Vrijdag 17 november 2017: Het is rustig op de camping, want er staat nog 1 Italiaanse camper en 2 Duitse Sahara trucks. We kunnen vandaag wat rustiger aan doen, want we hoeven niet te reizen vandaag. Na de gebruikelijke ochtendrituelen en de koffie gaan we de stad even in om een paar boodschapjes te doen en de voorraad cash aan te vullen. We wandelen richting centrum, maken wat kiekjes van de prachtige moskee en het fraaie aangrenzende overheidsgebouw. Eerst even een elektronica winkeltje inlopen voor een SD kaart voor de fotocamera, een USB stick en een telefoonkaart van Maroc Telecom. Nu op naar de overdekte markt voor wat fruit, maar voor we bij de groente en fruitkraam zijn worden we al aangesproken door kooplui, die allemaal iets aan ons willen verkopen. Meestal begint de vraag met waar we vandaan komen, bij het antwoord “Nederland” is de vraag “Amsterdam of Rotterdam” en dan wordt hun kennis van de Nederlandse taal gepresenteerd “allemachtig…alles prachtig”. Bij een groente en fruitkraam kiezen we ons fruit uit en ook deze koopman begint het riedeltje over Nederland. Als we dat gehad hebben begint hij over zijn vrouw, die ook een winkeltje heeft met sieraden. Als we afgerekend hebben en we weg willen gaan blijft hij aandringen om met hem mee te lopen naar het winkeltje van zijn vrouw. Uiteindelijk geeft Godelive hem zijn zin en gaat mee om niet al teveel later weer terug te komen. De Marokkanen proberen wel aan te dringen om mee te gaan om te kopen, maar als je nee zegt dan accepteren ze dat ook wel. We gaan verder richting de bakker om brood en komen in de buurt van de moskee. Het is daar een drukte van jewelste, want het is vrijdag en dan worden de moslims opgeroepen voor het vrijdag gebed (bij de christenen zondag). We proberen even binnen te gluren, maar dat wordt niet gewaardeerd dus dan maar een foto op afstand. Bij de bakker hebben ze ook lekker gebak en we kopen 2 stuks voor bij de koffie. Als we weer buiten komen staat er weer een koopman, die probeert alsnog zijn spullen te slijten maar zonder succes. We gaan weer richting camping, want het wordt tijd voor de lunch. ’s Middags gaan we een fietstochtje maken door de omgeving, maar Godelive gaat niet mee omdat ze last heeft gekregen van haar been. Vervelend, maar beter “thuis” even bijkomen dan dat de klachten erger worden. Via een zandweggetje achter de camping fietsen we richting de rivier, die overigens droog staat op een plasje water na. De oevers van de rivier zijn verstevigd met grote betonnen muren, want in 2014 is er kennelijk een grote overstroming met veel schade geweest. De brug over de rivier is eveneens nieuw en ligt nu een stuk hoger dan voorheen vertellen Martine en Thieu. We steken de brug over en komen langs een paar hotels en campings. Uit nieuwsgierigheid gaan we een paar campings van dichterbij bekijken. Ze zien er leuk uit, maar hebben geen gasten. Wij denken dat dit deels te wijten is aan de periode van het jaar en deels omdat ze wat verder van de stad af liggen. Na onze bezichtiging gaan we weer op huis aan en peddelen richting Zagora. Op de brug staat een straatveger, die ons “bonsoir” (goedenavond) toewenst, terwijl het nog middag is. Vriendelijk zijn de Marokkanen overigens wel, alhoewel hun woordenschat in het Frans niet altijd toereikend is. Als we door een straat fietsen met diverse autowerkplaatsen krijgen we ook weer allerlei Nederlandse zinnetjes te horen, want ja op een fiets met korte broek en T-shirt ben je vast en zeker geen Marokkaan haha. Op de camping blijkt Godelive alweer wat opgeknapt en kunnen we dus weer een lekker drankje nuttigen. Het is in Zagora minder vroeg donker en het is qua temperatuur ook iets aangenamer dan in de Todrha kloof. ’s Avonds gaan Martine en Thieu uit eten, maar wij kiezen ervoor om vandaag lekker zelf te koken.

