Maandag 30 juli 2018:

Vanochtend hebben we een vrije ochtend, geen inspectie of administratie. Ik (Ben) ga een beetje rommelen aan Godelive’s scooter om te kijken of de schade te repareren valt. Allerlei schroeven van de kappen losgemaakt en er blijkt beweging in te zitten en ik kan alles weer op zijn plaats krijgen. Er is blijkbaar niets afgebroken en na wat gepruts zitten de kappen weer als voorheen. Er blijken alleen wat schrammetjes onderaan de kap te zitten. De valbeugel heeft blijkbaar de ergste schok opgevangen, alleen de bevestigingsogen weer een beetje rechtkloppen en het in elkaar schroeven kan beginnen. Godelive zit ondertussen lekker een boekje te lezen en helpt nog even mee bij het vasthouden en schroeven. Dan wordt het tijd voor de lunch en houden we een siësta, want van die warmte wordt je loom. Later die middag gaan we weer naar onze inspectie camping van gisteren om te horen wat hun besluit is over de promotie. We rijden weer met de scooters langs de kustweg door de olijfboomgaarden, het stadje Pylos en vervolgens richting Gialova. Het is een mooi ritje, het windje is aangenaam en na zo’n ¾ uur zijn we weer op de camping. De zoon van de camping eigenaar en zijn vriend ontvangen ons voor het vervolggesprek. Ze willen graag een grotere kleurenadvertentie en in meerdere gidsen dit jaar en een multi-media pakket. Nou, da’s fijn om te horen, dus we spreken alle belangrijke zaken door, vullen de papieren in en alles wordt gestempeld en getekend, terwijl we ondertussen onze café freddo cappuccino drinken. Nadat alles is afgerond trakteren we onszelf op een lekkere coupe met ijs, waarna we weer de scooters pakken en richting onze uitvalsbasis rijden. Onze katten zijn blij ons weer te zien en vinden het blijkbaar tijd om te eten. Wij nemen eerst een lekker drankje en gaan daarna zelf ook wat eten maken. ’s Avonds kloppen we de laatste gegevens van onze inspectie en promotieafspraken in de computer en alles is weer afgerond. Godelive is moe en wil naar bed, maar ik (Ben) wil nog graag een stuk reisverslag maken en ga nog even door. Onze volgers moeten tenslotte ook wat te lezen hebben nietwaar?

Dinsdag 31 juli 2018:

Vandaag geen ACSI verplichtingen, dus daar moeten we even van genieten. We tutten maar wat aan vanochtend en Godelive kijkt naar de waszakjes en vindt, dat er een wasje gedaan moet worden. Muntjes halen bij de receptie, maar blijkbaar is de muntautomaat stuk en hoeft er niet betaald te worden. Da’s leuk meegenomen denkt Godelive en gaat aan de slag. Na een uurtje is de was klaar en hangen we samen alles aan de lijn. Een kleuter van onze Griekse buren komt regelmatig naar onze katten kijken en wil ze wat onhandig aaien en zegt dan iets wat klinkt als “miauw”. Maar daar blijken Garfield en Snoopy niet echt van gediend te zijn en dus blazen ze. Het kindje met lang golvend haar kijkt ons aan en zegt “pfff”. We proberen het kindje duidelijk te maken, dat de katten het niet leuk vinden maar begrijpt ons niet totdat Garfield even een tik geeft op het handje. Het kind schrikt, houdt zich even stoer en vertrekt dan toch naar pa en ma. Als ’s vonds het kindje van de buren met ma naar de douche is geweest en in zijn nakie terugkomt blijkt het een jongetje, terwijl wij dachten dat het kind een meisje was met zulke lange golvende haren. We zijn er even confuus van en lachen ons daarna een kriek.

Woensdag 1 augustus 2018:

Vandaag hebben we helemaal niets op het programma staan en dat is na zovele dagen van reizen en inspecteren ook weleens lekker, dus niets doen en ook niets te melden.

Donderdag 2 augustus 2018:

We hebben nog een 3 tal campings op het programma staan en als we naar ons reisschema kijken, dan moeten we op maandag 6 augustus a.s. in Patras inschepen voor de terugreis naar Italië. We besluiten daarom morgen verder te trekken en dus vrijdag, zaterdag en zondag iedere dag op een volgende camping te staan en te inspecteren. Kunnen we op maandag de resterende 145 kilometer naar Patras rijden. In de loop van de dag beginnen we alvast wat dingetjes op te ruimen, zodat we morgen niet in de volle zon hoeven in te pakken. ’s Avonds nog even bij de campingbaas langs voor een stempel en handtekening, de goedkeuring sticker 2018 plakken en een afscheidsdrankje drinken. Morgenochtend is de baas wellicht toch weer overal en nergens, dus dan hebben we dat al gehad.

