Vrijdag 10 november 2017: Het heeft flink gewaaid vannacht in de Gorges du Ziz, maar desalniettemin hebben wij lekker geslapen. We hoeven vandaag niet meer zo ver naar de volgende camperstop (ca. 170 kilometer), dus we kunnen iets langer op bed blijven liggen. De katten denken daar evenwel anders over en proberen ons uit bed te porren om te eten. Dan maar opstaan en de dag laten beginnen nietwaar? Na het ochtendritueel nog wat dingen inpakken, dan gaan betalen en weer op pad. We vervolgen de route door de Gorges du Ziz onderdeel van het Midden Atlas gebergte en genieten ondertussen van de prachtige grote bruine bergen aan de linker en rechterzijde. Door de rivierbedding groeien er prachtige palmbomen, de diverse dorpen langs de weg staan vol met leemkleurige huizen, die vaak zijn “gestuukt” met leem en stro. Iets verder zuidwaarts passeren we een groot meer dat met zijn blauwe kleur mooi afsteekt tegen de bruine rotsen. We passerren Erfoud, een garnizoensstad, wat duidelijk te zien is aan een veelvoud aan kazernes, militaire voertuigen en militairen. Er wordt in deze stad ook duidelijk gewerkt aan verbetering van wegen, want een ploeg mensen is hard bezig een trottoir aan te leggen naast de nieuwe asfaltweg. Net als alle andere steden en dorpen is ook hier de Marokkaanse vlag rijkelijk aanwezig. We komen nu in een rotswoestijnlandschap terecht en dus vrijwel alleen maar rotsen en uitgestrekte rots vlaktes. In een glimp ziet Ben, die vandaag op de bijrijdersstoel zit een diepte met een dorp. Helaas te laat om een leuk prentje te maken, maar enkele kilometers verder blijkt een uitzichtpunt te zijn. De campers worden geparkeerd en we stappen uit, terwijl Martine en Thieu ons vertellen dat hier een prachtig uitzicht is op een oase. Als we over de rand naar beneden kijken zijn we een dorp met heel veel palmen en andere beplanting, want een oase is dus kennelijk niet zoals wij dachten een plas water met een paar palmen in de woestijn. Het uitzicht is schitterend en dus worden er een boel foto’s gemaakt. We ontmoeten ook nog een paar camperaars, die enkele dagen geleden bij ons op de camping in Fes stonden. De route wordt vervolgd en we passeren dorpen, diverse voertuigen uit de categorie KAV (Kan Alles Vervoeren) en veel mensen, die langs de weg lopen. Ondertussen wordt het rotsige landschap in de verte verruilt voor zanderig landschap, wat beter past bij ons beeld van een woestijn. In het zanderige landschap zijn vaak rietmatten gemaakt om het zand beter vast te houden tegen verstuivingen. We komen weer in een gebied met veel palmen en prachtige hotels en plaatsen met veel vlaggen en grote billboards met het portret van Koning Mohammed VI van Marokko. Deze koning heeft een aantal jaren geleden besloten, dat (nagenoeg) alle huizen stromend water en elektriciteit moesten krijgen en dat is gelukt. In een stadje zien we verkeerslichten, waarbij ook een tijdsindicatie staat om te wachten voor het licht op groen of weer op rood springt… da’s luxe. We blijven ons verbazen over de vele mooie poorten bij steden, maar ook over de vele politiecontrole posten. Vaak bij het begin van de bebouwde kom, maar soms ook “in the middle of no where”. Verderop in de stad, die begon met veel nieuwbouw en nieuwe wegen, passeren we een oudere wijk met minder fraaie panden en een onverharde weg met verhoogde putdeksels. Dan maar slalom rijden, zodat je de grootste hobbels ontwijkt. Het terrein wordt steeds meer zandwoestijn en hier en daar zijn kleine zandverstuivingen. Plotseling zien we een kudde kamelen in de woestijn lopen, maar Ben zijn camera wil niet meer afdrukken…. Blijkt de SD kaart vol te zijn, dus dan maar even stoppen, kaart wisselen en alsnog het kiekje maken…gelukt! Een stukje verder zijn we vlakbij de camping en de verharde weg wordt onverhard, maar het is wel een schitterend plaatje. Camping Sahara ligt letterlijk in de Sahara in het zand met diverse palmen. Na het passeren van de smalle poort en doorgangsweg komen we aan. Martine gaat op zoek naar de receptie en komt even later met een in traditionele Ararbische kleding getooide jonge man terug. Handen schudden en jawel geen probleem om te staan (we zijn de enige kampeerders). Later komt ook de eigenaar kennismaken en handen schudden en we worden uitgenodigd op de thee als we klaar zijn met installeren. Het bijbehorende hotel blijkt wel een aantal gasten te hebben. Als alles weer staat gaan we aan de thee in het traditioneel ingerichte hotel. De eigenaar ontvangt ons en maakt een praatje, waarna hij op Marokkaanse wijze de thee presenteert met koekjes en pinda’s. Na de thee moet hij zich voorbereiden op een groep reizigers die een kameelexcursie gaan maken. Sommigen gaan naar de ondergaande zon kijken in de woestijn en anderen gaan een nachtje doorbrengen bij de Berbers in een echte Berbertent. Als de club vertrekt gaan we even kijken en foto’s maken. Later gaan we vanaf het dakterras ook naar de zonsondergang kijken, een prachtig gezicht en mooi hoe dan de zandheuvels van kleur veranderen. Een jonge man in traditioneel Marokkaans gewaad gaat de houtboiler opstoken voor de hotelgasten. Godelive vraagt waar zijn hoofddoek is en hij steekt zijn handen in de lucht. Na een kwartiertje komt hij in volledig ornaat poseren en mogen we foto’s maken. Als we vragen of wij ook die hoofddoek een keer mogen passen worden de hoofden van Ben en vervolgens van Godelive op professionele wijze omwikkeld. Nogmaals foto’s maken en de man hartelijk bedanken voor zijn genereuze gebaar. Het was weer een dag met veel indrukken en …. we staan nu op een unieke camping in de Sahara. Hopelijk slapen we net als in 1000 en 1 nacht.