Spanje trip maart 2019 (6)

12-3-2019: Camping Devesa Gardens

Gisteravond was ik nog laat bezig met mijn reisblog en toen het klokje al twaalf uur had getikt kwam er al een app-je binnen met een verjaardag felicitatie. Ja, vandaag wordt ik 65 jaar en voor het eerst zijn we niet thuis om dit te vieren, maar vieren we het met z’n tweetjes. Het verhaal is af, maar de foto’s willen niet vlotten, dus kap ik ermee, want het is tijd om te gaan slapen. De volgende ochtend wordt ik gefeliciteerd door mijn vrouwtje Godelive en willen we buiten ontbijten. We doen vandaag wat relaxed, want het is/wordt prachtig weer en daar willen we een graantje van meepikken. Wat een luxe om in korte broek en T-shirt gewoon lekker buiten te ontbijten. Naast ons is inmiddels een Zwitserse vrouw met een VW buscamper komen staan. Zij heeft 2 honden bij zich en vertelt, dat ze vorig jaar de buscamper heeft gekocht en er nu 1 jaar mee door Europa wil trekken gedurende haar sabbatical leave (onbetaald lang verlof). Ze heeft al een stuk Italië gehad en de eilanden Corsica en Sardinië. Nu is ze bezig met haar Spanje toer en als het weer wat beter wordt dan trekt ze verder noordelijker. We gaan lekker aan de koffie en ook onze katten genieten van het mooie weer, want die mogen buiten (aan de lijn). Op de achtergrond horen we het geluid van een kettingzaag en er blijken een aantal bomen gerooid te moeten worden op de camping. Geluid is niet echt gezellig, maar een camping die een geheel jaar open is moeten tenslotte ook onderhouden worden. Zoon Rob belt om mij te feliciteren en om even bij te kletsen met pa en ma. Vanmiddag moet hij weer op dienst. Tegen de middag lopen we richting de campingwinkel en halen daar lekkere croissants voor de lunch. Terug bij de camper blijken er al de nodige felicitaties in de whatsapp en op Facebook binnengekomen te zijn. Ik geef snel even een “like” of stuur een bedankje. Na de lunch is het even tijd om te zonnen en dus even goed insmeren. Wanneer we zo in het zonnetje zitten krijgen we last van de zgn. “after lunch dip” en vallen we allebei in slaap. Als we na een tijdje wakker worden dan blijken we al een kleurtje gekregen te hebben, maar gelukkig nog niet verbrand. We zetten een kop thee en nadien gaan we een rondje maken over de camping / het vakantiepark. Er blijken een heleboel vakantiebungalows te zijn, een restaurant, een groot zwembad met ligweide, een midget golfbaan, speelvelden, een kinderboerderij en een manege. Aan het einde van de camping loopt een kanaal richt het meer van l’ Albufera en ’s zomers kun je daar met een boot heen. Op dit moment is het nog erg rustig en blijken de meeste voorzieningen nog gesloten. Het restaurant is wel geopend en we besluiten daar vanavond uit eten te gaan. Wanneer we terug wandelen over het campingterrein zien we veel kampeerders vanuit het Verenigd Koningrijk (Engeland en jawel ook 1 uit Schotland met letters SCO in plaats van GB), een aantal Zweden, Belgen, Fransen, Denen, Zwitsers, Nederlanders en ook best veel Duitsers. We nemen een aperitiefje bij de camper en maken ons daarna gereed voor het etentje. Het is nog niet echt druk in het restaurant, maar worden vriendelijk ontvangen en krijgen de kaart. Na wat puzzelen besluiten we te gaan voor het Spaanse tapas menu, want we zijn tenslotte in Spanje. We laten ons verrassen door de verschillende gerechtjes, zoals Ensaladilla Rusa, Croquetas de la Iaia, Provolone a las Brasas en Puntilla die best goed smaken. In het restaurant wordt in gebeld door dochter Cindy om mij te feliciteren. We houden het gesprekje kort en spreken af op een later moment weer even te bellen. Als de Patatas Bravas en de Chori-Morci Criolos con Chimichurri op tafel komen fronzen we onze wenkbrauwen, want die ene zwarte worst lijkt wel erg veel op bloedworst en da’s niet onze favoriet. De bloedworst kan ons toch echt niet bekoren en dus wordt deze niet gegeten. De andere worst blijkt ook aardig vet en dus laat Godelive deze ook aan haar voorbij gaan. De meeste dingen smaakten prima, dus weer een ervaring rijker. Teruggekomen in de camper praten we nog wat na en maken de reisplanning voor morgen. Daarna maak ik de foto’s voor de reisblog in orde en laat daarmee de mensen thuis weer meegenieten van onze ervaringen…haha.

13-3-2019 Valencia (E) – Benidorm (E)

Terwijl we nog slapen gaat ’s morgens de telefoon van Godelive af en Cindy blijkt aan de lijn via videobellen tezamen met onze kleinkinderen Jennifer en Stefan. Met een beetje regie van mama feliciteren ze opa met zijn verjaardag. Daarna zijn ze een beetje druk en vliegen de “opa en oma” kreten ons om de oren. Videobellen vinden ze erg leuk, maar ze raken dan ook een beetje uitgelaten in doen en laten. Na het belletje van Cindy beginnen we aan onze dag, opstaan, de katten etc.etc. We willen vandaag richting Benidorm, want we hebben er al veel over gehoord en gezien op TV, maar we zijn er nog nooit geweest. Als alle persoonlijke en camper rituelen zijn afgerond checken we uit en gaan op weg. We nemen de kustweg en willen een lunchpauze houden in Denia (genoemd naar de Godin Diana), een historisch vissersplaatsje. Het stadje ligt aan de voet van een 800 meter hoge berg met daarop een historische burcht. Rond het middaguur arriveren we op een parking aan het strand en nabij de haven. We blijken niet de enige camper te zijn, want er staan er zeker een dertigtal. Op het strand al een paar voorzichtige strandgangers, maar nog zonder badkleding. Het zonnetje schijnt lekker, maar er staat best een frisse wind. We lunchen in de camper en gaan daarna een frisse neus halen op de boulevard van Denia. Er is op de terrasjes al enige bedrijvigheid, want er worden drankjes gedronken en ook geluncht. In de jachthaven is het nog wat stiller en bij het vissers deel eveneens, want de meeste boten zijn blijkbaar uitgevaren. In Denia kun je via de ferry van Balearia naar Mallorca of Menorca varen, maar dan is niet voor ons nu. We maken wat fotootjes en lopen via de terrasjes op de boulevard weer terug richting camper. Godelive neemt nu het stuur over en voert ons richting Benidorm over een bergachtige kustweg met veel bochten en diverse snelheidsbeperkingen. Rond 16.00 uur arriveren we op Camping Armanello in Benidorm en we mogen een plekje uitkiezen. Als we zijn geïnstalleerd nemen we nog snel wat zonnestralen mee onder het genot van een lekker drankje. We hebben het verdiend zeggen we dan maar. Als we om ons heen kijken blijken er erg veel Engelse en Nederlandse overwinteraars op deze camping aanwezig. Tijdens het avondeten besluiten we morgen met de fiets Benidorm in te duiken voor een eerste verkenning.

Spanje trip maart 2019 (5)

10-3-2019 Vilanova i la Geltru (E) – Valencia (E)

