Op het moment van posten van dit verhaal varen we de haven van Ancona in Italië binnen. We zijn op de terugweg dus!

Zaterdag 21 juli 2018:

’s Ochtends brandt de zon volop op onze camper, maar niet erg want we gaan toch vertrekken. De Nederlandse man van ons interview komt nog even een praatje maken op weg naar de supermarkt. Hij blijkt een kattenliefhebber en biedt aan wat snijwaren voor de katten te brengen, omdat die zijn smaak niet waren. Zo hebben Garfield en Snoopy ook wat lekkers tussendoor. We gaan afrekenen en moeten nog even een papier van ACSI laten kopiëren, maar dan blijkt dit toch niet zo eenvoudig. Op allerlei manieren wordt geprobeerd, maar het apparaat blijft blanco vellen spugen. Dan wordt de “helpdesk” gebeld (een Duitse mede-eigenaar), met behulp van de smartphone worden ook beelden uitgewisseld en in het Duits de instructies. Na ¾ uur geeft men de moed op en spreken we af om later via de e-mail een scan/foto te sturen. Nadat we handjes hebben gegeven en weg willen gaan, moeten we even blijven wachten….waarop? Na een paar minuten komt de manager met 2 flesjes olijfolie van eigen oogst en een flesje wijn aandragen. De oorspronkelijk wat stugge man blijkt dus ook hartelijke trekjes te hebben. We bedanken en gaan op weg naar de smalle toegangsweg en jawel hoor weer aan beide zijden geparkeerde auto’s. Godelive gaat weer te voet voor om aanwijzigingen te geven. Als we tussen 2 auto’s inzitten en aan beide kanten ongeveer 10 centimeter ruimte is komt ons een Griek tegemoet. Nee, hij steekt niet even de open ruimte in om ons door te laten, maar rijdt gewoon ons verder tegemoet. Ik (Ben) ga vanuit deze positie ook niet terug en achter mij staan ondertussen ook weer auto’s. Godelive vraagt hem terug te rijden, waarop hij zegt haast te hebben omdat zijn kinderen op hem wachten. Hij merkt ook nog op dat deze weg te smal is voor zulke brede voertuigen. Kun je gemakkelijk zeggen als dat de weg naar een camping is. Trouwens zou de gemeente of politie ook niet zien/merken dat iedereen hier aan beide zijden parkeert? Hoe zou dat gaan bij brand met een brandweer auto? Na wat aarzeling zet hij de auto in de achteruit en geeft ons doorgang. He, he eindelijk weer door deze rotweg zonder kleerscheuren afgelegd. We zetten koers richting Kalamata via de bochtige en bergachtige kustweg. Na de nodige haarspeldbochten bereiken we deze plaats en trekken verder naar het zuiden voor de westelijke zuidpunt van de Peleponnesos. Rond Kalamata zijn de wegen wat ruimer en minder bochtig, maar een stuk verder krijgen we weer het bekende Griekse wegennet van bochten, smalle wegen en bergje op en bergje af. In de loop van de middag arriveren we op onze volgende inspectie camping. Een jong meisje verwelkomt ons en we mogen een plekje uitzoeken, maar als we zeggen dat we ook komen voor inspectie van ACSI moeten even de hulptroepen worden geraadpleegd. Een van de eigenaren steekt even zijn hoofd om de deur, lacht vriendelijk en we kunnen verder. We installeren ons onder wat bomen, zodat we wat schaduw hebben en tevens uitzicht hebben op de baai/de zee. Ondanks hoogseizoen is het niet druk op de camping, ongeveer net zoveel gasten als in het laagseizoen vorig jaar. Einde van de middag gaan we even ons rondje doen en tijdens de inspectie van de sanitair gebouwen spreken we even de schoonmaakster, die (gebrekkig) Engels spreekt. Een 2 tal urinoirs zijn blijkbaar buiten gebruik, want er is een bol van een lamp in geparkeerd!!?? Even later bij de wasmachines staat er een wasmachine, die zelfs nog te smerig is om naar te kijken laat staan je was in te doen. Daarnaast staan 2 andere nieuwe machines. Als we dit navragen bij de schoonmaakster is het helder, die oude machine is buiten gebruik maar nog niet opgeruimd ?. Godelive wil helderheid over wel of geen WC papier aanwezig, want er is maar 1 kleine rol te bespeuren voor alle toiletten. De schoonmaakster vertelt, dat de meeste kampeerders zelf WC papier meebrengen en anders kunnen ze dat kopen in de mini-market?. Hoe simpel kan het leven zijn, nietwaar? We vervolgen onze tocht en maken allerlei aantekeningen om later met de eigenaren te bespreken. We interviewen een echtpaar met een tent, die al meerdere jaren hier kamperen. Ze zijn tevreden. Naast ons staat een echtpaar uit Frankrijk met een camper. Voor hen kennelijk de eerste keer met een camper en hierop de camping. Zij zijn op zich tevreden, maar ja de sanitaire voorzieningen zijn voor hen op het randje. Op naar de campingeigenaren, die het grootste deel van de dag zittend op het terras doorbrengen naar onze waarneming. We geven onze terugkoppeling en checken de vraagpunten. Het schoonmaken is blijkbaar net wat beter dan vorig jaar geworden, maar verder is er niets veranderd en dus krijgen ze (net) weer een goedkeuring. Als dit is afgerond tijd voor wat rust en een lekker biertje. We spreken af om vanavond even wat op het terras te eten, want in koken hebben we geen zin en voor deze Griekse prijzen hoef je geen honger te lijden.

