Zaterdag 9 juni 2018:

Ons vertrek verloopt weliswaar met passen en meten, maar gaat gelukkig wat soepeler dan het installeren op de camping. We gaan vanochtend richting Igoumenitsa om even wat boodschapjes te doen en daarna de oversteek te maken naar het eiland Korfoe. We gaan met de navigatie richting Lidl, die enkele kilometers buiten Igoumenitsa ligt. Er staan een paar campers, waarvan 1 met Duits kenteken en een grote ACSI reizen sticker. Even een kort praatje en dan ons boodschappenlijstje afwerken. Volgens het vaarschema van onze kortingskaart gaat er een boot om 14.00 uur en daarna pas weer om 18.00 uur. Snel alles inpakken en dan richting veerhaven. We kunnen zo het haventerrein oprijden, want de hokjes bij de ingang blijken onbemand. Op het haventerrein aangekomen zien we diverse verkooploketten. Waar moeten we zijn, maar als snel valt ons oog op een loket met 14.00 uur erboven. We kopen een retourticket en worden richting de goede veerboot gewezen. Deze veerboot heeft maar 1 laad- en losklep, dus op het dek aangekomen moeten we weer draaien met de camper en aanhanger. Voor deze kleinere boot een aardige uitdaging, maar met aanwijzingen van de dekbemanning komt het allemaal weer goed. De overtocht naar Korfoe duurt ongeveer 1 ½ uur en op de boot staat ook een bus uit Oekraïne met reizigers, die ook zichtbaar genieten van deze overtocht. Korfoe stad komt weldra in zicht en ik (Ben) maak af en toe een foto. Het ontschepen is snel gebeurd en wij gaan richting onze 1^e inspectie camping op Korfoe. Onderweg zien we op veel plekken bergen met overvolle vuilniscontainers en -zakken liggen. Wat heeft dit te betekenen? Als we ons melden op de camping worden we vriendelijk ontvangen en loopt de receptioniste mee naar een paar mogelijke plekjes. We gaan ons installeren en nemen daarna rust voor de rest van de dag. Even een praatje met een ouder Engels stel met een camper, die naast ons staan.

Zondag 10 juni 2018:

Na een goede nachtrust en ontbijt maken we ons klaar voor de inspectie van de camping. Het is een behoorlijke camping met ook verhuur accommodaties, zoals stacaravans en bungalowtjes. Het is nog voorseizoen, maar er staan toch al wat mensen met eigen kampeermiddelen en ook de huur accommodaties zijn deels bezet. Er is een mini-market en een restaurant. De camping ligt niet direct aan zee, maar heeft een eigen zwembad en voor de strandliefhebbers is het maar een klein stukje lopen. De sanitair gebouwen zijn verouderd, maar netjes onderhouden zij het dat de kalk zijn sporen duidelijk heeft achtergelaten. Na onze inspectie maken we een afspraak met de camping eigenaar voor de volgende ochtend. We doen wat papierwerk en bereiden ons voor op het gesprek van morgen. We gaan nog even langs bij het restaurant voor een heerlijke café Fredo den laten die ons goed smaken.

Maandag 11 juni 2018:

In ACSI tenue gaan we richting de receptie en worden vriendelijk ontvangen door de camping eigenaar. We mogen plaatsnemen in zijn (piepkleine) kantoortje en nemen de bevindingen van onze inspectie door. Hij verteld ons desgevraagd wat achtergronden van het toerisme op Korfoe. Een aantal jaren geleden waren er 17 campings op Korfoe, nu zijn het er nog 5. Een deel is te wijten aan de economische crisis, maar ook aan het feit dat er veel minder ferry’s vanuit Italië rechtstreeks naar Korfoe varen. Waren er vroeger dagelijkse vaarten, nu zijn dat slechts 1 tot 2 vaarten per week. Voor deze camping betekende dit 45% terugval in toeristen en dit heeft natuurlijk behoorlijke impact gehad op inkomsten en investeringen. Wanneer men nu vanuit Italië komt en arriveert in Igoumenitsa moet men voor een bezoek aan Korfoe een lokale veerboot nemen en met auto/ caravan lopen de kosten voor een ticket dan snel op (tot zelfs € 150 retour). Veel toeristen blijven dan ook op het vaste land van Griekenland. We vragen ook naar de grote hoeveelheden vuilnis langs de weg. Blijkbaar is er een staking van vuilnismannen, omdat de stortplaatsen vol zijn en er geen oplossing is voor de toekomst vanuit de overheid. We ronden de bespreking af, laten de nodige handtekeningen en stempels zetten en gaan richting onze camper. Na de lunch maken we wat plannen om morgen met de scooters naar Korfoe stad te rijden en wat dingen te gaan bezoeken. ’s Avonds gaan we lekker uit eten in het restaurant van de camping. De vrouw van de eigenaar, die in het restaurant de scepter zwaait adviseert ons. We kiezen voor een paar traditionele Griekse gerechten, nl. Sofrito (zacht rundvlees in knoflooksaus met aardappelpuree) voor Godelive en Kleftiko (lam- en varkensvlees stoofpotje met pepers, uien en feta kaas uit de oven en frietjes) voor mijzelf (Ben). We proeven natuurlijk over en weer van elkaars gerechten en het smaakt fantasico!