Vrijdag 3 augustus 2018:

Vanochtend opstaan, ontbijten, de katten eten geven, kattenbak schoonmaken en nog even langs de “service straat” voordat we kunnen vertrekken. Als dit alles is gebeurd ook nog even douchen, zodat we schoon op weg kunnen. We kopen tenslotte nog een broodje en een blik olijfolie van “eigen olijven” en gaan afrekenen in de receptie. We zwaaien nog even vriendelijk als we de camping afrijden en gaan richting dorp, omdat de heenreisweg niet echt de handigste bleek te zijn. Op de scooter door het dorp leek dit beter, maar met een camper en veel geparkeerde auto’s en tegemoetkomend verkeer bleek dit ook een uitdaging. Oké, we redden het weer en gaan op weg naar de eerstvolgende inspectiecamping. Bijzonder, want vorig jaar waren wij daar aan het begin van onze inspectieronde en toen was de camping nog niet open. Wel hadden we even contact met de eigenaresse en haar dochter, zodat er een kleine update was. Als we bij de camping arriveren blijkt de ingang erg smal en dus wagen we het er niet op en voor de volgende ingang blijken we een te scherpe bocht te moeten maken. Shit…., dan doorrijden naar de eerstvolgende gelegenheid om te keren en dan terug. Na zo’n 4 tal kilometers kunnen we keren bij een bedrijventerrein en dan weer terug en de 2^e ingang blijkt breder, dus we rijden de camping op. We melden ons netjes aan ons ACSI inspecteurs en vragen of we 1 nachtje kunnen staan. De beide dames bij de receptie zitten wat ongeïnteresseerd achter hun bureau, kijken elkaar aan, knikken dat het goed is en zeggen plaats 2 of 3. We staan wat verbaasd te kijken, krijgen vervolgens een blanco briefje in onze hand geduwd met daarop een 2 en een 3. Oké, zeg ik (Ben) en vraag of die plaatsen rechtdoor zijn te vinden, want we zijn nog nooit op het kampeerterrein geweest. Ja, is het antwoord. We vertrekken uit de receptie en rijden met de camper rechtuit. Deze dames hebben duidelijk de training “klantvriendelijk handelen” niet gevolgd, zeggen wij tegen elkaar. De plaatsen 2 en 3 blijken inderdaad vrij en dus installeren we ons. Er is op de camping een prachtig groot zwembad, maar wat ons al heeft verbaasd is dat ondanks hoogseizoen de camping slechts voor zo’n 25-30% bezet is!!?? We gaan even lunchen bij de café-bar aan het zwembad en bewonderen ondertussen het zwembad en de leuke zithoekjes. Als we terug bij de camper komen, blijken er een Frans gezin met tent te zijn gearriveerd en een Bulgaarse familie met en camper en loslopende hond. We gaan omkleden in ACSI tenue en gaan ons rondje doen. Omdat we dit terrein ook nog niet eerder hebben geïnspecteerd moeten we even zoeken, maar dat lukt prima. We doen een paar interviews tussendoor en lopen naar de kust. Dit blijkt een rotskust zonder strand, zodat we snel kunnen snappen waarom men hier een zwembad heeft. Er is wel een steigertje gemaakt, zodat je niet vanaf de rotsen in en uit de zee hoeft. We lopen alle voorzieningen na en noteren opmerkingen en vragen en dan terug naar de receptie. De ene vrouw, die tijdens de aankomst aanwezig was blijkt vertrokken, maar de andere vrouw is nog aanwezig. Er is wel een andere vrouw op de receptie aangeschoven. Als we vragen om de inspectie door te nemen horen we dat de recent aangeschoven vrouw met ons het gesprek zal doen. We gaan naar buiten om aan een tafeltje alles door te nemen. Bij navraag blijkt zij de vriendin van de andere dame, die mede eigenaresse blijkt te zijn en er blijkbaar vandaag geen zin in heeft ons netjes te woord te staan. We krijgen een drankje aangeboden en gaan ondertussen onze lijst doornemen en de opmerkingen en vragen. Als het moeilijk wordt moet er regelmatig naar binnen gelopen of geroepen worden, maar de mede eigenaresse komt niet naar buiten!!?? Het drankje blijft duren, dus dan maar een blikje uit de mini-market. Als de blikjes bijna leeg zijn, komt er alsnog een jongen van de café-bar met de bestelde drankjes. We lopen nog even de foto’s door van de camping documentatie, maar de mede eigenaresse keurt bijna alle foto’s af, omdat ze te oud en niet meer relevant zijn. Of we nieuwe kunnen maken en wat dat dan kost. We zeggen, dat dit gratis is en we zullen haar de foto’s komen tonen. Niet nodig, we moeten dit maar aan haar broer vragen bij de café-bar. Als alles is doorgenomen komen we tot het besluit van goedkeuren, maar de mede eigenaresse moet tekenen dus dan toch naar binnen. Godelive zit het kennelijk erg hoog, dat deze vrouw ons (en ACSI) zo afstandelijk en ongeïnteresseerd behandeld en vraagt op de “man” af waarom. De vrouw schrikt blijkbaar van deze directheid en begint te glimlachen, excuseert zich en zegt dat ze erg moe is en toe aan rust. We krijgen de stempel en handtekening en verlaten de receptie. Wat een bijzondere ervaring weer vandaag. We lopen terug naar de camper, maken nog wat foto’s en toveren ons weer om als kampeerder en nemen een biertje. Begin van de avond pakken we weer alvast wat in en later gaan we nog wat eten bij de café-bar. We stellen ons voor aan de mannelijke mede eigenaar, die overigens uitermate vriendelijk is en met ons een leuk gesprek houdt. Hij gaat binnenkort naar Nederland op bezoek in Eindhoven en heeft wat vragen. De gemaakte foto’s worden allemaal goedgekeurd door hem. Wat een verschil met zijn zus. We bestellen een pizza en laten ons die lekker smaken onder het genot van een lekker koud biertje.

