Zaterdag 11 november 2017: Om 8.00 uur (9.00 uur Nederlandse tijd) worden we wakker gebeld door Cindy, want Jennifer’s verjaardag wordt gevierd vandaag en zij wil graag het cadeautje van Oma en Opa en Mama en Papa uitpakken. Omdat we WIFI hebben wordt een videogesprek opgestart via whatsapp en kunnen we gezamenlijk “er is er een jarig..” zingen en getuige zijn van het uitpak moment. Zo ver weg en toch erbij. Jennifer wordt er een beetje verlegen van, maar is erg blij met haar nieuwe pop met allerlei attributen en wil er meteen mee aan de gang gaan. Na het gesprek tijd om op te staan en onze dagelijkse dingen te doen. De toeristen van de overnachting in de Berbertent in de Sahara zijn inmiddels terug op de camping en druk met douchen, ontbijten en weer verder reizen. We hebben ondertussen zelf ook wel zin gekregen in een ritje met de dromedarissen, maar de Berbertenten zien we toch niet zitten. We hebben per slot van rekening niet voor niets onze eigen “tent op wielen”. We gaan informeren bij de receptie naar de mogelijkheden en besluiten die avond de rit met de dromedaris te maken om de zonsondergang in de Sahara mee te maken. Om geheel in stijl de rit te maken besluiten we een echte Arabische hoofddoek te kopen, die ter plekke door de camping receptionist wordt omgedaan. Hij biedt tevens aan om een paar foto’s te maken, waar we dan ook graag gebruik van maken. Godelive wil onze katten Snoopy en Garfield ook kennis laten maken met de Sahara en dus “moeten” ze aan de lijn mee uit wandelen. Aanvankelijk hebben ze beiden wat aarzeling, maar na een minuutje overwint hun nieuwsgierigheid het van de aarzeling en gaan ze op zoek naar hun Sahara avontuur met zand, palmen en bouwwerkjes. Snuffelen en rollebollen in het zand, maar na een minuut of tien vinden ze het genoeg en zetten het op een lopen richting de camper. Tijd voor de koffie en als die op is gaan we met zijn vieren op de fiets naar Merzouga om het dorp te verkennen. Heel bijzonder om met je Hollandse fietsje in de woestijn te fietsen. Onderweg diverse 4x4 voertuigen en brommertjes van Marokkanen, die ieder hun eigen reisdoel hebben. Bij een plas blijkt een reiger te zitten, maar als we een foto willen maken heeft deze geen trek in poseren en vliegt wat verder weg. Diverse straten blijken sinds het vorige bezoek van Martine en Thieu inmiddels geasfalteerd te zijn en al fietsend bereiken we het centrum van het dorp. We krijgen gelijk aandacht van een Marokkaanse winkelier, die naast zijn nieuwsgierigheid naar die fietsende mensen ook graag klandizie wil voor zijn shop. Als de dames tussen de sjaals, blouses, broeken en jurken zitten te kiezen en keuren, wordt Ben meegenomen om een Arabisch tenue te bekijken en te passen. Het staat keurig, leuk voor de foto, maar Ben laat zich niet verleiden om te kopen. Dan gaat de aandacht van de winkelier terug naar de dames, want Godelive heeft haar oog laten vallen op een 2 tal kledingstukken en het vraag en aanbod proces komt op gang. Godelive en de winkelier komen er niet uit, dus op naar de volgende shop, maar daar blijkt de keuze van Godelive toch niet te vinden te zijn en wandelen we weer verder. Ondertussen gaan we even brood kopen in een kleine levensmidelen winkel en zowaar voor 20 dirham (€ 0,20) kopen we een plat rond brood (een soort “Turks” brood). Als we verder willen lopen komt de winkelier uit de kleidingshop terug naar Godelive en begint opnieuw het onderhandelingsproces en deze keer wordt met succes zaken gedaan. Met wat dirhams armer en een zakje met kledingstukken rijker verlaat Godelive de shop met een tevreden glimlach. We lopen weer wat verder door de winkelstraat en diverse winkeltjes worden bekeken, maar het leidt niet meer tot aankopen. Na even een kleine