Donderdag 21 juni 2018:

Vanochtend wederom het gebruikelijke ritueel van opstaan, douchen, ontbijten en inpakken. Na het manoeuvreren richting receptie om uit te checken, waar we verrast worden met een presentje, nl. een portretje van een heilige en een soort placemat van dik papier van de Meteora. We willen nog even langs het stadje Kalambaka voor een bezoekje aan de lokale kerk, maar deze blijkt gesloten. Dan maar de navigatie programmeren richting de volgende inspectie camping. We gaan richting de stad Volos, die de toegang blijkt te bieden aan het schiereiland Pilion. De E92 wordt na Kalambaka alweer snel wat minder smal en bochtig. Het lijkt alsof we door een dal rijden met bergen op kilometers afstand links en rechts van ons. Het gebied bestaat grotendeels uit landbouwgebied en de tarwe is inmiddels al geoogst. Na zo’n 2 uurtjes rijden hebben we Volos achter ons gelaten en komen we op een kustweg langs de baai van Pagasitikos. Het uitzicht is schitterend en we laveren langs allerlei dorpjes richting de 1^e camping op Pilion. Als we de camping oprijden worden we vriendelijk ontvangen door een dame, die mede eigenaresse blijkt te zijn. We stellen ons voor en zeggen, dat we ook voor ACSI de inspectie komen doen. Ze geeft ons een kleine rondleiding langs de bar, het restaurant, het receptiebureau, het schitterende heren sanitair blok (gerenoveerd in 2017), het keurige dames sanitair blok (te renoveren in 2019) etc. Daarna toont ze ons een ruime plaats in de olijvenboomgaard met extra schaduwnet vlakbij het strand en het restaurant. Wat manoeuvreren en de camper staat op zijn plaats en dankzij de behulpzame buurman uit Roemenië staat ook de aanhanger binnen de kortste keren op zijn plaats. Als alles is geïnstalleerd is gaan we een rondje lopen over de camping. Tijdens ons rondje zien we een Hyundai met dealer info “van Osta Roosendaal” en een disselhoes van “V&S Recreatie Roosendaal”, dus dit moeten onmiskenbaar mensen uit onze omgeving zijn. Terug bij de camper gaan we ons voorbereiden we ons voor op het inspectierondje voor deze camping morgen.

Vrijdag 22 juni 2018:

