook auto’s geparkeerd op de meest onmogelijke plekken, want de Grieken hebben nl. maar 1 plek en dat is waar ze moeten zijn. Na een paar kilometer komen we bij een terrein van een bedrijfje en daar kunnen we keren. Terug naar de camping en daar worden we door 1 van de eigenaresses vriendelijk ontvangen. We mogen een plekje uitzoeken op de camping, die deels bezet is door kampeerders met diverse kampeermiddelen. Ook worden er tenten verhuurd, die voor een deel al verhuurd zijn aan jongere mensen. Het publiek varieert tussen Duitsers, Engelsen, Bulgaren, niet nader te bepalen en natuurlijk ook Nederlanders (wij dus). Installeren en dan lunchen, want ook de magen moeten gevuld worden nietwaar. Ondertussen wordt de lucht steeds donkerder en start er een fikse regenbui, zodat de inspectie even uitgesteld moet worden. Godelive gebruikt de tijd om even een middagdutje te doen en ik (Ben) ga aan de slag met de diverse foto’s om deze op de computer te zetten en klaar te maken voor ons reisblog. Gelukkig blijkt de bui niet langdurig en kunnen we tegen het einde van de middag ons rondje gaan maken. We bekijken de camping, checken de voorzieningen en interviewen weer een aantal kampeerders. Ondertussen begint het zonnetje weer door te breken en wordt het weer wat aangenamer. We verkennen ook de tegenover gelegen supermarkt en lopen wat verder in de richting van het buiten de camping gelegen zwembad met bar, maar wat wel tot hetzelfde moederbedrijf hoort en voor de kampeerders vrij toegankelijk is. Na ons rondje maken we een afspraak voor ’s avonds om alles door te nemen. ’s Avonds blijkt de andere eigenaresse (zus) ons te woord te staan en nemen we alle zaken door. De openstaande vragen worden netjes beantwoord, waarna de formele afhandeling van zaken geregeld kan worden. We spreken daarna nog kort een jong Bulgaars stel, die prima Engels spreken, en zij vinden ons baantje wel tof. Een beetje werken tijdens je vakantie dat moet toch een droombeeld zijn volgens hen…..haha.

Campings omgeving Igoumenitsa

Zondag 3 juni 2018:

Vandaag slapen we een beetje uit, want 4.30 uur opstaan zoals gisteren is toch eigenlijk niet ons ding. Als we wakker worden staat het zonnetje weer al aan de hemel en we nemen een ontbijtje met een eitje en wat jus d’orange. Het is per slot van rekening zondag. Als we weer wat bijgekomen zijn en de katten ook hun buitendomein kunnen gaan verkennen is het tijd voor een douche in het nieuwe sanitair gebouw. Dit is heel erg niet-Grieks, maar we genieten ervan. ’s Middags lopen we nog enkele dingen na voor de inspectie en begin van de avond kunnen we onze evaluatie met de mede eigenaresse van de camping houden. Het is dit jaar wel extra veel werk, want naast de papieren inspectierapporten moeten ook de gegevens nog eens in de laptop worden ingeklopt. Vanuit ACSI bekeken een goede beslissing in dit overgangsjaar, maar voor de inspecteurs wel dubbel werk. Ook wil ACSI sinds vorig jaar sfeerteksten voor op de website eurocampings.eu, zodat kampeerders een beter idee krijgen over de te verwachten zaken op de camping. Meer dan de info dan open van-tot, of douches met koud en warm water etc. Prima idee, maar invulling daaraan geven kost wel tijd, energie en enige fantasie. Tegen het einde van de middag denken we ervoor klaar te zijn en gaan richting het restaurant voor onze afspraak. We moeten even wachten, krijgen alvast een drankje aangeboden en na ongeveer een kwartier komt de eigenaresse eraan. We nemen het rapport door met alle voorzieningen, gegevens van de camping en onze bevindingen van de inspectie. Ook hebben we een aantal vragen en deze worden keurig beantwoord. Soms merken we, dat het spreken in het Engels wel lastig is voor haar, want de woordenschat is niet altijd voldoende. Met een kwinkslag en een beetje handen en voetentaal komen we eruit. Als laatste redmiddel zetten we natuurlijk ook Google translate in, want we zijn bij de tijd. De tijd gaat snel en we krijgen ook nog een bordje met wat lekkere dingen, want “wie hard werkt moet goed eten” werd er vroeger bij ons thuis gezegd. We ronden de bespreking af en op 1 onderwerp en het zetten van handtekeningen spreken we af om morgenochtend even op de receptie langs te komen. Ondertussen zien we het oudere Nederlandse echtpaar, dat we geïnterviewd hebben op het terras zitten. We gaan even bij elkaar zitten en maken nog een praatje onder het genot van een drankje. Zij zijn al jaren klant van ACSI, maar vinden het ook wel spannend/interessant even met “echte” Camping inspecteurs te praten. De dag zit er op en we nemen afscheid. Tijd voor de nachtrust.

Maandag 4 juni 2018:

Na ons gebruikelijke ochtendritueel hijsen we ons weer in het ACSI tenue en gaan richting receptie. De eigenaresse is nog niet aanwezig en dus nemen we plaats in het zitje op de receptie. De uitgereikte flyer standaard voor reviews op de eurocampings.eu site staat inmiddels geïnstalleerd op de balie. We plakken de inspectiesticker 2018 op en ondertussen komt onze gesprekspartner binnengelopen. Even de documenten doorlopen, stempels en handtekeningen zetten en het formele deel zit erop. Daarna nog even een stukje uitleg over het ACSI Booking systeem, waarbij mensen online een campingplaats of huuraccomodatie kunnen boeken. Als alles is afgerond gaan we terug richting camper en hijsen ons weer in vakantietenue.  Er moet echter nog wel van alles in de laptop geklopt worden, dus zeker nog geen vrije middag. Omdat het voor ons dit jaar de eerste inspectie is met allerlei vernieuwingen kost het best wel wat tijd. Ondertussen komen er allerlei kampeerders langs die een praatje maken over ACSI (stickers op de camper gezien) of over onze scooters. Zoals we ook vorig jaar hebben ervaren is inspectie-vakantie ook een praatvakantie, dus nemen we daar ook de tijd voor.
Zo nu en dan zien we de grote ferry’s langs varen naar of vanuit Igoemenitsa, wat een prachtig plaatje oplevert voor ons fototoestel. Wat zijn het toch een gigantische schepen. ’s Avonds gaan we alles inpakken, want morgen willen we weer vertrekken om de 2^e camping te gaan inspecteren.

