Donderdag 26 juli 2018:

Godelive heeft na de val van gisteren een paar zere plekken op haar borst en om alles nog eens helder te krijgen blijken er ook 2 enorme blauwe plekken te zijn ontstaan. Eigenlijk toch wel goed afgelopen al met al. Tijdens het ontbijt praten we nog even over onze bijzondere ervaring van gisteren bij die campinginspectie en checken even de ACSI e-mail, maar geen enkel bericht van de campingbaas. Oké hij is aan zet, dan maar weer overgaan tot de orde van de dag. Het laatste restje was is ondertussen ook droog en kan dus opgevouwen worden en de kast in. Om een beetje op schema te blijven met al die campings en de sfeerbeschrijvingen, die extra veel tijd vergen gaan we vandaag de laatste 2 campings in deze regio op de scooter doen. We starten met de camping, waarvan de vrouw van de eigenaar als gevolg van taalproblemen ons wat gereserveerd had behandeld. Toen later een lid van de familie op de receptie was verschenen verliep het wat vlotter. Deze keer treffen we de receptioniste, die al jaren bij deze camping werkt. Zij is van origine Duits, maar spreekt vloeiend Nederlands. We maken een praatje over de nieuwe speeltuin en kunnen ons rondje gaan doen. Het is duidelijk drukker nu in het hoogseizoen, dan vorig jaar eerder in het seizoen. We checken weer wat zaken, schrijven enkele dingen op en interviewen wederom een 2 tal kampeergasten. Het zijn deze keer een Griekse meneer, die met zijn gezin en vrienden op vakantie zijn. Ze zijn met de tent, want caravans en zeker campers zijn te duur voor Grieken, die slechts een korte vakantie kunnen vieren. Even later een Griekse mevrouw, die ook met haar gezin vakantie viert in een tent. Haar Engels is niet echt vloeiend, maar we komen er goed uit. In meerdere toiletruimtes vinden we een kolonie dode vliegjes op een planchet, dus even vragen hoe vaak wordt schoongemaakt. De receptioniste wil het graag met eigen ogen zien, maar wordt telkens door gasten bezig gehouden. Ik (Ben) loop terug om een foto te maken en als ik terug kom blijkt er al een oplossing te zijn voor dit mysterie. De onderhoudsman heeft wat lampen vervangen en blijkbaar niet goed schoongemaakt!!?? Omdat de rest aan de norm is laten we het hierbij. De vullen de papieren in, laten stempelen en ondertekenen en weer op weg naar de volgende. Vorig jaar hebben we met de jonge campingeigenaar en zijn vriendin uitgebreid gesproken over plannen en wensen om promotie te doen, maar uiteindelijk bleef het bij plannen. Dezelfde man en zijn vriendin ontvangen ons wederom vriendelijk en we krijgen koffie aangeboden. Ze willen weer graag van alles weten en dankzij onze zelfgemaakte spreadsheet toveren we in no time de betreffende informatie en bedragen tevoorschijn. Zij willen er even over nadenken en dat kan, want dan doen wij ons rondje. De camping ligt er nog steeds netjes bij, het sanitair is keurig en wordt goed schoongemaakt en ook de mini-market, café-bar en restaurant voldoen ruimschoots aan de normen. We doen weer onze interviewtjes en komen ongeveer 1 – 1 ½ uur later bij de receptie terug. Nadat we even hebben gewacht komt de campingeigenaar ons melden, dat hij voor komend jaar wil meedoen voor promotie. Leuk, dus snel alle papierwerk verrichten, stempelen en tekenen. Godelive plakt de sticker voor goedkeuring en we kunnen afronden en afscheid nemen. Tot volgend jaar! We rijden terug naar de uitvalsbasis en hebben hard gewerkt, dus tijd voor een beloning. We gaan nu niet uit eten, maar gaan wat halen en met een koud biertje uit eigen koelkast smaakt het best. ’s Avonds moet er echter weer wel gewerkt worden, want alles moet ook in de PC geklopt worden en onze duim voor de sfeerteksten zal het deze keer ook weer zwaar te verduren krijgen. Als we ’s avonds nog even de ACSI mail checken is er nog steeds geen reactie van die ene campingbeheerder. Ik (Ben) maak een e-mail voor ACSI en zet daarin onze ervaringen met de betreffende camping uitgebreid op papier. Er zijn 48 uur verstreken na ons verzoek om te contacten, maar blijkbaar heeft meneer geen trek. Jammer, maar het is zijn eigen keuze en omdat de inspectie niet is afgerond geen opname voor de gids van 2019.