Zondag 22 juli 2018:

Onze Franse camperburen zijn aan het inpakken, als wij aan het ontbijt zitten. Wij hebben een broodje besteld gisteren en vanochtend afgehaald. Als het ontbijt is afgerond, pakken we alles weer in en maken ons gereed voor vertrek. Nog even naar de receptie om uit te checken, handjes te schudden en weg. De volgende inspectiecamping ligt ongeveer 45 kilometer verder, dus een makkie. Onderweg komen we weer langs dezelfde wegwerkzaamheden als vorig jaar, maar ook hier nog steeds niet klaar blijkbaar. Op de smalle wegen valt ons op, dat begroeiing van riet, struiken en bomen langs de weg niet gemaaid of gesnoeid wordt. Bij het passeren van andere voertuigen als tegenligger hoor je dan ook regelmatig een veeg langs je camper. Bij bomen houden we liever even in, want krassen zitten we ook niet op te wachten. Een uurtje later arriveren we op de volgende camping en de oude eigenaresse kom ons verwelkomen. Ze heeft geen schaduwplekken meer, dus zullen we het zonder schaduw moeten doen. De inspectie moeten we met haar dochter bespreken, net als vorig jaar. We worden er nog even aan herinnerd, dat ACSI reizen hun camping niet aandoet en dat vindt ze erg jammer. We hebben dit vorig jaar ook gehoord en teruggekoppeld aan ACSI, maar die hebben kennelijk geen gewijzigd reisplan gemaakt. We installeren ons en trekken richting het terras, dat bij het zwembad ligt en bestellen een club sandwich en een koel biertje. We laten ons dit lekker smaken, zo vlakbij het blauwe water van het zwembad en met uitzicht op het stadje en de baai wat verderop. Na een tijdje komt de jonge eigenaresse even handjes schudden en we spreken af om de volgende dag te inspecteren en zaken met haar door te nemen. Vanmiddag nemen we vrij en nadat we onze zwemkleding hebben aangetrokken trekken we richting zwembad. Men heeft nieuwe ligbedden met dikke matrassen aangeschaft en er zijn er nog vrij met schaduw onder een boom. Even lekker liggen en voordat we er erg in hebben liggen we allebei te slapen. Als ik (Ben) wakker wordt heb ik zin in een frisse duik. Heerlijk zo’n lekker zwembad, maar Godelive laat zich niet verleiden en blijft op het droge. Einde van de middag lopen we weer naar de camper, want onze katten zullen vast wel trek hebben. Met de airco aan hoeven ze niet echt te smoren in de camper, maar je merkt dat ze ook wel naar buiten (aan de lijn) willen. We nemen zelf ook wat te eten en te drinken, dus ieder weer tevreden.