pauze op een bankje besluiten we terug naar de camping te fietsen. Als we onderweg wat dromedarissen zien staan grazen besluiten we de gebaande paden te verlaten en via de woestijnpaden verder te fietsen om wat plaatjes te schieten. Als de ondergrond stevig is lukt het goed om te fietsen, maar in het rulle zand rijden we ons vast en moeten we een stukje lopen. De dromedarissen hebben rusttijd nu, want de ritten bij zonsopkomst zitten er op en zonsondergang laat nog even op zich wachten. Ze hebben stro en water en laten het zich prima smaken. Verder naar de camping, waar we van de lunch gaan genieten. Als we later die middag aan de koffie willen, krijgen we te horen dat we om kwart voor vier zullen worden opgehaald voor onze dromedarissenrit, dus snel omkleden want als zon onder gaat in de woestijn koelt het vaak snel af. Gelukkig hebben ze daar in de woestijn ook een ….kwartiertje, want het wordt iets later en dus nog even tijd om de koffie op te slurpen. Onze gids heet Barac (ja, net als de vorige Amerikaanse president) en geen Mohammed of Abdul en blijkt redelijk Frans en wat Engels te spreken. Opnieuw worden we getooid met de Arabische hoofddoek en wandelen we richting de dromedarissen. Daar staat nog een Franse toerist te wachten met zijn hond, maar de hond blijkt toch geen trek te hebben om met zijn baasje en die vreemde beesten de woestijn in te gaan. Martine neemt de hond tijdelijk onder haar hoede en ondertussen worden wij als amateur dromedarisrijders in het zadel geholpen. Goed vasthouden als de beesten opstaan, want da’s toch een bijzondere beleving. De mini karavaan zet zich in beweging en hobbelend en wiegend voert de dromedaris ons verder de Sahara in. We zien her en daar waterputten, die destijds zijn aangelegd voor de Parijs-Dakar rally maar nu buiten gebruik zijn. De enorme zandduinen zijn prachtig om te zien en in de verte zien we nog meer karavanen. Er blijkt ook een cafeetje in de woestijn, waar een aantal 4x4 voertuigen staan en mensen lekker buiten zitten. Onderweg proberen we te achterhalen hoe oud dromedarissen kunnen worden en na wat geharrewar in Frans en Engels concluderen we, dat Barac bedoelt dat de beesten nu ongeveer 10 jaar oud zijn, maar gemiddeld zo’n 24 jaar oud worden. Onderweg biedt Barac ons aan een paar foto’s te nemen, zodat het bewijs van onze rit thuis getoond kan worden. Er sluiten een aantal karavanen aan in de rij en na ongeveer een half uurtje stoppen we voor onze zonsondergang scene. We stijgen af en de dromedarissen krijgen even rust, terwijl wij naar de top van een zandduin klimmen. Aan de ene kant van het duin een gladde kom en aan de andere kant allemaal golfjes. Tijdens het ondergaan van de zon zie je de zandduinen verkleuren en schaduwen krijgen. Een prachtig gezicht en ondertussen proberen we een paar mooie plaatjes te maken. Nadat de zon echt is ondergegaan en de duisternis langzaam valt wordt het tijd voor de thuisreis en bestijgen opnieuw de dromedaris en net als daarstraks wiegen en hobbelen we richting camping. Zo tegen kwart voor zes zijn we weer op de camping, nemen afscheid van Barac en zijn dieren en gaan nog even wat spulletjes inpakken. Thieu en Martine zijn met de fiets weg en blijken uit eten te zijn gegaan richting dorp. Als zij in het donker weer bij de camping arriveren zijn wij ingepakt en kunnen we aan onze dis beginnen. ’s Avonds nog even bellen met Cindy om te vragen hoe het verjaardagsfeestje is gegaan. Dit blijkt prima verlopen en Jennifer blijkt zelfs nog op te zijn, want ze is aan het puzzelen met oom Rob. Daarna gaat Ben nog wat stoeien met foto’s en de computer en besluit Godelive maar op tijd naar bed te gaan. Morgen willen we weer op tijd verder trekken en ons volgende reisdoel is Tinghir.