Als we rond 8.00 uur wakker worden en de raamverduistering openen zien we weer prachtig weer. Eerst de katten ontbijten en daarna wij. Nog even een lekkere douche nemen en dan de laatste dingen doen voor ons vertrek vandaag. Gezien de voorbereidingen van gisteren is dit een eenvoudig klusje. We rijden richting receptie en stoppen onderweg nog even voor de laatste afvalscheiding hier en een vers brood in supermarkt. Bij de receptie halen we ook nog wat contanten uit de “flappentapper” en daarna laten we ons uitschrijven en doen de betaling. We hebben deze keer een Nederlandse receptioniste, die ons weet te vertellen dat het stuk waar wij gestaan hebben pas een week tevoren nieuw was opgeleverd. Dat wisten we niet, maar het klopt dat alles er prima uitzag. We gaan op weg richting Tarragona en volgen de zogenaamde kustroute. Sommige delen van deze route laten de Middellandse Zee zien binnen een afstand van enkele honderden meters en dan weer rijden we op grotere afstand en is er geen water te zien. In de dorpen die we passeren is het al aardig druk, want het is vandaag zondag en met dit mooie weer zijn veel mensen op pad. We moeten vandaag ongeveer 340 kilometer rijden en dat zal naar schatting zo’n 5 uur reistijd betekenen. Onderweg willen we een stop maken bij een natuurreservaat in de delta van de Ebro. Dit gebied beslaagt zo’n 320 km2 moerasland, rijstvelden, kanalen en de rivier de Ebro. Na zo’n 2 uur rijden komen we aan in het dorpje Eldebre, waar volgens de beschrijving een informatiepunt moet zijn. Na wat zoeken en manoeuvreren door smalle straten, blijkt dit de lokale VVV (Bureau voor Toerisme) en daar is niemand aanwezig. We maken van deze stop dan maar gebruik om te lunchen. Gezien onze reisduur van vandaag laten we het natuurgebied dan maar voor wat het waard is en gaan niet verder zoeken. Gevalletje jammer! Godelive is snip verkouden geworden en voelt zich niet zo lekker, dus neem ik weer het stuur. Na enkele kilometers door een typisch agrarisch gebied komen we weer op de doorgaande weg langs de kust en vervolgen we de route richting Valencia. Qua verkeer is het vandaag goed te doen en regelmatig is het 4-baansweg, dus rijdt het lekker door. Na een paar uurtjes rijden toch weer even tijd voor een kleine stop op een parkeerterrein langs de weg. Er staan enkele vrachtwagens en een paar personenwagens. Inmiddels is Godelive weer wat opgeknapt en wil zij het laatste stuk richting de camping het stuur overnemen. De navigatie leidt ons feilloos langs Valencia en daarna moeten we de lokale wegen op richting Camping Devesa Gardens, die ongeveer  18 kilometer ten zuiden van Valencia ligt.. De wegen zijn smal, er rijden fietsers langs beide kanten op de weg en dus is de maximum snelheid 60 km. Het is harstikke druk, zoals al eerder opgemerkt in verband met de zondag en het mooie weer. Onderweg passeren we het natuurgebied Parque Natural l’ Albufera. Naast een diversiteit aan bloemen, bomen en planten ligt hier het grootste meer van het Iberisch schiereiland (Spanje dus). Net iets voor 17.00 uur arriveren we op de camping, worden vriendelijk ontvangen en mogen we een plekje gaan bekijken. De relatief kleinere camping staat nagenoeg vol, maar gelukkig kunnen we terecht. Het gros van de kampeerders blijken Spanjaarden, maar er zijn ook Engelsen, Fransen en Nederlanders. Na de installatie pakken we nog snel even de stoelen en een tafeltje en zetten we ons in het late middagzonnetje. De buren zitten ook lekker in het zonnetje met een lekker pilsje. We blijken naast een Nederlandse camper te staan, die onder de kentekenplaat “Mobiledrome Roosendaal” heeft staan. Ook wel toevallig en als we later even een praatje maken met onze buren blijken ze van origine uit Tilburg te komen. Als we wat verder kletsen blijken we dit jaar 41 jaar getrouwd te zijn, wij ook en nog even later blijkt dat zij ook op 3-3-1978 in het huwelijksbootje zijn gestapt. Ook zij zijn enige jaren geleden rond hun huwelijks verjaardag een keer een Nijlcruise in Egypte gaan maken. Wat een toeval! Als het zonnetje langzaam wegzakt en het wat frisser wordt en ook tijd om naar binnen te gaan voor de avondmaaltijd worden we door de buurtjes uitgenodigd voor een bakje koffie ’s avonds. Da’s gezellig en dus accepteren we graag die uitnodiging. Ik maak een maaltijdsalade, die we met het resterende stukje stokbrood lekker wegwerken. Rond 20.15 uur kloppen we aan bij de buurtjes en stellen ons alsnog netjes voor. Zij blijken Wim en Sjan Klazen te heten en hebben enige tijd geleden Nederland verlaten en een hotelletje gekocht in Salm in de Duitse Eiffel. Zij hebben jaren een motorzaak gehad in Berkel-Enschot en zijn met “vervroegd pensioen”, maar willen toch nog wat omhanden hebben. Hun droom een vakantiehuis voor groepen (onder andere motorgroepen) is uitgekomen. Ze praten met veel enthousiasme over hun “Feriënhaus Salm”. In de rustige periodes gaan ze er lekker op uit met hun camper en zij zijn net als wij de camperreis Spanje van de NKC op eigen gelegenheid aan het rijden. Tijdens het gesprek blijkt dat Wim  zo’n 8 jaar geleden een Tia gekregen heeft tijdens het motorrijden en daarbij een ravijn is ingereden. Met een traumahelikopter is hij zwaar gewond, met vele botbreuken en in coma afgevoerd. Ondanks alle ellende blijkt hij met veel geluk, medische behandelingen en eigen wilskracht weer een redelijk “normaal” leven heeft kunnen oppakken, alhoewel hij natuurlijk nooit meer de oude zal worden. Als we afscheid nemen hebben we een heel gezellige avond gehad. Wim en Sjan gaan morgen richting een vriendenpaar, dat geëmigreerd is naar Spanje zo’n 200 km landinwaarts ter hoogte van Alicante. Wij gaan morgen Valencia verkennen.

11-3-2019 Valencia (E)

We worden vanochtend wakker als de camper van Wim en Sjan zijn plekje verlaat. Het blijkt buiten een beetje bewolkt, dus dan maar even rustig aan met ontbijten en de sanitaire zaken. Een uurtje later schijnt het zonnetje weer aan de hemel en kunnen we ons voorbereiden op de trip naar Valencia. Voor de deur van de camping is een bushalte en voor € 1,50 p.p. kunnen we naar Valencia. Ongeveer elk half uur vertrekt er een bus, maar een beetje speling is voor Spanje wel handig blijkt later. Bij de bushalte staat nog een Engels stel, die ook richting stad gaan. In de bus blijken maar ongeveer voor 30% reguliere zitplaatsen te zijn, er is ongeveer 10% aan zitplaatsen voor ouderen, zwangere vrouwen, mensen met kinderen e.d. en 20% open ruimte voor mensen met kinderwagens, rolstoelen en jawel 40% zijn de hang- en sta-plekken. Als we instappen zijn de reguliere plaatsen al bezet, dus we schuiven maar even op een stoel voor ouderen. Enkele haltes verder komt er een ouder stel met kleine kinderen en bieden wij hen een zitplaats aan, die ze dankbaar aanvaarden. De rest van de reis staan en hangen we en de bus wordt steeds voller. In Valencia aangekomen stroomt de bus nagenoeg leeg en krijgen we van het Engelse stel door, dat we bij het eindpunt Ciutat Vella (Oude Stadscentrum) zijn. Dit was niet echt duidelijk, want blijkbaar rijdt deze bus alleen maar lussen tussen begin en eind en is er geen echt busstation, maar een gewone halte. Het is ondertussen tijd om een lunchadres te gaan scoren, dus proberen we met de plattegrond de goede richting te bepalen. We lopen door een grote winkelstraat met allerlei mooie en dure zaken, maar ook de reguliere winkelfilialen zoals bij ons in Nederland. We komen langs een zaak met een grote “M” en gaan voor een menuutje, want we hebben al 2 weken geen friet gezien of gegeten. Als we alle perikelen bij zo’n bestelzuil hebben overwonnen kunnen we aanvallen op ons maal en daarna gaan we verder op pad. We maken foto’s van diverse fraaie gebouwen, waaronder de Mercado de Colon (1914-1916 gebouwd) en het treinstation Noord. Als we richting het Plaza del Ayuntamiento lopen, dat is bijzonder interessant is aangetekend door de camping, zien we een enorme mensenmassa en ontstaat er een oorverdovend geknal alsof de 3^e wereldoorlog is begonnen. We hadden al de nodige politie en straatafzettingen gezien, maar hadden geen benul wat er aan de hand was. Op bijna alle gebouwen en balkons staan mensen te kijken, er vliegt een politie helikopter over en ik probeer wat zaken te filmen en te fotograferen. In de ramen van sommige gebouwen zie ik de weerspiegeling van een enorm vuurwerk, maar door de mensenmassa komen we geen stap verder. Na een minuut of 10 houdt het knallen op en verspreiden de mensen zich in alle richtingen. Wij zijn uiteraard reuze benieuwd wat we niet gezien, maar wel gehoord hebben.  Het blijkt een feestvuurwerk te zijn (de Fallas) dat vanaf 1 maart dagelijks om 14.00 uur gedurende 10 minuten wordt gehouden. We zien ook op een balkon een groot gezelschap in feestelijke klederdracht en proberen zoveel mogelijk plaatjes te schieten. Bij dit grootste evenement zijn ook politie, brandweer, rode kruis, burgerwachten en gemeente reiniging in ruime mate vertegenwoordigd. Als het publiek wat uitdunt komen de veegwagens in actie en zien wij een stel in klederdracht voor ons lopen. Even een sprintje en proberen een leuke foto te maken. Het stel is zeer toeschietelijk en poseert voor mij, zodat ik hen en Godelive kan fotograferen. We vervolgen onze voettocht door het prachtige centrum en komen bij het Plaza de la Reina (Plein van de Koningin), waar de Cathedral Metropolitana y El Migulete alle aandacht trekt. De kathedraal blijkt te bezoeken, maar de entree is € 8,00 p.p. en dus besluiten we een bezoek maar over te slaan. We vervolgen onze tocht richting Plaza de la Virgin (Plein van de Maagd), waar ook een kerkgebouw, een museum en diverse fraaie gebouwen te bewonderen zijn. Een tijdje later komen we aan bij de Torres de Serrano (Torens van Serrano), die in 1397 zijn gebouwd en oorspronkelijk de ingang van de stad waren en een onderdeel vormden van de stadsmuur. We passeren de Puente de Serranos (Brug van Serranos), die vroeger over de rivier de Turia liep. De opgedroogde rivierbedding is tegenwoordig een langgerekt stadspark met wandel-, fietspaden, diverse speeltuinen en sportvelden. Op diverse plekken in de stad zien we opstellingen van poppen en afbeeldingen, die een beetje lijken op onze carnavalspoppen, maar hier staan ze op vaste locaties. We kunnen niet precies traceren wat de betekenis daarvan is en soms zijn deze nog ingepakt of misschien zelfs wel weer al ingepakt. Het wandelen is ons al aardig in de benen aan het zakken en dus besluiten we aan het einde van de middag weer richting de bus te gaan. Qua timing perfect, want zo’n 10 minuten na aankomst verschijnt lijn 25 weer en kunnen we richting camping. Valencia is een prachtige stad, we hebben ervan genoten. Onderweg komen we nog langs het Ciutat de les Arts i les Cièncias (Stad van de Kunsten en Wetenschappen), waar diverse moderne gebouwen met diverse bestemmingen te bewonderen zijn. Onze vermoeide benen kunnen dat vandaag niet meer aan. Terug naar de camping voor een hereniging met onze katten en een drankje in de late middagzon.

