Zaterdag 30 juni 2018:

Als we opstaan is het gelukkig weer wat aangenamer weer. Het zonnetje schijnt en er zijn een paar wolkjes, maar heel anders dan de voorgaande dagen. Omdat we gisteren al de nodige voorbereidingen hebben gedaan zijn we vandaag snel klaar voor vertrek. Het lijkt dus douchen, ontbijten en plijten haha, maar met alle gemanoeuvreer met de camper en aanhanger kost het laatste klusje toch nogal wat tijd op deze terrassencamping met de nodige hellingen. Als we dan klaar zijn gaan we richting receptie om uit te checken en afscheid te nemen. We vertellen nog even het verhaal over de achtergelaten hond en de dames zeggen, dat dit helaas veelvuldig voorkomt. Allerlei nationaliteiten laten dieren achter en veronderstellen, dat mensen op de camping die beesten wel zullen voeden. De eigenaressen willen ons graag weer terugzien volgend jaar, want Grieken zijn erg op de relatie blijkt. Als de eerste aarzeling en reserve is verdwenen dan ben je ook echt geaccepteerd. We vertrekken richting Volos om eerst even wat inkopen te doen bij de lokale Lidl vestiging. Als we via de navigatie op de goeie locatie zijn aangekomen, blijkt het parkeerterrein te krap voor ons camper met aanhanger. Gelukkig is er langs de weg een grote open ruimte en parkeren we daar. Snel de nodige inkopen doen wat we moeten nog een stukje rijden vandaag. Als de boodschappen zijn ingeladen in de camper en we van onze lunch zitten te genieten stopt er een Duitse camper voor ons, die blijkbaar deze parkeermogelijkheid ook wel op prijs stelde. Voor we er erg in hebben, blijkt onze Oosterbuur zijn camper met fietsenrek op 20 centimeter van onze voorbumper te hebben geparkeerd…..lekker handig op een helling. Als de lunch is verorberd blijken onze Oosterburen weer al met hun karretje richting camper te komen. Ik (Ben) kan het toch niet laten om nog even te vertellen, dat hun camper niet echt handig geparkeerd was. Wanneer ik eerder had willen vertrekken en achteruit had gemoeten op deze hellende weg was er toch een kans geweest op ongewilde schade bij hun en ons. De Duitse mevrouw zegt dat het hen spijt en dat ze niet in de gaten hadden dat ze zo krap hadden geparkeerd, maar ik proefde in de toon iets van……..nou ja vul zelf maar in. Een paar minuten later zijn hun boodschappen ingepakt en verkassen ze zo’n 100 meter verder…probleem opgelost. We rijden verder over de rondweg van Volos en gaan dan de snelweg op richting Larisa om vervolgens de afslag richting Athene te nemen. De autoweg is fantastisch aangelegd en voldoet aan alle ons bekende normen. Ter hoogte van Aya Theodori gaan we de snelweg af richting Glyfa, waar we de veerboot willen nemen richting het eiland Evia. Al snel wordt duidelijk dat we weer de bekende smalle wegen met veel bochten door de bergen voor onze kiezen krijgen. Als we een bord Glyfa rechtsaf zien en na een paar kilometer door een havenplaatsje rijden lijken we bij de veerboot te zijn, maar dit is psychologische “oorlogsvoering”, want na het dorp gaan we weer de bergen in en gaan verder van de zee af. Vreemd, maar we vertrouwen op onze navigatie en na een behoorlijk aantal kilometers komen we toch in Glyfa aan. Een klein havenplaatsje en we zien in de verte al een veerboot aankomen. Even rondkijken hoe het hier in zijn werk gaat en jawel, enkele meters verder staat een piepklein hokje met een even piepklein loketje en daarachter een mevrouw. Kaartjes kopen en afrekenen en ondertussen nadert de veerboot de steiger. De klep gaat open en voordat de boot aan de steiger ligt gaan de Griekse auto’s aan boord al rijden, maar ze hebben net genoeg geduld om niet in het water te plonzen. De boot is zo gelost en de gereed staande personenauto’s, inclusief onze camper kunnen aan boord. Het is een boot met enkele klep, dus er moet gedraaid worden aan boord. De bemanning is zo slim om ons niet te laten manoeuvreren, maar haakt de trailer af en koppelt die na de draaimanoeuvre weer netjes aan. Om 17.00 uur strikt vaart deze veerboot weer weg en later zien we op het vaarrooster dat we voor vandaag de laatste ferry hebben. Geluk is met de dommen denken we dan maar en gaan om een lekkere café Fredo Cappuccino in de kantine. Na een half uurtje komen we in Agiokambos aan, waar we de reis vervolgen richting de eerste inspectiecamping op Evia. De weg voert grotendeels langs de kust, is zoals bekend soms smal en erg bochtig. Voor een deel gaat de weg ook door bergachtig gebied en als toegift staan er ook regelmatig borden met de waarschuwing “vallende stenen”. En verdraaid er zijn ook regelmatig stukken weg, die getrakteerd zijn op stukken rots, die we dan ook ontwijken kunnen, want de maximum snelheid is op deze stukken 50 kilometer per uur (voor toeristen natuurlijk). De Grieken proberen je op allerlei manieren te passeren, zoals bij borden verboden in te halen, bij doorgetrokken strepen op de weg en natuurlijk ook met veel hogere snelheid dan toegestaan. Wij begrijpen dan ook dat er zoveel van die mini kappelletjes langs de weg staan. Na een uurtje zijn we op de plaats van bestemming en wij melden ons aan bij de receptie. We zeggen dat we van ACSI zijn en voor de jaarlijkse inspectie komen. “No ACSI” zegt de man nors. Oké, dan nog een keer en we tonen onze legitimatiebadge en vertellen nogmaals dat we van ACSI zijn en weten dat ze niet meedoen aan ACSI kortingskaart. Nogmaals “no ACSI”, dus probeer ik (Ben) het nogmaals in het Duits, maar wederom zonder resultaat. Je ziet de wanhoop in de man zijn ogen en loopt het kantoor uit. Even later komt hij terug met een andere man, die blijkt de camping directeur te zijn. Nu valt het kwartje snel op zijn plaats en we kunnen een plekje vinden bij de zee. We installeren ons en pakken even een drankje om even te gniffelen over de ontvangst…zo kan het dus ook. Als we ’s avonds even rondje camping doen zien we, dat er maar een paar campers staan van buitenlandse toeristen. Verder een aantal Griekse caravans (vaste seizoenplaatsen) en een aantal tentjes, maar het grootste deel van het terrein is nog leeg. De rest is voor morgen.