Dinsdag 12 juni 2018:

We nemen vandaag een “snipperdag” en halen de scooters van “stal”. We willen vandaag richting de oude stad van Korfoe rijden en wat dingen gaan bekijken. Scooters blijken in Korfoe ook het lokale transportmiddel te zijn, want we verbazen ons over de vele verhuurlocaties. Er zijn ook fietsen, quads en auto’s te huur, dus Korfoe verkennen geen probleem. Als we richting Korfoe stad rijden zien we in de verte diverse grote cruise schepen in de haven liggen. Het is dus een druk dagje voor Korfoe en natuurlijk willen we die grote schepen wel even van dichtbij bekijken. We laveren door het verkeer als echte Grieken en komen weldra bij de haven. Even scooters parkeren en wat rondkijken en fotootjes maken. We rijden weer een stukje verder en gaan de oude stad binnen met veel smalle straatjes en winkeltjes. Er is van alles te koop, maar een nieuwe batterij voor Godelive’s horloge lijkt lastig. De horlogiers open hun deuren pas om 17.00 of 18.00 uur, dus even verder kijken. Als we even bij een kledingwinkel staan komt er een hele kolonne van Ferrari’s langs. In de vlucht kan ik (Ben) nog een foto maken van de achterkant van de kolonne, maar een kwartier later zien we de gehele kolonne geparkeerd staan in een winkelstraat. Nu dan maar de betere foto’s maken. Het blijkt een gesponsord evenement van Korfoe en de straat is afgespannen met linten. We genieten van een lekker ijsje en vervolgen onze tocht door de binnenstad. Opeens zien we een winkel met horloges en zowaar die zijn al open. Naar binnen en een paar minuten later is Godelive’s horloge weer helemaal bij de tijd. Tegen het einde van de middag drinken we nog een lekkere café Fredo Cappuccino op een terrasje en daarna rijden we weer met de scooters richting camping. Het was een leuke belevenis vandaag.

Woensdag 13 juni 2018:

We willen vandaag de 2^e camping op ons lijstje voor Korfoe gaan inspecteren, die niet zo ver van onze huidige staanplaats ligt. We gaan dus vandaag op de scooter in ACSI tenue met ACSI tas op de rug. Blijkbaar vallen we op met onze outfit op dezelfde retro scooters, want we worden regelmatig nagekeken. We arriveren al snel op de camping en we bedenken ons, dat het wellicht aardig is een selfie te maken in onze ACSI outfit op de scooter. Als de foto is gemaakt arriveert er een auto en de man, die uitstapt blijkt de eigenaar te zijn. Hij verwelkomt ons en biedt aan ons rond te leiden, wat eigenlijk niet onze inzet is, maar we kunnen hem dit ook niet weigeren. Op de gehele camping staat zeggen en schrijven 1 camper en verder helemaal niemand. Het zwembad is er klaar voor, maar de badgasten zijn er niet. De bar en het restaurant zijn gesloten wegens gebrek aan klandizie. Het terrein en de voorzieningen zien er goed uit, maar triest genoegen voor de campingeigenaar geen klanten. Wij doen de formaliteiten, wensen de man een goed seizoen toe en vertrekken weer. Terug op de uitvalsbasis is het tijd voor de lunch, doen we de administratieve afhandeling in de laptop en besluiten de 3^e camping op ons lijstje ook nog te inspecteren vandaag. Enkele kilometers verder zijn we op de plaats van bestemming. De receptie is gesloten, maar het ernaast gelegen restaurant niet dus melden we ons bij de jongedame achter de bar. Als we zeggen dat we voor de jaarlijkse inspectie van de camping komen, zegt een jongeman, die zijn middagmaaltijd zit te eten, in perfect Nederlands “nou inspecteren, da’s wel een zwaar woord”. Vol verbazing horen we dit aan en hij blijkt de zoon van de (Griekse) campingeigenaar te zijn en een Nederlandse moeder. We krijgen een vriendelijke ontvangst en hij biedt ons koffie aan. Als hij zijn bordje leeg heeft gaan we verder in gesprek en horen we allerlei zaken met betrekking tot de camping en de actuele stand van zaken. Het blijkt niet zo gemakkelijk te gaan, want er komen veel minder kampeerders naar Korfoe en de camping heeft eigenlijk een behoorlijke renovatie nodig. Hij vertelt verder over z’n plannen om er weer iets moois van te maken, maar concreet realiseren is er nog niet bij. Uit de documentatie blijkt dat de plannen al vanaf 2015 in de maak zijn. Zijn vader is recentelijk met een hartinfarct opgenomen in het ziekenhuis en dat maakt de taken van de zoon er niet gemakkelijker op. We gaan ons rondje doen en zien een camping, die er duidelijk niet klaar voor is en zoals gezegd echt gerenoveerd moet worden. Het is op zich een mooie locatie met mogelijkheden, maar zoals die er nu bij ligt besluiten we geen goedkeuring te geven. De zoon begrijpt dat we dit besluit nemen, maar is er uiteraard niet gelukkig mee. We beloven, dat er volgend jaar een her inspectie zal komen en wellicht zijn dan (delen) van de plannen gerealiseerd. We nemen afscheid en keren terug naar onze uitvalsbasis op de scooters. Tijd voor een biertje en de administratie invullen moet maar even wachten. Even geen zin om zelf wat eten te maken, dus kiezen we ervoor om in het restaurant van de camping wat te gaan eten. We worden weer uiterst vriendelijk ontvangen en zoeken een plekje. Ondanks het voorseizoen zijn er toch diverse tafeltjes bezet en ook worden er maaltijden afgehaald. We gaan deze keer voor de mixed grill en laten ons die goed smaken. Een druk dagje met een leuke afsluiting.

Donderdag 14 juni 2018:

We gaan vandaag opbreken, want de 4^e camping op ons lijstje ligt in het Noord van Korfoe en is wat te ver voor een ritje op de scooter. Als alles in gepakt gaan we ons uitschrijven, nemen we afscheid van de camping eigenaar en halen nog even een lekkere café Fredo Cappuccino bij het restaurant. We nemen ook afscheid van de vrouw van de eigenaar, die ons in haar restaurant de voorbije dagen zo vriendelijk heeft ontvangen en geserveerd. Godelive rijdt vanochtend met de camper en we vervolgen de kustroute, die al snel veranderd in een bochtige weg in het bergachtige terrein met de nodige haarspeldbochten. Godelive manoeuvreert ons gevaarte door allerlei dorpjes en door de smalle straatjes. Prachtige uitzichten bij tijd en wijle, maar daar heeft Godelive geen oog of tijd voor. In sommige dorpjes zijn de straatjes zo smal, dat er verkeerslichten staan om verstoppingen te voorkomen. Het Noorden van Korfoe heeft een mooie natuur, is erg bergachtig en we zien van tijd tot tijd de kust, wat haventjes en het strand. Na een tijdje rijden langs de Noordkust merken we, dat we in een toeristisch gebied zijn aangekomen. Er zijn diverse hotelletjes, pensions of bed & breakfast gelegenheden. Ook zijn er steeds meer winkeltjes langs onze weg met de gebruikelijke souvenirs en strandartikelen. We arriveren in het dorp, waar onze camping is gelegen en de navigatie wijst ons weer de weg. Als we net iets te ver zijn gereden voor de inrit, komt er een oud vrouwtje de weg op, die ons gebaard dat er een 2^e ingang is. We volgen haar aanwijzingen en rijden het terrein op, waar zij en haar ongeveer even oude echtgenoot ons welkom heten. De man spreekt redelijk Engels, maar zijn ega blijkt alleen Grieks te spreken. We vertellen dat we van ACSI zijn en de camping willen inspecteren, maar ook 1 nachtje willen overblijven. We kunnen een plekje uitkiezen, wat op zich geen probleem is, wat er blijken slechts 2 andere kampeerders te staan. Als we geïnstalleerd zijn komt het oude vrouwtje de elektra aansluiten en checken. Ze ziet onze katten aan de lijn lopen en lacht zich een kriek, want blijkbaar heeft ze dit nog nooit gezien. Nadat we geluncht hebben blijkt de lucht wat te betrekken en besluiten we daarom maar snel ons rondje te doen. De sanitair gebouwen zien er netjes uit, het gras is wat aan de lange kant en het zwembad blijkt nog in de revisie te zitten. Tijdens onze interviews met de beide kampeerders blijkt er 1 single Duitse man te staan, die blijkbaar al vanaf 1990 deze camping bezoekt en ieder jaar terugkomt. Hij is bezig met wat olijfbomen te snoeien en staat ons vriendelijk te woord, kent ACSI niet, maar is blij met z’n gratis ACSI balpen en foldertje. Hij verblijft hier vanaf mei t/m september en is dol op watersporten, heeft niet zoveel wensen en is tevreden met zijn plekkie. De andere kampeerder blijkt een stel te zijn met een camper, die net hun wasje hebben gedaan. Zij zijn nog maar kort camperaar en tevreden met dit plekje. Dan terug naar de eigenaren voor de evaluatie, maar dan blijkt de vrouw een middagdutje te doen en haar man is nergens te bekennen. Net als we willen vertrekken wordt de vrouw wakker en vraagt ons in aller belabberdst Engels waarmee ze ons kan helpen. We proberen haar een en ander uit te leggen, maar krijgen het gevoel dat haar “yes” geen garantie is voor het begrijpen van wat wij zeggen. We wagen het erop en gaan met handen en voeten aan de slag. De bar blijkt ook gesloten te zijn evenals het gebouw, dat het bordje “restaurant” heeft. De geïnterviewde Duitse “lang”-kampeerder had ons verteld, dat er geen echt restaurant is met een menu of vaste openingstijden. Als je met een groepje bent en tevoren aangeeft wat te willen eten, dan wil men wel wat koken en is het dus “wat de pot schaft”. We worstelen ons door het vragenformulier en de vrouw van de camping geeft na aarzelingen steeds een “onbetrouwbaar” yes. We krijgen een bakje Griekse koffie aangeboden (met een dikke laag koffieprut op de bodem). Naderhand begint er een informeel gesprekje met handen en voeten over de camping, het teruglopende aantal toeristen en haar kinderen en kleinkinderen. Ook vertelt ze iets over rare kampeerders met katten aan een lijntje en ligt weer in een deuk, zich wellicht niet realiserend dat die rare kampeerders nu in een ACSI shirt voor haar zitten. Als we weer terug bij de camper zijn en onze ACSI tenues weer zijn verwisseld voor kampeerders tenue komt de vrouw om onze paspoorten vragen. De ACSI card (vervangend legitimatiebewijs) accepteert ze niet, ondanks dat dit op hun voorwaardenlijstje staat!!?? We krijgen wederom de indruk dat de vrouw absoluut de link niet legt tussen de 2 ACSI inspecteurs en deze kampeerders. Een fotokopie van beider paspoorten wordt uiteindelijk wel geaccepteerd en als ze daarmee vertrokken is liggen wij in een deuk. Een bijzondere ervaring vandaag…haha. Tegen de avond begint het te regenen ,maar het blijft bij een normale bui, dus geen probleem en amuseren wij ons binnen met de ACSI zaken en ons reisverhaal. Helaas geen WIFI, dus de info kan niet worden doorgestuurd.