Reisverslag Spanje maart 2019 (4)

8-3-2019 Camping Vilanova Park

We hebben vandaag geen reisdag, dus slapen we iets langer. Garfield herinnert er ons natuurlijk aan, dat 7.30 uur wel de tijd is voor kattenontbijt, dus even voeren en dan duik ik weer even het bed in. Om 8.30 uur is het dan toch echt tijd om op te staan en als we de raamverduistering openschuiven, dan prijkt er weer een schitterend zonnetje aan de hemel. Tijdens het ontbijt spreken we af om vandaag een bezoekje te brengen aan het stadje Vilanova i la Geltru. Er is een mogelijkheid om met de bus te gaan, maar de afstand tot het centrum is 3,5 kilometer, dus we willen met de fiets gaan alhoewel we ons wel realiseren dat het een heuvelachtig gebied is. We doen onze ochtendrituelen en halen vervolgens de fiets van het fietsenrek af. Dank is het tijd voor koffie, die we in een ochtendzonnetje kunnen nuttigen. Daarna gaan we de camping even verkennen en doen we wat boodschapjes in de supermarkt op de camping, die niet onderdoet voor een gemiddelde supermarkt thuis. Er zijn ook diverse producten uit Nederland, zoals van Remia en Jumbo, maar ook is er vers brood en gebak, fruit en groenten en een redelijk assortiment verpakt vlees en vleeswaren. Je hoeft hier niets te kort te komen, maar de prijzen liggen dan wel wat boven het reguliere prijsniveau. Als we ’s middags geluncht hebben maken we ons gereed voor onze fietstocht. Gezien de temperatuur (zo’n 20-21 graden) gaan we in ons trui zonder jas. Het terrein op de camping is al een voorproefje van het heuvelachtige dat ons nog te wachten staat. Omdat we niet met de fiets op de hoofdweg terecht willen komen gaan we even bij de receptie om een omgevingskaart. De camping ligt op de heuvel, dus de weg richting de stad verloopt redelijk soepel, want het gaat een groot deel bergafwaarts. In de stad blijkt het voor fietsers wat lastig om te bepalen waar je nu wel en niet mag/moet fietsen. Echte fietspaden zoals bij ons kennen ze hier niet of amper. Soms zijn er wat fietsstroken (verplicht fietspad borden), die fietsers in 2 richtingen laten rijden, maar die houden dan weer plotseling op en vervolgens …..zoek maar lekker uit. In dat geval besluiten we maar rechts van de weg met het verkeer mee te fietsen en dat blijkt goed te gaan. Nadat we onderweg enkele malen de omgevingskaart hebben gecheckt komen we bij het strand, de boulevard en de jachthaven aan. Het weer is goed en dat levert dus meer levendigheid op bij de haven en de restaurantjes en cafés, in tegenstelling tot enkele dagen geleden in l’Estartit. Blijkbaar ontwaakt Vilanova inmiddels al wel uit zijn winterslaap. We rijden en kijken wat rond, maken af en toe een foto en gaan vervolgens de Ramblas de la Pau op. Dit is een voetgangers en fietsersgebied tussen allerlei winkels en horeca zaken. Ondanks dat een aantal terrassen nog schaduw hebben, zijn deze toch al redelijk bezet. We fietsen langs een grote kerk, die ook rijkelijk is versierd met gele bloemen en gele linten (symbool van de onafhankelijkheidsstrijd van de Catalanen). Ook brengen we een bezoekje aan het plein bij het stadhuis, dat eveneens versierd is. Er wordt blijkbaar binnenkort een soort braderie gehouden of deze heeft al plaats gevonden, want rondom het plein staan witte marktkraampjes. We rijden verder en zoeken een terrasje in de zon voor een kop koffie / thee met iets lekkers. De jonge vrouw in de zaak blijkt maar weinig Engels te spreken en wij weinig Spaans, maar het blijkt niet tot problemen te leiden en wij krijgen na een paar minuten onze bestelling. De koffie / thee en de koffiekoeken smaken goed en als we later willen afrekenen zegt de vrouw in haar beste Engels “five and ten” (5 en 10), waar wij dan € 15,00 uit opmaken en die aanreiken. De vrouw neemt het briefje van € 5,00 en zegt nogmaals “ten” en wijst op de munten in Godelive’s portemonnee, waarbij blijkt dat nog € 0,10 wil hebben. Zo zeggen we allebei, da’s een meevaller 2 consumpties met koffiekoek voor € 5,10. De vrouw tevreden en wij tevreden. Met de kaart in de hand oriënteren we ons vervolgens op een fietstocht terug richting camping. Dat blijkt redelijk snel te lukken, maar het terrein wordt steeds heuvelachtiger en dus moeten we stukken lopen. Onderweg zit een Spaanse vrouw met schort op een muurtje en ziet aan ons uiterlijk en fiets, dat we toeristen zijn en roept “camping?”, waarop ik “si” (ja) antwoord. Met haar arm wijst ze ons de weg, dus een “gracias” (bedankt) van onze kant kan niet uitblijven. Rond 5 uur arriveren we weer op de camping en kopen een munt voor de wasmachine. Morgen houden we rust- en wasdag. Bij de camper drinken we in het avondzonnetje nog een lekker drankje. Het was een leuk uitstapje met heerlijk weer.

9-3-2019 Camping Vilanova Park

Rond 8.00 uur wordt er op onze camper geklopt. We schrikken wakker en er blijkt een medewerker van de camping aan de deur te staan. Hij verteld ons, dat er een foutje is gemaakt bij de receptie en dat onze plek vanaf vandaag aan anderen is toegezegd. We kunnen wel een plaatsje opschuiven en verontschuldigt zich voor het ongemak. Even ontdaan door deze “koude douche” op de vroege morgen besluiten we dan maar te gaan douchen en ontbijten, want we zullen toch moeten verkassen. Gelukkig hebben we als camperaars niet al te veel spullen om af te breken en op te bouwen, dus de verhuizing is snel afgerond. Het zonnetje schijnt lekker, dus geen straf om even bezig te zijn. Onze nieuwe buren (ook een gepensioneerd Nederlands stel) moeten wel even uitleg, want om nu zomaar 1 plaats op te schuiven is toch wel een beetje raar. Zij zijn vaste kampeerders blijkbaar, die hun caravan in Spanje laten staan en hun domein inmiddels weer helemaal hebben ingericht. Hun plaats is gisteren voorzien van de nodige plantenbakken en potten en het plaatje zou mooi passen in een tuinprogramma van Rob Verlinden. Ook vanochtend kan er door hen niet stil gezeten worden, want er staat de opbouw van een partijtent op het programma. Wij hebben vandaag “wasdag” en Godelive zoekt alle was bij elkaar, het bed wordt verschoond en we gaan op weg naar de wasmachines. Als alle was is ingestoken en de machine draait nog even langs de supermarkt voor een vers brood. Rond lunchtijd blijkt de was al klaar en kunnen we deze ophangen in een warm zonnetje, zodat het drogen kan beginnen. Het is vandaag weer schitterend weer, temperatuur van circa 21 graden en amper wind. Wat wil een mens nog meer, terwijl het in Nederland stormt, regent en minstens 10 graden kouder is? ’s Middags even een dutje, want na gedane arbeid is het goed rusten. Rond koffietijd ’s middags gaat Godelive aan de gang met de was afhalen en opruimen en daarna drinken we een mok thee. We gaan daarna wat spullen opruimen, zodat we morgen weer naar onze volgende plek toekunnen rijden. “s Avonds moeten we natuurlijk de spannende ontknoping van “wie is de Mol” zien en dat blijkt Merel Westerik te zijn. Godelive had de goed keuze gemaakt en ik helaas haar als 2^e genoteerd.

Reisverhaal Spanje maart 2019 (3)

6-3-2019 Camping Les Medes in L’Estartit (E)

Na een winderige, maar droge nacht staan we op met een bewolkte lucht.  Het is nog steeds stevig aan het waaien, maar het is droog en de weersverwachting geeft een temperatuur van 17 graden aan. We nemen vandaag een rustdag, dus alles gaat even wat langzamer. Als de ochtendrituelen zijn afgerond is het tijd voor…..”koffietijd”. We spreken af om na de lunch even met de fiets naar de Lidl te gaan, die blijkbaar slechts 1,5 kilometer verderop in het stadje gevestigd is, want we moeten weer wat dingen inkopen. Via de “google maps” laten we ons de weg wijzen en na een minuut of 6 fietsen (zonder vest of jas!!) we de parking van de Lidl op. Het blijkt een grote supermarkt te zijn met vele bekende producten, maar ook wel op de Spaanse markt afgestemd. We kunnen gelukkig bijna alles vinden van ons lijstje en proberen dit in transporteerbare porties te verpakken, want we willen ook heelhuids op de camping aankomen.  Rond 15.00 uur zijn we terug op de camping en pakken we de spullen uit en bergen deze op hun plekje. Daarna even rust, want een kopje koffie gaat er altijd in. Tijdens de koffie besluiten we nog een fietstochtje te maken richting strand en het stadje. Het is wat winderiger geworden, dus we kiezen deze keer wel voor een vest. Na een minuut of 5 arriveren we bij een totaal leeg strand. De wind waait stevig en er staan schuimkoppen op de golven, Voor de kust liggen een paar eilandjes, die Les Medes heten (net zoals de camping). We fietsen via het fiets- en voetpad langs het strand. Links rijen van verlaten appartementen en rechts een strand en dat alles blijkbaar nog in een diepe winterslaap. Wat verder passeren we diverse restaurantjes en winkeltjes, maar ook hier geen enkele activiteit. Een stuk verder wordt er gewerkt met diverse grondverzetmachines aan een stuk grond achter het strand, wat in onze optiek in het seizoen als parkeerterrein voor de diverse strandtoeristen moet gaan dienen. Dichter bij de haven staat een nog steviger wind, die het losse zand van het strand over de boulevard waait. Ook hier een verlaten gebied en dus besluiten we via het stadje terug te keren richting camping. Onderweg zien we nog diverse speeltuintjes, midget golfterreinen, caravan stallingen in de open lucht en gesloten campings. L’Estartit is blijkbaar een plaats met potentie voor het toerisme, maar wij zijn nog te vroeg. Hier en daar een paar cafeetjes met wat publiek en een paar campers, die blijkbaar een kort bezoekje brengen aan dit stadje. Na enige tijd fietsen we weer voorbij de Lidl en zien we een brandstoffenstation met erg aantrekkelijke prijzen  (€ 1,17 voor diesel!) , maar helaas zit onze tank nagenoeg vol. Terug op de camping gaan de fietsen weer op het rek en pakken we de stoelen en tafel in, want morgen gaan we weer verder. Later op de avond gaat het regenen en dus zijn we blij, dat alles droog is ingepakt. We gaan vanavond wat vroeger naar bed, zodat we morgen op tijd kunnen opstaan.

