Dinsdag 17 juli 2018:

Na het opstaan weer de gebruikelijke zaken, zoals douchen, ontbijten, de kattebak etc. Als dit alles is geregeld, dan nog even langs het camper servicepunt voor legen chemisch toilet, vuilwatertank en innemen vers drinkwater. Een stel Griekse jongelui willen wat vragen over de camper, maar hun Engels is net zo belabberd als mijn Grieks, dus duurt het even voor ik hen begrijp. Ze blijkbaar, weten hoeveel cc en hoeveel pk, dus ik antwoord 2800 cc en 145 pk. Ze knikken en verdwijnen richting de compressor voor hun opblaasbootje. Als we de aanhanger weer hebben aangepikt richting de receptie om uit te checken. Handjes schudden en nog een paar weggevertjes van de camping. In het dorp Elafonisos kaartje kopen en even wachten tot de klaarliggende ferry weer is bemand door de volgende ploeg mensen. Deze keer gelukkig geen smalle pier, dus “gewoon” alleen achteruit de ferry op. Tien minuten later vertrekt de ferry weer richting vaste land om vervolgens weer aan te leggen in Pounta. We kunnen weer op weg langs de kustweg met vele bochten, klimmetjes en afdalingen. In de dorpjes zijn we extra attent op de smalle doorgangen en haastige Grieken mogen van ons gewoon passeren, doorgetrokken strepen of inhaal verbodsborden negerend. De reis verloopt voorspoedig en ook het dorpje Pappadianika kunnen we zonder “kleerscheuren” passeren. In de loop van de middag arriveren we bij onze volgende camping in Gythion. Het is deze keer niet de vriendelijke zoon van vorig jaar, die ons ontvangt, maar papa zelf. Zoonlief blijkt op een andere camping van de familie aan het werk in de buurt van Athene en we kunnen hem later op de dag bellen. We kunnen een plekje uitzoeken, maar tussen alle olijfbomen en buizen voor schaduwnetten blijkt dit niet zo eenvoudig. Na wat manoeuvreren staan we, het is tenslotte maar voor 1 nacht. We trekken ons tenue weer aan en gaan op inspectie. De kampeerders die we interviewen zijn vandaag Duitsers, 2 gezinnen met een busje en tenten. Later interviewen we een Duits stel met een camper. We lopen weer richting restaurant en receptie en vragen wanneer papa tijd heeft voor de terugkoppeling. Hij vraagt ons te gaan zitten en biedt ons een drankje aan., maar komt vervolgens niet meer terug. Papa heeft blijkbaar ook last van ADHD, zoals zijn zoon, en schiet telkens als een stuiterbal ergens anders naar toe. Babbeltje hier, drankje daar en laat ons lekker zonder drankje zitten. Na een tijdje staan we recht, lopen naar hem toe en vragen wanneer we zijn zoon kunnen bellen. Dit signaal is volgens ons duidelijk, want we mogen niet weggaan zonder eerst een drankje te hebben gedronken. Hij heeft goede wijn van eigen wijngaard en komt even later met de wijn, drinkt een paar slokken mee en verdwijnt weer. De jonge vrouw, die vorige jaar in de keuken stond en nu blijkbaar in de mini-market maakt ook een praatje met ons. Nee, er is nu een andere kok want zij kon grotere drukte blijkbaar niet goed aan. Een tijd later komt papa ons zijn telefoon brengen om met zijn zoon de dingen door te praten. Als alle zaken zijn doorgesproken merken we dat we trek krijgen en besluiten we om hier op het terras te eten. Het menu van de dag is lamsbout, die blijkbaar langzaam gegaard is in de oven volgens traditioneel Grieks recept. Nou dat lijkt ons wel wat, dus bestellen we. Als het eten wordt geserveerd komt papa nogmaals een glas wijn aanbieden, maar zoals al eerder opgemerkt zijn aandacht boog is kort en hij verdwijnt dan ook in no time weer. Onze maaltijd smaakt heerlijk en dat geldt ook voor de wijn, alhoewel die voor ons iets koeler had mogen zijn. We rekenen af en spreken af om de volgende ochtend het papierwerk te doen, want het is nu wat te druk daarvoor.