Zondag 1 juli 2018:

Als Godelive gaat douchen blijkt ze binnen no time terug in de camper te zijn. Alle douches hebben koud water en da’s niet aangenaam ’s ochtends en zeker niet als je je haren wilt wassen. Dus er zit niets anders op dan douchen in de camper. Als alle ochtendrituelen zijn afgerond gaan ons rondje voor de camping inspectie doen. We ontmoeten al snel een Belgisch stel met een camper en dus vragen om een interview. Zij blijken ongeveer zo’n 5 maanden onderweg met de camper en werken vanuit de camper. Da’s niet voor iedereen weggelegd. We hebben een leuk gesprek, ronden ons interview af en vervolgen onze tocht. Een tijdje later ontmoeten we een 2-tal Griekse gezinnen, die een weekendje kamperen met de tent en zij spreken Engels. Ook hiermee hebben we een interview en hun lijkt het wel wat om een baantje te hebben als het onze….haha. Als we alles een beetje hebben gezien gaan we richting de campingbaas, maar die blijkt druk en heeft pas over een paar uurtjes tijd. Dus even een break voor een lekker bakje koffie. Na de koffie ruimen we vast op, zodat we na ons gesprek met de campingbaas direct kunnen afreizen naar onze volgende camping. Het gesprek blijkt niet lang te gaan duren, want de campingbaas heeft weinig tijd en moet nog weg. De camping draait grotendeels op de Grieken en in het gehele voorseizoen komen er slechts 30 kampeerders langs. Hij heeft geen belangstelling voor promotie en al dat rondreizende kampeervolk met campers vindt hij eigenlijk ook maar “zigeuners”!!?? We ronden dan ook maar snel af en checken uit om te vertrekken. We vervolgen onze reis langs de kust en moeten na enkele kilometers de oversteek door de bergen maken naar de oostzijde van Evia. Onze navigatie loodst ons langs de vele bochten en smalle wegen in de bergen, maar we bereiken ’s middags onze bestemming. Het blijkt een groot vakantiepark annex camping te zijn. We worden uiterst vriendelijk ontvangen door het jonge receptiepersoneel, maar de naam ACSI en campinginspectie doet bij niemand een lichtje branden. We checken is en gaan naar ons plekje, dat voor campers wat aan de krappe kant is, maar het volstaat voor 1 of 2 nachten. Als we zijn geïnstalleerd en wat verlate lunch hebben genuttigd gaan we op verkenning in onze ACSI outfit. We gaan ons nogmaals melden bij de receptie als inspecteurs van ACSI en vragen naar de contactpersoon uit ons rapport. Dit blijkt een dame, die inmiddels al naar huis is, maar morgenochtend zijn we welkom. De man die ons te woord staat loopt even met ons mee om een aantal zaken te tonen en verdwijnt weer om zijn werk af te maken. We vervolgen onze ronde op eigen gelegenheid. Het is een prachtig vakantiepark, grote zwembaden, 2 restaurants, diverse vakantiebungalows etc.etc. Tevens is het een grote camping, maar die is nog voor een deel leeg. De meeste Grieken komen pas tussen half juli en half augustus. Er is ook behoorlijk wat animatie voor kinderen, het lijkt wel een kermis met speelautomaten, gokkasten, flipperkasten, een heuse trampoline met veiligheidstuigjes en een klimwand. Al deze extra dingen kosten natuurlijk geld. We lopen ook nog even door de mini-market en kijken nog wat rond op het strand, dat ongeveer 300 meter buiten de camping ligt. We ronden onze inspectie af en gaan richting camper.