Zaterdag 4 augustus 2018:

Vandaag weer verder naar de op 1 na laatste camping. De laatste voorbereidingen zijn klaar en we kunnen vertrekken. We rijden richting receptie om uit te checken en een van de vrouwen van de ontvangst bemenst de receptie. Zij glimlacht als we binnen komen en ik (Ben) zie op haar bureau de ACSI visitekaartjes liggen en ze pakt direct onze ACSI camping-ID. We willen afrekenen en vertrekken zeg ik, waarop ze de ACSI-ID overhandigd en zegt dat we niets hoeven te betalen. We zijn uitermate verbaasd, bedanken haar hartelijk, schudden haar de hand en vertrekken. Wat een verschil met de ontvangst gisteren. We rijden weer een stukje noordelijker en arriveren enige tijd later op de volgende inspectie camping. Er komt een man op ons af, die ons in het Engels welkom heeft. Hij blijkt een vriend van de eigenaren, onderwijzer van beroep en ’s zomers “oproep receptionist”, want de eigenaren spreken Grieks, Grieks en Grieks. Als we zeggen, dat we van ACSI zijn en komen inspecteren moeten er even navraag worden gedaan bij de baas en krijgen we groen licht. We installeren ons op een plekje en verbazen ons ook nu weer over de vele lege plekken op deze camping, ondanks het hoogseizoen. Ja, het is wel drukker dan vorig jaar in het laagseizoen, maar het staat niet tjokvol zoals onze voorganger had voorspeld in het hoogseizoen. We gaan maar gelijk ons rondje doen en inspecteren. Ook dit jaar is er weer een grote jeugdgroep voor het project zeeschildpadden van Archelon met tenten op het terrein. Archelon is een Griekse organisatie, die in 1983 is opgericht en waarbij vrijwilligers de eieren van de zeeschildpad (caretta caretta), die ’s nachts op sommige stranden worden gelegd en ingegraven, gaan lokaliseren en afschermen voor verstoringen door mens en dier. Na verloop van tijd komen we de jongeman tegen, die we vorig jaar hier en elders op een camping hadden ontmoet. Hij herkent ons ook en we maken een praatje. In de toiletgebouwen blijken de wastafels en spiegels vernieuwd te zijn…top! In 1 gebouw blijken ook de douche deuren vernieuwd, dus men is blijkbaar aan het renoveren geslagen. We zijn redelijk snel met ons rondje klaar, doen de 2 interviews, waarvan 1 met een Belgisch seniorenpaar. Zij staan al jaren op deze camping en verbazen zich ook over de onderbezetting in het hoogseizoen. Zij vertellen, dat veel Grieken uit Athene met gezinnen de vrouw en kinderen door de week laten kamperen en de man doordeweeks aan het werk is en in het weekend naar de camping komt. Door de snelwegen met tol, de hogere lasten e.d. moeten ook zij bezuinigen en komen dus korter naar de camping en met het gehele gezin, zonder gependel. Wie zal het zeggen of het daaraan ligt, maar vooruit het zou kunnen. We gaan richting receptie voor de terugkoppeling en treffen daar de vrouwelijke receptioniste van vorig jaar, die overigens toen maar een deel kon bijwonen van het gesprek vanwege een bruiloft. De baas spreekt geen Engels en was/is dus afhankelijk van Engels/Grieks sprekende medewerkers, maar hij blijkt afwezig. Zijn vrouw is er wel, maar houdt zich achteraf op. We lopen alles door en zijn in no-time afgewerkt. De vrouw van de baas moet even komen om te tekenen en te stempelen, maar doet alsof we er niet zijn. Vorig jaar ook al afstandelijkheid gevoeld en dit is dus nog steeds zo. We ronden af en gaan terug naar de camper. ’s Avonds kloppen we alles nog even in de PC en dan klaar voor de laatste inspectie morgen. In het naburige dorp blijkt er een feest gehouden te worden en de muziek klinkt tot ’s nachts half 4 door. Kort en onrustig nachtje dus.