7-3-2019 L’Estartit (E) – Vilanova i la Geltru (E)

’s Nachts regent het nog enkele keren, maar als we wakker gemaakt worden door Garfield voor het kattenontbijt om 7.30 uur is het droog. Het is wat fris in de camper, dus zet Godelive de kachel nog even aan. Als we rond 8.00 uur opstaan is het al aangenaam warm in de camper. We gaan aan de slag met de ochtendrituelen en er breek al een flauw zonnetje door. We moeten vandaag vers water tanken, vuil water aftappen en de toilet legen, dus even langs de camper sani straat. Daarna afrekenen en richting de volgende bestemming in Vilanova i la Geltru ten zuiden van Barcelona. Het is aangenamer dan gisteren en de afstand is goed overbrugbaar, dus hopelijk kunnen we vanmiddag nog even lekker geniet van het weer. We kiezen er wederom voor om niet via de tolweg te reizen en dus weer een stukje – voor ons - onbekend Spanje te ontdekken.  Onderweg zien we diverse uitingen van de Catalaanse strijd voor onafhankelijkheid, die enige tijd geleden in de kiem is gesmoord. Overal gele linten, Catalaanse vlaggen, protest leuzen en zelfs een bordje met “Onafhankelijke republiek Catalonië”.  We rijden na verloop van tijd over een keurige 4 baans-weg door een bergachtig landschap via Gerona richting Vic en vervolgens Tarragona. Rond 14.45 uur arriveren we in Vilanova i la Geltru op Camping /Vakantiepark Vilanova Park. We worden vriendelijk ontvangen en zoals we al hadden gelezen zou dit een echt vakantiedorp met veel accommodaties zijn. We willen het de komende dagen gaan beleven en ervaren. We worden door een medewerker met een bestelbusje naar onze plek begeleidt, die lekker in de zon ligt en vrij is van bomen, dus TV minnende mensen kunnen nu ook aan hun trekken komen. We hebben als buren een bus camper met Frans kenteken, maar die vloeiend Nederlands blijken te spreken. Een gepensioneerd Nederlands stel, dat blijkbaar in Frankrijk woont en lekker aan het toeren is met hun bus camper blijkt in het praatje dat we houden. We zien ook diverse plaatsen bezet door Nederlanders en Britten met caravans, voortenten en allerlei aanbouwen, die blijkbaar tot de overwinteraars behoren. Zij zijn er drift bezig in het zonnetje met hun eigendommen af te spuiten en schrobben of het split op hun standplaats te harken. Wij kiezen ervoor om na het installeren een lekker drankje te nemen met een chipje/pindaatje en lekker in het zonnetje uit te rusten…. Laat de anderen maar werken haha.

Reisverslag Spanje maart 2019 (2)

4-3-2019 Clermont Ferrand (F) – Narbonne (F)

Als we opstaan is het behoorlijk bewolkt en de afgelopen nacht heeft het aardig geregend en gewaaid, maar wij lagen lekker warm in onze rijdende hotelletje. We nemen een lekker warme douche in de verwarmde toiletruimte, die gezien de tijd van het jaar nog voor een deel is afgesloten. Dan is het tijd voor het ontbijten en de camper weer aan kant doen. Onze katten gaan weer in de reisbench en we maken ons klaar voor vertrek. De camping ziet er op dit moment toch wat triest bij, want het weer zit niet mee en de meeste buitenvoorzieningen zijn nog dicht. We zitten binnen no time weer op de doorgaande weg richting Millau en Montpellier. Er zijn stukken 4 baans, die worden afgewisseld met 3 banen of 2 banen. Op een heleboel plaatsen wordt er gewerkt aan de weg en zie je dat uitbreiding naar 4 baans op de rol staat. Ook de snelheden variëren steeds tussen 70-80 en 90, dus echt opschieten is er niet bij. Er blijkt nog steeds een stevige wind te staan, dus houden we ons aan de maximale snelheden. Als we onderweg even willen wisselen van bestuurder nemen we de veelbelovende aankondiging “village d’etap” met allerlei symbolen betreffende voorzieningen. Als we na diverse rotondes bij de “village d’etap” aankomen staat er “fermee” (gesloten) aangegeven. Balen dus en nu weer richting de doorgaande weg. Nadat we weer de diverse rotondes hebben genomen, blijkt dat we helaas de verkeerde kant opgaan. Terug naar af L ! Na een kilometer of 10 kunnen we weer de goede kant oprijden. Bij Millau kiezen we voor de tolweg over het “Viaduc de Millau” en kunnen we lekker doorrijden over de 4 baans-weg. Onderweg zien we veel campers, die vanuit het zuiden weer richting Noorden rijden. Een heleboel hebben aanhangers met motoren of een Smart auto. Vermoedelijk een heleboel overwinteraars, die hun tijd er hebben opzitten. Een poos later verschijnen er borden met Béziers, Narbonne en zowaar ook Barcelone, dus Spanje komt dan toch in zicht. Nu het Spaanse weer nog J! Bij de middagstop puzzelen we even welke camping of camperplaats we nemen. We gaan voor Camping Figurotta in Bizanet (nabij Narbonne), die we rond 16.45 uur bereiken. Het is nog redelijk rustig op de camping en 2 giegelende dames schrijven ons in. De jongste van het stel is blijkbaar in opleiding en er gaat van alles mis. Zelfs de pinautomaat laat een stem horen, die maar niet wil ophouden. We mogen staan waar we willen, dus een plaatsje met mogelijkheid om de satelliet te kunnen ontvangen, zodat we ook nog wat TV kunnen kijken. Het is ondertussen droog geworden en de wind lijkt minder geworden.

5-3-2017 Narbonne (F) – L’Estartit (E)

Vandaag echt naar Spanje en dat moet haalbaar zijn qua afstand. Als we de raamverduistering open doen blijkt het zonnig te zijn en dat stemt ons gelijk goed. We doen onze dagelijkse dingen en laten onze kat Garfield nog even uit aan de lijn, want blijkbaar had die ook al gezien dat het mooi weer was. Als alles is afgewerkt moet hij toch echt weer naar binnen en vertrekken we richting uitgang. Nog even zoeken naar de vuilnisplaats, maar die kunnen we niet direct vinden. Dan maar mee in de camper en onderweg in een vuilnisbak deponeren. Bij de slagboom blijkt deze niet open te gaan. Godelive gaat met de code naar het kastje bij de ingang en toetst de code in, maar behalve een groen lampje dat even knippert gebeurd er niets. Nogmaals proberen, weer niets….. dan naar de receptie, maar die is onbemand. Inmiddels schuift er een Franse camper achter ons aan en deze mensen gaan ons helpen. Blijkt er op een wat onlogische plaats nog een kastje voor uitrijden te staan en dan gaat de slagboom wel open. Wij blij en de Fransen uiteraard ook. We rijden richting de doorgaande weg en laten ons door een eigenwijze navigatie even niet afleiden en gaan dus richting Narbonne. Zo’n 10 minuten later snorren we over de Autoroute A9 richting Spanje en de naamborden en beelden van de omgeving komen ons weer bekend voor. We hebben per slot van rekening jaren in deze hoek vakantie gevierd. In de verte zien we de bergtoppen nog voorzien van een sneeuwdekje, maar die zullen de komende tijd wel gaan verdwijnen.  De druivenranken zijn bijna allemaal al gesnoeid en wachten op het warme weer. Voor Le Perthus (kasteel op de Spaanse grens) wordt nog driftig aan de weg gewerkt en volgens de borden zal dit tot in 2020 gaan duren. De vrachtwagens klimmen met moeite de berg op en dankzij de versmalde rijstroken rijden we daar maar netjes achteraan. Rond 13.00 uur arriveren we op de beoogde Camping Les Medes, die het gehele jaar geopend is. Als we voor de slagboom staan, komt de receptionist ons vragen de camper even buiten de camping op een onverharde parking te zetten en dan in te schrijven. We kijken even verwonderd, maar als we bij die parking komen blijkt op een bordje in 6 talen de uitleg te staan. Ik houd het maar bij dat liedje : “ik heb niks gezien, keek ergens anders na J”. Na het inschrijven mogen een plekje uitkiezen en ons installeren. Het is best druk op de camping en er staan ook een heleboel overwinteraars. Als ik de camper voor de slagboom plaats gaat die niet open???? Ik stap uit en wil naar de receptie lopen, maar inmiddels is een geïrriteerde landgenoot in een grote Mercedes gearriveerd en die zijn blokkade niet kan waarderen en begint te claxonneren. Ik kijk het stel even vuil aan en ondertussen gaat de slagboom al open. Als we op onze plek zijn gearriveerd, blijken die geïrriteerde landgenoten onze overburen. Gelukkig hebben deze een giga caravan en voortent, waar ze veel in verblijven en dus geen probleem. Ik dacht bij mezelf “dan zijn ze met pensioen en op vakantie en dan hebben we zelfs geen 5 tellen geduld!!!???” We installeren onze stoeltjes en tafeltje en gaan lunchen in het zonnetje. Het blijkt 20 graden te zijn en da’s toch wel heel lekker. ’s Middags even een wandelingetje gemaakt over de camping en het viel ons op dat deze camping prachtig sanitair heeft, een buiten- en verwarmd zwembad etc. Geen straf dus om hier te staan. We kiezen ervoor om in ieder geval meer dan 1 nachtje te staan.