Vrijdag 15 juni 2018:

Na ons ochtendritueel maken wij ons klaar voor vertrek naar onze laatste camping op Korfoe, die aan de westkust is gelegen. Als we gaan uitchecken en afrekenen blijkt ook de man weer present op het “camping terras”. Wisselgeld blijkt een probleem, want in de kassa van de mini-market, de receptie, de gesloten bar en het gesloten restaurant blijkt onvoldoende geld aanwezig. Na een minuutje of 10 komt het wisselgeld boven water en kunnen we vertrekken. We volgen de route, zoals de campingbaas ons heeft geadviseerd en ook onze navigatie aangeeft. Wederom een route door bergachtig gebied met veel (haarspeld-) bochten en soms smalle wegen, die net zoals voorheen her en der worden “ontsierd” door grote bergen afval. Korfoe is een mooi eiland met ruige natuur, fraaie bloemen (veel rododendrons) en fraaie uitzichten, maar de chauffeur (vandaag is Ben aan de beurt) moet wel zijn ogen op de weg houden. Als we achter een trage en zware vrachtwagen zitten of een Griek in zijn pick-up, die alle tijd van de wereld heeft, gaat het traag en passeren is meestal niet verantwoord. We krijgen op deze manier een lesje is geduld betrachten en dat is voor ons Noord Europeanen misschien niet verkeerd. Ook zien we op vele plaatsen een soort mini-kappelletjes langs de weg staan in vele maten en soorten. Vorig jaar hebben we die ook al vaak gezien, maar kenden we de betekenis niet tot voorkort. Blijkbaar zijn dit allemaal herinneringsmonumentjes voor omgekomen verkeersslachtoffers, wat betekent dat er erg veel mensen omkomen op deze plaatsen. Toen we vorig jaar het overdrachtsgesprek hadden met de vorige inspecteur vertelde deze, dat we beter niet ’s avonds of ’s nachts kunnen rijden in Griekenland. Het wegennet is vol gevaren en het wegdek ook niet altijd in goede conditie en zijn advies volgen we sindsdien dan ook op en niet ten onrechte gezien de vele monumentjes. Zo’n 2 uurtjes later arriveren we in de buurt van de camping, die volgens onze navigatie links van de weg moet liggen, terwijl ik in mijn ooghoeken rechts een bord met de naam van de camping zie langs glijden. Terugrijden met een aanhanger op deze drukke en smalle weg is geen optie, dus dan maar een plekje zoeken om te keren. We rijden langs een drukke strandweg met links en rechts toeristische objecten, zoals hotels, verhuur van studio’s, verhuur van strand of watersportzaken etc. Op deze weg staan ook auto’s geparkeerd op de meest onmogelijke plekken, want de Grieken hebben nl. maar 1 plek en dat is waar ze moeten zijn. Na een paar kilometer komen we bij een terrein van een bedrijfje en daar kunnen we keren. Terug naar de camping en daar worden we door 1 van de eigenaresses vriendelijk ontvangen. We mogen een plekje uitzoeken op de camping, die deels bezet is door kampeerders met diverse kampeermiddelen. Ook worden er tenten verhuurd, die voor een deel al verhuurd zijn aan jongere mensen. Het publiek varieert tussen Duitsers, Engelsen, Bulgaren, niet nader te bepalen en natuurlijk ook Nederlanders (wij dus). Installeren en dan lunchen, want ook de magen moeten gevuld worden nietwaar. Ondertussen wordt de lucht steeds donkerder en start er een fikse regenbui, zodat de inspectie even uitgesteld moet worden. Godelive gebruikt de tijd om even een middagdutje te doen en ik (Ben) ga aan de slag met de diverse foto’s om deze op de computer te zetten en klaar te maken voor ons reisblog. Gelukkig blijkt de bui niet langdurig en kunnen we tegen het einde van de middag ons rondje gaan maken. We bekijken de camping, checken de voorzieningen en interviewen weer een aantal kampeerders. Ondertussen begint het zonnetje weer door te breken en wordt het weer wat aangenamer. We verkennen ook de tegenover gelegen supermarkt en lopen wat verder in de richting van het buiten de camping gelegen zwembad met bar, maar wat wel tot hetzelfde moederbedrijf hoort en voor de kampeerders vrij toegankelijk is. Na ons rondje maken we een afspraak voor ’s avonds om alles door te nemen. ’s Avonds blijkt de andere eigenaresse (zus) ons te woord te staan en nemen we alle zaken door. De openstaande vragen worden netjes beantwoord, waarna de formele afhandeling van zaken geregeld kan worden. We spreken daarna nog kort een jong Bulgaars stel, die prima Engels spreken, en zij vinden ons baantje wel tof. Een beetje werken tijdens je vakantie dat moet toch een droombeeld zijn volgens hen…..haha.