Dinsdag 5 juni 2018:

Na ons ochtendritueel gaan we nog even servicen (vuil water aftappen, schoon water tanken en de chemische toilet leegmaken). Daarna even onze aanhanger aankoppelen en nog even gedag zeggen/zwaaien naar de kampeerders in onze buurt die we ondertussen gesproken hebben. Richting receptie om af te rekenen en even gedag te zeggen. We rijden de camping af richting Igoumenitsa en passeren al snel onze parking/slaapplaats van aankomst. Na ongeveer 4 kilometer rijden we weer door Igoumenitsa en volgen de aanwijzingen van onze navigatie. Igoumenitsa is nu druk, terrassen zitten vol, er staan overal auto’s en scooters, de winkels zijn open en het is een drukte van jewelste. We rijden de stad weer uit en gaan richting onze 2^e inspectie camping. Enkele kilometers buiten Igoumenitsa zien we bordjes staan en moeten we een scherpe bocht naar rechts maken. We komen op een smalle weg richting de camping en gelukkig hebben we geen tegenliggers. Op de camping aangekomen worden we welkom geheten door een dochter van de eigenaar, die later verantwoordelijk blijkt te zijn voor het restaurant. Haar zus is verantwoordelijk voor de camping en is afwezig, maar komt later. We parkeren onze camper met trailer op het grote terrein voor de receptie en besluiten de tijd nuttig te besteden door te lunchen in het camping restaurant. Ondertussen komen we papa tegen, die de eigenaar blijkt te zijn, maar ogenschijnlijk de business aan zijn dochters overlaat. We hadden het kunnen weten, maar we laten ons toch weer verleiden door dubbele porties te bestellen. Dus we krijgen een hoeveelheid eten waar we een hele dag mee toe kunnen komen, maar het moet gezegd het smaakt fantastisch. Na de lunch arriveert de zus en we checken in, krijgen een plaats toegewezen en maken een afspraak voor de evaluatie van de inspectie. Als we geïnstalleerd zijn hijsen we ons weer in ACSUI tenue en gaan ons rondje maken. Het is een terrassencamping direct aan zee met een kiezelstrand. De onderste terrassen zijn goed bezet, mede door een groep Franse camperaars. Sommige campers zijn dubbel geparkeerd, wat ons niet als echt wenselijk overkomt. We maken een praatje met een Frans stel en zij stellen het zeer op prijs dat we Frans spreken. We bekijken alles op de camping met een kritische blik, maar realiseren ons ook dat we in Griekenland zijn. Nederlandse normen zijn nu eenmaal geen Griekse normen. Er is erg veel beplanting op de camping, waaronder veel kleurige bloemen. Schaduw geen probleem, maar het bereiken van de diverse terrassen is best een aardige uitdaging. Ondertussen doen we een tweetal interviews met kampeerders, zoals ACSI dat ok graag ziet. Het eerste stel is een seniorenstel uit Zwitserland met een buscamper. Zij zijn tevreden over de camping, het dubbel parkeren van de Fransen wordt minder op prijs gesteld en ook het waterkraantje voor vers water is te ver weg. Een volgend stel dat we interviewen zijn van Duitse origine. Zij blijken al vele jaren hier te bivakkeren en zijn zeer tevreden. Het sanitair vinden zij wel verouderd, maar ze kunnen ermee leven. De sanitaire voorzieningen zijn inderdaad gedateerd, maar wel schoon. Zoals gezegd, niet de Nederlandse norm maar…… Na afloop van ons rondje hebben we een evaluatiegesprek met de verantwoordelijke. We nemen het rapport door en melden ook onze bevindingen. Na enige tijd komt papa even langs om wat te vragen. Wij voelen - zonder het Grieks te verstaan-  dat papa het eigenlijk wel genoeg vindt. We ronden het gesprek daarna snel af, doen de nodige formaliteiten en vertrekken. Terug bij de camper gaan we aan de slag met ons computerwerk. Als dat gedaan is zit de klus er voor vandaag weer op.

Woensdag 6 juni 2018:

Als we wakker worden staat het zonnetje alweer aan de hemel. Omdat we vandaag maar een paar kilometer verder moeten naar de volgende camping nemen we even de tijd. Tegen het einde van de ochtend komt de campingdirecteur ons vertellen, dat we moeten verplaatsen naar de ingang. Er komt vandaag een groep van ANWB aan en zij hebben ook onze plek nodig. Geen probleem, want wij wilden toch al vertrekken vandaag. Na enige tijd zien we mensen met papieren de camping aflopen en plaatsen bekijken. Daarna komt er een Nederlandse auto met caravan ons terras op en dit blijkt later de ANWB reisleider te zijn. Even kennismaken en kletsen over de camping en de voorzieningen. Wij zijn het er over eens, dat het sanitair niet meer van deze tijd is . De ligging van de camping is overigens prima, mooi gelegen aan de baai van Plataria, goede schaduw van de diverse bomen en natuurlijk de fraaie bloemen. Bij het sluiten van de ramen blijkt een van de raamuitzetters niet te willen wat wij willen. Van alles geprobeerd, maar het ding blijft eigenwijs blokkeren, dus dan maar even deze uitzetter demonteren, zodat het raam alsnog kan sluiten. Als alles is ingepakt vertrekken we richting de uitgang en gaan afrekenen in de receptie. Omdat de toe- en uitgangsweg smal is gaat Godelive met de walki-talki vooruit. De weg blijkt vrij te zijn, maar als ik (Ben) met de camper richting de uitgang rij komen er diverse kampeerders met caravans ons tegemoet. Blijkbaar arriveren de ANWB groepsreizigers nu en dus gaan we maar achteruit naar een wat breder stuk. Achteruitrijden met een camper met aanhanger op een smalle weg blijkt geen eenvoudige opgave, maar het lukt. Als de kolonne Nederlanders passeert wordt er vriendelijk gezwaaid en daarna gaan we weer richting uitgang. Na enkele kilometers passeren we een tankstation en besluiten de tank even te gaan vullen. De Griekse dieselprijzen ( € 1,44 p/ltr) zijn gunstiger dan die van Italië (of die van Zwitserland), maar nog altijd duurder dan Nederland. Vorig jaar ook bij dit brandstof station getankt realiseren we ons. Een stukje verder zien we de afslag naar de 3^e inspectie camping .We rijden de camping op via een mooi pad van natuursteen in cement. De receptie bij de ingang is nog gesloten, dus we moeten ons melden bij het restaurant verderop. Als we binnenlopen komt een vriendelijke dame van seniore leeftijd ons tegemoet. Haar buitenlandse vocabulaire blijkt beperkt, want zij is Grieks en spreekt alleen Grieks. Dat we van ACSI zijn en de camping komen inspecteren valt dan ook niet op zijn plaats. Enkele minuten later komt een wat jongere man langs en zij introduceert hem als haar zoon. Hij is de (nieuwe) eigenaar en spreekt goed Engels, maar is erg druk en belooft een later moment met ons te spreken. We kunnen een plekje uitkiezen en gaan voor een plek met schaduwnet vlakbij het restaurant. Het past in de breedte precies en ook onze aanhanger met scooters past op de plek. Onze katten willen ook nu weer naar buiten, dus even de looplijntjes aansluiten. Als ik (Ben) de elektra wil aansluiten blijkt het aansluitpunt vlakbij een stel Nederlanders van seniore leeftijd met een caravan. Natuurlijk even een praatje en zij blijken samen met een ander stel van seniore leeftijd in een camper op reis te zijn. De tripjes naar bezienswaardigheden maken ze samen in de auto van de caravankampeerders. Als alles is aangesloten en de lunch achter de kiezen duiken we in het ACSI tenue en gaan op inspectie. We maken gelijk van de gelegenheid gebruik dit Nederlandse echtpaar even te interviewen. Naast ons staat een jong Frans gezin met kinderen. De man blijkt goed Engels te spreken en de Engelse vocabulaire van de vrouw is beperkt tot de meest gangbare korte woorden. Een paar worden in het Frans blijken wonderen te doen en ook zij zijn klant bij ACSI voor de gids en ACSI CC kortingskaart. De camping heeft keurig sanitair, dat ook keurig is onderhouden. Tijdens ons rondje komen we ook de campingeigenaar tegen, die nu even meer tijd heeft voor een praatje. We spreken af voor de volgende ochtend en vervolgen onze ronde. Het is een terrassencamping aan de baai van Plataria (Ionische Zee). Goede schaduw van bomen en fraaie beplanting/bloemen. De bovenste terrassen zijn nog niet bezet, maar het is dan ook nog voorseizoen. Op de camping spreken we ook met een Engels stel, dat met een buscamper deze camping heeft aangedaan. ’s Avonds gaan we wat eten op het terras van het restaurant en “de baas” is onze “ober”. Lekker gegeten en tussendoor leuke korte gesprekjes met de baas, die ondertussen alles op de camping in de gaten houdt en soms als een soort “stuiterbal” in alle richting schiet.

Donderdag 7 juni 2018:

Nadat we zijn opgestaan en onze ochtend rituelen hebben gedaan schieten we weer in onze ACSI tenues. We hebben een afspraak met de eigenaar voor de evaluatie en melden ons bij het restaurant. We nemen onze bevindingen door, de bijzonderheden van de camping en de mogelijke interesses voor ACSI promotie. Tijdens het gesprek wordt de campingbaas diverse malen onderbroken voor de dagelijkse business, maar ja daar moet zijn schoorsteentje van roken nietwaar. Als alles is afgerond nemen we afscheid en gaan de zaken inkloppen in  de laptop. Daarna wordt het tijd voor de lunch en onze katten Garfield en Snoopy blijken ook weer wat te lusten. Als onze magen weer zijn gevuld alles even inpakken, de elektra loskoppelen, even zwaaien naar de buren, afrekenen en wegwezen. Ook deze keer weer een korte afstand om af te leggen, want we gaan richting de 4^e inspectie camping. De navigatie brengt ons weer in de goede richting, maar de borden van de camping ingang wijzen een andere richting op dan ons navigatiesysteem. Laten we deze keer de borden maar volgen en zowaar dit is de goede keuze. We moeten dan later maar even de coördinaten van de campingingang wijzigen in onze documentatie. De receptie bij de ingang blijkt nog gesloten en een bordje zegt ons, dat we moeten aanmelden bij het restaurant. We volgen de bordjes en bij het restaurant staat een meneer met een bordje lekkernijen. Dit blijkt de campingbaas. Hij zegt dat er een grote plaats vrij is op het 2^e terras, maar we kunnen ook zelf nog iets uitzoeken. Als we wat hebben rondgekeken zien we een leuke plaats direct achter het strand en dus vragen we of we daar kunnen staan. De campingbaas zegt echter dat dit niet mogelijk is, omdat het anders te druk wordt!? We moeten dus wel naar het 2^e terras of anders ergens op een hoger terras een plaats zoeken. Het is op zich best een ruime plek, maar het pad er naar toe blijkt aardig smal en aan een zijde staat een gemetselde muur van ongeveer 1 meter hoogte. We moeten de aanhanger loskoppelen en achteruit het pad in. De campingbaas wil ons wel assisteren bij het achteruit rijden, maar ondanks zijn goede bedoelingen en mijn (Ben) rijkunsten kom ik toch in aanraking met de muur en dus een flinke krans op mijn spiegel links. Na alle gehannes staan  we op de plek. De campingbaas helpt ook nog mee de aanhanger naar de plek te duwen, dus die uitdaging is ook weer gelukt. Het is inmiddels al aardig warm geworden, dus even snel de luifel uit en tafel en stoelen. Tijd voor een drankje voor ons en onze katten, die ondertussen ook weer wel uit de kooi willen. Plek is redelijk, maar dit soort manoeuvres hoeven voor ons ook niet meer in de toekomst. Als we lekker zitten te genieten van ons drankje komt op het lagere niveau een Duitse camper aanrijden, die precies op het plekje gaat staan, dat wij hadden uitgekozen. Hoezo te druk????