Reisverslag Spanje maart 2019

1-3-2019: Steenbergen – Enscherange (L)

We vertrekken op vrijdag 1 maart wat later dan gepland, want Godelive moet nog een kleurtje in het haar en er moeten ook nog wat boodschappen worden gedaan. Nadat al deze klussen zijn uitgevoerd is de camper gereed voor vertrek. We hebben de focus op Luxemburg gericht en rond 14.30 uur vertrekken we. Omdat we nog vroeg in het seizoen zitten, blijken er slechts een minimaal aantal campings open te zijn en we besluiten te gaan voor Camping Val d’Or in Escherange. Ondanks onze ruime Luxemburg ervaring is dit een nieuwe stek. We lopen bij Antwerpen al tegen een file aan, maar die blijkt reuze mee te vallen. We gaan richting Luik en dat loopt soepel. Het is vandaag redelijk bewolkt en tot Luik houden we het droog. Na Luik lopen we in een mistgebied, dat nabij Francorchamps een echte dichte mist oplevert. We passen de snelheid wat aan en na Francorchamps wordt de mist weer wat dunner. Ook krijgen we onderweg wat regenbuien en dat is niet echt gezellig. Als we Luxemburg naderen blijkt het toch al te gaan schemeren en de beoogde camping ligt echt in “the middle of no where” hebben we het idee. De wegen worden smaller en de dorpjes steeds landelijker. Rond 18.45 uur arriveren we bij de camping, maar daar blijkt niemand meer aanwezig. Er hangt een briefje van de van origine Nederlandse eigenaren/beheerders en we kunnen een plekje uitzoeken. De camping blijkt in de verbouwing te zitten en dat moeten we dus maar voor lief nemen, want het is per slot van rekening maar voor 1 overnachting. Na een babbeltje met een Duitse mede-kampeerder zoeken we een plekje , sluiten ons aan op de elektra en nemen onze welverdiende avondrust. De camping blijkt vlakbij het spoor te liggen en dus komen er ook met de regelmaat van de klok treinen langs. Onze nachtrust wordt er echter niet door verstoord gelukkig.

2-3-2019: Enscherange (L) – Besançon (F)

Na een goede nachtrust worden we wakker en blijkt het weer weinig veranderd. Het is nu droog, maar het is fris en hangt een nevel. We doen ons ochtend ritueel en gaan daarna afrekenen bij de receptie. De Nederlandse dame van de receptie staat mij vriendelijk te woord, ik betaal de rekening en vertrek weer. Godelive heeft ondertussen de camper verder aan kant en de elektrakabel ingerold. Klaar voor vertrek dus en we kiezen richting Frankrijk. Natuurlijk tanken we onderweg nog even de goedkope brandstof. De diesel kost hier € 1,11 en bij ons in Nederland aan de goedkope pompen € 1,33, dus toch € 0,22 goedkoper. We gaan richting Luxemburg-stad, Thionville, Metz en daarna richting Nancy. Het is vandaag nog steeds bewolkt en af en toe krijgen we een regenbuitje. We hebben ervoor gekozen deze keer geen tolweg te nemen, want die kennen we onderhand wel en misschien kunnen we nog wat besparen. Onze navigatie wijst ons de weg richting Besançon, een plaats die we vaak op de borden hebben gezien, maar nooit bezocht hebben. Onderweg komen we in een file en de oorzaak blijkt een gele hesjes (gilets jaune) demonstratie. We naderen met de nodige vertraging een rotonde, waar de demonstranten hun ongenoegen tegen de regering Macron uiten. Het gaat er vreedzaam aan toe, maar het kost wel extra tijd. Enige tijd later wederom een protest van de gele hesjes en dus vertraging. Vele Franse automobilisten blijken een geel hesje op hun dashboard te hebben liggen uit sympathie, maar of dit helpt is de vraag. We kiezen voor een overnachting op Camperplaats Besançon, waar de basisvoorzieningen aanwezig zouden moeten zijn. Circa 17.00 uur komen we aan op de bestemming en er is gelukkig nog voldoende plaats. Na enige tijd zien we een kolonne Politie busjes met blauwe zwaailichten, die een groep gele hesjes demonstranten begeleiden, die vlak langs de camperplaats lopen. Het gaat er gelukkig vreedzaam aan toe en na enige tijd wordt het weer rustig. We nemen onze rust en genieten van een drankje, waarna we de avondmaaltijd gaan verzorgen. Na enige tijd blijkt de demonstratie toch wat heftiger te worden, want diverse demonstranten gooien rotjes en er ontstaat rook. De Police Nationale heeft blijkbaar assistentie gekregen van de Gendarmerie, die met 6 bussen met blauw zwaailicht de demonstranten in de gaten houdt. Het blijft gelukkig  beperkt tot wat schermutselingen en als het weer gaat regenen druipen de meeste demonstranten of. We hebben een relatief rustige avond/nacht, maar het is per slot zaterdagavond en de weekend uitgaanders laten zich regelmatig horen. Onder de morgen komen er een stel luidruchtige uitgaanders naar de camperplaats, die schreeuwen en ook luidruchtig de deuren van hun bus/camper open en dichtklappen. Het blijft gelukkig bij wat lawaai en we proberen de slaap weer te vatten, wat ook lukt.

3-3-2019: Besançon (F) – Clermont Ferrand (F)

’s Morgens blijken een aantal mede-camperaars al vroeg te willen vertrekken, dus worden we weer verstoord in onze slaap. Nadat we wat zijn uitgedut staan we op en doen ons ritueel. Ontbijten, de katten verzorgen en dan de camper aan kant maken. Het is vandaag droog, bewolkt en af en toe laat een flauw zonnetje zich zien. De wandelaars hebben dan ook een verschillend tenue, variërend van winterjas, muts, wanten tot korte broek en T-shirt. Wij kiezen de voorzichtige variant en dus wat warmer. Rond 9.45 uur is alles geregeld en kunnen we onze reis weer vervolgen richting zuiden. We gaan richting Chalons sur Saone en wanneer we daar omstreeks 12.00 uur arriveren is het zonnig en is er een temperatuur van 18? C. Niet verkeerd en een schril contrast met de voorbije dagen. We gaan even lekker lunchen op een parkeerplaats, die nagenoeg gevuld is met vrachtwagens. Daarna vervolgen we weer onze trip en het valt ons op dat we heel veel campers tegenkomen. Zoals gebruikelijk begroeten we hen allemaal tijdens het passeren. Vandaag zeker een 50-tal campers, dus onze handjes zijn redelijk vermoeid. We passeren vandaag een Frans landelijk gebied met grotere en kleinere plaatsen. De woningen variëren van eigentijds tot oud met de nodige achterstand in onderhoud, maar ja da‘s Frans zullen we maar zeggen. ’s Middags nemen we een pauze voor koffie/thee met wat lekkers, want het is vandaag onze (41^e) trouwdag. Aan het einde van de middag kiezen we als eindbestemming Camping Le Clos Auroi in Orcet (nabij Clermont Ferrand). Op de camping worden we omringd door enkele Nederlanders, een Duitser en een Engelsman. We kunnen nog even genieten van een zonnetje en een drankje ter gelegenheid van onze huwelijksverjaardag. Als de avondschemering valt gaan we voor een lekker avondmaaltje met een wijntje en daarna is het tijd voor de nachtrust.

Campings in de westelijke zuidpunt van de Peleponnesos (3)

Maandag 30 juli 2018:

Vanochtend hebben we een vrije ochtend, geen inspectie of administratie. Ik (Ben) ga een beetje rommelen aan Godelive’s scooter om te kijken of de schade te repareren valt. Allerlei schroeven van de kappen losgemaakt en er blijkt beweging in te zitten en ik kan alles weer op zijn plaats krijgen. Er is blijkbaar niets afgebroken en na wat gepruts zitten de kappen weer als voorheen. Er blijken alleen wat schrammetjes onderaan de kap te zitten. De valbeugel heeft blijkbaar de ergste schok opgevangen, alleen de bevestigingsogen weer een beetje rechtkloppen en het in elkaar schroeven kan beginnen. Godelive zit ondertussen lekker een boekje te lezen en helpt nog even mee bij het vasthouden en schroeven. Dan wordt het tijd voor de lunch en houden we een siësta, want van die warmte wordt je loom. Later die middag gaan we weer naar onze inspectie camping van gisteren om te horen wat hun besluit is over de promotie. We rijden weer met de scooters langs de kustweg door de olijfboomgaarden, het stadje Pylos en vervolgens richting Gialova. Het is een mooi ritje, het windje is aangenaam en na zo’n ¾ uur zijn we weer op de camping. De zoon van de camping eigenaar en zijn vriend ontvangen ons voor het vervolggesprek. Ze willen graag een grotere kleurenadvertentie en in meerdere gidsen dit jaar en een multi-media pakket. Nou, da’s fijn om te horen, dus we spreken alle belangrijke zaken door, vullen de papieren in en alles wordt gestempeld en getekend, terwijl we ondertussen onze café freddo cappuccino drinken. Nadat alles is afgerond trakteren we onszelf op een lekkere coupe met ijs, waarna we weer de scooters pakken en richting onze uitvalsbasis rijden. Onze katten zijn blij ons weer te zien en vinden het blijkbaar tijd om te eten. Wij nemen eerst een lekker drankje en gaan daarna zelf ook wat eten maken. ’s Avonds kloppen we de laatste gegevens van onze inspectie en promotieafspraken in de computer en alles is weer afgerond. Godelive is moe en wil naar bed, maar ik (Ben) wil nog graag een stuk reisverslag maken en ga nog even door. Onze volgers moeten tenslotte ook wat te lezen hebben nietwaar?

Dinsdag 31 juli 2018:

Vandaag geen ACSI verplichtingen, dus daar moeten we even van genieten. We tutten maar wat aan vanochtend en Godelive kijkt naar de waszakjes en vindt, dat er een wasje gedaan moet worden. Muntjes halen bij de receptie, maar blijkbaar is de muntautomaat stuk en hoeft er niet betaald te worden. Da’s leuk meegenomen denkt Godelive en gaat aan de slag. Na een uurtje is de was klaar en hangen we samen alles aan de lijn. Een kleuter van onze Griekse buren komt regelmatig naar onze katten kijken en wil ze wat onhandig aaien en zegt dan iets wat klinkt als “miauw”. Maar daar blijken Garfield en Snoopy niet echt van gediend te zijn en dus blazen ze. Het kindje met lang golvend haar kijkt ons aan en zegt “pfff”. We proberen het kindje duidelijk te maken, dat de katten het niet leuk vinden maar begrijpt ons niet totdat Garfield even een tik geeft op het handje. Het kind schrikt, houdt zich even stoer en vertrekt dan toch naar pa en ma. Als ’s vonds het kindje van de buren met ma naar de douche is geweest en in zijn nakie terugkomt blijkt het een jongetje, terwijl wij dachten dat het kind een meisje was met zulke lange golvende haren. We zijn er even confuus van en lachen ons daarna een kriek.

