Woensdag 1 november 2017: De wekker loopt af om 5.30 uur en da’s vroeg voor op vakantie. Nog een paar minuten bijkomen en dan toch in de benen, want we moeten vanochtend om 7.00 uur wegrijden op de camperplaats om tijdig bij de ferry te zijn. Het is buiten nog donker en vannacht stond er nogal wat wind, maar we hopen dat dit niet teveel deining zal opleveren voor de overtocht. Als Thieu op de deur klopt om te vragen of we er al klaar voor zijn, kunnen we dat bevestigen. Op naar de betaalautomaat en dan op weg, maar de slagboom blijkt maar ten dele automatisch open te gaan en daardoor is de doorgang net te krap. De andere helft bleek met de hand geopend te moeten worden en Ben had dit niet op tijd in de gaten, dus schraapte deze langs de camper en helaas lichte schade. Het is nog rustig op de weg richting Algeciras, dus de rit verloopt vlot en komen we bij de Puerto Norte om in te schepen bij de ferry van Balearia. Even aanschuiven in de rij en dan het overhandigen van diverse documenten om een inschepingsbewijs te krijgen. De juffrouw achter het loket neemt er de tijd voor,maar na verloop van enige tijd komen er allerlei documenten uit de printer rollen. Nog een scan van een collega en dan kunnen we richting de ferry, die klaar ligt voor het inschepen. Het is niet erg druk aan boord, wat wellicht te wijten is aan Allerheiligen (nationale feestdag voor Spanje en dus geen vrachtvervoer). Exact om 8.00 uur vertrekt de ferry volgens planning en wij gaan aan dek om te zien hoe de ferry de haven uitvaart. Algeciras is een grote haven met behoorlijk wat containerterminals en her en der liggen er containerschepen. Gibraltar ligt nog behoorlijk bedekt onder een wolkendek en langzaam wordt het licht. De ferry verlaat de haven en zet vaart richting Marokko; gelukkig waait het niet meer zo erg als vannacht en dus zijn de bewegingen van het schip beperkt. In een klein uurtje steekt de ferry de circa 13 kilometer brede Straat van Gibraltar over om de haven van Ceuta (Seejoeta om uit te spreken) binnen te lopen. Klaar om te ontschepen en dan door de Spaanse enclave Ceuta om vervolgens richting Marokkaanse grens te gaan. Rond 9.30 uur verlaten we het haventerrrein, nadat de Guardia Civil agent (Spaanse Marechaussee) ons een handgebaar geeft om door te rijden. Wat opvalt zijn de hoge hekken met prikkeldraad rondom het haventerrein, die moeten voorkomen dat illegalen de Spaanse enclave binnen kunnen komen om over te steken naar Spanje/Europa. We volgen de camper van Martine en Thieu door de straten van Ceuta richting de grens. We zijn erg benieuwd hoe de overgang bij de grens gaat verlopen, want wij zijn binnen de Europese Unie allang geen (strenge) grenscontroles gewend. De Spaanse Policia laat ons zonder problemen Ceuta verlaten en dan rijden we het grensterrein voor Marokko op. Ondertussen zetten we de klokken weer een uur terug, want Marokko heeft een tijdsverschil van 1 uur met de West Europese tijd. OP het grensterrein lopen allerlei mensen in burgerkleding langs de rijen auto’s en vertellen welke documenten we tevoorschijn moeten halen. Wat onwennig, maar deze lui proberen op deze manier met hun dienstverlening wat geld te verdienen. Als Ben die kerel een fooi geeft van € 2,00 voor zijn bewezen diensten, blijkt deze dat te weinig te vinden en vraagt hij om meer. Onbekend met de gebruiken alhier duikt Ben nogmaals in de portemonnee en geeft hem nogmaals €2,00 (man heeft vast een goede dag gehad, bedenken we