Vrijdag 8 juni 2018:

We besluiten ‘s morgens de inspectie te gaan doen ,want dat is wat aangenamer met deze temperaturen. We lopen eerst naar de bovenste terrassen, die voor een deel bezet zijn door vaste kampeerders. De sanitair gebouwen blijken nog niet schoongemaakt te zijn en evenmin komt er water uit de kranen. Ook de staanplaatsen zijn nog niet in seizoenstand gemaakt. We lopen vervolgens richting zwembad en weten al op basis van de documentatie van ACSI, dat dat niet open is. Het zwembad is inderdaad nog leeg en niet schoongemaakt. Ook het hekwerk er omheen is (nog) niet in orde. Het valt ons op, dat overbodige rommel opruimen kennelijk niet tot de standaard norm behoort hier. We zakken langzaam af langs de diverse terrassen en controleren de voorzieningen. We kijken ook even naar de diverse brandslangen, die soms niet echt in goede staat blijken te zijn. Alhoewel ACSI inspecties niet over dergelijke voorzieningen gaan, besluiten we dit punt toch even aan te roeren bij onze evaluatie. We naderen de onderste terrassen, checken de sanitair gebouwen, die betegeld blijken in blauw voor de heren en een afgrijselijke groen kleur bij de dames. Kwestie van smaak zullen we maar zeggen, maar ze zijn netjes onderhouden voor Griekse begrippen. We lopen richting het strandterras met bar. Er is nog niemand op het strand, maar de (Duitse) camperaars bij het strand zijn aan het ontbijt en we vallen natuurlijk wel op met de groene ACSI outfit. We zeggen vriendelijk “guten morgen” en “guten appetit” en dat valt blijkbaar goed, want we krijgen diverse malen “danke” te horen. We pikken een stel uit met een buscamper voor ons interview, want die lieten merken wel erg geïnteresseerd te zijn in onze activiteiten. Ze blijken erg blij met hun mooie plekje aan het strand, maar van de Griekse sanitair gebouwen zijn ze niet erg onder de indruk. Ook hebben ze elders op het terrein rondgekeken en zijn niet gecharmeerd. Ons rondje zit erop en we gaan richting het terras van het mooie restaurant met een prachtig panorama over de Baai van Plataria. Onder het genot van een café Cappuccino Fredo (een soort koude cappuccino met ijs) hebben we ons gesprek met de campingbaas, die zegt dat alles nog hetzelfde is als vorig jaar. Wij antwoorden, dat de meeste campinghouders dat zeggen, maar dat onze ervaring is dat checken van alle punten toch wel belangrijk is. We nemen alles door en hier en daar moeten toch zaken worden aangepast. Onze opmerkingen over het onderhoud en nog niet gereed zijnde deel van de camping, worden door de campingbaas beaamd, maar hij zegt voordat het hoogseizoen aanbreekt alles in orde te zullen hebben. In die periode heeft hij 20 mensen in dienst en het zwembad wordt volgende week al aangepakt. Het water in het bovenste deel is nog niet aangesloten, omdat de waterpomp in reparatie is. Alles zal binnen de voorbereidingsperiode klaar zijn en wordt 3 keer per dag schoongemaakt. Op grond van de kapotte waterpomp kunnen we wel begrijpen, dat dingen nog niet klaar zijn, maar alles moet wel werken in het hoogseizoen. We maken een aantekening voor het volgende jaar. ‘s Middags gaan we nog een hapje eten en daarna nemen we nog een frisse duik in zee. Het strand van kiezels loopt wel snel af en het water is weer nat en dun…haha. Als we een paar slagen hebben gedaan voelt het lekker verkoelend aan. Aan het einde van de middag pakken we alles weer in voor vertrek morgenochtend.

Bari (I) - Igoumenitsa (GR)

Zaterdag 2 juni 2018:

We blijken uiteindelijk in slaap gesukkeld te zijn op de ferry, maar om 4.30 uur roept men om, dat we de haven van Igoumenitsa binnen ½ uur gaan bereiken. Alle passagiers moeten zich in gereedheid brengen voor ontscheping. Dan maar snel opstaan, wassen en aankleden. Het is al een beetje licht aan het worden, maar in Igoumenitsa branden er nog volop lampen. De elektrakabel loskoppelen en in de startblokken voor de ontscheping. We hoeven gelukkig niet zo ver, want de 1^e camping die we willen gaan inspecteren ligt zo’n 5 kilometer van de haven van Igoumenitsa. Rond 5.30 uur rijden we soepeltjes de ferry af en realiseren ons, dat de klok in Griekenland 1 uur vooruit gaat, dus het is daar 6.30 uur, maar wanneer we door Igoumenitsa rijden blijkt het grootste deel van de stad nog in diepe rust te zijn. We volgen de route via de navigatie richting camping en bedanken, dat deze nog niet open zal zijn. We besluiten op een parking vlakbij de camping nog even een extra break te nemen om het slaaptekort even te compenseren. Ondertussen zien we onze “Fastferry I” alweer de haven uitvaren richting Patras. Langs de parking zien we schitterende bloeiende distels met paarse bloemen. Hierover kruipen glanzend groene kevers/torren, dus even een foto maken. Rond 9.00 uur (Griekse tijd) worden we weer wakker en maken een herstart voor die zaterdag. Even rustig ontbijten, de documentatie van ACSI over camping Drepanos Beach doornemen en dan op weg om ons bezoek aan te kondigen. We worden vriendelijk ontvangen door een jonge receptioniste en als we zeggen, dat we voor ACSI komen inspecteren bespeuren we enige nervositeit. Ze gaat bellen en even later arriveert een wat oudere man, die ons hartelijk welkom heet en zegt dat we kunnen blijven staan zolang als we nodig hebben of willen. We mogen zelf een plekje uitzoeken en als we de camping oplopen zien we al snel het oudere Limburgse stel met hun VW Westfalia buscamper van camping Panorama in Italië. Even een kletspraatje maken en ze weten ons te vertellen dat het sanitair helemaal nieuw is en er schitterend uitziet. We gaan verder op zoek naar een eigen stekje en besluiten een mooi plekje met schaduw en vlak naast een toiletgebouw. We gaan ons installeren en zijn van plan ook even de tijd te nemen om bij te komen van onze trip door Europa naar Griekenland. Als ’s middags het warmste deel van de dag voorbij is gaan we in eerste rondje maken in onze ACSI outfit. Het blijkt best een flinke camping te zijn met een 2 tal sanitair gebouwen, een restaurant, een mini-market en uiteraard een receptie. Bij de mini-market treffen we Niki, die mede-eigenaresse is, en ons trots verteld dat ze alle sanitair gebouwen hebben vernieuwd dit voorjaar. Dat geldt ook voor het strandterras met bar en tropische parasols van stro, maar zegt ze er moet nog van alles gebeuren voor het hoogseizoen. We spreken af elkaar op een later tijdstip te treffen en vervolgen onze trip, maken hier en daar wat foto’s en gaan op weg naar het sanitair gebouw. Inderdaad Niki heeft niets teveel gezegd. Schitterende zit wc’s, douches, wastafels en tegelwerk. Met een sleutel komen we ook in het gehandicapten toilet met dezelfde uitstekende voorzieningen. Er zijn ook een heleboel “vaste staanplaatsen” van Grieken, die nog deels zijn ingepakt vanuit de winterperiode. Wat minder fraai, maar goed voor de vaste inkomsten van de camping. Er staat ook een groep Franse camperaars, die een groepsreis maken. Ze kijken ons wat vreemd aan met onze groene ACSI shirts maar als we ook nog “bonjour” kunnen zeggen en een praatje maken wordt er geglimlacht. We nemen nog onze 2 interviews af, zoals het hoort. Deze keer een ouder Nederlands echtpaar met een auto/caravan combinatie en een jong stel met 4 kinderen uit Oostenrijk met een camper. We gaan terug naar onze camper om te douchen en om te kleden. We gaan zelf geen eten maken vanavond en trakteren onszelf op een etentje op het terras. We gaan vanavond voor de Griekse mixed grill. Heerlijk eten, lekker weer en we zijn veilig in Griekenland aangekomen. Daar proosten we op.

Manfredonia (IT) - Bari (IT)

Vrijdag 1 juni 2018:

Vandaag moeten we naar Bari, waar we zullen inschepen voor de overtocht naar Griekenland. Opstaan, onze ochtend rituelen, afkoppelen van het elektra en daarna afrekenen aan de receptie. De zoon van de campingeigenaar vraagtons of wij een ACSI kortingskaart hebben en wij beamen dat natuurlijk volmondig. Voor € 13,00 hebben wij een nachtje veilig geslapen met voorzieningen. Waar tref je dat nog. We gaan weer richting Autostrada naar Bari, maar we blijken nog een hele tijd over een erbarmelijke Strada Provinciala te moeten rijden. Veel scheuren en gaten in het asfalt en soms moeten we midden op de weg rijden om de grootste ellende te ontwijken. Deze streek in het armere deel van Italie is grotendeels afhankelijk van land- en tuinbouw. Veel graan (dat voor een deel nu al geoogst wordt…het is begin juni!!!), een deel olijfbomen en fruit boomgaarden. Het valt ons op dat veel panden verlaten en bouwvallig zijn. Na zo’n ¾ uur rijden komen we eindelijk weer op de Autostrada en koersen we richting Bari. Rond het middaguur gaan we even pauzeren en kopen een giga wrap in een benzine station. Genoeg voor twee met een lekkere grote cappuccino voor € 1,50 p.p., da’s geen geld toch! Begin van de middag arriveren we in Bari en willen graag nog even wat boodschapjes doen. Na enkele kilometers zien we een groot winkelcentrum langs de snelweg en proberen daarheen te rijden, maar helaas vele borden en rotondes maar we hebben het winkelcentrum gemist. Dan maar een volgende poging en jawel enkele kilometers later zien we borden Centro Commerciale, dus weer de borden volgen en jawel we komen bij het winkelcentrum, maar alleen een Ikea en een Mc Donalds en geen supermarkt. Balen en dan maar weer op weg naar een volgende locatie via de navigatie. We komen al snel op deze locatie, maar dan blijkt er alleen een parkeergarage te zijn voor maximaal 2 meter hoogte en dat redden wij niet met onze camper. In de buurt ook niks te parkeren, dus dan maar naar locatie 4 op zoek. De 4^e poging brengt ons geluk, met een heleboel gedraai komen we bij een winkelcentrum met buitenparkeergelegenheid en een supermarkt. We doen onze boodschapjes, gaan terug nAar de camper en pakken alles op z’n plaats en ondertussen tikt de klok verder richting 17.00 uur. We vertrekken richting ferryhaven en komen daar omstreeks 17.30 uur aan. Mooi op tijd, want we moeten nog inchecken en de gereserveerde tickets ophalen. Een havenmedewerker wijst ons een parkeerplaats aan en wijst het boekingskantoor, wat we ondertussen al kennen omdat we hier vorig jaar ook al waren. Het is gelukkig niet druk en de dame achter het loket verwerkt alle informatie in een rap tempo. De printer spuugt een halve meter aan papieren tickets en met wat extra toelichting kunnen we vertrekken. De ferry (Fastferry I) ligt al klaar en we kunnen gelijk aan boord. We rijden naar dek 4 en moeten daar onze camper met trailer draaien om vervolgens achteruit naar de plek te manoeuvreren. Best even zweten, maar met behulp van de aanwijzingen van de ferry medewerker en onze achteruitrij camera lukt het best redelijk snel. We hebben tickets “camping on board”, wat betekent dat we kunnen aansluiten op 220 volt en kunnen slapen in onze eigen camper. Gas gebruiken op een ferry is ten strengste verboden in verband met brandgevaar! Snel de camper op de elektra aansluiten, zodat de koelkast door kan snorren, de katten voeren en dan even naar boven voor een drankje in de lounge. Wat smaakt dat pilsje toch lekker na zo’n reis van pak weg 2.150 kilometer in de voorbije dagen. Rond 19.00 uur opent het buffetrestaurant en laten we een bordje met lekkere dingen vullen. Ondertussen wordt de ferry steeds verder gevuld en rond 19.45 uur (iets later dan gepland) vaart de ferry de haven van Bari uit. Nadat we onze bordjes hebben geleegd gaan we nog even aan dek voor een blik over Bari. Het is aangenaam van temperatuur, maar na een tijdje hebben we het gezien en willen terug naar de camper. Bij de poort voor het dek staat een Duits stel, waarvan de toegangskaart niet werkt. Wij proberen onze kaart, maar ook die verrekt het en de deur blijft dicht. Dan maar gezamenlijk naar de receptie en daar krijgen we direct een nieuwe kaart. Gelukkig werkt die wel en komen we bij de camper. Ondertussen is die helemaal ingepakt tussen andere campers en vrachtwagens. Voor ons staat een Franse camper met 4 tot 5 mannen aan boord. Zij zijn erg druk met allerlei zaken uit de “garage” van de camper te halen, dingen in tasjes op te hangen aan de spiegels, ramen te openen en tot onze verbazing zelfs nog te proberen om op de varende ferry de camper te verrijden!!! Wat een mafkezen!!! Gelukkig houden ze al snel op met hun bezigheden en kunnen wij rustig van een eigen gezette cappuccino genieten. We kijken nog even naar de reisinformatie en realiseren ons, dat we om 5.30 uur morgenochtend in Igoumenitsa zullen arriveren. Dat wordt dus een kort nachtje en we besluiten maar snel te gaan slapen, want dat is aan boord van zo’n ferry met veel lichten en een voortdurend scheepsgeronk niet eenvoudig

Pesaro (IT) _ Manfredonia (IT)

Donderdag 31 mei 2018:

Ook vandaag weer mooi weer, maar we moeten er vandoor. We genieten van de heerlijke brioches, die we besteld hebben voor het ontbijt. Afrekenen en inpakken en wegwezen. In Pesaro willen we nog even tanken, want dat is wellicht toch goedkoper dan langs de snelweg. De eerste beste pomp stoppen we bij de selfservice pomp, want we weten dat de bediende pompen in Italië ongeveer €0,15 per liter duurder zijn. De ingevoerde (Maestro) PIN pas blijkt niet te werken. Er komen Italiaanse foutboodschappen en een papieren strook met € 0,00. Dan maar de Mastercard proberen, maar ook die blijkt niet te werken. De man van de pomp komt ons assisteren, maar heeft maar een oplossing en dat is aan de bediende pomp gaan tanken. Godelive en ik overleggen even en besluiten verder te trekken. Wellicht heeft deze pompeigenaar de automaten geprogrammeerd om foutboodschappen te geven, zodat hij via de bediende pomp € 0,15 per liter extra kan verdienen. Die is gek! Een paar kilometer verder een nieuwe poging en daar blijken dingen toch wat anders te lopen. De pompbediende vraagt netjes of wij zelf willen tanken of bediend willen worden. Zelf tanken en hij laat ons aan de gang. Als de tank vol is komt met zijn mobiele PIN automaat afrekenen en alles verloopt soepel. Hij vraagt op de koelvloeistof of olie nog gecheckt moet, maar wij zeggen dat dit niet nodig is. Even goede vrienden en wij vertrekken weer met een volle tank en goedkopere diesel dan bij de vorige, alhoewel € 1,50 per liter ook niet echt goedkoop is. Onderweg belt onze dochter Cindy nog even om wat bij te kletsen. Als we langs de autostrada afzakken richting zuiden zien we links van ons de Adriatische zee op enkele honderden meters afstand. Er zijn onderweg veel wegwerkzaamheden, maar die leveren geen vertragingen op gelukkig. De Italiaanse motorrijtuigen met aanhangers passeren ons nog steeds met snelheden van meer dan 90 kilometer per uur. Wij willen echter geen deurmat vol met enveloppen uit Italië en houden ons dus redelijk aan de snelheidslimieten. De temperatuur is inmiddels opgelopen tot 28 graden en dus is het aardig schroeien. Tijdens de lunch pitstop belt onze zoon Rob om even bij te kletsen. Hij is al jaren gek op honden (commissaris Rex fan ?) en heeft blijkbaar zijn oog laten vallen op een hond. Aanschaf van zo’n dier is echter een hele stap, dus hij wil alles graag goed afwegen. We vervolgen onze reis door de regio Marche richting Pescara en Foggia. In de buurt van Foggia willen we weer een camping opzoeken en komen uit in het plaatsje Manfredonia volgens de documentatie. Bij Foggias verlaten we de autostrade en komen op een erbarmelijke strada provinciale. Werkelijk alle achterstallig onderhoud wat je kunt bedenken is hier te vinden. Ongeveer 5 kilometer voor de camping gaan we deze weg af en de camper lijkt te haperen, de stuurbekrachtiging valt uit, we nemen de bocht, hij sputtert nog wat en er gaan allerlei lampjes branden. Shit, shit, shit toch weer geen ellende zoals vorig jaar. We staan op een lokale weg, maar deze blijkt erg druk en menige Italiaan claxonneert en maakt gebaren. Starten lukt niet meer, dus dan maar het instructieboekje erbij en dat zegt dat we zo snel mogelijk naar een garage moeten voor een check. Leuk gezegd, maar hoe regel je dat ’s avonds om 19.30 uur in Italië op een lokale weg? Gele hesjes aan, gevarendriehoeken uitzetten en de ZLM bellen voor automobilistenhulp. Al snel komen we in contact met de alarmcentrale van Eurocross. De man noteert van alles, vraagt om informatie en zal een SMS sturen voor exacte positiebepaling. We zitten aardig in onze rats, want het wordt steeds meer donker, morgen moeten we in Bari zijn voor de gereserveerde ferryboot etc.etc. We moeten verder maar even afwachten en hij zegt, dat we zeker op 1 uur moeten rekenen voordat hulpverleners/bergers ter plaatse zijn. Even later arriveert een jonge Italiaanse motorscooterrijder bij onze camper en vraagt in het Engels wat eraan schort. Hij gaat onmiddellijk een vriend bellen, die verstand heeft van auto’s om te checken of het iets simpels is. De vriend zal ongeveer 10 minuten later langskomen, hij geeft een visitekaartje en zegt dat hij er vandoor moet. Na zo’n 10 minuten arriveert er een Italiaan (de vriend), die allerlei vragen gaat stellen in het Italiaans, maar helaas wij snappen er geen jota van. Gelijktijdig gaat de mobiel af en krijgen we “Gina” van de Italiaanse alarmcentrale aan de lijn, die overigens Engels spreekt met een Italiaans accent. Gina blijkt niet overtuigd van onze positie en ziet op haar scherm allerlei zaken in de omgeving, die wij in het geheel niet zien. De Italiaanse vriend, die de check wilde doen wordt steeds ongeduldiger en ik (Ben) steeds gestrester van die beide figuren. Ik besluit de Italiaan de telefoon te geven en met Gina te laten praten, maar blijkbaar blijft Gina redelijk eigenwijs en de Italiaan bij ons wordt steeds nijdiger. Na enkele minuten geeft hij de telefoon terug en gaat er vandoor. Gina heeft opgehangen, dus nog steeds niet duidelijk of ze wat gaan doen. Dan maar weer bellen naar de ZLM/Eurocross. We krijgen een SMS dat er bergers onderweg zijn en rond 9.00 uur zullen arriveren. De Italianen stellen onze wegblokkade steeds minder op prijs, maar helaas wij kunnen er ook niets aan doen. Rond 21.00 uur arriveert een servicewagen met oranje zwaailampen met 2 monteurs aan boord. Ook zij blijken alleen Italiaans te spreken en beginnen gelijktijdig druk te telefoneren met hun mobiel. Ondertussen met handen en voeten proberen zij en wij te communiceren over wat er gebeurd is en waardoor dit euvel is ontstaan. Wij begrijpen, dat zij vragen of we misschien een dreun of zoiets hebben gehad tijdens het rijden. Wij kunnen dit volledig beamen, ja sterker nog het rijden in Italië bestaat uit dreunen. Ze gaan starten, checken hun mobiele internet en duiken onder de motorkap. In no time hebben ze ontdekt, dat er kennelijk kabels zijn losgetrild. Ze sluiten deze weer goed aan en verdomd de camper gaat weer aan de gang. Hoera!!!! Inpakken en wegwezen, want ondertussen is het 21.15 uur en moeten nog proberen op de camping te komen. We nemen afscheid van onze hulpverleners en vervolgen onze weg. Na ongeveer een kwartier komen we aan op onze bestemming, nl. bij camping Lido Salpi. De slagboom gaat open en de campingbaas laat ons binnen en wijst ons naar een plekje. Gelukkig we staan weer, elektra aansluiten en dan even bijkomen. Het was me het dagje wel weer.

Iseo (IT) - Pesaro (IT)

Dinsdag 29 mei 2018:

We nemen vandaag een rustdag. Het is prachtig weer en onze katten vinden het ook wel fijn om even niet in de reisbench te moeten. Het uitzicht op het Iseo meer is fantastisch en we zouden zomaar langer willen blijven staan, als we geen reisschema hadden. In de loop van de dag krijgen we Duitse achterburen met een camper en een hond. Ze groeten vriendelijk, maar als de katten buitenkomen – weliswaar aan de lijn – zie je buurvrouw maar wat gespannen kijken. Ik (Ben) maak een praatje en zij blijkt bang te zijn, dat de katten de hond een krauw op de neus zullen geven. Zal niet gauw gebeuren, maar enfin ik haal de lijnen wat aan en de buurvrouw is wellicht wat geruster. We stippelen vervolgens de reisroute voor morgen uit, want we passen ervoor om weer over allerlei strada’s provincaile te rijden of door veel dorpen en stadjes. Dat moet lukken blijkt uit de routekaarten.