Vrijdag 27 juli 2018:

We gaan vandaag opbreken, want alle campings in dit gebied hebben hun inspectie gehad. We lopen richting de receptie van onze uitvalsbasis om de campingbaas nog even om zijn beslissing voor promotie 2019 te vragen. Hij heeft alles afgewogen en gaat weer verder, dus ook hier papieren invullen, stempelen en tekenen. Als we uitchecken wil Godelive graag, net als vorig jaar, een blik olijfolie kopen, maar er is geen voorraad. De campingeigenaar belooft een blik voor ons te regelen. Voor het uitrijden krijgen we de hulp van de campingeigenaar, net zoals bij het installeren. Het verloopt prima en een hulpvaardige mede-kampeerder helpt met een stok de schaduwnetten ophouden. Op naar de volgende camping, die overigens ook maar een 15 kilometer verderop ligt en waar deze keer een nieuwe receptionist is aangesteld. De vorige (Jakob), waar we in 2017 uitgebreid mee hebben gesproken, bleek toch zijn plannen om naar Duitsland te emigreren te hebben waargemaakt. Hij had een niet Griekse achternaam en dat bleek correct. Zijn grootouders waren joods en hadden zich in de 30-er jaren in Duitsland gevestigd, zijn eigen ouders hebben de holocaust overleefd en zijn in Duitsland gebleven. Broer en zus wonen er nu en hij had toch de wens die kant op te gaan. Een seizoenbaan op een camping in Griekenland voor iemand met goede studie en veel talenkennis leverde ook weinig op, dus is zijn vertrek verklaarbaar. We krijgen een plekje toegewezen en als we willen gaan installeren komt de campingbeheerder in beeld. Even handjes schudden en hij is blij ons weer te zien. Vandaag nemen we geen inspectie af, want we moeten nog een paar dingen inkloppen en afwerken van de vorige camping. ’s Middags nemen we ondertussen als tijdelijke Grieken een “siësta”, want door die warmte wordt je loom en slaperig. De airco in de camper draait ondertussen overuren, dus ’s avonds zitten we gekoeld binnen. Geen last van muggen of ander ongedierte en je kunt lekker doorwerken.

Zaterdag 28 juli 2018:

Na de gebruikelijke ochtendrituelen maken we ons gereed voor de inspectie van de camping vandaag. We lopen ons rondje weer, zien dat alle elektrakasten zijn vernieuwd, maar ook dat sommige dingen echt aan vernieuwing toe zijn. Deze campingbeheerder heeft de camping van de gemeente overgenomen en was duidelijk niet meer bij de tijd. Naast campingbeheerder is hij ook eigenaar van een lokaal supermarktje, dus werk genoeg en tijd tekort. “Many problems”, zegt hij dan ook vaak in gebrekkig Engels. Hij blijkt een harde werker, maar hij moet keuzes gaan maken, zeggen we ’s avonds tijdens onze terugkoppeling. Vele dingen gelijktijdig doen betekent vaak half doen en hij is zich daar van bewust. Het voorseizoen is prima verlopen en dat stemt tot tevredenheid. Het terras van zijn restaurant langs de zee/het strand blijkt een hit. Zowel ’s middags als ’s avonds zit het vol. Er komen ook mensen uit het dorp of voorbijgangers. Een deel van het sanitair is echt verouderd en moet vernieuwd en dus adviseren we dat indringend. “Next year” zegt de campingeigenaar, dus daar vertrouwen we dan maar op, want hij is goed bezig. De 21 jarige dochter van de campingbeheerder, die aan de Universiteit van Patras studeert doet nu vakantiewerk op de camping en moet alles voor papa vertalen in het Engels. De boodschap komt nu beter over, dus dat is prettiger voor hem en voor ons. We drinken nog een wijntje met de campingbeheerder en besluiten er dan een punt achter te zetten voor vandaag.

