Dinsdag 29 mei 2018:

We nemen vandaag een rustdag. Het is prachtig weer en onze katten vinden het ook wel fijn om even niet in de reisbench te moeten. Het uitzicht op het Iseo meer is fantastisch en we zouden zomaar langer willen blijven staan, als we geen reisschema hadden. In de loop van de dag krijgen we Duitse achterburen met een camper en een hond. Ze groeten vriendelijk, maar als de katten buitenkomen – weliswaar aan de lijn – zie je buurvrouw maar wat gespannen kijken. Ik (Ben) maak een praatje en zij blijkt bang te zijn, dat de katten de hond een krauw op de neus zullen geven. Zal niet gauw gebeuren, maar enfin ik haal de lijnen wat aan en de buurvrouw is wellicht wat geruster. We stippelen vervolgens de reisroute voor morgen uit, want we passen ervoor om weer over allerlei strada’s provincaile te rijden of door veel dorpen en stadjes. Dat moet lukken blijkt uit de routekaarten.

Woensdag 30 mei 2018:

De ochtendrituelen staan nu in het teken van vertrekken, dus nog een paar dingen inpakken, afrekenen en servicen. Als we de camping afrijden blijken we al snel de bordjes Autostrade tegen te komen en gaan we richting Brescia. Helaas hebben de Italianen bedacht, dat alle motorvoertuigen met een aanhanger maar maximaal 80 km per uur mogen rijden. We houden ons redelijk aan dit verbod en worden vervolgens door allerlei voertuigen met aanhangers gepasseerd. Het bergachtige landschap wordt nu vlakker en we rijden door de Po vlakte. Het woord zegt het al, alles is er vlak en het uitzicht lijkt op ons Nederlandse landschap. Vervolgens rijden we richting Verona en Modena, waar we vorig jaar met pech langs de weg kwamen te staan, omdat een paar wielbouten waren afgebroken. Gelukkig was dat goed afgelopen. We vervolgen onze route richting Bologna, Rimini en Ancona. Helaas konden we op de ferry’s vanuit Venetië en Ancona niet meer terecht wegens overboeking, dus moeten we naar Bari in de hak van Italië. Op de autostrada di Adriatico (autoweg langs de Adriatische zee) zien we borden San Marino, waarbij we weer terugdenken aan onze trip van 2009. Leuke ervaring om dit mini staatje te bezoeken. We rijden verder richting Pesaro, waar we neer willen strijken op camping Panorama. Bij Pesaro moeten we een afslag op de rotonde nemen, maar blijkbaar tellen de Italianen anders dan wij, dus krijgen we een toeristische route door het heuvelachtige landschap, met veel kapotte asfaltwegen en kleine dorpjes. Na een kilometer of 10 komen we toch weer op de weg richting te camping. Waar de naam Panorama op slaat hebben we nog niet echt in de gaten. De volgende ochtend zal blijken dat vanaf de diverse terrassen er een panorama uitzicht is op de vallei. We worden vriendelijk ontvangen door een wat oudere campingeigenaar achter een piepklein loket. Het blijkt een terrassencamping en we mogen zelf uitkiezen waar we gaan staan. We nemen een plekje vlakbij de ingang en zetten ons voertuig maar gelijk met de neus in de richting van de uitgang. Da’s gemakkelijk voor morgenvroeg denken we. Omdat we toch wel gaar zijn van een hele dag rijden met temperaturen van boven de 25 graden gaan we niet zelf koken. We besluiten een hapje te gaan eten in het eveneens kleine camping restaurant. Er zit al een ander stel te wachten, want de keuken gaat niet voor 19.00 uur open. Wij horen dat zij eveneens Nederlanders zijn. Even later komt er nog een ouder stel, die ook Nederlands blijken te zijn. Wij zijn in Italië, dus nemen een pasta gerecht dat overigens uitstekend smaakt. Onderwijl wordt er af en toe wat uitgewisseld tussen de Nederlanders en ontstaat wat kampeer verbroedering. Het oudere stel komt uit Limburg en is op pad met een VW Westfalia buscamper en op doorreis naar Ancona om vervolgens naar Griekenland over te steken. Het andere stel verblijft al wat langer op de camping en heeft een auto met caravan. Na een tijdje vraagt het ene stel of wij misschien uit Zeeuws Vlaanderen komen op grond van onze klank. Zij blijken namelijk al 30 jaar in Sint Jansteen te wonen, waar Godelive vandaan komt (ook toevallig!). Oorspronkelijk kwamen zij uit Alkmaar, maar de man is destijds bij Dow Chemical gaan werken. Ze vragen of we bij hen aan tafel komen zitten om een borrel te drinken. Limoncella van het huis. Het is erg gezellig, maar wij breken na een tijdje toch op omdat we morgen nog een stuk moeten rijden.