Woensdag 1 augustus 2018:

Vandaag hebben we helemaal niets op het programma staan en dat is na zovele dagen van reizen en inspecteren ook weleens lekker, dus niets doen en ook niets te melden.

Donderdag 2 augustus 2018:

We hebben nog een 3 tal campings op het programma staan en als we naar ons reisschema kijken, dan moeten we op maandag 6 augustus a.s. in Patras inschepen voor de terugreis naar Italië. We besluiten daarom morgen verder te trekken en dus vrijdag, zaterdag en zondag iedere dag op een volgende camping te staan en te inspecteren. Kunnen we op maandag de resterende 145 kilometer naar Patras rijden. In de loop van de dag beginnen we alvast wat dingetjes op te ruimen, zodat we morgen niet in de volle zon hoeven in te pakken. ’s Avonds nog even bij de campingbaas langs voor een stempel en handtekening, de goedkeuring sticker 2018 plakken en een afscheidsdrankje drinken. Morgenochtend is de baas wellicht toch weer overal en nergens, dus dan hebben we dat al gehad.

Vrijdag 3 augustus 2018:

Vanochtend opstaan, ontbijten, de katten eten geven, kattenbak schoonmaken en nog even langs de “service straat” voordat we kunnen vertrekken. Als dit alles is gebeurd ook nog even douchen, zodat we schoon op weg kunnen. We kopen tenslotte nog een broodje en een blik olijfolie van “eigen olijven” en gaan afrekenen in de receptie. We zwaaien nog even vriendelijk als we de camping afrijden en gaan richting dorp, omdat de heenreisweg niet echt de handigste bleek te zijn. Op de scooter door het dorp leek dit beter, maar met een camper en veel geparkeerde auto’s en tegemoetkomend verkeer bleek dit ook een uitdaging. Oké, we redden het weer en gaan op weg naar de eerstvolgende inspectiecamping. Bijzonder, want vorig jaar waren wij daar aan het begin van onze inspectieronde en toen was de camping nog niet open. Wel hadden we even contact met de eigenaresse en haar dochter, zodat er een kleine update was. Als we bij de camping arriveren blijkt de ingang erg smal en dus wagen we het er niet op en voor de volgende ingang blijken we een te scherpe bocht te moeten maken. Shit…., dan doorrijden naar de eerstvolgende gelegenheid om te keren en dan terug. Na zo’n 4 tal kilometers kunnen we keren bij een bedrijventerrein en dan weer terug en de 2^e ingang blijkt breder, dus we rijden de camping op. We melden ons netjes aan ons ACSI inspecteurs en vragen of we 1 nachtje kunnen staan. De beide dames bij de receptie zitten wat ongeïnteresseerd achter hun bureau, kijken elkaar aan, knikken dat het goed is en zeggen plaats 2 of 3. We staan wat verbaasd te kijken, krijgen vervolgens een blanco briefje in onze hand geduwd met daarop een 2 en een 3. Oké, zeg ik (Ben) en vraag of die plaatsen rechtdoor zijn te vinden, want we zijn nog nooit op het kampeerterrein geweest. Ja, is het antwoord. We vertrekken uit de receptie en rijden met de camper rechtuit. Deze dames hebben duidelijk de training “klantvriendelijk handelen” niet gevolgd, zeggen wij tegen elkaar. De plaatsen 2 en 3 blijken inderdaad vrij en dus installeren we ons. Er is op de camping een prachtig groot zwembad, maar wat ons al heeft verbaasd is dat ondanks hoogseizoen de camping slechts voor zo’n 25-30% bezet is!!?? We gaan even lunchen bij de café-bar aan het zwembad en bewonderen ondertussen het zwembad en de leuke zithoekjes. Als we terug bij de camper komen, blijken er een Frans gezin met tent te zijn gearriveerd en een Bulgaarse familie met en camper en loslopende hond. We gaan omkleden in ACSI tenue en gaan ons rondje doen. Omdat we dit terrein ook nog niet eerder hebben geïnspecteerd moeten we even zoeken, maar dat lukt prima. We doen een paar interviews tussendoor en lopen naar de kust. Dit blijkt een rotskust zonder strand, zodat we snel kunnen snappen waarom men hier een zwembad heeft. Er is wel een steigertje gemaakt, zodat je niet vanaf de rotsen in en uit de zee hoeft. We lopen alle voorzieningen na en noteren opmerkingen en vragen en dan terug naar de receptie. De ene vrouw, die tijdens de aankomst aanwezig was blijkt vertrokken, maar de andere vrouw is nog aanwezig. Er is wel een andere vrouw op de receptie aangeschoven. Als we vragen om de inspectie door te nemen horen we dat de recent aangeschoven vrouw met ons het gesprek zal doen. We gaan naar buiten om aan een tafeltje alles door te nemen. Bij navraag blijkt zij de vriendin van de andere dame, die mede eigenaresse blijkt te zijn en er blijkbaar vandaag geen zin in heeft ons netjes te woord te staan. We krijgen een drankje aangeboden en gaan ondertussen onze lijst doornemen en de opmerkingen en vragen. Als het moeilijk wordt moet er regelmatig naar binnen gelopen of geroepen worden, maar de mede eigenaresse komt niet naar buiten!!?? Het drankje blijft duren, dus dan maar een blikje uit de mini-market. Als de blikjes bijna leeg zijn, komt er alsnog een jongen van de café-bar met de bestelde drankjes. We lopen nog even de foto’s door van de camping documentatie, maar de mede eigenaresse keurt bijna alle foto’s af, omdat ze te oud en niet meer relevant zijn. Of we nieuwe kunnen maken en wat dat dan kost. We zeggen, dat dit gratis is en we zullen haar de foto’s komen tonen. Niet nodig, we moeten dit maar aan haar broer vragen bij de café-bar. Als alles is doorgenomen komen we tot het besluit van goedkeuren, maar de mede eigenaresse moet tekenen dus dan toch naar binnen. Godelive zit het kennelijk erg hoog, dat deze vrouw ons (en ACSI) zo afstandelijk en ongeïnteresseerd behandeld en vraagt op de “man” af waarom. De vrouw schrikt blijkbaar van deze directheid en begint te glimlachen, excuseert zich en zegt dat ze erg moe is en toe aan rust. We krijgen de stempel en handtekening en verlaten de receptie. Wat een bijzondere ervaring weer vandaag. We lopen terug naar de camper, maken nog wat foto’s en toveren ons weer om als kampeerder en nemen een biertje. Begin van de avond pakken we weer alvast wat in en later gaan we nog wat eten bij de café-bar. We stellen ons voor aan de mannelijke mede eigenaar, die overigens uitermate vriendelijk is en met ons een leuk gesprek houdt. Hij gaat binnenkort naar Nederland op bezoek in Eindhoven en heeft wat vragen. De gemaakte foto’s worden allemaal goedgekeurd door hem. Wat een verschil met zijn zus. We bestellen een pizza en laten ons die lekker smaken onder het genot van een lekker koud biertje.

Zaterdag 4 augustus 2018:

Vandaag weer verder naar de op 1 na laatste camping. De laatste voorbereidingen zijn klaar en we kunnen vertrekken. We rijden richting receptie om uit te checken en een van de vrouwen van de ontvangst bemenst de receptie. Zij glimlacht als we binnen komen en ik (Ben) zie op haar bureau de ACSI visitekaartjes liggen en ze pakt direct onze ACSI camping-ID. We willen afrekenen en vertrekken zeg ik, waarop ze de ACSI-ID overhandigd en zegt dat we niets hoeven te betalen. We zijn uitermate verbaasd, bedanken haar hartelijk, schudden haar de hand en vertrekken. Wat een verschil met de ontvangst gisteren. We rijden weer een stukje noordelijker en arriveren enige tijd later op de volgende inspectie camping. Er komt een man op ons af, die ons in het Engels welkom heeft. Hij blijkt een vriend van de eigenaren, onderwijzer van beroep en ’s zomers “oproep receptionist”, want de eigenaren spreken Grieks, Grieks en Grieks. Als we zeggen, dat we van ACSI zijn en komen inspecteren moeten er even navraag worden gedaan bij de baas en krijgen we groen licht. We installeren ons op een plekje en verbazen ons ook nu weer over de vele lege plekken op deze camping, ondanks het hoogseizoen. Ja, het is wel drukker dan vorig jaar in het laagseizoen, maar het staat niet tjokvol zoals onze voorganger had voorspeld in het hoogseizoen. We gaan maar gelijk ons rondje doen en inspecteren. Ook dit jaar is er weer een grote jeugdgroep voor het project zeeschildpadden van Archelon met tenten op het terrein. Archelon is een Griekse organisatie, die in 1983 is opgericht en waarbij vrijwilligers de eieren van de zeeschildpad (caretta caretta), die ’s nachts op sommige stranden worden gelegd en ingegraven, gaan lokaliseren en afschermen voor verstoringen door mens en dier. Na verloop van tijd komen we de jongeman tegen, die we vorig jaar hier en elders op een camping hadden ontmoet. Hij herkent ons ook en we maken een praatje. In de toiletgebouwen blijken de wastafels en spiegels vernieuwd te zijn…top! In 1 gebouw blijken ook de douche deuren vernieuwd, dus men is blijkbaar aan het renoveren geslagen. We zijn redelijk snel met ons rondje klaar, doen de 2 interviews, waarvan 1 met een Belgisch seniorenpaar. Zij staan al jaren op deze camping en verbazen zich ook over de onderbezetting in het hoogseizoen. Zij vertellen, dat veel Grieken uit Athene met gezinnen de vrouw en kinderen door de week laten kamperen en de man doordeweeks aan het werk is en in het weekend naar de camping komt. Door de snelwegen met tol, de hogere lasten e.d. moeten ook zij bezuinigen en komen dus korter naar de camping en met het gehele gezin, zonder gependel. Wie zal het zeggen of het daaraan ligt, maar vooruit het zou kunnen. We gaan richting receptie voor de terugkoppeling en treffen daar de vrouwelijke receptioniste van vorig jaar, die overigens toen maar een deel kon bijwonen van het gesprek vanwege een bruiloft. De baas spreekt geen Engels en was/is dus afhankelijk van Engels/Grieks sprekende medewerkers, maar hij blijkt afwezig. Zijn vrouw is er wel, maar houdt zich achteraf op. We lopen alles door en zijn in no-time afgewerkt. De vrouw van de baas moet even komen om te tekenen en te stempelen, maar doet alsof we er niet zijn. Vorig jaar ook al afstandelijkheid gevoeld en dit is dus nog steeds zo. We ronden af en gaan terug naar de camper. ’s Avonds kloppen we alles nog even in de PC en dan klaar voor de laatste inspectie morgen. In het naburige dorp blijkt er een feest gehouden te worden en de muziek klinkt tot ’s nachts half 4 door. Kort en onrustig nachtje dus.