Zaterdag 18 november 2017: Als we wakker worden gaan de Duitse Sahara trucks vertrekken. Ook voor vandaag staat er voor ons geen nieuw reisdoel op het programma, dus we kunnen het weer rustig aan doen. Thieu en Ben gaan na het ontbijt op het fietsje naar de stad om vers brood. Ondertussen maken Martine en Godelive een rondje over de camping. Ze komen een Belgische archeoloog tegen, die blijkbaar een project doet bij Zagora voor 2 maanden en in 1 van de huisjes op de camping verblijft. Hij vertelt de dames wat over zijn activiteiten nabij een oude ruïne van een Marokkaans dorp buiten Zagora en de aanwezigheid van een eeuwenoude zonnewijzer. Als de mannen terug zijn van de bakker wordt er afgesproken om vanmiddag met de fiets een tochtje te maken en die kant op te gaan. Onze Italiaanse buurvrouw heeft kennelijk als hobby kleding wassen, want ze loopt – net als gisteren - enkele malen per dag met wasteilen, wasgoed en een wasplank heen en weer. Je kan d’r maar lol in hebben, nietwaar? We spreken af om circa 11.30 uur te vertrekken met z’n viertjes. We rijden deels dezelfde route als gisteren en bij een hotel vragen we waar de ruïne zich bevind. Ondertussen maakt Ben een paar kiekjes van dit fraaie etablissement. Het blijkt dat we nog een stukje verder moeten fietsen tot bij een oude gesloten camping. Tijdens ons ritje zien we een herder met een kudde schapen, die vriendelijk naar ons zwaait. Als we stilstaan om een foto te maken zien we ook een aantal squirrels (grondeekhoorns), die snel tussen de rotsstenen heen en weer lopen. Met wat kunst en vliegwerk lukt het ons een paar redelijke foto’s te maken. We fietsen weer verder en komen bij de oude gesloten camping met daar tegenover het bergpad richting de ruïne van het 5 eeuwen oude dorp. Het pad klimt en wordt steeds ruiger, zodat er regelmatig afgestapt moet worden. Naarmate we dichterbij de ruïnes komen worden we steeds nieuwsgieriger naar de zonnewijzer, maar die laat zich niet ontdekken. Als we onderweg een doorsteek maken via een geiten pad, blijken ook hier de groene scherven van bierflesjes in ruime mate aanwezig. Eigenlijk toch belachelijk dat je die overal tegenkomt, maar ja bier drinken mag niet van Allah dus als je dat toch doet moeten de bewijzen worden weggewerkt. We parkeren onze fietsen op een breder deel van het pad en worden gepasseerd door een achteropkomende brommer met 2 jonge Marokkaanse mannen, die vriendelijk “bonsoir”(goedenavond) roepen. We roepen “bonjour
“ (goedemiddag) terug. Wat verder komen we een oudere Marokkaan tegen, die hardlopend het bergpad afholt. Bij de ruïnes aangekomen ontdekken we geen zonnewijzer en ook verder bergopwaarts geen teken van een zonnewijzer. We komen bij een onafgebouwd casco van een gebouw, dat wellicht een hotel had moeten worden. Thieu loopt verder de berg op, maar keert een poos later weer terug met de mededeling dat ook hij geen zonnewijzer heeft kunnen ontdekken. De Marokkaanse mannen komen ondertussen weer de berg af en vinden Martine haar rugzakje, dat ze per ongeluk even had geparkeerd bij de cascobouw. Ze zijn eerlijk en geven het terug aan de rechtmatige eigenaresse. Dat is dan weer goed afgelopen en we lopen maar weer terug naar onze fietsen. Deze keer gaat het bergafwaarts en kunnen we voorzichtig met aangeknepen remmen het pad afrijden. We kiezen ervoor niet dezelfde route te nemen en gaan uit van de informatie van de archeoloog, dat we via de andere kant van de berg ook naar Zagora kunnen. Onderweg zien we bergen met illegaal (?) gestort huisvuil langs het pad. We komen uiteindelijk weer uit bij de doorgaande geasfalteerde weg, die richting Zagora voert. De ene keer moeten we flink op de trappers en de andere keer zoeven we de weg af. Teruggekomen op de camping is het tijd voor de verlate lunch. Het was een bijzonder ritje en ondanks de onvindbare zonnewijzer toch een mooie fietstocht. De ezel in het nabij gelegen ommuurde stuk land laat voor de zoveelste keer zich horen en wij gaan even kijken. De ezel staat te grazen, maar is aan zijn linker achterpoot vastgebonden aan een touw. Het beest bindt dit blijkbaar verre van prettig. Later die middag beginnen we alvast weer wat dingen in te pakken en op te ruimen, want morgen gaan we verder trekken richting Tata.