ons achteraf). Godelive gaat met alle papieren tezamen met Martine richting de grensloketten. Het is daar een chaotische drukte van jewelste, waarbij ieder natuurlijk graag zo snel mogelijk geholpen wil worden. Allereerst moeten de paspoorten en de inreisformulieren worden ingeleverd om te worden geregistreerd. De Marokaanse politieagent legt dan alles vast in de computer en vervolgens worden de paspoorten voorzien van een visumstempel en politieregistratienummer. Als na verloop van tijd Godelive eindelijk aan de beurt is, blijkt het computersysteem vastgelopen te zijn. De agent probeert het euvel te verhelpen, maar moet uiteindelijk toch uitwijken naar een collega achter een ander loket. Er lopen een heleboel politieagenten en douaniers rond en ieder heeft kennelijk zijn eigen taak. Als Godelive uiteindelijk de goede stempels heeft kan zij verder naar het volgende loket. Ook Ben mag verder rijden en moet de camper even opzij zetten, totdat de voertuigdocumenten in orde zijn en de douane inspectie is uitgevoerd. Godelive staat weer in de rij in afwachting van de dingen die komen gaan, terwijl een douanier Ben komt vragen of hij al papieren heeft. Als Ben nee knikt en naar Godelive aan het loket wijst loopt hij weer verder. Bij dit loket moeten het kentekenbewijs en groene kaart worden getoond tezamen met de inklaringsverklaring in 3 voud om met de camper Marokko binnen te mogen rijden. Na een poosje komt Godelive met de nodige papieren en stempels weer richting te camper, waarna al snel de douanier weer in beeld komt. Hij bekijkt de papieren, checkt het kenteken en wil dat de camper wordt opengemaakt en als een echte gastheer doet Ben de deur open, klapt het trapje uit en nodigt de man uit binnen te kijken. Dit hoeft niet van de man…heeft hij de katten gezien? Marokkanen houden niet zo erg van honden en katten als huisdier, dus blijven meestal op afstand. Weer krabbels en stempels en we krijgen toestemming door te rijden naar de uitgang. Via een slalom parcours langs pionnen kunnen we richting het hekwerk en geeft een Marokkaanse politieagent met een handgebaar toestemming om door te rijden. Eindelijk alles achter de rug en zijn we over de grens. Na een poosje rijden we langs de kust van Marokko met prachtige boulevards, wandelpaden, groene gazons, palmen, bloemperken en schitterende kleurige panden. Godelive komt af en toe ogen te kort om foto’s te maken. De eerste kennismaking met Marokko na de grens is dan ook boven alle verwachtingen. Soms zijn er ook dingen waar we ons over verbazen, want er blijken koeien met vastgebonden voorpoten over de groene gazons te lopen…….het alternatief voor dure ambtenaren met nog duurdere grasmaaiers haha. Ook valt ons op, dat als Marokkaanse automobilisten ergens moeten zijn ze gewoon op de rem gaan en stoppen, plek of geen plek. De Marokkaanse voetgangers hebben ook zo hun gewoontes en steken de weg over, waar ze dat altijd al deden met of zonder zebrapad. Met andere woorden als Europese automobilist moet je wel alle ogen op de weg houden, dus dan doen we dan ook maar. Tijdens onze rit komen we ook langs diverse hoge zendmasten, waar ook ooievaars hun nest hebben….. mooi gezicht. In de buurt van Tetouan bezoeken we een winkelcentrum om wat Marokkaanse dirhams te pinnen (gemakkelijk rekenen betekent 1 euro = ongeveer 10 dirhams), een Marokkaanse sim kaart te kopen (kunnen we ook wat goedkoper internetten) en tot slot nog een paar kleine boodschapjes te doen.