Vanochtend willen we voordat we gaan inspecteren eerst even een wasje draaien en dus gaat Godelive gaat naar de receptie en wordt begeleidt naar de wasmachines. De wastijd is ongeveer 1 uur en daarna kan alles worden opgehangen om te drogen. We heisen ons in de ACSI polo’s en gaan op pad voor de inspectie. Een tijdje later worden we aangesproken door een Nederlandse kampeerster, die blijkt bij de Hyundai te horen. Al pratende blijkt, dat zij op zoek was naar een Nederlandse arts die ook op de camping stond. Haar echtgenoot haar blijkbaar 4 dagen tevoren een hartinfarct/hartstilstand gehad en was gereanimeerd, afgevoerd naar het ziekenhuis in Volos per ambulance, inmiddels weer ontslagen uit het ziekenhuis en nu in afwachting van repatriëring naar Nederland. Dit was een heftig verhaal en maakte een behoorlijke indruk op ons. Deze mevrouw prees de eigenaren van de camping voor hun hulp, vertalen, assisteren bij ritten naar ziekenhuis, verzorgen van maaltijden en hulp bij contact met alarmcentrale/verzekering. We lopen met haar mee naar hun caravan en maken kennis met haar echtgenoot, die inmiddels gelukkig weer wat is opgeknapt. We blijven even doorpraten en nemen ondertussen het interview over de camping af. Omdat de man 4 maanden niet mag autorijden, moet er gezocht worden naar repatriëring van auto/caravan en mensen. Omdat zij nog maar kort op vakantie waren en diverse plannen hadden, is dit natuurlijk een behoorlijke domper. Zij zijn echter wel dankbaar dat het tot nu toe goed is gegaan en zijn natuurlijk vol spanning wat dit nog zal betekenen voor de toekomst. Wat een heftig verhaal! We wensen hen alle goeds en beloven contact te houden tijdens ons verblijf. Even later ontmoeten we een hoog bejaard echtpaar met camper uit Keulen, die tegenover ons staan. Zij hebben blijkbaar jaren geleden een aanvaring gehad met een ACSI inspecteur en dit zit hun blijkbaar nog hoog. We maken een praatje over ACSI en onze voorganger, die blijkbaar beter in het straatje van deze mensen paste. Zij verblijven al jaren op deze camping, hebben een kat van deze camping geadopteerd (Mimi) die nu vrij rond loopt tijdens hun 6 maanden verblijf en ook mee gaat naar Keulen in de wintermaanden. Mimi houdt blijkbaar van vrijheid, maar past zich ook uitstekend aan op hun appartement in Keulen op de 1^e etage zonder uitlaat mogelijkheid. Wat gaaf toch ?. Na al deze gesprekken blijkt de klok toch al aardig doorgetikt te hebben en wordt het hoog tijd voor de avonddis. We besluiten dan ook te gaan eten in het restaurant, waar we kennis maken met de broer van de dame die ons ontvangen heeft en ook mede eigenaar van de camping is. Het restaurant blijkt geen kaart te hebben, maar menu aanbiedt op basis van de aangevoerde verse goederen. Als we besteld hebben, vraagt het hoog bejaarde Duitse echtpaar, die ook op het terras zitten, aan te sluiten bij hun tafel. Na een aanvankelijk aarzeling gaan we akkoord en zetten we onze conversatie voort in Duits. Leuk gesprek en lekker gegeten. Na de dis worden we door de camping eigenaren gevraagd om een Tsipouro (Griekse brandewijn met oorspronkelijk ontstaan in de 14^e eeuw) te drinken van het huis. Het is een lekker drankje, maar wel zwaar (40%), dus na ons eten met wijn en 2 Tsipouro’s genoeg om de dag af te sluiten.

Zaterdag 23 juni 2018:

We slapen een beetje uit vanochtend en als we wakker worden staat het zonnetje aan de hemel. Na ons ochtendritueel besluiten we vandaag nog een wasdag te doen, want de weersvoorspellingen voor de ochtend zijn nog goed en in de namiddag worden buien verwacht. Na een uurtje is alles gewassen en haal ik (Ben) de was op en bieden de campingeigenaren nog even een blik in hun keuken. Professionele keukenapparatuur en de 2 dames daar zijn bezig met de zgn. mis-en-place (voorbereidingen). Ze verleiden me ook nog met een klein hapje en een Tsipouro. Als alles is genuttigd kunnen we de was ophangen om te drogen. Terwijl de was droogt doen we nog een interview met onze Roemeense camperburen, die van origine Hongaren blijken te zijn. Een leuk gesprek en ook zij blijken ACSI te kennen en de camping app te gebruiken. Als de was droog is, alles afhalen, opvouwen en opbergen. Later betrekt de lucht en lijkt het te gaan regenen. We gaan daarna de inspectie gegevens in de computer kloppen, zodat ook deze camping is afgewerkt. Vandaag verder niets meer dan alleen ons eigen kostje maken. Tegen de avond begint het te regenen en onweren. Gelukkig is het wasje gedaan en opgeruimd. De luifel staat goed afgespannen en dus zijn we voorbereid op wat komen gaat.

Zondag 24 juni 2018:

Het heeft die nacht aardig geregend en gewaaid, maar de volgende ochtend is alles weer droog. Onze Roemeense/Hongaarse buren hebben echter schade aan hun luifel, die overigens niet afgespannen bleek. Met wat hulp van een Oostenrijkse kampeerder wordt er gerepareerd en gaan ze daarna inpakken voor vertrek. Wij nemen afscheid van hen, waarna ze vertrekken met hun camper en 3 kinderen. Er hangt nog steeds een dreigende bewolkte lucht en we overleggen met elkaar wat we zullen doen. Er zijn nog 4 campings te inspecteren op Pilion en de weersverwachtingen zijn niet best, maar blijven wachten is ook geen optie. We besluiten dan ook om vandaag op te breken en te verkassen naar de volgende camping, die overigens maar 100 meter verderop ligt. Als ik (Ben) de chemische toilet ga legen loop ik tegen de Roosendaalse kampeerder op, die ook zijn toilet aan het legen is. We maken een praatje, hij voelt zich iets beter en de chauffeur van de ANWB blijkt inmiddels gearriveerd en zal hen morgen richting huis gaan rijden. Als ik (Ben) zeg doe de groeten aan je vrouw, blijkt ze net even polshoogte te komen nemen. We doen een praatje en zij blijkt jaren voor Postkantoren/Postbank te hebben gewerkt. De wereld is klein zullen we maar zeggen. We nemen afscheid van dit Roosendaalse stel, het Duitse echtpaar tegenover ons, de camping eigenaren en receptioniste en na het servicen vertrekken we van deze camping. En zoals gezegd ongeveer 100 meter verder rijden we de volgende inspectie camping op. Daar worden we vriendelijk ontvangen door 2 dames, die de eigenaresses blijken te zijn. Een van de dames loopt met ons mee om een aantal plaatsen te tonen, waarna we een keuze maken en ons gaan installeren. Omdat het nog vroeg in de middag is, het droog is en de voorspellingen minder qua weer gaan we alvast onze inspectieronde maken. Tijdens ons rondje interviewen we een stel met Nederlandse camper. Hij blijkt van origine uit Antwerpen te komen en zij uit Bergen op Zoom. Ze wonen nu in Krabbendijke, dus wederom mensen uit onze eigen buurt. We vervolgen ons rondje, interviewen een Engels stel in een huurappartement, bezoeken de mini-market en het restaurant. We drinken een lekkere cappuccino, stellen wat vragen aan de dochter van 1 van de eigenaresses en maken ons rondje compleet. ’s Avonds gaan we lekker uitgebreid eten in het restaurant, omdat we zijn uitgenodigd door de eigenaresses van de camping. We krijgen een tafeltje vlakbij het strand met uitzicht op de baai van Pagasitikos en het dorpje Kato Gatzea. Schitterend!!!!

Maandag 25 juni 2018:

Vanochtend hebben we een afspraak met de eigenaresses om onze bevindingen van gisteren door te nemen. Als we richting receptie lopen stopt er een man met een scooter, die zich voorstelt als Erik Dua uit België. Hij blijkt ook ACSI inspecteur te zijn en een deel van Toscane in Italië geïnspecteerd heeft. Zijn vrouw Claudien en hij hebben nu even vakantie en staan al jaren op deze camping. We staan een poosje te kletsen en spreken af om vanavond wat te drinken of te eten in het restaurant. Het gesprek met de eigenaresses verloopt soepel en wij complimenteren hun met deze keurige camping. Ook bedanken we hen nog voor het diner van gisteravond, want dat was wel een verrassing. De dames geven ons een boekje te leen over de streek in het Nederlands, zodat wij een keuze kunnen maken wat we willen bezichtigen. Op een kaartje van de omgeving worden diverse leuke routes en plaatsen aangetekend, dus wellicht tijd te kort als we alles willen zien. Na de bespreking gaan we terug naar de camper om even te lunchen. Omdat het weer nog goed is en er voor die avond regen verwacht wordt besluiten we om ’s middags een rondje te maken met de scooters. We willen een rondje rijden langs de dorpen aan de kust en de dorpen in de bergen van de Pilion. We rijden langs dorpjes en gehuchten, zoals Kala Nera, Milies, Vyzitsa, Ayia, Ageo Georgios en nog een boel meer. Typische Griekse dorpjes en gehuchtjes, smalle wegen en veel bochten, maar ook schitterende uitzichten. Ons zomertenue blijkt in de bergen toch niet altijd even comfortabel te zijn, want soms is het erg frisjes. Als we bij splitsingen komen, moet het kaartje even geraadpleegd worden welke richting we op moeten. De scooters blijken een fantastisch vervoermiddel te zijn in deze streek en ook in de bergen presteren ze prima. We stoppen regelmatig om een foto te maken, maar dan is het oppassen geblazen, want de Grieken rijden op deze smalle en bochtige wegen de vouwen uit je broek. In een dorpje stappen we even af om de lokale kerk van dichtbij te gaan bekijken, maar helaas zijn de deuren op slot. Op het pleintje voor de kerk staat een enorme plataan uit 1936 en als Godelive er omheen stapt blijkt ze wel 12 stappen te moeten zetten. Voor de rest is het pleintje uitgestorven, want alle winkeltjes, terrasjes zijn gesloten. De Grieken houden middagpauze en dus rijden we maar weer verder. Het gebergte van Pilion is ook een bekend skigebied in de winter, maar tijdens deze rit hebben we dat stuk niet aangedaan. Een stukje verder komen we op een splitsing, maar beide namen staan niet op ons kaartje en dus gokken we. Na zo’n 10 minuten afdeling blijkt de weg op te houden en blijft alleen een grindpad over. Op dat punt staat een zeer sober huisje en er lopen wat dieren rond, maar geen mens te zien. Een jong hondje loopt een tijdje achter Godelive’s scooter aan, maar staakt dan zijn achtervolging. Als we weer op de splitsing zijn aangekomen nemen we de andere weg en komen we weer in de “bewoonde wereld” en met Google Maps op onze smartphone weten we weer de juiste richting te bepalen. Tegen het einde van de middag rijden we weer langs de kust richting de camping. Mooi ritje en mooie foto’s gemaakt op kustlijn en bergniveau. Terug op de camping knappen we ons wat op en gaan richting Erik en Claudien om wat te drinken/eten. Nadat ook zij zich wat opgefrist hebben vertrekken we richting restaurant. Erik en Claudien blijken inderdaad vaste gasten te zijn, want ze worden herkend door diverse medewerkers. Erik spreekt ook wat Grieks en dat is hier natuurlijk meegenomen. Al pratende komen we erachter, dat ze in Hoevenen wonen en dus niet zo ver bij ons uit de buurt. Ook zijn zij goede vrienden van Erik Verhoeven en zijn vrouw (uit Stabroek), die voorheen dit gebied van ACSI inspecteerden. Zowel de familie Verhoeven als de familie Dua zat in het onderwijs en zij waren ook collega’s. De wereld blijkt wederom klein te zijn. We eten en drinken lekker en keuvelen over allerlei zaken en sluiten de avond af met een Griekse Tsipouro. ’s Nachts begint het flink te regenen en dus zijn we blij dat we lekker in ons bedje liggen.

Dinsdag 26 juni 2018:

Als we opstaan blijkt het nog steeds flink te regenen. Het water gutst langs de terrassen van de camping over de paden naar beneden. Ook blijken er stromen met modder en steentjes van de berg afgekomen te zijn. Geen weer om naar buiten te gaan, dus houden we ons vandaag maar lekker binnen bezig. We maken de ACSI documenten van de geïnspecteerde camping in orde en kloppen een en ander ook in op de laptop. Zoals al eerder gezegd, het is dit jaar wel een behoorlijke klus want alles moet dubbel (papieren en laptop) en er moeten aanvullende gegevens verzameld worden om sfeerteksten te maken over de campings. Als het regenen even ophoudt is het tijd om de vuilnis weg te brengen. Inderdaad overal moddersporen over de paden op de camping en alles ziet er wat triest uit. Bij het strand blijkt de zondvloed ook aardig wat sporen achtergelaten te hebben, want een deel van het strand is in zee gespoeld. Als ik de echtgenoot van een van de eigenaresses tegen het lijf loop en een praatje maak over de schade aan het strand, zegt hij dat ze alles gaan herstellen. Wel veel zand scheppen met de hand, dus wel even bezig dus. Een tijdje later begint het weer te regenen en via TV horen en zien we dat de komende dagen Griekenland nog niet klaar is met de regen. Gelukkig zijn er op de camping geen straten vol gelopen, zoals op TV. ’s Avonds een beetje TV kijken tussen het onweer door en als dat niet meer lukt dan ga ik (Ben) maar weer aan de slag met onze reisblog verhalen en foto’s.