Zondag 5 augustus 2018:

Vandaag onze laatste inspectie dag in Griekenland en daar zijn we niet rauwig om, want het inspecteren begint ons een beetje in de benen te zakken. We verlangen weer naar huis en dat komt dus weer wat dichterbij. Als we klaar zijn voor vertrek gaan we uitchecken. De volgende camping ligt vlakbij, dus we arriveren daar snel. De campingbeheerder blijkt nog even vriendelijk als vorig jaar en we mogen een plekje uitzoeken. We lopen wat rond en installeren ons nabij de café-bar, zodat we ook WIFI ontvangst hebben. We gaan registreren en spreken af wanneer we de terugkoppeling van de inspectie kunnen doen. Een van de eigenaren zit onder zijn parasol alles op afstand te bekijken en we gaan even handjes schudden. We zijn benieuwd hoe het er nu bij staat, want vorig jaar hadden wij al behoorlijke twijfels bij de sanitaire voorzieningen, maar het was onze 1^e camping. Onze Griekse bril, waarmee we moesten kijken, had nog geen referentiekader dus….moeilijk. We hebben er nu 40 campings opzitten en 2 jaar ervaring, dus de bril is helemaal helder. We drinken ons welkomstdrankje en gaan daarna gelijk aan de slag. Het is redelijk vol op de camping en we zijn daar verbaasd over, mede in het licht van de vorige 2 campings. We doen onze 2 interviews en spreken ook een Nederlander, die al 30 jaar hier op de camping komt. Over het sanitair is iedereen duidelijk…een dikke 4 ?! Onderweg ook diverse mensen gesproken, die hier waren geweest en ook die hadden een zelfde oordeel. We lopen alles langs, overleggen onderweg over allerlei zaken en komen tot de volgende conclusie: sanitair is duidelijk onder de maat. Of, zoals ACS zegt: “zou je als inspecteur je familie of vrienden naar deze camping sturen?” Vorig jaar al over renovatie gesproken en toen zei de beheerder, dat er door de eigenaren geen geld beschikbaar werd gesteld. We maken ons eindoordeel op en zeggen, dat als er gerenoveerd gaat worden dan misschien ja, maar als dit niet gebeurd dan een NEE. ‘s Avonds hebben we het gesprek met de beheerder en we vragen het: “renoveren of niet?” Het antwoord is helder: “de komende jaren niet”. We vertellen wat we hebben geconcludeerd en de beheerder blijft professioneel en vriendelijk, maar we merken dat hij er niet blij mee is. Na een tijdje krijgt hij een signaal van zijn oom, de mede eigenaar en breekt hij het gesprek af. Wij hebben ook een knoop in de maag, maar op basis van regelgeving en instructie ACSI kunnen we niet anders. Als we ’s avonds wat eten op het terras houdt de campingbeheerder zich overduidelijk afzijdig. Een vervelende afsluiting van de inspectie, maar het is niet anders. Morgen vertrekken richting Patras voor de terugtocht naar Italië per ferry.

Campings in de westelijke zuidpunt van de Peleponnesos (2)

Donderdag 26 juli 2018:

Godelive heeft na de val van gisteren een paar zere plekken op haar borst en om alles nog eens helder te krijgen blijken er ook 2 enorme blauwe plekken te zijn ontstaan. Eigenlijk toch wel goed afgelopen al met al. Tijdens het ontbijt praten we nog even over onze bijzondere ervaring van gisteren bij die campinginspectie en checken even de ACSI e-mail, maar geen enkel bericht van de campingbaas. Oké hij is aan zet, dan maar weer overgaan tot de orde van de dag. Het laatste restje was is ondertussen ook droog en kan dus opgevouwen worden en de kast in. Om een beetje op schema te blijven met al die campings en de sfeerbeschrijvingen, die extra veel tijd vergen gaan we vandaag de laatste 2 campings in deze regio op de scooter doen. We starten met de camping, waarvan de vrouw van de eigenaar als gevolg van taalproblemen ons wat gereserveerd had behandeld. Toen later een lid van de familie op de receptie was verschenen verliep het wat vlotter. Deze keer treffen we de receptioniste, die al jaren bij deze camping werkt. Zij is van origine Duits, maar spreekt vloeiend Nederlands. We maken een praatje over de nieuwe speeltuin en kunnen ons rondje gaan doen. Het is duidelijk drukker nu in het hoogseizoen, dan vorig jaar eerder in het seizoen. We checken weer wat zaken, schrijven enkele dingen op en interviewen wederom een 2 tal kampeergasten. Het zijn deze keer een Griekse meneer, die met zijn gezin en vrienden op vakantie zijn. Ze zijn met de tent, want caravans en zeker campers zijn te duur voor Grieken, die slechts een korte vakantie kunnen vieren. Even later een Griekse mevrouw, die ook met haar gezin vakantie viert in een tent. Haar Engels is niet echt vloeiend, maar we komen er goed uit. In meerdere toiletruimtes vinden we een kolonie dode vliegjes op een planchet, dus even vragen hoe vaak wordt schoongemaakt. De receptioniste wil het graag met eigen ogen zien, maar wordt telkens door gasten bezig gehouden. Ik (Ben) loop terug om een foto te maken en als ik terug kom blijkt er al een oplossing te zijn voor dit mysterie. De onderhoudsman heeft wat lampen vervangen en blijkbaar niet goed schoongemaakt!!?? Omdat de rest aan de norm is laten we het hierbij. De vullen de papieren in, laten stempelen en ondertekenen en weer op weg naar de volgende. Vorig jaar hebben we met de jonge campingeigenaar en zijn vriendin uitgebreid gesproken over plannen en wensen om promotie te doen, maar uiteindelijk bleef het bij plannen. Dezelfde man en zijn vriendin ontvangen ons wederom vriendelijk en we krijgen koffie aangeboden. Ze willen weer graag van alles weten en dankzij onze zelfgemaakte spreadsheet toveren we in no time de betreffende informatie en bedragen tevoorschijn. Zij willen er even over nadenken en dat kan, want dan doen wij ons rondje. De camping ligt er nog steeds netjes bij, het sanitair is keurig en wordt goed schoongemaakt en ook de mini-market, café-bar en restaurant voldoen ruimschoots aan de normen. We doen weer onze interviewtjes en komen ongeveer 1 – 1 ½ uur later bij de receptie terug. Nadat we even hebben gewacht komt de campingeigenaar ons melden, dat hij voor komend jaar wil meedoen voor promotie. Leuk, dus snel alle papierwerk verrichten, stempelen en tekenen. Godelive plakt de sticker voor goedkeuring en we kunnen afronden en afscheid nemen. Tot volgend jaar! We rijden terug naar de uitvalsbasis en hebben hard gewerkt, dus tijd voor een beloning. We gaan nu niet uit eten, maar gaan wat halen en met een koud biertje uit eigen koelkast smaakt het best. ’s Avonds moet er echter weer wel gewerkt worden, want alles moet ook in de PC geklopt worden en onze duim voor de sfeerteksten zal het deze keer ook weer zwaar te verduren krijgen. Als we ’s avonds nog even de ACSI mail checken is er nog steeds geen reactie van die ene campingbeheerder. Ik (Ben) maak een e-mail voor ACSI en zet daarin onze ervaringen met de betreffende camping uitgebreid op papier. Er zijn 48 uur verstreken na ons verzoek om te contacten, maar blijkbaar heeft meneer geen trek. Jammer, maar het is zijn eigen keuze en omdat de inspectie niet is afgerond geen opname voor de gids van 2019.