Maandag 23 juli 2018:

Vandaag gaan we de inspectie van de camping doen, zoals afgesproken. Vanavond zullen we met de jonge eigenaresse de dingen door spreken rond 19.00 uur, want ze moet daarna naar een kinderfeestje met haar dochter. We doen onze dagelijkse dingen en daarna besluiten om gelijk maar aan de inspectie te beginnen voordat het snikheet wordt. We lopen het terrein over, checken de gebruikelijke zaken en merken, dat als je dit de 2^e keer doet het eigenlijk wat gemakkelijker gaat. Je hoeft niet meer zo te zoeken. We vervolgen ons rondje, interviewen een Nederlandse familie met vouwwagen, die blijkbaar vaker in Griekenland komt. Ze maken een rondreis en doen een aantal plaatsen aan. We praten wat over de diverse campings, die zij aandoen. Sommige voor ons bekend en andere weer onbekend. Morgen trekken ze weer verder en wij ook trouwens. Het volgende interview met een Deense familie met 2 caravans, die ons in het Engels te woord staan. Op het afgesproken tijdstip treffen we de jonge eigenaresse, die geheel opgekleed en gemake-uped klaar is voor het kinderfeestje. We lopen alles door, bespreken onze vraagpunten, regelen het papierwerk en ronden af. Klaar om morgen te vertrekken.

Dinsdag 24 juli 2018:

Opstaan, ontbijten, de katten, de laatste spulletjes opruimen en dan douchen. Klaar voor vertrek. Handjes schudden met de jonge eigenaresse, die warempel ons beiden kust bij het afscheid. Dan richting moeder voor het uitchecken, maar moeder is niet aanwezig. De vader bemenst nu even de receptie en weet ook niet waar zijn vrouw nu is, dus dan maar handjes schudden met papa, de groeten aan mama en tot volgend jaar. Wederom een kort ritje vandaag naar de volgende inspectiecamping en in dat gebied liggen er een aantal op rij, dus de gaan op 1 camping installeren en doen de rest met de scooters. De jonge eigenaar heet ons welkom en zei al ongerust te zijn waar we bleven en hij had ACSI al gebeld. Nou da’s wel een positief geluid. Hij heeft nog wel een vrij plekje voor ons, maar staat aardig vol. Blijkbaar had hij in april, mei en de eerste helft van juni ook helemaal volgestaan tot zijn grote blijdschap. Met wat parkeerinstructies van de eigenaar komen we netjes op de (krappe) plaats. De aanhanger met scooters nog even op de plek zetten en extra schaduw creëren met onze luifel. We hebben ondertussen een aardige routine opgebouwd met opzetten en opruimen. Even wat lunchen en een kleine pauze en dan gaan we weer op pad voor onze ACSI inspectie. Ook hier verloopt alles voorspoedig en zijn eigenlijk de schaduwnetten nieuw voor ons. Maar ook het restaurant heeft een nieuw concept blijkt, want men is nu alle dagen open en naast de traditionele kook en grill gerechten worden er nu ook snacks geserveerd of kunnen worden meegenomen. Eerste interview is met een Oostenrijks gezin met kinderen in een busje met tent. Daarna interviewen we een Duitse man, die met een groep vrienden in een tent kamperen. We ronden alles af met een gesprekje met de jonge campingeigenaar, die nog even wil nadenken over zijn promotie voor volgend jaar. Geen probleem, want we willen hier wel een paar dagen blijven staan.