Woensdag 27 juni 2018:

Als we opstaan blijkt er een flauw zonnetje te schijnen en we bekijken de weersverwachtingen voor de komende dagen. Tot het weekend worden buien en bewolking afgewisseld met zon voorspeld. Omdat we op de Pilion nog 3 campings moeten inspecteren en we anders in tijdnood komen besluiten we het er op te wagen. We gaan vandaag met de scooter die campings inspecteren, dus alle spullen gepakt, regenkleding voor het geval dat… en op weg. Buiten de camping nog even benzine tanken, zodat we met een gerust hart op pad kunnen. Als we zo’n 20 minuten aan het rijden zijn begint het te regenen….shit. Scooters aan de kant en onze regenpakken aan, want we hebben een missie vandaag. Het gaat steeds harder regenen, maar we hebben gelukkig onze regenpakken aan. Het rijden wordt wel minder aangenaam, want de scooterschermen zijn nat van de regen en we hebben geen (ruiten-) wissers. Ook de weg blijkt van de afgelopen dagen diverse sporen met modder en grind te hebben en in de haarspeldbochten moeten we echt rustig aan doen. Teruggaan is geen optie, want we zijn al een stuk onderweg en ook nat, het weer blijft de komende dagen hetzelfde en het inspecteren moet toch gebeuren. Na zo’n anderhalf uur komen we aan bij de 1^e camping die we vandaag willen inspecteren. De regen komt met bakken uit de hemel en de campinggasten zitten allemaal binnen, dus geen interviews vandaag. De campingeigenaar zit op het overkapte terras van het restaurant te bellen. Zijn humeur blijkt hetzelfde als het weer te zijn. We krijgen gelijk de wind van voren over het beleid van ACSI, maar corrigeert dan dat zijn kritiek niet persoonlijk is. Hij biedt ons koffie aan en gaat met ons in gesprek. Alle ellende van de Griekse en Europese politiek en de gevolgen hiervan voor hem als ondernemen passeren de revue. Zo’n gesprek past wel bij het weer en als je in Griekenland aangekleed als een Eskimo zit. In het checken van de camping informatie heeft meneer niet veel trek, want alles is hetzelfde. Promotie van ACSI afnemen evenmin, want de vraag is of hij volgend jaar nog bestaat als camping. We ronden een en ander af en nemen afscheid, terwijl hij aanbiedt nog even zijn collega te bellen dat we onderweg zijn voor inspectie. Het water valt nog steeds met bakken uit de hemel als we weer op de scooters stappen. We rijden weg van de kust en gaan de bergen in om camping 2 van ons lijstje te bezoeken. Na een half uur komen we daar aan; receptie dicht, de kampeerders nergens te zien en de eigenaren ook niet…een spookcamping??? We doen ons rondje en maken aantekeningen over wat we aantreffen/zien. Als dit gebeurd is nog steeds niemand, dus brief in de bus dat we langs geweest zijn en weer weg. Nog een half uurtje verder komen we aan op camping nummer 3 van ons lijstje. De regen is gelukkig opgehouden en gaan richting restaurant/receptie van deze kleine, maar nette camping. We worden vriendelijk ontvangen door de eigenaresses (moeder en dochter) en krijgen koffie aangeboden. We nemen alle te bespreken zaken door en omdat het al einde middag wordt willen we ook wat eten. Als onze magen weer gevuld zijn doen we ons rondje en interviewen we een aantal kampeerders. Tijd om afscheid te nemen, want we moeten nog een heel stuk terug op de scooters en willen graag voor donker op onze camping zijn. Het is gelukiig droog gebleven en dus verloopt de rit aangenamer dan eerder op de dag. Onderweg nog even de tank vullen, want in de bergen stilvallen met een lege tank is geen fijn idee. De pompeigenaar kijkt vol bewondering naar onze scooters en de kleine antennes op het koffertje. Nee geen radioverbinding met elkaar, maar alleen maar voor de show….da’s nou jammer zie je hem denken. We rijden richting Kato Gatzea, waar onze camper en katten op ons zitten te wachten. Een bijzonder dagje, maar….dan heb je ook wat meegemaakt en te vertellen zullen we maar zeggen.