Vrijdag 27 juli 2018:

We gaan vandaag opbreken, want alle campings in dit gebied hebben hun inspectie gehad. We lopen richting de receptie van onze uitvalsbasis om de campingbaas nog even om zijn beslissing voor promotie 2019 te vragen. Hij heeft alles afgewogen en gaat weer verder, dus ook hier papieren invullen, stempelen en tekenen. Als we uitchecken wil Godelive graag, net als vorig jaar, een blik olijfolie kopen, maar er is geen voorraad. De campingeigenaar belooft een blik voor ons te regelen. Voor het uitrijden krijgen we de hulp van de campingeigenaar, net zoals bij het installeren. Het verloopt prima en een hulpvaardige mede-kampeerder helpt met een stok de schaduwnetten ophouden. Op naar de volgende camping, die overigens ook maar een 15 kilometer verderop ligt en waar deze keer een nieuwe receptionist is aangesteld. De vorige (Jakob), waar we in 2017 uitgebreid mee hebben gesproken, bleek toch zijn plannen om naar Duitsland te emigreren te hebben waargemaakt. Hij had een niet Griekse achternaam en dat bleek correct. Zijn grootouders waren joods en hadden zich in de 30-er jaren in Duitsland gevestigd, zijn eigen ouders hebben de holocaust overleefd en zijn in Duitsland gebleven. Broer en zus wonen er nu en hij had toch de wens die kant op te gaan. Een seizoenbaan op een camping in Griekenland voor iemand met goede studie en veel talenkennis leverde ook weinig op, dus is zijn vertrek verklaarbaar. We krijgen een plekje toegewezen en als we willen gaan installeren komt de campingbeheerder in beeld. Even handjes schudden en hij is blij ons weer te zien. Vandaag nemen we geen inspectie af, want we moeten nog een paar dingen inkloppen en afwerken van de vorige camping. ’s Middags nemen we ondertussen als tijdelijke Grieken een “siësta”, want door die warmte wordt je loom en slaperig. De airco in de camper draait ondertussen overuren, dus ’s avonds zitten we gekoeld binnen. Geen last van muggen of ander ongedierte en je kunt lekker doorwerken.

Zaterdag 28 juli 2018:

Na de gebruikelijke ochtendrituelen maken we ons gereed voor de inspectie van de camping vandaag. We lopen ons rondje weer, zien dat alle elektrakasten zijn vernieuwd, maar ook dat sommige dingen echt aan vernieuwing toe zijn. Deze campingbeheerder heeft de camping van de gemeente overgenomen en was duidelijk niet meer bij de tijd. Naast campingbeheerder is hij ook eigenaar van een lokaal supermarktje, dus werk genoeg en tijd tekort. “Many problems”, zegt hij dan ook vaak in gebrekkig Engels. Hij blijkt een harde werker, maar hij moet keuzes gaan maken, zeggen we ’s avonds tijdens onze terugkoppeling. Vele dingen gelijktijdig doen betekent vaak half doen en hij is zich daar van bewust. Het voorseizoen is prima verlopen en dat stemt tot tevredenheid. Het terras van zijn restaurant langs de zee/het strand blijkt een hit. Zowel ’s middags als ’s avonds zit het vol. Er komen ook mensen uit het dorp of voorbijgangers. Een deel van het sanitair is echt verouderd en moet vernieuwd en dus adviseren we dat indringend. “Next year” zegt de campingeigenaar, dus daar vertrouwen we dan maar op, want hij is goed bezig. De 21 jarige dochter van de campingbeheerder, die aan de Universiteit van Patras studeert doet nu vakantiewerk op de camping en moet alles voor papa vertalen in het Engels. De boodschap komt nu beter over, dus dat is prettiger voor hem en voor ons. We drinken nog een wijntje met de campingbeheerder en besluiten er dan een punt achter te zetten voor vandaag.

Zondag 29 juli 2018:

Als we wakker worden is de lokale Griekse priester zijn mis aan het opdragen en dit galmt via luidsprekers wijds over het dorp en de camping. Ik (Ben) zeg tegen Godelive, dat ik er geen CD van hoef en we schieten allebei in de lach. Misschien zitten de kerken in Griekenland wel voller dan bij ons. We hebben nog 5 campings op ons lijstje staan en we voelen wel een beetje druk om dit alles voor 6 augustus afgerond te hebben. Het vakantiegevoel is deze keer duidelijk naar de achtergrond verschoven, omdat de dubbele registratie voor ACSI (op papier en in de laptop), alsmede een sfeertekst voor iedere camping wel erg veel tijd gaan kosten. We voelen ons af en toe tekstschrijvers voor reisfolders/-brochures. Nou ja, niet zeuren als dit gebeurd is zijn we er vanaf en volgend jaar geen 2 gebieden meer dat is wel duidelijk. We willen vandaag de 2 campings, die op ongeveer 20 kilometer afstand liggen per scooter gaan inspecteren. Alles wordt weer ingepakt, reisvaardig gemaakt en we vertrekken. Het blijkt een aardig dagje te zijn en de wind zorgt voor aangename verkoeling. Geen 8 x 4 of Dove nodig vandaag lijkt het wel. We rijden langs de kustweg en door olijfboomgaarden richting Pylos (vroeger Navarino geheten), dat aan de Baai van Navarino ligt. In deze baai heeft de slag van Navarino plaatsgevonden op 20 oktober 1827, een belangrijke slag voor de onafhankelijkheid van Griekenland. Griekenland was onderdeel van het Ottomaanse Rijk (Groot Turkse Rijk) en de Ottomaanse sjeik Ibrahim lag met zijn vloot in de Baai van Navarino. Hij was niet bereid tot enige concessie of onderhandeling met de Grieken en/of de geallieerde landen (Frankrijk, Groot Brittannië en Rusland), die de opstandige Grieken steunden. De geallieerden wilden met hun schepen intimideren, maar toen de Turken begonnen met schieten barste te slag los en binnen 1 dag lag ¾ van de Turkse vloot op de zeebodem. De onafhankelijkheid van de Grieken was daarmee onafwendbaar. Op het eilandje Sphagia in de baai staat een monument voor de overledenen van deze slag en naar het schijnt wordt daar jaarlijks ook door president Poetin een krans gelegd. De admiraal van de Russische vloot destijds was een Nederlander, Lodewijk van Heiden. Mooi stukje geschiedenis nietwaar? We naderen de eerste inspectiecamping van vandaag. We melden ons netjes bij de receptioniste, die we ook vorig jaar troffen toen de campingeigenaar afwezig was. We mogen inspecteren en spreken af om na ons rondje ons weer te melden. Ook deze camping is gemakkelijk voor ons, we hebben er vorig jaar ook geïnspecteerd en ook 1 nacht gekampeerd. Het ziet er allemaal netjes uit, we doen onze interviews en keren terug op de receptie. Als we bezig zijn met de check-up, blijkt er een wisseling van receptionist(e) plaats te moeten vinden. We wachten even netjes af, terwijl in man in zwart T-shirt en zwarte lange broek in het raamloket komt leunen en in het Grieks met de receptie mensen gaat praten. Na een aantal minuten komt dezelfde man de receptie binnen, zegt dat hij de baas is en verzoekt ons de receptie te verlaten, omdat er overgedragen moet worden. Hij stelt zich behalve als “de baas” niet voor en vriendelijkheid is hem blijkbaar ook niet met de paplepel ingegoten. Wij zijn perplex, verlaten de receptie en wachten buiten op een muurtje af wat er komen gaat. Na ongeveer 10 minuten komt de man weer op ons af en begint een preek over ACSI en dat hij daar grote problemen mee heeft. “Hebben jullie het boek bij?” vraagt hij. Nee, we zijn op de scooter….maar wat is het probleem? Wij starten de laptop op en proberen de digitale gids op het scherm te krijgen. Ondertussen wordt er druk geconverseerd in het Grieks en gezocht in allerlei mappen en dan komt een fotokopie van de ACSI gids boven water. De campingbaas heeft blijkbaar grote problemen gehad met dwingende ACSI kortingskaart houders, die hem hebben gedwongen om kortingen te geven, terwijl hij geen lid is van het kortingskaartsysteem. Er is zelfs dit jaar iemand op de camping gekomen, die de baas tegen de grond heeft gewerkt toen die weigerde om de ACSI kortingstarieven te hanteren. Wij staan perplex….hoe is het mogelijk? Kortingskaart leden weten verdomde goed wat de regels zijn en campinghouders overigens ook, maar dit kan natuurlijk niet. Wij geven aan dat dit soort gedrag van kampeerders niet geaccepteerd hoeft te worden en bij agressief gedrag de politie ingeschakeld moet worden. Ook kan natuurlijk met ACSI contact worden opgenomen. We praten over en weer en naar ons gevoel is de angel wel uit ons gesprek gehaald, maar de camping wil eerst een adequate reactie van ACSI alvorens verder te willen gaan. We beloven met ACSI te zullen contacten voor een passende reactie. Dit was een heftige, maar we kunnen met een geforceerde glimlach wel netjes afscheid nemen van deze camping. Op naar de 2^e camping van vandaag, waar hopelijk geen verrassingen op tafel komen. We rijden weer verder met de scooter en op de volgende camping worden we vriendelijk ontvangen door de (van origine Luxemburgse) receptioniste, die ook al jaren voor de camping werkt. We willen eerst even lunchen voordat we ons rondje gaan maken, want we vinden dat we dat wel verdiend hebben na de vorige inspectie. Op het terras treffen we de eigenaar, die ook zijn lunch aan het verorberen is met zijn gezin. We krijgen een “warme” hand en gaan aan ons eigen tafeltje zitten. We kiezen een warm gerecht en een koel drankje en genieten daarvan. Als alles is verorberd vraagt de eigenaar om aan te schuiven bij hun aan tafel. We krijgen koffie aangeboden en gaan in gesprek over het wel en wee van de camping. De zoon van de eigenaar, die in Patras aan de Universiteit studeert, en zijn vriend hebben een mooie kleurenadvertentie ontworpen. We praten alles door en gaan met onze spreadsheet weer aan de slag voor de prijzen. Men heeft blijkbaar een budget in gedachten en wil dit nog even laten inwerken. Wij gaan daarna aan de slag met onze inspectie op deze prachtige camping, waar we vorig jaar ook een aantal dagen hebben gestaan. Tijdens de check komen we tot de conclusie, dat deze camping eigenlijk on-Grieks netjes en verzorgd is. Wellicht ook reden waarom men bij de ACSI reizen steeds hier een stop maakt. We ronden de inspectie af met de 2 interviews en beloven om morgen terug te komen voor het besluit van de camping ten aanzien van de promotie. We rijden lekker op de scooters weer naar onze uitvalsbasis en trakteren ons ’s avonds op een etentje op het terras aan zee. Heerlijk, maar we zeggen ook tegen elkaar dat het jammer is dat het dorp het oude Byzantijnse fort ’s avonds niet in de spotlights zet. Zou zoveel meer sfeer opleveren.