Maandag 2 juli 2018:

Vanochtend hebben we een afspraak met de contactpersoon voor de check-up van de gegevens. We worden vriendelijk ontvangen en mogen meelopen naar haar kantoor bij de receptie. Als alles gecheckt is en onze vragen zijn beantwoord ronden we af en gaan terug naar de camper. Daar beginnen we de gegevens van de laatste 2 campings in de computer te verwerken en dat blijkt toch een aardig klusje. ’s Middags doen we nog even de vereiste 2 interviews en we hebben een leuk gesprek met onze Griekse buren, waarvan de buurvrouw redelijk Engels spreekt. Zij wonen in Athene en hebben een eigen caravan, iets wat voor Grieken al een uitzondering is. Als enige tijd later het buurjongetje van 2 per ongeluk een emmertje water omgooit bij de camper volgen gelijk excuses en krijgen we later een paar ecologische tomaten van eigen kweek aangeboden en een flesje Tsipouro van eigen stook. Was nergens voor nodig, maar we zijn er blij mee. We hebben nog een pakje stroopwafels en dus geven we die dan maar aan hen in het kader van de culturele uitwisseling zullen we maar zeggen. ’s Avonds gaan we maar een hapje eten in het restaurant, want zwemmen in de prachtige zwembaden is er bij ingeschoten. Tijdens het eten kijken we dan maar naar de sfeervol verlichte , maar inmiddels verlaten baden.

Dinsdag 3 juli 2018:

We breken vanochtend op om weer naar de 3^e en laatste camping op Evia te gaan. Als de spullen zijn ingepakt en we afscheid hebben genomen van onze Atheense campingburen rijden we richting receptie om uit te checken. We moeten deze keer weer van Oost naar West Evia en dus weer via de bochtige en smalle bergwegen. Godelive rijdt vandaag het eerste traject en met de navigatie lukt dat prima. Onderweg zien we diverse motorrijders, die hun helmen niet gebruiken zoals ze bedoeld zijn, namelijk om op je hoofd te zetten. We worden gepasseerd door een jong stel in zomer tenue op de motor en de jonge dame achterop heeft aan ieder arm een helm vast!!!??? Nu snappen we waarom er zoveel van die mini-kappelletjes langs de weg staan in Griekenland. Na ongeveer 1 ½ uur rijden neem ik (Ben) het stuur weer over, want ook al is de afstand niet altijd groot het rijden hier is toch behoorlijk intensief. We naderen onze bestemming, maar we moeten eerst nog even een behoorlijke berg over en daarna natuurlijk weer een flinke afdeling. Tijdens de afdeling zien we een dorp zachtjes aan groter worden en in de zee zien we een paar veerboten varen tussen Evia en het vaste land. Als we de camping oprijden worden we hartelijk begroet door een man van ongeveer 35-40 jaar, die blijkt een van de eigenaren te zijn. Hij had ons al verwacht blijkt, want ACSI had ons aangekondigd. We krijgen wat uitleg over de camping en krijgen bij het zwembad een welkomstdrankje aangeboden. Als dit is genuttigd gaan we op weg naar een mooi plekje vlakbij de zee. We gaan ons installeren en besluiten om tegen het einde van de middag ons inspectierondje te doen. Tijdens ons rondje hebben we een interview met een Belgische kampeerder, die al blijkt 25 jaar op deze camping te bivakkeren. Ons 2^e interview spreken met een Grieks echtpaar, dat voor het 2^e jaar op deze camping komt en waarvan de vrouw prima Engels spreekt. Het wordt dan tijd voor de avonddis en onze katten denken daar ook zo over blijkt als we bij de camper komen. ’s Avonds zitten we nog een poosje buiten te genieten van het weer en het prachtige uitzicht. Tijd om een avondopname te proberen met het fototoestel, maar vanwege de lange sluitertijd moet die niet met de hand worden genomen blijkt. Na een paar keer proberen hebben we een mooi plaatje.