Woensdag 30 mei 2018:

De ochtendrituelen staan nu in het teken van vertrekken, dus nog een paar dingen inpakken, afrekenen en servicen. Als we de camping afrijden blijken we al snel de bordjes Autostrade tegen te komen en gaan we richting Brescia. Helaas hebben de Italianen bedacht, dat alle motorvoertuigen met een aanhanger maar maximaal 80 km per uur mogen rijden. We houden ons redelijk aan dit verbod en worden vervolgens door allerlei voertuigen met aanhangers gepasseerd. Het bergachtige landschap wordt nu vlakker en we rijden door de Po vlakte. Het woord zegt het al, alles is er vlak en het uitzicht lijkt op ons Nederlandse landschap. Vervolgens rijden we richting Verona en Modena, waar we vorig jaar met pech langs de weg kwamen te staan, omdat een paar wielbouten waren afgebroken. Gelukkig was dat goed afgelopen. We vervolgen onze route richting Bologna, Rimini en Ancona. Helaas konden we op de ferry’s vanuit Venetië en Ancona niet meer terecht wegens overboeking, dus moeten we naar Bari in de hak van Italië. Op de autostrada di Adriatico (autoweg langs de Adriatische zee) zien we borden San Marino, waarbij we weer terugdenken aan onze trip van 2009. Leuke ervaring om dit mini staatje te bezoeken. We rijden verder richting Pesaro, waar we neer willen strijken op camping Panorama. Bij Pesaro moeten we een afslag op de rotonde nemen, maar blijkbaar tellen de Italianen anders dan wij, dus krijgen we een toeristische route door het heuvelachtige landschap, met veel kapotte asfaltwegen en kleine dorpjes. Na een kilometer of 10 komen we toch weer op de weg richting te camping. Waar de naam Panorama op slaat hebben we nog niet echt in de gaten. De volgende ochtend zal blijken dat vanaf de diverse terrassen er een panorama uitzicht is op de vallei. We worden vriendelijk ontvangen door een wat oudere campingeigenaar achter een piepklein loket. Het blijkt een terrassencamping en we mogen zelf uitkiezen waar we gaan staan. We nemen een plekje vlakbij de ingang en zetten ons voertuig maar gelijk met de neus in de richting van de uitgang. Da’s gemakkelijk voor morgenvroeg denken we. Omdat we toch wel gaar zijn van een hele dag rijden met temperaturen van boven de 25 graden gaan we niet zelf koken. We besluiten een hapje te gaan eten in het eveneens kleine camping restaurant. Er zit al een ander stel te wachten, want de keuken gaat niet voor 19.00 uur open. Wij horen dat zij eveneens Nederlanders zijn. Even later komt er nog een ouder stel, die ook Nederlands blijken te zijn. Wij zijn in Italië, dus nemen een pasta gerecht dat overigens uitstekend smaakt. Onderwijl wordt er af en toe wat uitgewisseld tussen de Nederlanders en ontstaat wat kampeer verbroedering. Het oudere stel komt uit Limburg en is op pad met een VW Westfalia buscamper en op doorreis naar Ancona om vervolgens naar Griekenland over te steken. Het andere stel verblijft al wat langer op de camping en heeft een auto met caravan. Na een tijdje vraagt het ene stel of wij misschien uit Zeeuws Vlaanderen komen op grond van onze klank. Zij blijken namelijk al 30 jaar in Sint Jansteen te wonen, waar Godelive vandaan komt (ook toevallig!). Oorspronkelijk kwamen zij uit Alkmaar, maar de man is destijds bij Dow Chemical gaan werken. Ze vragen of we bij hen aan tafel komen zitten om een borrel te drinken. Limoncella van het huis. Het is erg gezellig, maar wij breken na een tijdje toch op omdat we morgen nog een stuk moeten rijden.

Reinach (CH) - Iseo (IT)

Maandag 28 mei 2018:

Na het ochtendritueel maken we ons weer klaar voor vertrek. Als alles is afgerond blijkt onze kat Garfield weer zijn Houdini truc te hebben toegepast, want er ligt een riem met tuigje maar geen Garfield te zien. Godelive gaat met rammelende kattekorreldoos op zoek en ook ik probeer hem te vinden. Na een kwartier zoeken komt hij in Godelive’s vizier en is zijn uitstapje ten einde. We snorren weer richting autosnelweg en volgen de richting Luzern en Sint Gotthard tunnel. Het is wel wat drukker onderweg, maar we hebben geen opstoppingen. Onderweg genieten we van het prachtige Zwitserse landschap, groene weiden, mooie huizen en boerderijen, prachtige vergezichten met besneeuwde bergen. Voor ons Nederlanders toch een bijzonder fenomeen, want bij ons is alles vlak en besneeuwde bergtoppen in de zomer blijft toch apart. Voor de Sint Gotthart tunnel lunchen we even en daarna neemt Godelive het stuur weer over. De Sint Gotthart tunnel blijft toch ook een uitdaging, want 17 kilometer lang in een tunnel met tegemoetkomend verkeer betekent erg op je tellen letten. Na de tunnel zijn alle borden in het Italiaans, alhoewel we nog steeds in Zwitserland zijn. We zien ook prachtige meren en maken al rijdend een paar foto’s (de bijrijder natuurlijk!!). Bij Chiasso passeren we de Italiaanse grens en de douanier wenkt dat we door kunnen rijden. We willen overnachten bij camping Quai in Iseo aan het Lago di Iseo (Meer van Iseo), maar onze navigatie voert ons via vele dorpen/stadjes met 50 km p/u en talloze rotondes, zodat ik (Ben) dit woord de komende dagen niet meer wil horen. We zitten in de spits en de vele (motor-)scooters en motoren proberen overal tussendoor te laveren. Op een bepaald moment wordt eigenlijk voor onze ogen een overstekende vrouw door zo’n motorscooter aangereden. De vrouw ligt op straat, de scooterrijder is gevallen en van alle kanten komen mensen aangesneld en wordt er om hulp gebeld. Al heel snel is er een ambulance/auto met medische symbolen en wij besluiten dan om een zijweg in te slaan. Wij kunnen per slot van rekening geen Italiaans en van medische hulpverlening hebben we ook geen kaas gegeten. Hopelijk komt het allemaal weer goed met deze vrouw. Later dan gepland komen we aan op de camping en worden vriendelijk ontvangen en naar onze plek geleid. We hebben geen zin meer om zelf wat te eten te maken en gaan lekker een pizza en biertje nuttigen op het camping terras. Ook vanavond wordt er weer regen verwacht en jawel rond 10.30 komt deze voorspelling ook uit.