Woensdag 18 juli 2018:

De volgende ochtend gaan we weer terug naar de receptie/het restaurant voor de terugkoppeling en het papierwerk. We krijgen koffie aangeboden en we nemen alles door met papa, maar net als gisteren wordt zijn aandacht en aanwezigheid door menig ander ding of mens opgeëist en dus worden we geregeld in de wacht gezet. Uiteindelijk kunnen we toch alles afronden, maar een campingstempel blijkt in Athene te liggen, dus dan maar geen stempel. We nemen afscheid en gaan terug naar de camper, waar onze katten al op ons wachten. Etenstijd voor de katten, dus dat maar eerst even regelen. Dan even zelf lunchen en de dingen inpakken om te verkassen naar de volgende camping een stukje verderop. Daar aangekomen kunnen we een nieuw plekje uitzoeken, maar het plekje bij de zee, zoals vorig jaar blijkt gereserveerd. Onderweg ontmoeten we de eigenaresse, die ons al had gemaild of we nog langs kwamen. Handje schudden en dan verder zoeken. We hebben een alternatief en installeren ons onder enkele bomen, zodat we wat schaduw hebben. Nu is het tijd om te lunchen en we besluiten aan het einde van de middag te gaan inspecteren. Onddertussen wordt de was gesorteerd en gaan we de was insteken. Als alles is gedraaid de was ophangen, want dan kan die drogen terwijl wij aan het werk gaan. Tijdens ons rondje zien we dezelfde goede dingen als vorig jaar. Gewoon een prima camping met goede moderne voorzieningen en een uitstekend zwembad, wat zeer uitzonderlijk is voor een camping bij zee. We nemen onze interviews af en deze keer hebben we een Duitse meneer met jong kind, die overigens zeer gereserveerd is. Een volgende kampeerder betreft een stel senioren. Iedereen is tevreden over de camping. Als we alles hebben gedaan maken we een afspraak met de eigenaresse voor de terugkoppeling van onze resultaten. Terug naar de camper voor het afhalen van onze was en wordt alles weer keurig opgeruimd. Er is blijkbaar nog een voorraadje wasgoed, dus nogmaals een machine draaien. Er is ondertussen een Nederlands stel aangekomen met een Niesmann & Bisschof Flair camper, die hun automatische schotel met sqew hebben, maar blijkbaar doet het apparaat niet wat zij hadden verwacht. De schotel draait zich …tig keer in de ronde en ondertussen staat de eigenaar zich druk te maken aan zijn mobiel. Een behulpzame Duitser komt ongevraagde adviezen geven, maar dit levert niets op. Uiteindelijk klimt de Nederlander op het dak, rommelt wat aan de LNB kop en later draait de schotel weer als voorheen. Dan maar het advies van de Duitser opvolgen en gaan verplaatsen, maar ook dit helpt van geen meter. Weer bellen met de leverancier in Nederland, maar alles zonder resultaat. Wat later komt de Nederlander vertellen, dat hij een update moet maken en morgen naar Gythion zal fietsen voor een SD-card. ’s Avonds maken we de papieren in orde, kloppen alles in de PC, schrijven de sfeerteksten etc. en dan is het tijd om weer te gaan slapen.

Donderdag 19 juli 2018:

De volgende ochtend is ook de was weer gedroogd en kan alles de kast in. De papieren worden afgegeven op de receptie om de eigenaresse te laten tekenen en stempelen. We hebben nog 1 camping op de rol staan in deze regio, welke vorig jaar door ons is afgekeurd. De afstand is redelijk, dus gaan we met de scooter op inspectie, voorzien van ACSI outfit, tas en laptop. Onderweg komen we langs dezelfde wegwerkzaamheden van vorig jaar, die blijkbaar nog niet zijn afgerond. Via een stuk weg van grof grind komen we bij de betreffende camping, stappen af en gaan richting receptie. De oude camping eigenaar staat ons weer te woord en na de openingszin: “wij zijn van ACSI en komen voor een inspectie (in het Engels natuurlijk)” krijgen we een kort en duidelijk antwoord: ‘NO ACSI! GO NOW!” We kijken elkaar even aan en verlaten de receptie. De snelste inspectie van onze carrière tot nu toe. De man is blijkbaar nog steeds boos en grijpt niet de kans voor her inspectie, want waarschijnlijk heeft hij niets veranderd/verbeterd. We rijden terug naar de uitvalsbasis en halen de getekende papieren op bij de receptie en zeggen te zullen vertrekken, want we zijn hier afgewerkt en hadden niet ingeschat zo snel afgerond te zijn met de andere camping. Nadat we hebben ingepakt en geluncht vertrekken we richting receptie, uitchecken en afscheid nemen en dan weer op weg. We steken de middelste zuidpunt van de Peleponnesos over richting Areapolis en gaan dan in noordelijke richting Kalamata. Wederom een kustroute met veel bochten, klimmetjes en afdelingen en natuurlijk de nodige haarspeldbochten. In de buurt van Areapolis hebben we blijkbaar een afslag gemist en koersen we richting een toeristische trekpleister, die niet op ons lijstje stond, nl. Diros Cave. Geen enkele mogelijkheid om ergens te keren en pas bij Diros Cave is er een (niet al te groot) parkeerterrein voor bussen, waar we met wat manoeuvreren kunnen keren en dan weer terug naar de oorspronkelijke bestemming. De rest van de reis is, zoals hiervoor beschreven, kustweg met de nodige hindernissen. Als we in de buurt van de te inspecteren camping komen herinneren we ons weer de ontzettend smalle toegangsweg. Ja hoor, het is weer hetzelfde. Aan beide kanten auto’s geparkeerd van strandgangers. Godelive stapt uit om al lopende met de walkietalkie instructies aan mij (Ben) te geven en gelukkig kunnen we zonder schaafwonden de campingingang bereiken, mede dankzij een paar geduldige Grieken (uitzondering) die ons doorlieten. De nieuwe campingmanager ontvangt ons en moppert gelijk, dat we laat zijn. Vorig jaar (toen was hij nog niet in functie!?) waren we eerder. We proberen even uit te leggen hoe het zit, maar geen aandacht en hij wijst ons een plek vooraan, zodat we morgen gelijk kunnen vertrekken (?!). We manoeuvreren tussen de bomen en parkeren op een zonovergoten plek. Even bijkomen van de rit en wat kunstmatige schaduw creëren. We kijken elkaar even aan en denken, wat een rare man is dat. De receptionist van vorig jaar, die ook een cursus communicatieve vaardigheden ontbeerde is ook nog aanwezig, maar heeft blijkbaar een ondergeschoven rol gekregen. Als we zijn bijkomen trekken we er weer op uit om de inspectie te doen. Alles is nagenoeg hetzelfde gebleven, zij het dat de totale elektrakasten zijn vernieuwd. De sanitaire voorzieningen zijn op zijn Grieks, maar goed schoon. We interviewen een jong Grieks stel met een tent en daarna een stel Nederlanders met een caravan. Deze laatste blijken al vele jaren op deze camping te verblijven en zijn zeer tevreden. Zij vertellen ons ook nog ins and outs van de camping, dus nuttig om te weten. Later dalen we ook nog even af richting strand om aldaar wat dingen van dichtbij te ervaren.

Vrijdag 20 juli 2018:

De volgende ochtend opstaan en even genieten van het mooie weer. De katten hebben er zin in en willen ook naar buiten. De Nederlander van het interview is blijkbaar ook een kattenliefhebber en ook hun kleinkinderen, die eveneens op de camping verblijven. Later die ochtend hebben we een uitgebreid gesprek met de nieuwe camping manager en een van de eigenaren. We geven een verslag van onze bevindingen, praten over promotie mogelijkheden bij ACSI en zij zijn geïnteresseerd. Onder het genot van een café Feddo Cappuccino maken we alles in orde, terwijl de manager en eigenaar als een stel stuiterballen steeds op allerlei mensen afstappen voor een welkom, praatje of hartelijke afscheidskus. Als uiteindelijk alles is doorgesproken, getekend en gestempeld moeten er fotokopieën worden gemaakt. Na een tijdje komt de eigenaar terug en kunnen we ons weer omtoveren tot normale kampeerders. We benutten de rest van de dag om even te genieten en alvast wat spullen in te pakken voor morgen. ’s Avonds moet natuurlijk alles weer worden ingeklopt in de PC en moeten we de sfeerteksten weer uitwerken. Morgen willen we weer verder trekken naar de volgende camping. Hoe zou het zijn met het verlaten van de camping??? Weer akelige doorgangen???