Vrijdag 8 december 2017: Om 6.30 uur loopt het wekkertje af en buiten is het nog donker. Vandaag gaan we richting Ceuta en passeren dan de grens van Marokko naar Spanje, want Ceuta is de Spaanse enclave op het Afrikaanse/Marokkaanse vaste land. Gezien de voorbereidingen van gisteren loopt alles op rolletjes en is de timing goed. Om 7.30 uur laat de nachtwaker ons het terrein afrijden en zwaait ons uit. In Martil is het nog erg rustig op straat en in no time rijden we de stad uit. Een stukje tolweg en om 8.10 uur arriveren we bij de Marokkaanse grens, waar we door een smalle poort toegang krijgen op het grensterrein. Het is er gelukkig niet druk, dus de inschatting van Martine en Thieu, dat op vrijdag (gebedsdag voor de Moslims) het niet druk is aan de grens blijkt juist. Bij het eerste loket/hokje moeten we de paspoorten en onze uitreisformulieren aanreiken. De politieagent begint met het checken van de documenten, typt bepaalde gegevens in de computer en stempelt onze paspoorten voor vertrek uit Marokko af. We krijgen de paspoorten terug en mogen verder naar het volgende loket/hokje, waar nu een douanier zit die het kentekenbewijs van de camper en onze uitklaringsdocumenten gaat checken en afstempelen. Ook dit blijkt in orde en we mogen verder rijden het Marokkaanse grensterrein af richting de Spaanse grens van Ceuta. Een Marokkaanse politieagent moet voor ons de poort toch iets verder openzetten om de camper te laten passeren, hetgeen even duurt want hij heeft alleen dienst en moet ook alle grenspassanten te voet in de gaten houden. De Spaanse grenspolitie agent zegt ons vriendelijk buenos dias (goedemorgen) en checkt onze paspoorten en geeft deze terug en we kunnen weer verder rijden. De Guardia Civil (Spaanse Marechaussee) kijkt ons nors aan, maar we hoeven niet te stoppen en mogen verder Ceuta inrijden. Om 8.30 uur hebben we alle grensformaliteiten afgerond, hetgeen volgens Thieu en Martine een record is dat nog nooit eerder hebben meegemaakt. We houden even een pitstop in Ceuta langs de Middellandse Zee, zetten de horloges 1 uur vooruit (West Europese tijd) en gaan richting de ferry. Bij de haven Moeten we even inchecken bij Balearia, de rederij die onze overtocht gaat verzorgen, en dit is ook snel gebeurd. We kunnen verder rijden richting de controlepost van de Guardia Civil, waar de camper wordt gecontroleerd op verstekelingen op of onder de camper of tussen het fietsenrek. De hond van een van de agenten blijft rustig, dus geen drugs aan boord en we mogen verder richting het haventerrein. Op het terrein loopt een vrouw, die onze ferry tickets nog even controleert en onder de ruitenwissers bevestigt. Binnen enkele minuten kunnen we verder rijden richting de ferry en moeten we achteruit het schip op. Onze camper ligt blijkbaar iets te diep voor de laadbrug want we horen een licht schurend geluid, dus er moet een extra balk aan te pas komen en dan gaat het ook prima. In de veerboot blijkt er qua breedte maar weinig ruimte voor grotere voertuigen en dus worden onze campers als pakken stro tegen elkaar aan geparkeerd, terwijl het helemaal niet druk is en de ferry voor ¾ leeg blijft. We kunnen er nog net uit, zodat we in de restauratie nog een kop koffie kunnen gaan drinken. Balearia is strikt qua tijd en om 11.00 uur (West Europese tijd) vaart het schip de haven uit. Bye bye Marokko en Ceuta! Het is zonnig weer en de zee is rustig en binnen 3 kwartier vaart de ferry de haven van Algeciras al binnen en zien we de rots van Gibraltar weer, die deze keer niet in een grote wolkenpluim is gehuld. Bij het afrijden van de ferry worden we deze keer wat beter begeleid, zodat de onderkant niet de laad-/losklep raakt. Als we de ferry zijn afgereden worden we andermaal gecontroleerd door een team van de Guardia Civil met een drugshond. Ook dit beestje loopt langs onze camper en slaat niet aan en zijn baas geeft ons een norse aanwijzing om verder Spanje in te rijden. Ondanks alle controles geen problemen met onze katten, hun dierenpaspoorten, inentingen, gezondheidsverklaringen en geen checks in de camper of andere vervelende zaken. Met grote opluchting rijden we het haventerrein af. We hebben met Martine en Thieu afgesproken om door te rijden naar Camping Villsom in Dos Hermanas een wijk in Sevilla. Onderweg stoppen we nog een keer om te lunchen en daarna gaan we weer op weg, maar onderweg verliezen we het zicht op de camper van Thieu en Martine en rijden we verder om onze eigen navigatie. Vlakbij de camping gaat het even mis, want er blijken wegwerkzaamheden en de voorspelde route kunnen we niet rijden. Na wat eigen ingeschatte alternatieve routes zien we plotsklaps Thieu op zijn fiets passeren richting de supermarkt. Hij wijst ons de juiste alternatieve route en alles is weer in het reine gekomen. We checken in, installeren ons en gaan nog even genieten van het aangename zonnetje met een temperatuur van de 20 graden. Als Thieu terug is van boodschapjes doen brengen we een toast uit op de vlotte grensovergang en overtocht. Morgen is het weer goed weer in Sevilla, dus we blijven nog een dagje staan. ’s Avonds gaat Ben nog aan de slag met zijn reisblogverhaal en foto’s, maar de WIFI op de camping blijkt zo traag als een slak. Na lang prutsen gooit hij de handdoek in de ring en gaat zijn bedje opzoeken, waar Godelive inmiddels al een tijdje ligt te ronken ?.

Zaterdag 9 december 2017: We slapen vandaag lekker uit, want we hebben de afgelopen dagen natuurlijk best veel gereisd. Als we opstaan blijkt het behoorlijk bewolkt en is het vochtig. In de loop van de ochtend wordt de temperatuur wat aangenamer, maar het zonnetje blijft afwezig. Martine komt vragen of we met hen nog even willen gaan shoppen in de lokale supermarkten Mercado en Carrefour. Lijkt ons een prima plan, want er schijnt toch geen zon en we hebben nog een paar kleinigheidjes nodig. We pakken de fiets en rijden naar de winkels toe, waar het best druk blijkt te zijn. De winkels zijn in kerstsfeer en het publiek blijkt al aardig aan het inkopen voor de feestdagen. Teruggekomen op de camping pakken we alles uit, geven het een plekje in de camper en genieten nog even van onze avond met een beetje TV kijken. Ja, het moet gezegd we hebben hier en zelfs in Marokko bijna altijd TV ontvangst gehad via de satelliet!! Niet altijd het volledige zenderpakket, maar toch altijd minstens Astra 1 met BVN. Veel TV kijken hebben we echter niet gedaan, want we hadden genoeg ander amusement en bezigheden tijdens onze reis.