Woensdag 4 juli 2018:

De volgende ochtend ontmoeten we de verloofde van de eigenaar, die tevens de receptie bemenst. Ook spreken we de mede-eigenaar, die een neef blijkt te zijn van de man die we gisteren spraken. We lopen alle zaken door van het rapport, stellen wat aanvullende vragen en lopen soms nog even naar buiten om wat te bekijken. Als alles is afgerond en camping is goedgekeurd nodigen de eigenaren ons uit om ’s avonds een Tsipouro met hen te gaan drinken en wat lokale hapjes te nuttigen. Dat hadden we niet verwacht, maar lijkt ons een leuk plan. We spreken af rond 21.15 uur te vertrekken vanaf de receptie. Na onze inspectie gaan we terug naar de camper en besluiten vanmiddag het nabij gelegen Eretria te gaan verkennen met de scooter. Eretria blijkt een leuk havenplaatsje te zijn met een veerverbinding naar het vaste land om de 20 minuten. Er zijn diverse barretjes, eethuisjes en terrasjes langs de kust. In het dorp blijken ook een paar historische opgravingen en een archeologisch museum te zijn. Als we daarbij gekomen zijn, blijkt het museum gesloten en om in de gloeiende zon naar oude stenen te gaan kijken trekt ons ook niet. We rijden nog wat verder langs het water en zien een paar wild-kampeerders met hun camper nabij het strand. Dit is in Griekenland verboden en een doorn in het oog van campingeigenaren. De politie controleert niet of nauwelijks en er worden haast nooit boetes uitgereikt. Typisch Grieks…veel regels, maar (bijna) niemand houdt zich er aan. Tegen het einde van de middag willen we weer naar de camping, maar stoppen even bij een terras voor een heerlijk koud biertje. Het was een leuk ritje en weer even wat anders dan campings inspecteren en formulieren invullen of gegevens in de computer kloppen. ’s Avonds maken we ons gereed voor de beloofde Tsipouro met lokale hapjes. Iets later dan afgesproken vertrekken we per auto, maar ja wij hebben thuis een Brabants kwartiertje en kennelijk hebben ze in Griekenland ook zoiets. We rijden naar een dorpje op zo’n 10 kilometer van de camping, waar het een drukte van jewelste is. Veel geparkeerde auto’s, volle terrassen en dat alles op een zwoele zomeravond. Onze gastheren en de verloofde babbelen wat in het Grieks met een ober en er wordt met stoeltjes en tafeltjes geschoven en dan kunnen we plaats nemen. Dan wordt er in het Grieks wat besteld en we wachten op de dingen die komen gaan. Dit blijken natuurlijk glazen met ijsklonten, glazen water en kleine flesjes Tsipouro. Even later arriveren ook een schaaltje met olijven, gedroogde en vervolgens geroosterde stukjes inktvis (kalimari). Als we ze – met enige scepsis - proeven, blijken ze goed te smaken. Hebben iets weg van een wat taaiere gestoomde makreel. Even later komt er een schaaltje met brood, een schaal met warme garnalen in tomatensaus met groene pepertjes en fetakaas. Het blijkt verdraaide lekker te zijn, ook het brood dopen in de saus is kennelijk iets wat men hier doet, dus we hebben het gesnapt. Even later komt er een schaal met een plat brood met feta kaas erin. Lijkt op een pizza zonder beleg, maar smaakt ook lekker. Weer wat later, als de glazen leeg zijn, krijgen we nieuwe voorraad Tsipouro en een schaal frieten. Tot slot volgen wat gegrilde kleine visjes, maar zijn geen sardines. Ook lekker. Een drankje met een hapje blijkt dus een heleboel happen te zijn. We laten het ons lekker smaken, want zo’n bestelling doen je niet als toerist zonder enige kennis van het Grieks of de lokale gerechten. We hebben ook gezellige gesprekken over diverse zaken in Griekenland en Nederland. Als alles is verorberd keren we “huiswaarts”, want morgen willen we weer verder trekken richting Athene voor een bezoek aan deze stad.