Woensdag 25 juli 2018:

Vandaag is het wasdag, want we hebben ondertussen weer 2 waszakjes vol. Muntjes halen bij de  receptie en op weg met de was naar de machines, die allebei leeg blijken te zijn. Da’s makkelijk dan draait alles in dezelfde tijd. Na ongeveer 1 uur zijn beide machines klaar en kunnen we e.e.a. ophangen. De Oostenrijkse camper buurvrouw biedt spontaan haar waslijn aan, zodat met wat improviseren alles kan drogen. Omdat het nog redelijk vroeg is besluiten we een andere camping te gaan inspecteren met de scooters. In no time staan we klaar voor vertrek en gaan op pad. Godelive heeft er zijn in, want zij schiet vooruit met de scooter, maar even later blijkt zij door een enorme kuil  in het asfalt te rijden, ze gaat slingeren in het rulle zand bij de berm en gaat onderuit. Oei, da’s niet zo mooi, maar ze krabbelt overeind, voelt wat pijn op de ribben, maar zegt dat het wel gaat. De scooter heeft ook wat kneuzingen, want er staan wat dingen krom en de kuipdelen zijn op enkele plaatsen losgeschoten. Ik (Ben) help de scooter weer overeind te zetten en het inmiddels al beschadigde windscherm blijkt nog een paar stukken verloren te hebben. Als we even rondkijken en van de schrik zijn bekomen, blijkt er naast de weg een diepe sloot te liggen van zeker 3 meter. Gelukkig is Godelive daar niet ingereden of terecht gekomen, anders was het erger afgelopen. We besluiten toch om verder te rijden en komen binnen een kwartiertje op de camping. De campingbaas zit achter zijn bureau, zegt na een aarzeling ah…ACSI. Hebben jullie een plaats nodig? Nee, zeggen we, want we staan dit jaar bij de buren, vorig jaar stonden we hier. We vragen of we mogen inspecteren en overhandigen de visitekaartjes. Oké, zegt hij en smijt de kaartjes op zijn bureau. We vragen vervolgens wanneer hij tijd heeft voor het gesprek en hij: nu niet! Vanavond om 19.00 uur en wij gaan daarmee akkoord en zeggen tot vanavond. We beginnen ons rondje, checken diverse zaken en interviewen ook een Engelse vrouw, die op punt vertrekken staat. Ze heeft even tijd en vertelt, dat ze met het gezin een week hier hebben gestaan. Vervolgens lopen we weer verder en interviewen en Griekse man, die goed Engels spreekt. Weer verder met ons rondje en gaan vervolgens weer richting de café-bar voor een lekkere café-freddo cappuccino. Even bijkomen van deze hitte in de schaduw met prachtig uitzicht op zee. We rekenen af en gaan richting receptie, waar ondertussen de camping eigenaar is vertrokken. We zeggen tegen de receptioniste, dat we vanavond terugkomen, omdat we een afspraak hebben met de baas om 19.00 uur. We rijden weer terug naar de camping, waar een groot deel van de was inmiddels alweer droog blijkt te zijn. Afhalen, opvouwen en opbergen. We nemen de rest van de middag rust, doen een dutje en drinken wat. We eten vanavond voor Griekse begrippen wat vroeg, omdat we een afspraak hebben. Rond 18.45 uur staan we start gereed en vertrekken richting de andere camping. Daar aangekomen vragen we aan de receptioniste naar de baas. Ze zegt: die komt pas om 20.00 uur, waarop we als aan de grond genageld elkaar aankijken en zeggen: hoe kan dat, hij heeft met ons afgesproken om 19.00 uur. Wilt u hem bellen a.u.b.. De jonge vrouw wordt wat nerveus en gaat bellen, maar komt na een paar minuten zeggen, dat hij zijn telefoon niet opneemt. We raken wat geïrriteerd, want deze man maakt zelf een afspraak, heeft geen reden voor te laat doorgegeven en nota bene heeft ons vorig jaar ook 2 dagen bezig gehouden om in 5 keer de inspectie af te ronden.  Ik (Ben) zeg tegen de vrouw, dat we serieuze mensen zijn, voor een serieuze organisatie werken en als de baas ons wil spreken hij zelf maar contact met ons moet opnemen en vertrekken weer. Terug bij de camper zitten we na te praten over deze bijzondere ervaring. We hebben dus een vrije avond!