Zondag 5 augustus 2018:

Vandaag onze laatste inspectie dag in Griekenland en daar zijn we niet rauwig om, want het inspecteren begint ons een beetje in de benen te zakken. We verlangen weer naar huis en dat komt dus weer wat dichterbij. Als we klaar zijn voor vertrek gaan we uitchecken. De volgende camping ligt vlakbij, dus we arriveren daar snel. De campingbeheerder blijkt nog even vriendelijk als vorig jaar en we mogen een plekje uitzoeken. We lopen wat rond en installeren ons nabij de café-bar, zodat we ook WIFI ontvangst hebben. We gaan registreren en spreken af wanneer we de terugkoppeling van de inspectie kunnen doen. Een van de eigenaren zit onder zijn parasol alles op afstand te bekijken en we gaan even handjes schudden. We zijn benieuwd hoe het er nu bij staat, want vorig jaar hadden wij al behoorlijke twijfels bij de sanitaire voorzieningen, maar het was onze 1^e camping. Onze Griekse bril, waarmee we moesten kijken, had nog geen referentiekader dus….moeilijk. We hebben er nu 40 campings opzitten en 2 jaar ervaring, dus de bril is helemaal helder. We drinken ons welkomstdrankje en gaan daarna gelijk aan de slag. Het is redelijk vol op de camping en we zijn daar verbaasd over, mede in het licht van de vorige 2 campings. We doen onze 2 interviews en spreken ook een Nederlander, die al 30 jaar hier op de camping komt. Over het sanitair is iedereen duidelijk…een dikke 4 ?! Onderweg ook diverse mensen gesproken, die hier waren geweest en ook die hadden een zelfde oordeel. We lopen alles langs, overleggen onderweg over allerlei zaken en komen tot de volgende conclusie: sanitair is duidelijk onder de maat. Of, zoals ACS zegt: “zou je als inspecteur je familie of vrienden naar deze camping sturen?” Vorig jaar al over renovatie gesproken en toen zei de beheerder, dat er door de eigenaren geen geld beschikbaar werd gesteld. We maken ons eindoordeel op en zeggen, dat als er gerenoveerd gaat worden dan misschien ja, maar als dit niet gebeurd dan een NEE. ‘s Avonds hebben we het gesprek met de beheerder en we vragen het: “renoveren of niet?” Het antwoord is helder: “de komende jaren niet”. We vertellen wat we hebben geconcludeerd en de beheerder blijft professioneel en vriendelijk, maar we merken dat hij er niet blij mee is. Na een tijdje krijgt hij een signaal van zijn oom, de mede eigenaar en breekt hij het gesprek af. Wij hebben ook een knoop in de maag, maar op basis van regelgeving en instructie ACSI kunnen we niet anders. Als we ’s avonds wat eten op het terras houdt de campingbeheerder zich overduidelijk afzijdig. Een vervelende afsluiting van de inspectie, maar het is niet anders. Morgen vertrekken richting Patras voor de terugtocht naar Italië per ferry.