Als we dit hebben afgerond gaan we weer op pad en neemt Godelive het stuur weer over. Na verloop van tijd gaan we verder van de kust af en komen we in bergachtig gebied en wat smallere weg. Onderweg valt ons op, dat men op allerlei manieren aan het werk is om zaken op de knappen en te verbeteren, zoals huizen bouwen en wegen aanleggen. Als we na enige tijd achter een paar vrachtwagens komen te rijden, die moeizaam de berg opklimmen gaat de vaart er uit en moeten we rustig aan doen. Veel Marokkaanse personenauto’s hebben geen trek in dat getreuzel en gaan soms op korte trajecten met veel onoverzichtelijke bochten toch passeren. Wij houden zoveel mogelijk afstand op onze voorligger (Thieu en Martine), zodat de wat roekelozere Marokkanen onverwachts kunnen invoegen wanneer nodig. Na enige tijd arriveren we eindelijk in Chefchaouen en gaan richting Azilan, die bijna boven op een berg ligt. Wemogen van de beheerder een plekje zoeken en kunnen daarna komen registreren. Het zonnetje straalt aan de hemel en wij zorgen dat snel de stoeltjes en tafel buiten kunnen. Hoog tijd om te lunchen, want ondanks de Marokkaanse tijd is het ondertussen 14.00 uur geworden. Aan het einde van de middag besluiten we Chefchaouen te gaan verkennen en gaan op weg via een bergpad met trappen richting het dorp/stadje. Chefchaouen wordt het blauwe dorp genoemd, omdat veel huizen in blauw en/of blauw-wit zijn geverfd. Blauw is tegen de muggen en wit tegen de hitte en verdraaid het is een aardig plaatje om te zien. Deze plaats is in 1471 gesticht door uit Andalusie (Spanje) gevluchte Moren en tot 1920 was dit een plaats voor uitsluitend Islamieten. Ook is in deze plaats het verzet tegen Europese overheersing door Spanje en Frankrijk erg sterk geweest. De plaats heeft dus ook een Medina (oudste stadsdeel In Noord Afrikaanse steden dat ommuurd is), die bestaat uit smalle straatjes en allerlei kleine winkeltjes. We wandelen op ons gemakje door de stad en de Medina en verwonderen ons over de vele kleinschalige en ambachtelijke bedrijfjes. Er zijn veel mannen en vrouwen in traditionele kledij, maar ook veel (jongere) Marokkanen in wat meer westerse kledij. Ondanks dat het inmiddels november is komen we toch her en der wat toeristen tegen. Al lopende worden er diverse foto’s gemaakt. Martine en Thieu weten dat er een waterval in de stad moet zijn en proberen die te vinden. Zo nu en dan vraagt Martine de weg en worden we in Frans of Engels te woord gestaan. “Where are you from?”(waar kom je vandaan)” klinkt regelmatig in onze oren en als wij “from the Netherlands (uit Nederland)” antwoorden komen er altijd reacties in de trant van Amsterdam, Rotterdam, cheese (kaas) of iets dergelijks met daarachter een verhaal of een vraag. Martine heeft zich aangeleerd om te zeggen “from Iceland (van IJsland)” en verdomd dat helpt, want dan blijft het even stil en volgt er alleen “welcome (welkom)”. Scheelt weer een hoop tijd en geneuzel haha. Als we een tijdje later weer aan een jongere man vragen naar de waterval geeft hij de richting aan, maar loopt ook met Ben op en vraagt “do you need marihuna today? I have good marihuana for €5,00” (heb je soms marihuana nodig? Ik heb goede marihuana voor €5,00 . Ben antwoordt “”no thank you, not today and not tomorrow (nee bedankt, vandaag niet maar morgen ook niet)”. Naderhand moeten we wel lachen, maar Martine en Thieu zeggen dat Chefchaouen ook bekend staat om zijn wiethandel en daar waren we dus even getuige van. Na wat verder zwerven komen we bij de watervallen, alhoewel die in omvang best beperkt waren. Er zijn gezellige terrasjes rondom gebouwd en een ervan biedt zelfs de mogelijkheid met je blote voeten in het water aan tafeltjes te zitten. We gaan zelf ook op zoek naar een terrasje, maar houden de voeten droog. We nemen een drankje, maar alcohol staat hier niet op de kaart. De koffie smaakt ook prima, maar als we later vragen om wat te eten blijkt deze zaak dat niet te bieden. We gaan vervolgens op zoek naar een andere horeca gelegenheid en vinden in een straatje een klein restaurantje. Na wat gepuzzel op de kaart in het Spaans komen we tot een voor onze begrippen verantwoorde keuze. Het opgediende eten smaakt prima en de prijs valt voor ons reuze mee. Na deze lange dag wordt het weer tijd om “naar huis te gaan” en we besluiten een taxi te nemen naar de camping. Al snel dient zich die gelegenheid aan en voor 15 dirham (zeg 1,50 euro) worden we bij de camping afgezet. Scheelt ons weer een fikse klim via het bergpad nietwaar? Nog even koffie drinken, wat kletsen en dan naar bed.