Donderdag 23 november 2017: Vandaag reizen we verder van Tafraoute naar Agadir, een rit van ongeveer 170 kilometer. Rond 9.30 uur arriveert de campingbeheerder/eigenaar op zijn zwarte bromfietsje en kunnen we de rekening vereffenen. Godelive gaat vandaag weer achter het stuur en zal rijden zover ze het vol kan houden. Als we het dorp uitrijden komen we weer in het bergachtige gebied van de Hoge Atlas, waar weinig begroeiing is en de dorpen maar mondjesmaat over het gebied verspreid zijn. Onderweg weer een controlepost van de Royal Gendarmerie, maar die geven vriendelijk aan dat we door kunnen rijden. We vervolgen onze rit en merken dat de route steeds meer gaat klimmen en er een heleboel bochtenwerk genomen moet worden. Ben maakt ondertussen foto’s van het landschap en geniet ondertussen van de fraaie uitzichten. Op een bepaald moment zien we een klein dorpje op een rots, dat lijkt op een Middeleeuws vestingstadje. Even later nog zo’n bergtop met bebouwing en dit alles ligt in een schitterende vallei. Iets verderop is er een parkeerplaats en hier stoppen we even om te genieten van de prachtige vergezichten. Godelive heeft het erg naar haar zin achter het stuur en wil graag verder naar Agardir rijden, geen probleem. We rijden weer verder en kijken uit of we misschien een stel geiten in arganbomen zien, want volgens Martine en Thieu hebben deze beesten in deze streek soms de gewoonte hierin te klimmen om de arganvruchten te eten. Aan arganbomen groeien groene vruchten, die een beetje op grote olijven lijken. Ongeveer 1/4 is vruchtvlees en binnenin zit een grote pit. Het vruchtvlees is niet eetbaar voor mensen en de pit wordt gebruikt voor het winnen van arganolie. Deze olie is zeldzaam en daardoor ook duur en wordt gebruikt voor consumptieve en medische doeleinden. Bijna als we de moed hebben opgegeven blijkt er een kudde geiten langs de weg te lopen en jawel een stel geiten zit in de boom. Godelive stopt langs de weg en Ben krijgt de kans van dichtbij wat foto’s te maken. De herder komt even gedag zeggen in het Frans en wij vervolgen weer onze rit. Oh, wat bijzonder dat wij van dit tafereel getuige mochten zijn. De weg voert ons langs de vele (haarspeld) bochten de berg op en af. Passeren lukt altijd wel, omdat dan de grindstroken langs het asfalt gebruikt kunnen worden. Gevalletje van geven en nemen in Marokko en dan kan ieder zijn weg vervolgen. We merken dat we weer wat dichter bij de “bewoonde wereld” komen , want er zijn steeds meer dorpen op onze route of binnen ons gezichtsveld. Soms passeren we vrouwen, die met grote pakken (?) op hun rug op weg zijn naar huis. Het gebied wordt na verloop van tijd steeds vlakker en op grond van wat we te zien krijgen, veronderstellen we dat hier nogal wat tuinbouw plaatsvindt. In plaats van glazen kassen zijn er vergelijkbare bouwsels van doeken en zeilen op frames gemaakt. Rond het middaguur passeren we een dorp, waar blijkbaar de scholen net zijn uitgegaan en veel jongere kinderen en middelbare scholieren langs de straat op weg naar huis zijn. In Marokko wordt doorgaans alleen in de ochtend les gegeven, dus voor hen zit de schooldag er weer op. Diverse kinderen en jongeren zwaaien vriendelijk als de campers hun dorp passeren. We naderen Agadir en via de vliegveldroute gaan we verder richting onze bestemming. De weg wordt nu 4 baans en er is duidelijk meer verkeer onderweg, maar niet alle verkeersdeelnemers behoren tot het snelverkeer. Oppassen geblazen dus! We passeren grote bermen met palmen en prachtig kleurende bloemen, wat verder zijn woonwijken met mooie appartementen, waarvan vele in wit met gekleurde kozijnen en deuren. De daken van deze appartementen zijn volledig “beplant” met satelliet schotels. Agadir is een moderne badplaats, die grotendeels na de grote aardbeving van 1960 is herbouwd. Hierbij werd de stad nagenoeg geheel verwoest en kwamen 15.000 mensen (ongeveer 1/3 van de bevolking) om het leven. Begin van de middag komen we aan op Camping Agadir, die momenteel in handen is van de gemeente. Buiten de camping zitten een politieagent en een militair op wacht en we hebben dan ook het idee dat we op een veilig plekje staan. De campingbewaker voert ons mee naar zijn kantoortje voor de nodige schriftelijke formaliteiten (ook nu de standaard vraag “waar komt u vandaan?”, “waar gaat u naar toe?” en “wanneer bent u Marokko binnengekomen?”). Als alles is ingevuld vertelt hij, dat we om 16.00 uur bij de gemeente ambtenaar op de receptie een voorschot van 100 dirham (10 euro) moeten betalen. We zoeken een plekje en installeren de campers. Een verkoper komt langs om allerlei tentmateriaal aan te prijzen en hij heeft ook 2 wielcovers voor de camper, handig hoeven de wielen niet constant in de hete zon te staan. Het is prachtig weer, zo’n 30 graden en volop zon. Tijd voor de verlate lunch en dan even bijkomen van de reis. Een poosje later dient een tweede verkoper zich aan en het blijkt een visser met verse gamba's. We laten ons verleiden en hebben dus gamba's op het menu staan vanavond. Na het eten gaan we even de boulevard verkennen, want we staan vlakbij het strand en de boulevard. Het is nog steeds zacht en warm (zo’n 19 graden) en er wandelen een heleboel mensen. We maken wat foto’s en kopen onderweg een ijsje. Wat verderop staat een kermis met een reuzenrad. Het is gezellig druk en het valt op dat er veel meer (Marokkaanse) mensen modern (westers) gekleed gaan. Onderweg zien we ook nog een patrouille van 1 politieagent en 2 militairen met zware wapens, maar het heeft geen grimmige uitstraling. We wandelen verder richting camping om onze belevenissen en foto’s te verzamelen voor de reisblog. Helaas geen WIFI op de camping, dus improviseren met het telefoonkaartje van Maroc Telecom. Na veel gepruts geven we voor vandaag de moed maar even op en zoeken we ons bedje op.