Zondag 29 juli 2018:

Als we wakker worden is de lokale Griekse priester zijn mis aan het opdragen en dit galmt via luidsprekers wijds over het dorp en de camping. Ik (Ben) zeg tegen Godelive, dat ik er geen CD van hoef en we schieten allebei in de lach. Misschien zitten de kerken in Griekenland wel voller dan bij ons. We hebben nog 5 campings op ons lijstje staan en we voelen wel een beetje druk om dit alles voor 6 augustus afgerond te hebben. Het vakantiegevoel is deze keer duidelijk naar de achtergrond verschoven, omdat de dubbele registratie voor ACSI (op papier en in de laptop), alsmede een sfeertekst voor iedere camping wel erg veel tijd gaan kosten. We voelen ons af en toe tekstschrijvers voor reisfolders/-brochures. Nou ja, niet zeuren als dit gebeurd is zijn we er vanaf en volgend jaar geen 2 gebieden meer dat is wel duidelijk. We willen vandaag de 2 campings, die op ongeveer 20 kilometer afstand liggen per scooter gaan inspecteren. Alles wordt weer ingepakt, reisvaardig gemaakt en we vertrekken. Het blijkt een aardig dagje te zijn en de wind zorgt voor aangename verkoeling. Geen 8 x 4 of Dove nodig vandaag lijkt het wel. We rijden langs de kustweg en door olijfboomgaarden richting Pylos (vroeger Navarino geheten), dat aan de Baai van Navarino ligt. In deze baai heeft de slag van Navarino plaatsgevonden op 20 oktober 1827, een belangrijke slag voor de onafhankelijkheid van Griekenland. Griekenland was onderdeel van het Ottomaanse Rijk (Groot Turkse Rijk) en de Ottomaanse sjeik Ibrahim lag met zijn vloot in de Baai van Navarino. Hij was niet bereid tot enige concessie of onderhandeling met de Grieken en/of de geallieerde landen (Frankrijk, Groot Brittannië en Rusland), die de opstandige Grieken steunden. De geallieerden wilden met hun schepen intimideren, maar toen de Turken begonnen met schieten barste te slag los en binnen 1 dag lag ¾ van de Turkse vloot op de zeebodem. De onafhankelijkheid van de Grieken was daarmee onafwendbaar. Op het eilandje Sphagia in de baai staat een monument voor de overledenen van deze slag en naar het schijnt wordt daar jaarlijks ook door president Poetin een krans gelegd. De admiraal van de Russische vloot destijds was een Nederlander, Lodewijk van Heiden. Mooi stukje geschiedenis nietwaar? We naderen de eerste inspectiecamping van vandaag. We melden ons netjes bij de receptioniste, die we ook vorig jaar troffen toen de campingeigenaar afwezig was. We mogen inspecteren en spreken af om na ons rondje ons weer te melden. Ook deze camping is gemakkelijk voor ons, we hebben er vorig jaar ook geïnspecteerd en ook 1 nacht gekampeerd. Het ziet er allemaal netjes uit, we doen onze interviews en keren terug op de receptie. Als we bezig zijn met de check-up, blijkt er een wisseling van receptionist(e) plaats te moeten vinden. We wachten even netjes af, terwijl in man in zwart T-shirt en zwarte lange broek in het raamloket komt leunen en in het Grieks met de receptie mensen gaat praten. Na een aantal minuten komt dezelfde man de receptie binnen, zegt dat hij de baas is en verzoekt ons de receptie te verlaten, omdat er overgedragen moet worden. Hij stelt zich behalve als “de baas” niet voor en vriendelijkheid is hem blijkbaar ook niet met de paplepel ingegoten. Wij zijn perplex, verlaten de receptie en wachten buiten op een muurtje af wat er komen