Donderdag 28 juni 2018:

Het is vanochtend droog, maar zwaar bewolkt, dus een mooie dag om ons “huiswerk” te gaan maken. We hebben per slot van rekening gisteren 3 campings geïnspecteerd en die moeten even vastgelegd worden in de papieren en systemen. Maar voor we beginnen gaan we eerst onszelf even bijwerken onder de douche. Na het douchen hoor ik (Ben) een paar vrouwen met elkaar praten en als ik het sanitair gebouw verlaat zie ik Godelive en de Belgische Claudien met elkaar staan “klappen” om het eens op z’n Vlaams te zeggen. Als de dames zijn bijgepraat gaan we richting camper. We maken onze kantooropstelling onder de luifel en om beurten werken we de papierenversie en de computerversie van een inspectie bij. Het is een secuur klusje, maar we hebben er ervaring mee nu. Ongemerkt kost het ons die dag toch heel veel tijd om alles op de juiste wijze te verwerken en ’s avonds nemen we dan ook even een drankje op de bereikte resultaten. Ik (Ben) zorg voor de warme avondmaaltijd, die vandaag bestaat uit pasta, gehakt, uitjes en champignons, tomatensaus, gekookte eieren en geraspte kaas. We laten het ons lekker smaken en drinken er ook een lekker wit wijntje bij. Moet kunnen vinden wij. ’s Avonds gaat het weer regenen, maar wij houden ons lekker binnen en laten ons humeur hierdoor niet bederven.

Vrijdag 29 juni 2018:

Vanochtend even onze zoon Rob bellen, die vandaag jarig is. Vervelend dat we er niet zijn voor hem om zijn verjaardag te vieren, maar we maken dat wel goed als we weer terug thuis zijn. Onze kids zijn er zo zachtjes aan gewend, dat we in deze periode op stap zijn. Na de gebruikelijke ochtend rituelen loop ik (Ben) even over de camping richting een hek, dat een zij-in/uitgang blijkt te zijn. We hebben al een paar keer gezien, dat mensen er door in en uitlopen, dus ik wil wel eens weten hoe dat in zijn werk gaat. Ik zie op de doorgaande weg een zwarte Bulgaarse personenauto stoppen en achteruit een zijweggetje inrijden. Eerst denk ik, die moet even een sanitaire stop maken, maar als de man is uitgestapt gaan ook de achterdeur en kofferbak open. Vreemd… de man loopt de struiken in en komt een paar keer terug naar de auto. Dit trekt mijn aandacht, want ik denk aan illegale dump van spullen en blijf kijken. Even later zet hij een plastic bak met water in de berm, fluit een paar keer en stapt in om vervolgens weg te rijden. Ik blijf kijken en zie na een paar minuten een hond uit de struiken komen, die wat begint te eten rondom de bak water en vervolgens water gaat drinken. Wel verdorie denk ik, wat een klootzak….die heeft gewoon zijn hond geloosd. Ik blijf nog wat kijken en de hond blijft in de buurt van waar die is geloosd. Ik loop terug naar de camper en vertel Godelive wat ik heb gezien. Zijn is zeer ontdaan en gaat onmiddellijk mee om te kijken. Wij willen door het hek, maar dit blijkt hermetisch afgesloten te zijn. Hoe komen die andere mensen dan toch door het hek? We kijken op afstand en als de hond is uitgegeten en gedronken loopt die de struiken en verdwijnt voor ons uit het oog. Even later komt er een andere hond aangelopen met zijn tong uit zijn bek van de dorst. Die duikt vervolgens het weggetje in en laat zich de achtergebleven voeding en water goed smaken om vervolgens ook weer te verdwijnen. Je weet dat er van die klootzakken zijn, die hun dieren achterlaten, maar om het met eigen ogen te zien dat gaat je aan het hart. In Griekenland zijn veel zwerfhonden en katten, maar als mensen zo met hun huisdieren om (blijven) gaan, dan lost dit probleem zich nooit op. Triest voor die beesten. Als we in de loop van de dag nog een paar keer gaan kijken blijkt de hond toch regelmatig terug naar zijn plekkie terug te komen, maar geen baasje meer……. We besluiten om morgen te vertrekken en gaan daarom de nodige voorbereidingen doen. Het is tenslotte vandaag droog en da’s fijner om in te pakken. Vers water en vuil water lozen doen we morgen wel op het servicepunt.