gaat. Na ongeveer 10 minuten komt de man weer op ons af en begint een preek over ACSI en dat hij daar grote problemen mee heeft. “Hebben jullie het boek bij?” vraagt hij. Nee, we zijn op de scooter….maar wat is het probleem? Wij starten de laptop op en proberen de digitale gids op het scherm te krijgen. Ondertussen wordt er druk geconverseerd in het Grieks en gezocht in allerlei mappen en dan komt een fotokopie van de ACSI gids boven water. De campingbaas heeft blijkbaar grote problemen gehad met dwingende ACSI kortingskaart houders, die hem hebben gedwongen om kortingen te geven, terwijl hij geen lid is van het kortingskaartsysteem. Er is zelfs dit jaar iemand op de camping gekomen, die de baas tegen de grond heeft gewerkt toen die weigerde om de ACSI kortingstarieven te hanteren. Wij staan perplex….hoe is het mogelijk? Kortingskaart leden weten verdomde goed wat de regels zijn en campinghouders overigens ook, maar dit kan natuurlijk niet. Wij geven aan dat dit soort gedrag van kampeerders niet geaccepteerd hoeft te worden en bij agressief gedrag de politie ingeschakeld moet worden. Ook kan natuurlijk met ACSI contact worden opgenomen. We praten over en weer en naar ons gevoel is de angel wel uit ons gesprek gehaald, maar de camping wil eerst een adequate reactie van ACSI alvorens verder te willen gaan. We beloven met ACSI te zullen contacten voor een passende reactie. Dit was een heftige, maar we kunnen met een geforceerde glimlach wel netjes afscheid nemen van deze camping. Op naar de 2^e camping van vandaag, waar hopelijk geen verrassingen op tafel komen. We rijden weer verder met de scooter en op de volgende camping worden we vriendelijk ontvangen door de (van origine Luxemburgse) receptioniste, die ook al jaren voor de camping werkt. We willen eerst even lunchen voordat we ons rondje gaan maken, want we vinden dat we dat wel verdiend hebben na de vorige inspectie. Op het terras treffen we de eigenaar, die ook zijn lunch aan het verorberen is met zijn gezin. We krijgen een “warme” hand en gaan aan ons eigen tafeltje zitten. We kiezen een warm gerecht en een koel drankje en genieten daarvan. Als alles is verorberd vraagt de eigenaar om aan te schuiven bij hun aan tafel. We krijgen koffie aangeboden en gaan in gesprek over het wel en wee van de camping. De zoon van de eigenaar, die in Patras aan de Universiteit studeert, en zijn vriend hebben een mooie kleurenadvertentie ontworpen. We praten alles door en gaan met onze spreadsheet weer aan de slag voor de prijzen. Men heeft blijkbaar een budget in gedachten en wil dit nog even laten inwerken. Wij gaan daarna aan de slag met onze inspectie op deze prachtige camping, waar we vorig jaar ook een aantal dagen hebben gestaan. Tijdens de check komen we tot de conclusie, dat deze camping eigenlijk on-Grieks netjes en verzorgd is. Wellicht ook reden waarom men bij de ACSI reizen steeds hier een stop maakt. We ronden de inspectie af met de 2 interviews en beloven om morgen terug te komen voor het besluit van de camping ten aanzien van de promotie. We rijden lekker op de scooters weer naar onze uitvalsbasis en trakteren ons ’s avonds op een etentje op het terras aan zee. Heerlijk, maar we zeggen ook tegen elkaar dat het jammer is dat het dorp het oude Byzantijnse fort ’s avonds niet in de spotlights zet. Zou zoveel meer sfeer opleveren.